gretig hertje

<sub>Sparkpaw had de heide nog nooit in bloei gezien. Hij kon zich er werkelijk niets bij voorstellen. Ja, ja, de verhalen dikten waarschijnlijk toch alles aan dat het zo wonderschoon was. Maar nu was het eigenlijk ook niet verkeerd, een welkome afwisseling met verschrikkelijk koude tunnels en aarde zo hard dat hij al drie keer een klauw had verdraaid toen hij in de bevroren aarde probeerde te graven. Hierboven was het veel mooier. De witte deken kleurde grauw in wat mistroostig weer. Er hing rijp in de lucht en je kon niet veel verder kijken dan een paar vossenlengtes voordat het veranderde in een compleet grauw doek. Maar op dat doek stond het silhouet van een beest zichtbaar. Een beest zo groot! Hij droeg takken op zijn kop en het duurde even, maar na een poosje begon hij te bedenken dat dit misschien één van de beesten was waar zijn moeder naar vernoemd was. Het bewoog elegant door de laag sneeuw en keek behoedzaam in het rond. Sparkpaw stond als een standbeeld te staren, terwijl zijn groene ogen schitterden van bewondering.


& Prongs
95: Random dier tegenkomen dat je nog nooit hebt gezien</sub>

<sub>Ploverpaw lag vaak wakker in zijn nest om de stomste redenen. De ene keer ging het om romantische gebaren naar zijn mentor en de liefde van zijn leven en de andere keer om zijn naam. Zijn stomme naam. Van alle dieren die er waren hadden zijn stomme ouders hem naar een stom vogeltje vernoemd. Hij was toch veel meer dan aan vogeltje? Hij was een beer, een hond, een eland. Ploverpaw kwam snuivend overeind uit zijn nest en verliet als één van de laatste de apprentice den, opzoek naar avontuur!

Met grote ogen stopte hij op de heide en keek hij naar het dier dat verscheen in de mist. Alles wat hij voelde, woede, verdriet, werd omgezet in vreugde en blijdschap. Zo vaak zag hij de herten niet op de heide, maar wanneer hij ze zag nam hij er altijd een momentje stilte voor. Een momentje stilte om ze te bekijken en te bestuderen, het waren immers de dieren waar zijn bijnaam op gebaseerd was.</sub>

_{Sparkpaw was helemaal verbijsterd door dit waanzinnige aanzicht. Het voelde gewoon.. alsof dit hert er speciaal voor hem was gewoon! Helemaal alleen.. voor... hem? Hij zag het lichaam van een andere apprentice voor hem uit lopen, hij deed gewoon alsof hij niet bestond. Sparkpaw registreerde de kat al snel als Ploverpaw. Zijn ronde billen waren zelfs in de winter nog prima in staat om hem zacht te kunnen laten zitten. Wow hij vond zichzelf zeker heel wat. Maar Sparkpaw was zoon-van, en die titel was veel beter dan.. whatever Ploverpaw was. Dus schraapte hij overdreven zijn keel toen hij naar de zwart-witte apprentice liep. Hij had een snood plannetje bedacht om zijn grote ogen belachelijk te maken. Hihihi. ‘Hoi Ploverpaw. Cool ding, dat uh, hert-geval, hè?’ Hij wees zo nonchalant mogelijk naar het hert. ‘Ik heb er al wel honderd gezien denk ik, dus joah, ze zijn niet zo bijzonder meer.’}

_{Ineens stond er iemand naast hem. Niet zomaar iemand, de zoon van Blazestar, een bekende van zijn vader. Met een zachte zucht wendde hij zijn blik af van het hert en kneep hij zijn oogjes wat samen. "Ohja? Ik heb er wel tweehonderd gezien!" Met zijn borstkas vooruit en zijn kop hoog in de lucht vertelde hij het aan Sparkpaw. "We hadden hier afgesproken, we zijn vrienden." Ha! Dacht Ploverpaw, nu jij weer.}

_{Sparkpaw was met stomheid geslagen. Oh nee! Een waardige tegenstander. Sparkpaw zwiepte geïrriteerd met zijn korte, pluizige staartje en beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wangen. Ja, hij kon nu moeilijk zeggen dat hij er driehonderd had gezien. Maar hij weigerde verslagen te worden in zijn eigen spel! En Ploverpaw kon onmogelijk vrienden zijn met een hert, domme dikkop. ‘Oh wat leuk! Hij wil vast wel even hier komen toch? Ik wil ook vrienden worden,’ miauwde hij met een gemaakt lachje en keek daarna naar het hert, en begon vrolijk te wuiven. ‘Kijk meneer hert, je vriend Ploverpaw!’}

_{Met een grote grijns op zijn snuit keerde hij zijn kop weer naar het grote hert. De eerste keer dat hij ze gezien had was hij een kitten geweest en had zijn vader hem meegenomen in de vroege morgen. "Dat zou hij wel willen, maar hij wilt niet in de buurt komen van snotneuzen zoals jij." Mopperde hij enig sinds beledigd. Als hij hem niet wilde geloven was dat prima, maar dan moest hij niet zo stom doen. Daarvoor had hij zijn moeder al. Ploverpaw haalde zijn dikke billetjes van de koude grond en hij liep naar het hert die gewoon bleef staan toen hij naar hem toe liep. Oh starclan, hij moest het er even inwrijven dat hij dit wel kon, maar Sparkpaw niet.}

_{Sparkpaw keek de andere apprentice beledigd aan. Hij trok zijn neus hooghartig op. ‘Hoe weet je dat nou, je hebt hem nog niets gevraagd!’ Hah! Ja, hij wist het want hij stond naast hem. En toen de zwart-witte kater naar voren liep, aarzelde Sparkpaw geen moment en liep achter hem aan. Maar toen Ploverpaw stopte, zette hij natuurlijk een paar passen verder, zodat hij enkele staartlengten voor hem stond. Het hert bewoog nog steeds niet, dus keek de flamepoint voldaan achterom. ‘Kijk, hij vindt mij wel leuk, sukkeltje!’}

_{Sparkpaw volgde hem alsof er honing aan zijn kont was, heel irritant, maar wel begrijpelijk. Hij had immers zulke lekkere kadetjes dat je die wel moest volgen. Hij vind je helemaal niet leu-" Begon de iets oudere apprentice, maar al snel werd hij afgekapt door het hert voor hun neus. Het hert opende zijn mond waarna hij hard begon te schreeuwen en even was Plover bang dat zijn trommelvliezen zouden scheuren van de herrie. De kater gilde luid en ietwat vrouwelijk waarna hij zich omkeerde en hard wegrende. Als sparkpaw werd opgegeten was dat zijn eigen schuld.}

_{Ploverpaw begon al weer terug te pruttelen en Sparkpaw imiteerde zijn zeurende toontje door heel hard "mimimi" over hem heen te roepen. Maar zijn stemgeluid veranderde in een gil toen eerst het hert begon te schreeuwen en vervolgens Ploverpaw. Sparkpaws pootjes klauwden haastig over de grond zonder dat hij eerst naar voren kwam, vervolgens wierp hij zichzelf Ploverpaws kant op, struikelde zowat over zijn eigen poten, botste vervolgens tegen de zwart-witte kater op die aan het vluchten was en schreeuwend van angst rende hij vervolgens achter de kater aan waarbij het net nog probeerde stoer te doen. Zo te zien was het hert geen vriend van ook maar één van hen.}