Bad Ideas [Olive]

Opluchting vulde haar hart toen de kater op haar voorstel inging, misschien op grappende toon, maar duidelijk oprecht. Anders dan had hij haar wel afgewezen. De poes draaide haar kop en keek hem met een uitdagende blik aan. "Oké." Mauwde ze "doodserieus", met opgeheven wenkbrauw. De poes pakte met haar poot zijn kop vast. "Waar zat jij aan te denken?" Misschien daagde ze hem nu wel teveel uit, maar het wel o zo leuk. En om eerlijk te zijn had ze geen bezwaar..

Zonder erbij na te denken gleed Olivebranch vooruit, bracht hij zijn bek naar haar oor en legde haar eens heel goed uit wát hij precies van plan was vanavond. Genoeg detail om Starclan te laten blozen, dacht hij zelfgenoegzaam. "Of bedoelde je een plek? Ergens in het bos lijkt me prima, ik verwacht zo laat geen onuitgenodigde gasten." Hij grinnikte, en maakte zich van haar los om zich uit te strekken. Zo keek hij weer op haar neer, en voelde een warm, liefdevol gevoel door zijn borst razen. Dit zou zeker niet de laatste keer zijn, dat beloofde hij zichzelf.

Een rilling ging door haar heen bij Olivebrach zijn aanlokkelijke verhaal en ze keek hem uitdagend aan. Kom maar op. Haar mond vormde tot een brede glimlach toen hij een plek voorstelde. Dat betekende dat hij serieus was. Plotseling draaide ze haar lichaam, waarmee zij nu op hem lag. "Klinkt goed." Fluisterde ze in zijn oor. "Als je denk dat je dat kunt." Voegde ze er op uitdagende toon aan toe.

Haar felheid was iets wat hem alleen maar meer motiveerde. "Oh het lukt me wel."Helaas kreeg Olivebranch wel weer wat helderheid terug, nu zijn gedachten niet meer zo sterk werden bewolkt door verlangens. "Spotted.." Begon hij na een korte pauze. Misschien was dit niet het beste moment om een moeilijk onderwerp aan te snijden, maar hij moest wel. "Je weet wat dit kan betekenen, toch?" Hij keek een beetje ongemakkelijk om zich heen, alsof hij verwachtte nu iemand te zien. "Dat je zwanger zou kunnen worden." Mauwde hij uiteindelijk op een lage fluistertoon.

Het moment leek echter al snel te zijn vervlogen. Met een zucht liet ze zich weer naast hem vallen. Natuurlijk moest hij dit op een moment vragen, maar hadden ze niet nog even kunnen genieten? Een sombere glimlach tekende haar gezicht. "Ik denk niet dat ik zwanger kan worden, Olive." Sprak ze op gedempte toon. "Anders dan was het inmiddels wel een keer gebeurd." Ergens voelde het bevrijdend, en bovendien kwam het met haar nieuwe rang zo nou eenmaal beter uit. Maar het feit dat ze niet eens een kans kreeg.. Dat stak.

Misschien was niet het moment geweest om dit te vragen, maar Olivebranch was er wel degelijk wat ongerust om. Het zou we namelijk nogal bijzonder staan als hij over twee moons plotseling nog een nestje had. Spottedrain's antwoord kwam als een opluchting, maar zorgde er ook voor dat hij zich ontzettend stom voelde over de vraag. "Oh.. sorry, Spotted.. dat ehh, wist ik niet." Mompelde hij verontschuldigend. Hij zwiepte wat ongemakkelijk met z'n staart terwijl hij haar aankeek, had hij het nu verpest? Het moment kapot gemaakt?

Een humorloze gnuif verliet haar neus. "Het is oké Olive. Ik snap dat je dit moest weten, zeker nu.." Shit, dat had ze niet moeten zeggen. Nu was hun magische avontuurtje plots weer deel van de realiteit, één waarin Olivebranch nog geen dag geleden een relatie had verbroken. Maar had zijn vraag die omslag veroorzaakt, of enkel vervroegd? Met pijn in haar hart begreep ze wat daar het antwoord op was. "Je bent niet zoals de anderen." Mauwde ze zachtjes.

Was dit slim geweest? Vast niet. Maar het had zo heerlijk gevoeld, en Spottedrain was zo aantrekkelijk. Daarbij was ze ook nog zo lief voor hem geweest. Zou Starclan haar echt op zijn pad hebben gebracht als ze niet wilden dat hij verleid werd? Ze kon niet zwanger worden, of dat dacht ze in ieder geval. Dat was tegelijkertijd een zegen en een vloek. Het betekende wel dat, als ze ooit echt serieus werden, er geen kittens zouden komen. Bij haar woorden, dat hij anders was, voelde Olivebranch wel een warme gloed in zijn borst. "Oh.. dankje. Ik ben ook niet van plan gewoon een ehh.. vluchtig genoegen te zijn." Het kwam er een beetje onhandig uit, maar hij meende het wel. Ze moesten vooral nog even uitzoeken wat ze nou van elkaar wilden.

Voor het eerst sinds hun avontuurtje begon er weer spanning in haar op te bouwen. Wat als hij dacht dat ze dit niet serieus nam? Dat ze een slet was? Zijn woorden lieten echter weer een glimlach op haar gelaat verschijnen, deze keer een iets vrolijkere. "Ik ook niet." Mauwde ze warm. Nou was dit geen liefdesverklaring, maar dat zou hij heus wel begrijpen. Eerst moest ze een enge vraag stellen. "Waar.. heb je nu behoefte aan?" Ze wist niet eens wat zij hiervan verwachte.

De spanning die hij voelde verdween weer toen Spottedrain toegaf dat zij ook in was voor meer dan één dag. Olivebranch nam een stapje naar haar toe en gaf haar een liefkozend kopje, het was dus toch geen fout geweest. "Nu? ik weet het niet, Spotted." Murmelde de zwarte kater. "Ik wil een serieus iets.. met iemand van wie ik kan houden. Maar het is nog veel te vroeg. Ik denk dat ik je vooral beter wil leren kennen." Besloot hij na nog een korte pauze.

Vol spanning hoorde ze aan hoe hij het nog niet wist, hoe het nog te vroeg was, en hoe hij haar gelukkig beter wilde leren kennen. Dat klonk de gevlekte poes als muziek in de oren. Het was zelfs beter dan iemand die meteen samen een relatie in wilde duiken. Nee, voor zoiets serieus was zij eigenlijk ook nog niet klaar. "Zo denk ik er ook over." Knikte ze tevreden. "Hoe zie je dat voor je? Ik neem aan dat niet zomaar iedereen dit mag weten.. Voor nu." Ook zij voelde zich daar niet bij op haar gemak. Wat zouden ze wel niet van haar zeggen?

Het was bijna eng, hoe goed ze op elkaar afgestemd waren. Allebei begrepen ze dat dit nog niet het moment was om elkaar 'partner' te noemen. Dat kwam later, misschien. De enige twijfel die Olivebranch voelde, was over Silverwish en de kinderen. Ergens voelde het verkeerd, om nu alweer het geluk en een nieuwe liefde na te jagen, nadat hij hun familie zo kort geleden opgebroken had. Maar wat moest hij dan? Rond zitten en zich verschrikkelijk eenzaam voelen totdat anderen vonden dat hij weer gelukkig mocht zijn? "Nee, nee. Niemand, het liefst. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen twijfels over Silverwish.. Maar wat denk je dat anderen van me zouden vinden als ik één dag later alweer met een nieuw meisje rondloop?" Hij glimlachtte, misschien een beetje verdrietig. "Dus mondje toe, voor een tijdje." Maar goed dat ze niet zwanger werd, een plotselinge dikke buik zou helemaal moeilijk uit te leggen zijn.

Het had erger gekund, veel erger. Wat hij voorstelde was niet meer dan logisch. Hij had haar nu al meer gegeven dan ze ooit had mogen hopen. "Ze zouden denken dat ik jou van haar heb gekaapt. En dat lijkt me voor geen van ons drieën prettig." Zuchtte ze. "Dus ik snap je." Knikte ze begripvol. Vanaf hier kon het alleen maar beter worden, toch? Twijfelend keek ze hem even aan, niet wetend wat ze nu moest zeggen. Er was zoveel om aan hem te vragen, maar de woorden kwamen niet. "Zullen we.. terug lopen?" Stelde ze voor.

Doordat hij het nu gezegd had werd het plotseling écht. Ze zouden minstens een tijdje rond moeten sluipen, niemand inlaten in het feit dat ze meer waren dan gewoon vrienden. "Ja, ja.. Dat is goed." Mauwde hij, een beetje afgeleid. Olivebranch kwam vlug weer overeind. Hij liep dicht bij Spottedrain nu het nog kon. "Nog, ehm.. Een vraagje. Wat als je wel zwanger werd? Zou je daar blij van worden?" Mompelde hij zachtjes, een beetje beschaamd om het te vragen.

Haar hart stopte even bij die vraag. Dat had ze absoluut niet verwacht. "Uhh-" Daar had ze nog niet zoveel over nagedacht, behalve dat ze geen speciale kittenwens had. Ze besloot toch antwoord te geven, aangezien dit toch een hypothetische situatie was. "In de eerste instantie: nee." Lachte ze ongemakkelijk. "Niet omdat jij het bent, maar met Silverwish en mijn deputyschap.. Dat zou gewoon heel veel zijn." Zou hij het begrijpen? Zo'n goede vader als hij? "Maar ik zou wel mijn verantwoordelijkheid nemen." Voegde ze eraan toe. Vervolgens keek ze opzij, recht in zijn ogen. "En jij?"

Nee. Pff, dat was een steek in zijn hart. De steek duurde maar heel even, totdat ze het wat beter uitlegde. Het lag niet aan hem, het kon gewoon niet in hun situatie. Maar ze zou haar verantwoordelijkheid nemen. Wat betekende dat? Dat ze van haar rang af zou zien? Of dat ze simpelweg zou zorgen dat de kitten goed werd opgevoed? Naar Olivebranch's mening waren het leider- en moederschap niet echt te combineren. "Ik zou best nog een kitten willen. Nu die van mij warrior zijn en mijn aandacht niet meer nodig hebben." Mauwde hij zachtjes. Hij deed zijn best om niet te klinken alsof hij tegen haar inging. "Ik ben nog jong. Ik was erg jong bij de eerste. Misschien nog een beetje te jong." Hij grinnikte en schudde zijn kop. "Nu zou dat allemaal veel beter gaan." Hij besefte dat het nu misschien klonk alsof hij haar probeerde over te halen. "Niet dat ik het zou willen met iemand die het zelf niet wilt.. Natuurlijk." Plakte hij er dus snel achteraan.

In stilte dacht ze even na. Probeerde hij haar nou over te halen? Aan de andere kant had hij het recht om haar te vertellen wat hij in een relatie zocht, zelfs al was deze nog niet begonnen. Misschien was het maar goed dat hij het haar nu al vertelde. "Ik weet het oprecht niet, Olive." Zuchtte ze. "Als het ooit mocht komen, dan is het zo, maar het gaat gewoon niet gebeuren." Klonk er met pijn in haar stem. Misschien wilde ze het wel.. ooit. "Als ik het zou willen, dan zijn er andere manieren." Begon ze weer, met iets van twijfel in haar stem. Zij wist ook dat dat niet hetzelfde was. "Maar kunnen we elkaar eerst gewoon leren kennen?"

Had hij er eigenlijk wel over moeten beginnen, nadat ze hem had verteld dat ze niet zwanger kon worden? Het verdriet in haar stem ontging Olivebranch niet, het was duidelijk dat het niet helemaal lekker zat, dat ze niet helemaal tevreden was met het feit dat ze nooit zelf kittens zou kunnen krijgen. "Sorry ja, ja natuurlijk. Eerst elkaar leren kennen." Knikte de zwarte kater vlug, terwijl ze weer in de buurt van het kamp kwamen. "Sorry, ik liep een beetje hard van stapel. Kittens zijn nog helemaal niet aan de orde." Vervolgde hij met een glimlachje. "Nu ben jij belangrijk.. wij zijn belangrijk."

Ondanks dat hij zijn excuses aanbood, voelde het alsof hij zijn kittenwens van zich af forceerde. Schuldgevoel bekroop haar. Ze wilde hem ook absoluut niet beperken. "Het is oké. Ik ben blij dat je erover begon. Dan weten we waar we aan toe zijn." Snorde ze terwijl ze hem zachtjes een kopje gaf. "En voor nu hoeven we nergens anders aan te denken dan het leuk hebben met elkaar, okay? We hebben het er later wel over. Dat beloof ik." Als ze serieuzer werden. Misschien was even lol maken ook wel wat hij nodig had na alle hartzweer die de relatiebreuk hem had bezorgd. Dat hoopte ze.

Wellicht, waarschijnlijk, moest hij ook niet aan kittens denken bij de kattin bij wie hij enkele dagen geleden pas iets van liefdesgevoelens had opgemerkt. Dat kon niet gezond zijn. Hij knikte dan ook toen Spottedrain voorstelde om het gesprek verder nog even uit te stellen. "Prima. Ahh, hier zijn we dan." Mauwde Olivebranch, toen het kamp in zicht kwam. "Ga jij maar voor. Zodra ik binnenkom zal ik wel gebombadeerd worden met vragen. Ik wil ze niet nog meer geven om over na te denken." Hij zuchtte, maar forceerde zichzelf wat gelukkiger te kijken. "Dan zie ik je vanavond weer, Ja?" Vroeg hij, met een laatste kopje, waarmee hij haar ook richting de kampingang duwde. Straks zouden ze weer samen zijn, dan zou hij weer even de wereld kunnen vergeten.

[Topic Uit]