Poison Orchid [Spotted]

Het 'kusje' werd niet beantwoord. Misschien was dat ook maar beter, het kon alleen maar leiden tot meer ongein waar hij diep van binnen nog moreel bezwaar tegen had. Wel drukte Spottedrain zich dichter tegen hem aan, en Olivebranch voelde het lichaam van de grote deputy tegen hem aan strijken. Het voelde goed, te goed. "Ja.. Het gaat wel weer." Mauwde hij met een droge keel, proberend niet te afgeleid te klinken. En ehh.. Met jou?" Vervolgde hij, voordat hij besefte hoe dom dat klonk.

Het ging duidelijk nog niet, wat gezien de hele situatie niet meer dan logisch was. En toch kreeg de poes het gevoel dat het kwam door het moment dat zij zojuist deelden. Misschien beeldde ze het zich het gewoon in. Dat zou niet de eerste keer zijn. Een zwak lachje klonk toen hij haar vroeg hoe het met haar ging. En toen kreeg ze een idee. "Gestrest, om eerlijk te zijn." Het voelde goed om hem dit te vertellen, zo hier in dit moment. Bovendien verdiende hij wat openheid terug. "Dit hele deputyschap is toch wat minder rooskleurig dan gedacht." Vertelde ze, nog steeds tegen hem aangedrukt. Ze voelde zich zo ongelofelijk benauwd onder alle verantwoordelijkheden. En om dan nog niet te spreken van Frayfield, die zich voor haar had opgeofferd. Het was gewoon zoveel.

Voor zijn moeite kreeg hij wat openheid terug. Dat deed Olivebranch goed, ook al was wat ze zei niet al te opbeurend. Hij knikte voorzichtig en probeerde haar blik nogmaals te vingen, dat was lastig vanuit de omhelzing waar ze in verwikkeld waren. "Hmm, ja.. Dat kan ik me voorstellen. Ik zou best in jouw poten willen staan, maar met de nodige waarschuwingen vooraf." Hij grinnikte een beetje. Iedere kitten wilde leader worden, maar hij had nog niet gehoord van een Leader die niet tenminste een beetje teleurgesteld was geweest met wat ze voorgeschoteld hadden gekregen. "Voel je je eenzaam?" Vervolgde hij voorzichtig. Hij wist niet waarom, maar dat gevoel had hij gekregen.

In haar poten willen staan, wat een grap. Ze begreep het ook wel. Het klonk immers allemaal zo mooi, dat leiderschap. Ook zij droomde nog niet zo lang geleden van de eer die haar leven nu zo enorm had omgegooid. "Dan ben je bij deze gewaarschuwd." Grapte ze. De woorden die vervolgens uit zijn mond rolden lieten haar verstijven. Wat een vraag. "Ja." En wat een antwoord. Voorzichtig maakte ze zich wat van hem los, tot hun vachten nog zachtjes langs elkaar streken. "Kennen we iemand die dat niet is?" Vroeg ze hem met een sombere glimlach op haar gelaat.

Misschien was hij een beetje te recht voor z'n raap geweest met die laatste vraag, maar nu kon hij toch niet meer terug. Olivebranch ontving haar antwoord met een alwetende knik, maar draaide een beetje verbaasd zijn kop bij Spottedrain's eigen vraag. "Tsk.. Misschien niemand die nooit eenzaam is. Maar ik denk dat je om de vraag heen draait met je generalisatie." Mauwde hij met een glimlach die zei: Mij houd je niet voor de gek, ik heb kinderen. "Jij bent eenzaam; jij in het bijzonder. Waarom?"

Hij was opmerkzaam, iets wat haar momenteel ronduit irriteerde, maar ook iets waarvan ze wist dat ze het ging waarderen. En natuurlijk had hij gelijk. Ze was zijn vraag aan het ontwijken. "Omdat.." De poes viel even stil, hun vachten nog steeds tegen elkaar. "Ik weet het niet." Nu was het haar beurt om waterige ogen te krijgen, gelukkig uit het zicht van de ander. "Zoiets gebeurt gewoon.. Het is moeilijk om met anderen de diepgang in te gaan. Al helemaal nu ik ook nog eens intimiderend ben geworden." Dat laatste bracht ze met een humorloos lachje. Wat een titel en een beetje verantwoordelijk wel niet deed met de perceptie van anderen. Het was ongelofelijk.

Ahh, dat was het. Ze was bang om afgewezen te worden, en nu had ze ook nog eens het gevoel dat anderen haar niet durfden te benaderen vanwege haar hoge rang. Olivebranch snoof een beetje en rolde met zijn krachtige schouders. "Niet om je te beledigen, Spottedrain.. Maar ik vind je niet eens een klein beetje intimiderend. Maar ik begrijp je punt." Hij liet zijn kop zachtjes op haar schouder rustten en zuchtte. "Je zult gewoon moeten proberen iemand te vinden, en je klauwen en hen te haken en niet meer los te laten. Dat is de enige manier. Niemand gaat begrijpen dat jij bang bent voor hun afwijzing door naar je te kijken." Het werd kouder, hij voelde het in zijn botten. Binnenkort moesten ze teruggaan, en dan zou het moment weg zijn, dan moest hij dat moeilijke gaan doen waar ze het over gehad hadden.

In stilte begonnen er tranen over haar wangen te rollen en in een soort halve snik lachte ze om zijn reactie. Nee, ze straalde nu niet bepaald autoriteit uit. De kattin forceerde het verdriet in een hoekje van haar hart en slaagde erin zich verder in te houden. Ongegeneerd drukte ze haar kop weer even in zijn nek om haar tranen te drogen. "Volgens mij boek ik hier vooruitgang." Gniffelde ze terwijl ze zich van hem losmaakte en voorzichtig een stap achteruit deed, waardoor de twee weer oog in oog stonden. Iets aan zijn directheid maakte haar nerveus. Ze voelde zich naakt. "En jij ook. Bedankt dat je me dit allemaal hebt verteld." Veranderde ze van onderwerp, maar even oprecht als altijd.

Waarom hij geen tranen had verwacht wist Olivebranch ook niet, misschien had hij om één of andere stomme reden toch gedacht dat Spottedrain 'sterker' was dan dat. Maar hij moest inzien dat haar huilen haar niet zwak maakte, het was juist een teken dat ze zich op gemak voelde bij hem.. bij hem. "Wat mij betreft wel." Glimlachte hij zwakjes, terwijl hij haar even in de ogen aankeek. Toen stond de zwarte kater op, een beetje trillend in het begin. "Wil je dan maar teruggaan? Het is koud, en ik wens je geen verkoudheid op omdat je je hart met mij wilde delen."

En daar stopte het, bij die woorden waren het moment verbroken. Ze had hier graag langer met hem gestaan, had misschien zelfs meer willen delen, maar ze begreep het. De kater had iets te doen waar ook zij niet lang mee zou willen wachten. Met een knik stapte ze bij hem vandaan. "Je hebt gelijk." Loog ze, wetende dat zij het met haar lange vacht voor nog minstens een paar uur niet koud ging krijgen. "Ga je het zo doen?" Vroeg ze vervolgens voorzichtig. Ze kon zich niet voorstellen hoe hij nu nog een nacht met Silverwish in een nest zou kunnen liggen.

Nu hij het aan iemand had toegegeven, moest hij het wel vandaag doen. Het had geen zin om nog een keer met Silverwish in bed te kruipen, tegen elkaar aan te liggen en te doen alsof er niets aan de hand was. Dat zou alleen maar oneerlijk tegen haar zijn. "Ja.. Dat moet dan maar, dan weet zij waar ze aan toe is.. En ik ook." Hij kreunde zachtjes maar knikte, waarna hij Spottedrain wenkte om mee te lopen, terug naar het kamp.

De gevlekte kattin glimlachte warm. "Ik vind het knap van je." Zij had mogen ervaren hoe het was om iemand af te wijzen en dat was al geen pretje. Stel je toch eens voor hoe het wel niet moest zijn om zo'n lange relatie te verbreken. Met een knikje volgde ze zijn voorbeeld en sloot ze zich aan zijn zijde, terug naar het kamp, terwijl ze voelde dat er zojuist iets heel bijzonders was gebeurd.

De verdere, misschien mooie, implicaties van dit gesprek ontgingen Olivebranch voor nu, maar ze zouden snel genoeg bij hem terugkomen wanneer hij alleen in zijn nest lag, en nadacht over de relatie die hij verbrak, en degene die hij hierna zou zoeken. Ze liepen zij aan zij, nu even in stilte, dan even in kort gesprek. Het ging allemaal erg natuurlijk, en dat voelde goed. Toen ze bij het kamp aankwamen knikte Olivebranch haar toe en mauwde hij een welgemeend afscheid, met de belofte dat hij haar snel weer zou opzoeken als de omstandigheden het toelieten. Toen was het tijd, en ging hij op zoek naar Silverwish.

[Topic Uit]