Poison Orchid [Spotted]

Voor de verandering was hij niet blij, of ontspannen, of content, of een andere vage positieve emotie. Olivebranch was bezorgd, en een tikkeltje jaloers. Het zinde hem totaal niet dat Rascal, een voormalige Bloodclankat, nu onderdeel was van zijn clan. En het zinde hem nog minder dat die voormalige Bloodclankat zoveel optrok met zíjn mate. Misschien probeerde Silverwish er subtiel over te doen, maar hij had het geroken, en hij had het gezien. Daarbij kwam nog dat zijn eigen band met de mooie zilveren kattin nogal droog lag. Het ging niet slecht tussen hen, maar er was ook in geen tijden meer een echte vlam opgelaaid. Er leken geen plannen te zijn om 'per ongeluk' een tweede nestje te maken, al manen niet. Alles bij elkaar opgeteld maakte Olivebranch onrustig, en hij was zo weggezakt in zijn eigen gedachte dat hij niet doorhad dat zijn stevigde wandelpas hem rechtstreeks in het pad van iemand anders had gebracht. Toen hij tegen Spottedrain aanliep, met genoeg kracht om de deputy van haar poten te duwen, sprong Olivebranch direct geschrokken op. "Ohjee! Sorry, Spottedrain, sorry. Dat was niet de bedoeling.. Shit." Mauwde hij, terwijl hij haar overeind hielp. Het was best bewonderenswaardig, hoeveel kracht zijn brede schouders zelfs op een wandelgangetje droegen.

[Closed]

Afwezig staarde de kattin naar de kale takken van de vruchtenbomen en een glimlach vormde op haar gezicht. Ze had hier, onder de bloesems zoveel eerste keren mogen meemaken: voor het eerst in de poten van een ander huilen, haar eerste gezellige avond.. Dank StarClan dat ze daar geen nestje van had gekregen. Een grinnik ontsnapte uit haar bek, maar deze ging over in een niet bepaald damesachtige kreet toen een grote, olijfkleurige klungel haar omver bonkte. Verbluft keek ze de ander aan terwijl hij haar overeind hielp, waarna ze in lachen uitbarstte. "Sorry.. wat?" Er sprongen tranen in haar ogen. "Wat was dan de bedoeling?"

Een diepe zucht van verlichting verliet zijn bek toen ze lachte. Hij volgde haar voorbeeld, al klonk hij wat nerveuzer. Het was fijn om dat geluid te horen, zeker wanneer hij het zelf veroorzaakte. Dat, en het was een leuke lach. Misschien niet per se mooi, zo luid en oprecht als het was, maar wel een leuke. "Oh, ehm.. Ja, ik ehh.. Het idee was eigenlijk om helemaal niet tegen je aan te lopen. Om je zeg maar te ontwijken.. Snap je?" Hij grijnsde onhandig terwijl hij de blik van de deputy opving. Wat vreemd, hij ving zo weinig autoriteit van haar op, en toch voelde hij wel dat hij haar moest gehoorzamen, als het er op aankwam.

Wat had hij toch altijd van die interessante woordkeuzes. Niet dat ze daar om zou klagen, want ze vermaakte zich prima. Oh en de onhandigheid waarmee hij het zei. Wat leuk. Het oncontroleerbare gelach begon uit te sterven en met haar poot veegde ze het vocht onder haar ogen weg. "Ik snap het. Het is ook ingewikkeld." Iedere andere deputy had hier streng, of zelfs neerbuigend kunnen klinken, maar Spottedrain klonk even goedlachs als altijd. "Maar wat brengt jou hier? Of was je zonder deze onderbreking zomaar het territorium uitlopen?" Grinnikte ze flauwtjes.

Haar vriendelijke geplaag, het deed iets met hem. Olivebranch voelde een fysieke ontspanning over hem heenkomen, en hij glimlachte ongeforceerd. Haar grapje was flauw en eigenlijk helemaal niet grappig, maar toch grinnikte hij nog wat. "Oh, dat denk ik niet. Ik vermaak me eigenlijk wel in Thunderclan. Ik heb weinig interesse om een nieuw huis te zoeken. Ik betwijfel dat ze daar zo'n gezellige leiding hebben." Mauwde hij, terwijl hij haar een betekenisvolle blik schonk. "Maar ik ben hier.. gewoon." Wauw, dat had niet onoprechter kunnen klinken als hij zijn best had gedaan.

Haar slechte grap werd ontvangen door een flauwe reactie. Oké, fair enough. En hij noemde haar een gezellige leiding. Specifiek haar, want laten we eerlijk zijn: Eveningstar kon nogal een zenuwpees zijn. De poes voelde haar wangetjes warm worden. Het voelde nooit slecht om eraan herinnerd te worden dat ze misschien tóch niet zo'n slechte deputy was als ze dacht. Bij zijn laatste opmerking trok ze haar wenkbrauw op. "Gewoon?" Vroeg ze hem, haast pesterig. Ze besloot hem al snel uit zijn lijden te verlossen en de flauwe grappen te laten varen, voor nu dan. "Nu we hier toch zijn. Mag ik vragen hoe het met je gaat?" Aan haar toon was duidelijk dat ze geen small-talk initieerde.

Bijna wimpelde hij haar af met nog een klein grapje, om de aandacht maar af te leiden van het feit dat hij zich echt niet zo goed voelde. Echter besloot Olivebranch dat hij meer respect had voor de deputy dan dat. Het was alleen maar eerlijk om, nou ja, eerlijk te zijn. "Nou.. nu je het vraagt, het gaat niet fantastisch eigenlijk." Begon de zwarte kater, een beetje weifelend over hoeveel hij weg wilde geven. "Heb jij ooit een mate gehad, Spottedrain? Een vaste, voor een langere tijd?" Hij wist dat ze nu alleen was, of in ieder geval niks openbaars had. Achter wist hij niet zeker of dat altijd zo geweest was.

Waar ze een halfbakken antwoord verwachtte, kreeg ze de waarheid. Geïntrigeerd keek ze de kater aan, even niet wetende hoe ze hierop moest reageren. Ze begreep dat de vonken van zijn relatie eraf waren. De poes was immers niet blind. "Nou.. nee. Niet voor lang in ieder geval." Plotseling schaamde ze zich. Hoe hard ze het ook met een ander had geprobeerd, het liep altijd mis. En om eerlijk te zijn waren er weinig keren dat er echt een poging was gedaan. "Ga door.." Vol verwachting keek ze hem aan, al begreep ze de essentie van wat er ging komen.

Verbazing speelde over zijn gelaat toen hij hoorde dat ze inderdaad nooit een serieuze mate had gehad. Dat had hij dus niet verwacht. Spottedrain was toch wel degelijk aantrekkelijk, en aangenaam om bij te zijn? Hij keek niet vaak naar andere kattinnen, maar dat betekende niet dat hij compleet blind was geworden voor hun charmes. "Nou. Zoals je weet heb ik een lange en mooie relatie met Silverwish... gehad." Hij voegde het laatste woord er met een zucht aan toe. Dat kon hij niet helpen, het voelde gewoon zo verdomde naar. "Ik denk dat die op zijn einde loopt.."

Nogmaals voelde ze haar wangen rood worden, maar deze keer van schaamte. Ze had de verbazing op zin gezicht wel gezien. Het was dus blijkbaar niet normaal meer op deze leeftijd. Gelukkig ging hij er niet over door en vertelde hij iets wat.. eigenlijk veel pijnlijker was. Spottedrains mond hing een stukje open, alsof ze wat ging zeggen. "Wil je me vertellen waarom?" Begon ze voorzichtig. De twee leken iedereen eerder immers zo'n perfect koppel, in ieder geval voor hun kinderen volwassen waren geworden.

Zijn ogen prikten een beetje toen Spottedrain om een uitleg vroeg. Dat was het erge, het was niet duidelijk. Er was geen ruzie, er was geen goede reden. Het was over, en niet omdat één van hen echt iets verkeerd had gedaan. "Omdat het voorbij is, Spottedrain. Omdat... Omdat het blijkt dat zelfs liefde kan sterven, als je maar lang genoeg wacht." Hij nam een paar scherpe ademhalingen en schudde zijn kop, dat was niet eerlijk. "Nee.. Dat is het niet, niet helemaal in ieder geval. We zijn uit elkaar gegroeid, zij en ik. De warmte.. De warmte is verdwenen." Het prikken veranderde in vochtigheid, en tranen welden op in de hoeken van zijn olijfgroene ogen.

Jeetje, wat een klotesituatie. Ze probeerde te begrijpen wat hij bedoelde, probeerde het te voelen, maar het lukte niet. Het ergste liefdesverdriet dat ze ooit had gevoeld was niet eens een beetje vergelijkbaar met dit. "Ik.. Ik weet niet wat ik moet zeggen." Prevelde ze en meteen voelde ze zich stom. Zelfs een "het komt goed" was beter geweest. Of nee, eigenlijk niet. Misschien was oprechtheid wel wat Olivebranch nu nodig had. "Denk je dat je je beter voelt als je het haar vertelt?" Gespannen keek ze de ander aan. Hopelijk ging hij niet huilen.

Door zijn kaken kort op elkaar te klemmen en zijn ogen te sluiten wist Olivebranch een snik te voorkomen. Dat was goed. Hij was niet tegen het tonen van emotie voor anderen, maar hij huilde liever niet bij iemand behalve.. Behalve een partner. "Ik heb het. Dan is het klaar.. Dan kan ik niet meer terug, en dan hoef ik er niet meer over te twijfelen." Verzuchtte hij. "Maar dan ben ik haar ook kwijt.. Dan ben ik alleen. Ik weet niet hoe dat is, ik ben nooit alleen geweest sinds ik mijn naam kreeg." Al zo'n twee derde van zijn leven had hij met Silverwish doorgebracht, hoe zou het zijn om zonder haar te zijn?

Oh StarClan, dat was waar ook. De arme jongen wist niet beter dan met haar zijn. Hij zou niet alleen zijn partner verliezen, maar nog zo onbenoembaar veel meer. "Ik snap het.." Mauwde ze zachtjes. Maar ze begreep het niet. Hoe kon ze ooit zoiets begrijpen? Daar stond ze dan, vastgenageld een de grond zonder ook maar enig idee van hoe ze hem kon troosten. "Het is misschien een schrale troost, maar alleen zijn is best oké." Probeerde ze het met een zwak glimlachje. "En ik geloof echt niet dat jullie elkaar ooit echt kwijt zullen zijn. Ze gaat nergens heen." Haar blik verzachtte. Kon ze maar iets doen wat hem echt zou helpen.

Het was lief dat ze probeerde het te begrijpen, maar wat ze zij hielp helemaal niets. Olivebranch was echter een te goede jongen om dat tegen Spottedrain te zeggen, en dus knikte hij zwakjes. "We zullen zien.." Fluisterde hij, terwijl hij ging zitten en haar aankeek. Was Hij bang voor eenzaamheid? Nee, hij had genoeg andere katten om mee om te gaan. Waar hij bang voor was was dat zijn leven zou veranderen, dat hij niet meer altijd iemand zou hebben om alles mee te delen. "Ik mis nu al zoveel van wat we eerder hadden.." Hij schudde zijn kop, misschien deelde hij teveel.

Het was al snel duidelijk dat haar woorden niets teweeg brachten bij de zwarte kater. Beschaamd keek ze naar de lucht, om hem maar gewoon even niet aan te hoeven kijken. Toen ze het schudden van zijn kop opving in haar ooghoeken keek ze hem weer aan. "Het is oké." Fluisterde. "Ik heb dit misschien nooit meegemaakt, maar ik heb vaak genoeg aan de zijlijn gestaan." Onbewust zette ze een stap in zijn richting, iets waar ze zelf ook van schrok. Het voelde gewoon juist. "Dus het is oké. Ik beoordeel je niet." Mauwde ze warm, hun gezichten nu plots wel erg dicht bij elkaar.

Haar gezicht doemde voor het zijne op voordat hij er echt erg in had. Olivebranch merkte dat hij er geen probleem mee had, dat hij er zelfs een soort verlangen bij voelde. Niet dat hij daar veel mee kon of wilde, hij had immers nog steeds een partner. Zolang hij het gesprek nog niet had gefilmd zou hij niet achter Silverwish's rug om rotzooien. Dat betekende echter niet dat hij niet een klein beetje warmte verdiende. "Dankjewel.. Je mag, ehm.. Dichterbij komen, als je dat wilt." Mauwde hij voorzichtig, terwijl hij haar aankeek met een waterig glimlachje.

Weer bracht de kater haar in verbazing. Ze mocht.. dichterbij komen? Nee, ze ging geen misbruik maken van zijn verdriet. Hij was aantrekkelijk, zeker, maar ook Spottedrain begreep dat dit niet het moment was. Langzaam knikte de poes en stapte ze verder naar voren, voorbij zijn kop. Ietwat ongemakkelijk, maar ongetwijfeld welgemeen drukte ze haar slaap in de zijkant van zijn nek. Hij had gewoon wat warmte nodig. Natuurlijk bedoelde hij niks anders. "Je hebt altijd nog je vrienden." Grinnikte ze zachtjes. Of ze hem echt als vriend zag wist ze niet, maar het voelde goed om te zeggen.

Opeens was ze er, en dat ontketende allerlei interessante en verwarrende gevoelens in zijn maag. Olivebranch voelde haar zachte slaap langs zijn nek glijden, en ving een geur op. Dennenbomen en aarde, geuren van hard werk en misschien wat onhandigheid. Het waren fijne geuren, die hem wat gerust stelden. "Dat is waar...en jou.." Murmelde hij zachtjes, zonder echt te weten wat hij daarmee bedoelde. Hij beschouwde haar toch minstens wel als een vriend? Olivebranch liet langzaam zijn tong over haar nek glijden, hopend dat ze daar geen bezwaar tegen zou hebben.

Een zenuwachtig lachje verliet haar bek. Vrienden.. en haar. Wat betekende dat? Oh StarClan, dat kon zoveel betekenen. De poes verstijfde bij het voelen van zijn tong tegen haar nek. Gaf ze soms de verkeerde signalen? Of deed hij dat misschien? Nee, het betekende vast niks. Ze troostte hem gewoon en hij omarmde dat. Daar was niks mis mee. Als reactie drukte de poes zich nog wat dichter tegen hem aan. "Gaat het al?" Vroeg ze met een humoristische ondertoon, waarmee de magie van het moment was verbroken.