A Cardinalfish says, "God is dead"

Je moet dit voor eens en altijd afhandelen, voordat het weer opblaast. Dat vertelde ze zichzelf ontelbare keren per dag. Ze had zelfs tot Starclan geboden om antwoorden, maar haar voorouders hadden voor de zoveelste keer geen gehoor gegeven. Om er maar niet van uit te gaan dat ze haar helemaal in de steek had gelaten, concludeerde Crystalstar daar maar uit dat Starclan vond dat ze zelf een oplossing moest vinden. Daarom was ze voor de zoveelste keer afgereisd naar de ontmoetingsplaats van de vier clans. Eén keer, twee keer, toen tien keer en uiteindelijk tientallen keren. Ze had veel katten ontmoet. Fourtrees leek nooit helemaal verlaten te zijn. Ergens was dat wel een mooi idee: Er waren altijd katten die de vereniging van de vier clans onder Starclan eerden door op de open plek te dwalen. Maar de kat naar wie ze op zoek was, leek de grenzen minder op te zoeken dan vroeger. Elke dag, wanneer ze een vrij momentje had, probeerde Crystalstar het weer, terwijl er enkele moons voorbij gingen. Het werd kouder, en zij werd alsmaar ouder.
Ze stond al bijna twee jaar aan het hoofd van haar clan, en het deed geen wonderen voor haar uiterlijk. Hoewel Riverclan's leader nog steeds knap was, lieten lijnen in haar gezicht en enkele lichtgrijze haren de veroudering niet ongemerkt laten. Daarnaast was ze afgevallen, een gevolg van het verlies van haar ongeboren kind, en de stress van haar miserable liefdesleven.
Al met al was Crystalstar niet op haar meest statige toen ze Settleddust eindelijk te pakken kreeg. Hij was er al toen zij aankwam. Een hoorbare zucht van verlichting verliet haar bek, en ze versnelde haar pas.

"Settleddust.. Ik moet met je praten, wij moeten praten." Begon ze, terwijl ze ging zitten. Ze zat nog steeds met de gratie van een Leader. Haar kin was ietwat omhoog gekanteld. Hierdoor was het litteken dat Acornstar, Settled's leader, haar op haar keel had gegeven goed te zien. "We moeten het hebben over de toekomst van onze clans. Over onze toekomst."

[Settled]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De Shadowclan deputy had met een afwezige blik over de vlakte gekeken, op een specifieke plek op Fourtrees, iets buiten de open ruimte die tussen de vier eiken was. Op het grafje van zijn kindje. Niemand zou Morningkit herinneren, buiten Seamist en hem. Dus zij twee waren het enige op haar nagedachtenis contact te houden. Dus zo nu en dan bezocht hij deze plek, deed hij stille gebeden naar Starclan en smeekte of ze goed voor haar zouden zijn. Soms hoopte hij dat hij Seamist hier tegen zou komen. Maar hij vreesde dat ze elkaar nooit meer normaal recht in de ogen aan zouden kunnen kijken. Bovendien had ze zelf gezegd dat hij "maar door moest gaan". Prima, dacht hij bitter. Wat zij maar wilde. Vergeten kon hij echter nooit.

Lang blees de Shadowclanner niet alleen. Settleddust hoorde iemand aankomen, en toen hij omkeek, werd hij er niet direct gelukkiger op. Hij draaide zijn oren naar achteren en dwong meteen alle andere gedachten opzij en stond op scherp. Zijn groene ogen gingen over Crystalstar heen, en ze leek gehaast, alsof er ernst achter deze ontmoeting zat. Meteen ging hij van het ergst uit, maar tenminste zag ze er niet zelfvoldaan uit. Nog niet. Hij vernauwde zijn ogen toen ze sprak dat ze moesten praten. Oké, dan... Hij vertrouwde de poes nog altijd zo ver hij haar gooien kon. Maar toen ze sprak dat ze over de toekomst van hun clans wilde praten, rolde een humorloze lach over zijn lippen. Dat was onverwachts. Had ze opeens een geweten gegroeid? ‘Oh, is dat zo?’ De laatste keer dat ze spraken, had ze hem nog geprobeerd te chanteren. In elk geval, dat was wat hij ervan gemaakt had. En ergens zat ze met haar klauwen in de situatie met Seamist, of het nou via dat walgelijke vriendje van d'r was of direct, het zinde hem maar niets. ‘Je hebt de verkeerde te pakken, Crystalstar. Al vrees ik dat Acornstar niet veel vriendelijker dan ik zal zijn.’

Voor het eerst in haar carrière als leader stelde Crystalstar zich opzettelijk volledig zonder masker op tegen de andere clans. Als ze Settleddust's vertrouwen ging winnen, zou ze hem moeten laten zien dat ze niet alleen maar hoog van de de toren kon blijven. Ze zou hem moeten laten inzien dat er meer achter haar zat dan wie hij op de gatherings zag. "Ja, dat is zo. En ik heb de goede, want ik heb de enige te pakken die voor Shadowclan kan spreken en mij nog ietwat zou kunnen aanhoren." Acornstar zou rechtsomkeerd hebben gemaakt, of gedreigd hebben totdat ze weg was. En daarbij, ze wilde ook niet met hém praten. De eerlijkheid zou moeten beginnen bij één van de weinige dingen die de twee deelden: "Vlak na ons gevecht heb ik een kitten verloren." Begon ze, na een diepe zicht en een gespannen stilte. Crystalstar wende haar blik af, als ze hem in de ogen keek zouden de hare gaan tranen. "Het was het laatste wat mijn mate mij gegeven heeft, voor zijn dood. Het heeft me veranderd, hoewel ik had niet meteen besefte. Ik was zo gebroken, maar ik ging door alsof ik mezelf nog was. Door de overstroming heen heb ik dat gat zoveel mogelijk geprobeerd te negeren, want mijn clan had mij nodig." Hij zou zich nu wel afvragen waarom ze hem dit vertelde. "En toen was het voorbij, en hadden we rust, en had ik tijd om na te denken." Ze had dit al eerder geprobeerd, maar met andere woorden, en de verkeerde instelling. "Ik moet zaken rechtzetten, Settleddust. Dat begon met Seamist, hoewel ik haar gefaald heb. Ik wil niet ook mijn clan falen, wat betreft Shadowclan." Concludeerde ze, terwijl haar blik langzaam weer naar die van Settleddust gleed.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk had ze hem nodig. Hij wilde zich heus vriendelijk opstellen, hij wilde heus luisteren. Maar hij zou haar misschien voor eeuwig als een vijand blijven zien. De kans op bondgenootschap was ze al lang verloren. Maar ze noemde hem als de enige die voor Shadowclan kon spreken. Hij wist niet of hij dit als een compliment zou moeten oppakken, of als een teken dat Acornstar inderdaad te ver verloren was. In ieder geval die twee samen zouden nooit meer normaal met elkaar om kunnen gaan. Dus knikte hij bijna onbeweeglijk en liet haar haar verhaal doen. De opmerking dat ze een kitten had verloren, had hij ergens vermoed, al die manen geleden toen ze elkaar hadden gesproken. Toen meende hij een scheurtje in het porcelijn te hebben gezien. Toen had Settleddust nog enigszins open gestaan voor een gesprek. Ergens had hij spijt dat hij haar niet dan en daar een leven had afgenomen. Maar toen had hij zich nog meer gevoeld als zijn rol van wijze diplomaat. Die tijd was voorbij. Hij was nu leider van Shadowclan. Acornstar was nu weg, maar hij moest zijn poten in de modder draaien en zijn positie sterker maken voor als hij terug kwam. Crystalstar wist dat natuurlijk niet, en hij zou zijn mond daarover niet open doen.
Wat hij niet had verwacht was dat de Riverclan leider, die hij niet anders had gekend als een sluwe, berekenbare leider, inderdaad de barsten helemaal liet zien. Ze sprak over haar eigen falen. De Shadowclan deputy fronste en keek haar enkele momenten in stilte aan. Zijn gedachten gingen onophoudelijk naar Seamist. Toen hij haar recent nog zag, was ze doodsbang, bijna kwaad. Ze zei dat ze alles had gegeven om hun kittens veilig te houden. En gefaald. Alles was niet genoeg. Iedere kat die ervan wist, was alweer één teveel. Ergens wilde Settleddust dat hij kwaad op haar was, dat hij haar nooit zou kunnen vergeven, maar als hij haar zag wist hij dat hij zwak zou zijn. Zij was zijn achilleshiel, en nu Crystalstar over haar sprak, voelde hij zich weer kwaad worden. Kwaad dat die hond nog leefde, dat ze met hem had samengezworen om zijn leven af te nemen. Hij was dat niet vergeten. En ze kon nog zo lief haar falen toegeven. Settleddust zou weigeren datzelfde te doen. ‘Het spijt me voor je verlies, Crystalstar. Geen ouder verdient het om zijn kinderen te overleven.’ Dat meende hij. Het was de meest wrede straf die je iemand kon geven. ‘Maar ik weet niet wat je probeert. Ik heb je al eerder gezegd, Seamist betekent niets voor me.’ Een leugen, uiteraard. Maar één die hij moest vasthouden, hoezeer ze de waarheid ook wist. Als hij haar ooit ook maar een haar zou geven, dan zou hij zichzelf op zijn meest kwetsbaar zijn. Hoe het zijn maag ook omkeerde om te zeggen. ‘Als je haar zo gefaald hebt, moet je het met haar moordzuchtige vriendje opzoeken. En jezelf, in die kwestie.’ Hij vernauwde zijn ogen wat en keek haar strak aan. ‘Ik heb net zoals jij tijd gehad om te denken, Crystalstar. En ik kan niet helpen met herinneren dat jij mij dood wilde hebben. Dus wat wil je van me? Mijn vergiffenis?’

Het was tenminste iets dat hij medelijden met haar had voor het verlies van haar kind. Wat er verder nog volgde, het bevestigde wat Crystalstar al verwacht had: dat Settleddust nog een echt hart had, dat hij nog niet zo ver in de vijandelijkheid was gevallen dat hij die soort gruwelijke pijnen niet meer voelde als het zijn ergste vijand betrof. Maar natuurlijk betekende dat niet dat hij blij was haar te zien. Integendeel zelfs, hij scheen behoorlijk boos te zijn, en leek woedender te worden met elke zin die hij uitsprak. Het was geen schreeuwende woede, maar een stille, hatende woede, de veel ergere soort. Het was het soort woede die goed doordacht was, die iemand nog voelde nadat hij er lang en hard over na gedacht had. "Met Arcticwolf zal ik afhandelen wanneer ik de opening zie. Wees niet onder de illusie dat ik hem nog als één van mijn vertrouwelingen beschouw. Hij zal boeten voor wat hij zijn mate heeft aangedaan, maar dat is aan mij." Het was een ingewikkelde zaak. Ze kon hem niet verbannen zonder dat het hele verhaal uit kwam door de vragen die clangenoten zouden stellen. Crystalstar zou moeten zorgen voor een onverklaarbare verdwijning, en Articwolf zou als een trouwe warrior herinnerd worden. Maar dat was allemaal voor later, nu was ze bij Settleddust, en moest ze met hem praten. En uiteraard bracht hij het duisterste punt uit haar leiderschap aan het licht. "Nee.. Ik kom niet voor je vergiffenis. Als iemand opdracht had gegeven mij te vermoorden zou ik nooit vergeven. Ik kom om te vragen of je verder kan kijken. Al verdien ik het miscchien niet." Ze moest het proberen, ze moest proberen de banden te herstellen. "Acornstar en ik hebben een oorlog gemaakt uit persoonlijke vete, uit emotie. Verachtelijk, dat was het. Ooit zal jij leader zijn, en met zijn leeftijd zal dat geen jaren meer duren. Ik vraag je niet om vriendschap, maar ik vraag om samenwerking." Het was altijd haar boodschap geweest, maar ze was haar eigen visie kwijtgeraakt. "En het spijt me. De oorlog was mijn schuld." Wie was ze om daar nog omheen te draaien?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het lastige met Crystalstar was, was dat hij haar aan kon kijken, haar woorden hoorde, maar niet meer waarheid en leugen kon onderscheiden. Niet dat de leigrijze poes ooit eerder tegen hem had gelogen, voor zover hij dan weer wist. Het enige wat hij wist is dat ze vies speelde. Geen regels in oorlog en liefde maakte ze maar al te waar. En misschien moest hij haar het voordeel van de twijfel geven, om onder zijn leiding hun clans op een goede voet te zetten, zoals ze ooit waren. Ze deelden geen grenzen, deze vete tussen hen had geen zin. En misschien kon hij haar wel een idee geven van vrede. Settleddust bleef haar onleesbaar aankijken, enkel een rimpel op zijn neus terwijl hij nadacht en zijn oren naar achteren gericht. Ze vertelde hem over Arcticwolf, over hoe hij moest boeten wat hij Seamist had aangedaan. Dit sprankelde zijn interesse natuurlijk wel. Wat was er uitgekomen. Wie had gesproken, was het Seamist weer? Hij in ieder geval niet, hij had alleen gesproken over Arcticwolf. Misschien moest hij dit hele gedoe ook los laten. Seamist en hij.. was over. Voor eeuwig. Misschien moest hij het aan Crystalstar laten, haar eigen vuil opruimen. Maar wat ze vervolgens allemaal vertelde, wist hij ook niet wat ze van hem wilde. Vrede, daar leek het op. Misschien meer een wapenstilstand. Een samenwerking, daar kwam het op neer. En er kwam een toegift, de oorlog was haar schuld. ‘Wijsheid komt met de manen,’ merkte hij droog op. Ja, het was haar schuld. Hij had destijds nog tevergeefs een poging gedaan om het te stoppen, maar het was al begonnen voor hij er erg in had. Alles was begonnen met Twistedheart. Hij wilde de arme jongen niet weer door de molen halen, nu Newtspark weer terug was leek hij eindelijk weer op te klaren. Maar misschien zou hij zijn demonen weer eens onder ogen moeten kijken. ‘Ik zou onze clans ook niets liever zien in wederzijds respect, zoals het ooit was. Ik weet niet wat mijn clan daarvan vindt.’ En inmiddels deden ze allen samen, hun neuzen de goeie kant op gericht door hemzelf. ‘Ik denk dat het helpt als je jezelf publiekelijk verantwoordelijk verklaart.’ Zijn groene ogen schitterden naar de poes. Hij sprak geen woord dat Acornstar er niet was. Misschien zou dat het haar makkelijker maken komende gathering.

"Wijsheid komt met de jaren" Het lachje dat ze uitstootte was zowaar gemeend. De situatie was ze vreemd dat ze het niet kon helpen. Het was een mooi geluid, één van de laatste mooie dingen die Starclan haar achter had gelaten. "Mijn excuses, de situatie.. Je zult ongetwijfeld begrip hebben voor mijn vreemde gevoel." Mauwde ze na een paar tellen. Wat een vreemd gevoel was het geweest, om eindelijk weer eens te lachen, en wel om zoiets vreselijks. Uiteindelijk leidde het allemaal terug naar haar marteling van een onschuldige kater, grotendeels omdat hij Acornstar's zoon was geweest. Het was een wanstaltige misdaad geweest, en een waar ze enorme boetedoening voor had uitgevoerd. Ze had wel meer dingen gedaan die duidelijk maakten hoe weinig Crystalstar gaf om de voorgenomen 'regels' van het woud die niet vastgelegd lagen. Van huursoldaten tot sluipmoorden. Niet alles was gelukt, maar ze had het zeker geprobeerd. En toen stelde Settleddust iets voor dat de leader van Riverclan deed opkijken. Haar excuses publiekelijk aanbieden. Dat kon maar één ding betekenen: de Gathering. Een moon of twee geleden zou ze het idee hebben weggeslagen en als een verschrikkelijke belediging gezien hebben. Maar nu fronste ze slechts, en dacht ze na. "In dat geval heb ik bepaalde voorwaardes." Concludeerde ze uiteindelijk. Crystalstar zou het doen, maar niet zomaar. "Als ik op de gathering toegeef dat het mijn schuld was en het daar dan bij blijft, kan ik net zo goed direct ook aftreden als leader." En hoe graag Settleddust dat ook wilde, dat zou hij niet van haar krijgen. "Als ik de schuld op me neem, en mijn publiekelijke excuses aanbied, wil ik een expliciete aanvaarding van die excuses, en een belofte dat Shadowclan zich in de toekomst zal inzetten voor een vredige samenwerking." Dat waren haar voorwaardes, anders zou ze helemaal niets voor hen zeggen op de gathering. Anders zou ze gewoon haar gebruikelijke provocerende speeches geven.  

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust trok een wenkbrauw op toen ze lachte. Ze leek er zowaar zelf van geschrokken, en toen ze haar excuses ervoor aanbood, sloeg hij het met een poot weg. Hij wist nog steeds niet of hij deze omwenteling van Crystalstar kon vertrouwen. Zou verlies haar zo erg aangegrepen hebben? In ieder geval had hij geen vendetta met deze poes, maar hij was nog altijd wantrouwig. Ze was sluw, en helaas vergat een slachtoffer nooit het gezicht van diens belager. En uiteindelijk toen hij zijn voorstel deed, kwam ze met een tegenoffer. Misschien was het inderdaad een manier om haar publiekelijk te kleineren. Maar als ze zo graag haar spijt wilde aanbieden, was dat wat zijn clangenoten moesten horen. Tegen iedereen die in een nutteloze oorlog had gevochten en vooral Twistedheart, die het ergst te lijden had gehad. ‘Je vergeet één klein ding, Crystalstar. Ik ben geen leider, en ik kan geen beloftes maken. Bovendien is het niet mijn excuses om te aanvaarden, maar die van mijn clangenoten, en bovendien die van Twistedheart.’ Wist zij veel dat hij er zou staan de volgende gathering. En hij was zeker bereid om een excuses te aanvaarden, mocht ze haar beloftes nakomen. ‘Maar ik kan een goed woord voor je doen. Deze vete is te belachelijk voor woorden. Wij delen geen grenzen, wat kunnen we nu van elkaar winnen?’ Hij rolde zijn schouder, degene waar het litteken van de vechthond duidelijk te zien was. Geheeld, maar voor eeuwig zou hij getekend zijn. Zijn blik werd plotseling duisterder. ‘Maar ik kan niet vredig samenwerken zolang Arcticwolf zacht en comfortabel leeft.’

Misschien kon hij de belofte niet maken, maar Crystalstar had zo het gevoel dat haar boodschap wel aan zou komen, zelfs als Acornstar er zelf stond. "Ik zal mijn excuses aan je clan aanbieden, en persoonlijk aan Twistedheart, als hij dat accepteert." Mauwde ze, wat vlakjes nu het er op leek dat ze het echt zou moeten doen. Wat zou dat betekenen? Zou haar clan het zien als nobele eerlijkheid, of als zwakte? Zou ze aan de kant worden geschoven, nu eindelijk de conclusie getrokken kon worden dat ze helemaal doorgedraaid was? Crystalstar's blik verstrakte nogmaals toen de naam van Arcticwolf genoemd werd. "In dat geval kijk ik uit naar onze vredige samenwerking, Settleddust, in de nabije toekomst." Reageerde ze, net zo duister als zijn blik.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust kon niets anders dan een tikkeltje zelfvoldaan kijken, maar het gesprek verplaatste al snel weer naar het zware gewicht. Alsof er een donderwolk boven hun hing, wolken voor de maan op een gathering. Misschien was het niets meer dan goede manieren om haar excuses aan te bieden. In zijn achterhoofd probeerde hij het voor te stellen om Twistedheart te zijn. Wenste hij wraak op haar? Hoe neerbuigend zou het zijn dat enkel een "sorry" genoeg was voor het gruwelijke wat hem aan was gedaan. En dat hij dan ja moest knikken, omdat het beter was voor zijn clan. Hun clans. En Crystalstar miauwde dat ze uitkeek naar hun samenwerking, maar haar gezicht zei wat anders. Settleddust keek haar onderzoekend aan. Het was dat ze dit moest doen, maar ze meende er geen woord van. Niet echt. Ze wilde vrede, maar niet zo. Dacht ze dat ze haar ziel verkocht? Dus glimlachte Settleddust humorloos. ‘Schitterend.’ Hij echode het woord dat hij zo vaak had gehoord van een leider voor hem. Tallstar, die de rol speelde dat hij niets serieus nam. Maar achteraf was hij anders dan wat de oppervlakte toonde. Settleddust meende nam dit echter wel serieus. ‘Op de nabije toekomst, Crystalstar.’ De deputy knikte en draaide zijn kop naar zijn geliefde gebied toe. Dat waren zaken gedaan, toch? ‘May StarClan light your path.’

Hoeveel zou dit afspraakje haar kosten? Haar respect? Haar aanzien? Haar leiderschap zelfs? Niemand kon het weten totdat ze de woorden uitsprak. Opeens leek de maan een tikkeltje voller, de gathering zat er aan te komen. Daarnaast had ze zojuist de afspraak gemaakt een einde te maken aan het leven van Arcticwolf. Dat was een grootse afspraak, hoe graag ze hem ook wilde vervullen. Voor Riverclan was er geen enkele reden om Arcticwolf slechte wil toe te wensen. Hij was niet bepaald populair, maar stond bekend als loyaal en betrouwbaar. Als iemand erachter kwam dat zíj verantwoordelijk was voor zijn dood, en wel om een vrede met Shadowclan te garanderen, kon ze net zo goed meteen maken dat ze wegkwam uit het woud. Toen Settleddust de woorden van Starclan gebruikte siste ze zachtjes. Hij was wel de laatste van wie ze dat wilde horen. ”Eén woord hierover, tegen wie dan ook, en het de afspraak is over. We doen dit voor de clans, niet uit persoonlijke wraak. Ik verwacht dat je niet mijn schaamte najaagt. Hoeveel genot die jou ook zou brengen.” Sprak ze bitter.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Kennelijk wist hij haar precies te raken waar het pijn deed. Ach, wie hielden ze nog voor de gek? Deden ze dit echt voor Starclan? Of puur voor zichzelf? Settleddust vertelde hemzelf dat hij het altijd deed voor de clan. Alles was voor de clan, en Acornstar was niet langer de beste optie. Hij hoorde het overal in de wandelgangen, iedereen was kwaad op de leider. En het was een harde les voor Settleddust geweest, een waarschuwing, hoe snel je uit gratie kon vallen. Iedereen herinnerde enkel je laatste actie, al het goede of slechte wat daarvoor was gebeurd, maakte niets meer uit. Maar dit afspraakje was niet enkel voor de clan, Settleddust had uiteraard zijn persoonlijke vetes erin gemoeid. En toen ze hem waarschuwde dat er geen woord naar buiten mocht komen, knikte hij. ‘Uiteraard, Crystalstar. Als ik iets had buiten willen brengen, had ik het manen geleden al verteld,’ miauwde hij kalm. Een belofte. ‘Het gaat dan ook de andere kant op uiteraard. Ik heb bewezen dat ik uitstekend geheimen kan bewaren,’ miauwde hij vlak. ‘Al vertrouw ik erop dat dat een kwaliteit is wat jij ook bezit.’

Zou ze het kunnen? In koele bloede iemands keel doorsnijden als het er op aankwam? Zou ze een einde kunnen maken aan een leven, aan het leven van iemand die ze had zien opgroeien? Arcticwolf was misschien geen geliefde van haar, maar ze had hem van kinds af aan gekend. Helaas, als iemand deze klus moest klaren, zou zij het zijn. Het was lastig om haar gebruikelijke man voor dit soort zaken zichzelf te laten doden. Toen Settleddust voorstelde dat zij vast ook goed was in geheimen bewaren grinnikte Crystalstar humorloos. "Je hebt geen idee, Settleddust." Langzaam stond ze op, een kreun onderdrukkend. Dat was het dan, het zat er weer op, de 'vredespraatjes.' "Dan zie ik je op de gathering.. tot dan." En met die woorden draaide ze zich om. Na een paar stappen keek de grijze kattin nog eens om, naar de kater die haar zoveel problemen had veroorzaakt. Zonder hem zou ze niet half zoveel kopzorgen hebben, en toch was ze met hem aan het overleggen. Ze schudde haar kop, en liep door.

[Topic Uit]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust vernauwde zijn ogen. Ze misgunden elkaar alles, het hing gewoon in de lucht. Het deed bijna pijn om dit staakt het vuren in te stellen, terwijl hij niets liever wilde dan haar haar verdiende loon geven, voor alles. Maar dat kon niet. Niet in dit diplomatieke dansje dat ze met elkaar deden. En toen ze hem vertelde dat hij geen idee had, glimlachte hij vlak, voordat zijn strakke gezicht weer terugkeerde. Ze nam vervolgens afscheid en hij keek haar even na. ‘Oh, ik kan niet wachten,’ murmelde hij zacht. Zij had nog geen idee dat het hem was waar ze tegenover zou staan op die rots die nacht.

- uit