Just a Cat

Mottleshroud liep gebogen tussen wat struiken door. Niet dat je het echt struiken kon noemen. Meer een berg dooie takken, maar het was lichte beschutting. Zijn bek was licht geopend terwijl hij zocht naar prooi. Al snel drong de geur van konijn tot hem binnen. Hij keek op en zag hoe een konijn vluchtig zijn richting op sprong. Hij had de wind in zijn voordeel waardoor het prooi dier hem waarschijnlijk niet kon ruiken. Een lichte grijns kwam op zijn bek. Perfect. Hij wachte geduldig toe tot het konijn dichtbij genoeg was. Hij sprong snel boven op het dier en doodde hem met een snelle beet in de nek. Hij sleepte de prooi vooruit en keek op. Het dier had doodsangsten uitgestaan en was waarschijnlijk ergens anders voor op de vlucht. In de verte zag hij een grijze kat zitten. Mottleshroud wiebelde met zijn oortjes en nam het konijn in zijn bek en liep richting zijn clangenoot. "Volgens mij hoort deze bij jou," Hij liet het konijn voor de poten van de kater vallen en glimlachte.

Toen Mottleshroud aankwam lopen met het vers gevangen prooidier klaarde het gezicht van Breezefall op. Waardoor er ook een glimlach op zijn eigen bek kwam. "Ach, hij hoort net zo goed bij jou!" mauwde de grijze kater met een lichte grijns. Mottleshroud haalde zijn schouders op. "Door jou rende hij zo in mijn poten," zei hij. Het konijn was te gefocust geweest op het wegkomen van Breezefall dat hij niet op Mottleshroud had gelet. Niet dat de prooi de kater überhaupt had kunnen ruiken. De wind stond totaal de andere kant op. "Ik was echt super close, maar ik gleed uit," zei zijn clangenoot. Mottleshroud lachte lichtjes, maar het was niet gemeen bedoeld. "Het overkomt de beste" Hoevaak had hij al niet prooi laten ontglippen? Vaak zat. Breezefall tikte met zijn staart op de grond. Mottleshroud ging gewillig naast hem zitten en legde zijn staart netjes over zijn pootjes heen. "Hoe gaat het met je Mottleshroud?". De wit gevlekte kater haalde zijn schouders op. "Beter nu het warme weer er weer aan begint te komen," mauwde hij. Hij had een spuug hekel aan het koude weer. Het werkte op zijn spieren en hij had amper vet op z'n botten waardoor hij het constant koud had. "Met jou?"

Breezefall sloeg ook zijn staart netjes over zijn poten. "Hetzelfde denk ik. Ik hoop alleen weer op een nieuwe apprentice." antwoorde de kater Mottleshroud met een glimlach. Mottleshroud knikte instemmend. Hij had nog nooit eerder een apprentice gehad, maar dit stond zeker op zijn verlanglijstje. Natuurlijk had hij wel eens iemand anders z'n apprentice mee op jagen moeten nemen. En de kater genoot er van om andere dingen te leren. "Dat hoop ik ook," mauwde hij. "Er zullen binnenkort vast wel wat leerlingen zijn die een mentor nodig hebben, wie weet wie Blazestar uitkiest." Hij wiebelde met zijn oren. Hij hoopte stiekem dat hij binnenkort ook uitgekozen zou worden. Het leek hem geweldig om officieel een mentor te worden.

Mottleshroud keek erg uit naar het mentorschap. Zijn tijd als leerling zal altijd een geweldige periode in zijn leven blijven. Hij wou niks liever dan dat ook aan een andere leerling geven. Het zou weer wat afwisselingen brengen. Ach, hij zal het wel zien. Hij was op zich al druk zat met zijn taken als krijger. Mottleshroud zag hoe er een rilling over Breezefall zijn rug liep nadat er een windvlaag over de vlakte kwam. "Zin om wat leuks te doen?" vroeg de kater toen. Mottleshroud knikte instemmend. Hij begon het ook echt koud te krijgen. Hij had een zeer dunne vacht voor een windclanner dus stilzitten in deze wind was echt niks voor hem. "Wat had je in gedachten?" vroeg de jonge kater nieuwsgierig.

'Wat had je in gedachten?' Breezefall moest toch wel even nadenken. De meesten zouden jagen zeggen, maar om eerlijk te zijn, vond Breezefall dat niet 'iets leuks'. Het was iets wat je elke dag deed en natuurlijk was het leuk om met z'n tweeën te doen, maar dat was eigenlijk ook doodnormaal. Misschien konden ze een spelletje doen ofzo? Ze waren dan misschien geen apprentices meer, maar ook nog lang geen elders! De donkergrijze kater proefde de lucht. Geen teken van prooi. "Wat dachtje van een spelletje? Er is toch geen prooi te bekennen hier," miauwde de kater. Ze waren alle twee moorrunners, dus dat zou het ook eerlijk maken. De kater was nooit echt de tunnels ingegaan, maar wist zeker dat je er niet zo hard kon rennen als dat ze dat op de openvlaktes konden.

De grijze kater naast hem leek even kort na te denken. "Wat dachtje van een spelletje? Er is toch geen prooi te bekennen hier," mauwde hij uiteindelijk. Mottleshroud wiebelde ondeugend met z'n neus. Hij had al ontzettend lang geen spelletjes meer gespeeld. Het was dan ook iets wat vaak gedaan werd door kits of leerlingen. Maar ze hadden al een verse prooi gevangen en het leek er op dat er niks anders meer in de buurt was. Het kon vast geen kwaad toch? Zijn poten jeukte om een keer iets anders te doen dan altijd het zelfde verhaal: jagen, patrouille, blah blah. Wat afwisseling was ook wel eens leuk. "Een spelletje klinkt goed," snorde hij. "Had je al een spel in gedachten?"