Langzaam kwam ze overeind. Niemand anders scheen van plan te zijn te beginnen. Misschien was het alleen maar toepasselijk dat zij de eerste speech gaf: Crystalstar was de oudste, en met afstand de meest ervaren leader. Normaal gesproken zou Acornstar die positie hebben ingenomen, maar haar gezworen rivaal was nergens te bekennen. Crystalstar twijfelde er niet aan dat Settleddust tijdens zijn toespraak zou vertellen wat er met zijn leader was gebeurd, en dat hij tot die tijd zijn lippen stijf op elkaar zou houden. Het had geen zin om te proberen het uit hem te persen. De grijze kattin liep naar de rand van de rots, toen geen van de anderen aanstalten leek te maken om haar voor te zijn. Ze was vermagerd, maar dat maakte haar niet minder statig, zo vanaf de hoge rots tussen de vier eiken. "Ik, Crystalstar, leader van Riverclan, roep mijn voorouders in Starclan op om deze gathering te zegenen. Wij hebben ons hier onder de volle maan vergaard in een heilige vrede." Haar stem was helder en gewichtig. Ze keek naar boven, naar de sterren, en dacht na over wat ze zou zeggen. Er lag weer eens veel op haar schouders, en ze moest een lastige keuze maken. Starclan, help mij de juiste beslissing te nemen, voor Starclan. Dacht Crystalstar, terwijl ze weer neerkeek op de menigte. "Deze gathering is geopend." Mauwde ze, wat zachter nu de stemmen vanuit de open plek wat waren bedaard.

"Riverclan heeft een groot verlies geleden sinds ik jullie voor het laatst toegesproken heb." Begon ze, terwijl haar zeegroene ogen tevergeefs de menigte afzochten naar het gezicht van Cottonflower. Iets in haar wilde het goed maken, maar een ander deel vertelde haar dat dat onmogelijk was. Ze kon de jonge warrior niet verblijden, en tegelijkertijd uitleggen wat er gebeurd was. "Blueflower, onze geliefde deputy is uit ons midden verdwenen." Dat was de enige manier om het te zeggen. "We missen elk detail over haar verdwijning, maar zijn er zeker van dat het geen vrijwillig vertrek was." Niemand zou haar vertellen dat Blueflower haar verraden had. "Na enkele dagen heb ik het op me genomen om een nieuwe deputy aan te wijzen, Carrioncough." Ze keek even omlaag, naar waar de zwart-witte kater zat aan de voet van de rots. "Wat er gebeurd als Blueflower bij ons terugkeert zal dan met haar besproken worden." Dat was alles wat ze er nu over kon zeggen. Ze kon niemand helemaal verblijden, en kon ook niet echt een kant kiezen als ze haar clan niet in tweeën wilde splitsen.

"Verder is onze clan geteisterd door dezelfde vloed die ook effect heeft gehad op de andere clans. Riverclan heeft waarschijnlijk de meeste problemen ondervonden, en voor een tijd hebben wij ons in een tijdelijk kamp moeten verschansen. Nu zijn die tijden echter achter ons, en zijn wij teruggekeerd naar eigen kamp. Het gaat weer goed met Riverclan, en we zullen leafbare trotseren zoals we ieder jaar gedaan hebben." Het was belangrijk om ideeën over mogelijke zwakte snel in de kiem te smoren.

Na die eerste twee uitspraken vertelde Crystalstar over nieuwe apprentices en warriors, informatie die intussen gestandadiseerd was voor de toespraak van een leader, en meestal aan het einde van de speech gevonden werd. De knoop in de maag van de grijze kattin werd strakker naarmate ze dichter bij haar conclusie kwam. Nu kwam het moment waarop ze zou moeten kiezen. Ze kon haar mond houden, en de volgende leader laten spreken, of doen wat zij en Settleddust besproken hadden. Oh Starclan, wees genadig.

Een paar uitgerekte momenten duurde de stilte waarin ze de keuze maakte. Ze wist precies wat ze moest zeggen, maar was bang de woorden naar buiten te brengen. "Er is nog één zaak die besproken moet worden." Begon ze langzaam, waarna Crystalstar haar keel schraapte. Daar ging ze dan. "Riverclan en Shadowclan hebben een oorlog gevochten, waar Starclan persoonlijk een einde aan heeft gemaakt door mij en Acornstar toe te bespreken terwijl wij een leven verloren." Dat was het verhaal dat de meesten van hen al zouden kennen, maar niemand behalve de deputy die niet zover van haar vandaan zat had haar ooit de volgende woorden horen zeggen: "Ik neem de volledige schuld voor deze oorlog op me. Voor alle onnodige doden en gewonden die zijn gevallen." Haar staart zwiepte nerveus heen en weer, en haar ogen waren op één punt gericht, over de blikken van al die katten heen. "Ik heb Shadowclan uitgedaagd door een van hun warriors vast te houden. Daarna voelde ik me verantwoord in het verdedigen van mijn clan toen Acornstar beweerde dat wij het woud beteer konden verlaten. Dat laatste is het enige waar ik mijn excuses niet voor aanbied." Ze boog haar kop even. "Ik heb altijd samenwerking gepredikt, en ben van plan dat te blijven doen. Maar in die verwarrende tijd ben ik mijn eigen idealen kwijtgeraakt. Daarvoor hebben Riverclan en Shadowclan beiden mijn excuses." Crystalstar keerde zich weg van de rand van de rots en ging weer zitten. Ze voelde zich onmogelijk klein en vernederd, maar tegelijkertijd ook licht. Ze voelde zich lichter dan ze zich in vele moons gevoeld. Voorzichtige hief ze haar kop op en staarde ze Settleddust aan, het was zijn beurt om de afspraak na te komen.


Note: dit topic is voornamelijk voor leaders. Deputies en med cat (apprentices) zullen 90% van de tijd niets zeggen. Mocht je dep/med cat aangesproken worden of iets te zeggen hebben dat relevant is, mag dat wel!

Het was dat ze hier eerder had gestaan, en dat ze te verslagen was om in actie te komen. Als dit de eerste gathering was geweest van de Riverclan leader zou ze Settleddust van de rots afgegooid en waarschijnlijk gedood hebben. Hij was trots op haar excuses. Excuses waar hij zelf niets voor gedaan had, hij pronkte met haar moment van openheid, haar kwetsbaarheid. Ze beet haar tanden zo hard op elkaar dat ze knarsten, en keek met een ziedende blik naar de cyperse kater. Een wervelwind van diepe, hatelijke gedachtes stormde door haar kop: Arcticwolf heeft misschien gefaald, maar jouw tijd komt nog wel. Toch wist Crystalstar zich in te houden, ze hield haar blik in de richting van Settleddust, zonder hem echt aan te kijken. Acornstar was er niet bij, maar haar excuses waren in ieder geval geaccepteerd, het betekende echte definitieve vrede tussen haar clan en de zijne. Niet dat dit was waar de problemen ophielden, want ze wist beter dan wie ook hoe ongelukkig Riverclan zelf met deze uitspraken zou zijn.

Ze luisterde maar met een half oor naar de onenigheid tussen Settleddust en Eveningstar. Het was onmogelijk om echt te focussen, ze zat te diep in haar eigen gedachte. Waarom was ze hier eigenlijk nog? Ze had hier niets meer te zoeken. De ruzies van deze jonge leiders betekenden weinig voor haar. Wat had ze nog te vertellen? Terwijl Eveningstar aan het praten was, zakte Crystalstar van binnen in elkaar. Ze verroerde zich niet meer. Ze bleef gewoon zitten en voor zich uit staren, terwijl de wereld om haar heen zwart werd en ze niets meer binnen kreeg van de gesprekken of het rumoer beneden hen. Was het echt allemaal haar schuld? De dood van Rookchirp, en van Shellkit? En als het allemaal haar schuld was, verdiende ze het dan nog wel om te leven, laat staan om hier te staan?

Over de gesprekken die nu om haar heen gaande waren zou ze Carrioncough later moeten vragen. Crystalstar kreeg niets meer binnen, zo erg was ze in haar eigen gedachten opgegaan. Een kloppende hoofdpijn maakte de rest van de gathering een marteling, terwijl ze daar in stilte zat, en niemand aankeek. Haar kop was ietwat omhoog gekanteld, de volle maan werd in haar groene ogen weerspiegeld. Ze voelde zich alleen, voelde het oordeel van Starclan eindelijk in zijn volledigheid op haar neerkomen. Dus dit was hoe echte vernedering voelde.

Plotseling hoorde ze de gesprekken stilvallen, en besefte Crystalstar dat er weer iets van haar werd verwacht. Ze sloot even haar ogen, dacht terug naar Blazestar's vraag, en schudde haar kop. "Niets." Mauwde ze, maar net hard genoeg voor de dichtstbijzijnde katten om te horen. Toen liep de diepgrijze kattin naar de rand van de rots, en liet ze zich naar beneden vallen. Ze landde met een plof, waarbij een aantal katten snel en geschrokken naar achter stapten. "Niets meer." Fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze zich een weg door de katten baande. Altijd ging ze als eerste weg, waarna er nog een aantal katten bleven hangen om met bekenden te praten. Maar deze keer was het zo onaangekondigd, dat Crystalstar wist dat zr in ieder geval even alleen zou lopen. Ze liep recht door de menigte heen, naar de rand van de open plek. Geen moment keek ze om, niet eens nadat de duisternis van het dichte bos haar weer in zich opgenomen had.

[Topic Uit]