Don't need no cheers

Hij wist dat ze hier niet te lang konden blijven. De clan zou straks nog denken dat hij zijn laatste leven verloren was, maar dat ging niet zo makkelijk wanneer hij er nog twee had. Het was niet veel meer, maar het zou nog genoeg zijn om te doen wat hij wilde doen. Althans dat hoopte hij. Hij liet zijn blik kort door de grot gaan tot zijn blik op Barkingpaw viel. De apprentice was niet blij met zijn acties, daar was hij zich maar al te goed bewust van. Toch nam dat niet weg dat ze naast vader en zoon ook nog steeds mentor en apprentice waren en dat de bergen, ondanks de sneeuw voor best wel een goede training zouden kunnen zorgen. Tenslotte deed shadowclan niet veel anders dan de tribe. Waar de tribe hun schutkleuren gebruikte om op te gaan in de omgeving met jagen, deed shadowclan dat 's nachts door de schaduwen te gebruiken. Hij stapte dan ook op Barkingpaw af en stopte vlak voor hem. "Laten we een training gaan doen." Hij gaf de apprentice hier geen keuze in en draaide zich al om, om richting de uitgang van de grot te gaan. Misschien moesten ze een Cave Guard meenemen, maar had hij er echt zin dat de tribe te zien kreeg hoe de relatie tussen hem en zijn zoon was op het moment? Liever niet. Hoe klein de kans ook was dat de tribe ook naar de clans zou komen, een zwakte laten zien was iets dat hij als clanleader niet kon.


[Barkingpaw]

Een stap buiten de grot en de wind begon al aan zijn vacht te trekken. Gelukkig viel er op het moment geen sneeuw, want dan hadden ze waarschijnlijk beter binnen kunnen blijven, maar hij wilde zelf ook iets te doen hebben, naast de hele tijd in de grot zitten. Misschien was het een zwak excuus om de ander mee te nemen om te trainen, ergens wilde hij gewoon tijd besteden met Barkingpaw, maar de enige manier om dat te doen leek om hem mee te slepen naar een training. Het werd al snel genoeg duidelijk dat Barkingpaw er zelf absoluut geen zin in had en dat hij nog liever met een windclanner zou trainen. Hij kon het niet helpen om bij die opmerking kort een blik naar de apprentice te werpen. "Daar leer je toch niks van." Niks nuttigs in ieder geval. Hij ploeterde verder door de sneeuw, wetende dat de sneeuw het moeilijker zou maken om ook maar iets van prooi te vinden. Toch zou het een goede training zijn. "Ga je de hele tijd blijven zeuren? Of zullen we proberen wat prooi te vangen?" Niet dat hij verwachtte veel te vangen, maar hij had er ook weinig zin in dat Barkingpaw constant zou blijven zeuren. Hij wierp zelf af en toe wel een blik de lucht in, wetende dat ze niet alleen de grond in de gaten zouden moeten houden, maar dat er ook gevaar vanuit de lucht kon komen.

Hij zette zijn vacht wat verder uit, in de hoop de wind er verder uit te houden, maar veel succes leek het niet te hebben. Ook leek het niks te doen aan het humeur van Barkingpaw, ook al vond hij het stiekem wel een klein beetje mooi om te zien hij zijn eigen koppigheid in de apprentice te zien. Voor de zoveelste keer had hij duidelijk niet de juiste woorden gebruikt, maar dat leek hij nooit te kunnen doen sinds het bekend was geworden dat hij niet hun oom, maar hun vader was. Hij besloot om maar geen antwoord op het windclan deel te geven. Nee, hij had niet samen getraind met windclan, maar het verschil tussen hun territoria was als dag en nacht. "Je bent nog steeds mijn apprentice." En zoon, maar dat laatste zou Barkingpaw alleen maar meer van slag maken wist hij. Niet dat ze niet al op een punt waren waar de ander liever niet met hem trainde en zelfs alleen wilde gaan jagen. Zijn ogen werden iets groter toen de apprentice langs hem heen liep om aan te geven dat hij ook serieus was erin. "Het is beter om niet alleen te zijn hier." Hij hoopte maar dat de apprentice zou luisteren. "Het is gevaarlijk." Hij begon achter de apprentice aan te lopen. Hij was te onervaren, zou niet weten welke gevaren er waren.

Ja, hij had hem als een apprentice genomen, zodat hij een van zijn jongste kittens nog bij hem had en zelf kon opleiden. Hij was er vanuit gegaan dat het niet naar buiten zou komen, dat Haughtypaw ook gewoon warrior zou worden net als zijn broers. Het deed pijn dat ze er niet achter waren gekomen wie het gedaan had, iets wat hij hemzelf nog steeds toerekende, maar daarover beginnen tegen Barkingpaw zou geen zin hebben. Hij fronste bij de volgende woorden van Barkingpaw. Met rust laten zou hij hem niet, niet hierbuiten. Zeker niet waar de ander duidelijk niet wist naar welk gevaar hij uit moest kijken. Roofdieren op de grond waren makkelijk te zien, die in de lucht daarentegen. Dat was iets waar de clans mee hadden moeten leren leven toen ze hier waren. Dat het buiten de grot op open gebied niet veilig was. Tribe apprentices werden meteen geleerd waar ze naar uit moesten kijken en gingen in het begin ook zeker niet alleen ging hij vanuit. Hij versnelde zijn pas, waardoor zijn eigen focus voor een moment ook niet op de lucht lag, maar Barkingpaw was jonger en ondertussen begon hij ook al groter te worden. Straks zou hij even groot als hem zijn, misschien zelfs groter. Hij merkte dat de inspanning ervoor zorgde dat hij buiten adem begon te raken, maar alles was vergeten op het moment dat hij het geluid van vleugels hoorde. Ze waren te dichtbij. Hij wierp zijn blik omhoog en zag een grote arend boven hun. "Shit," Hij liet zijn blik naar Barkingpaw gaan, die nu al afstand gewonnen had. "Barkingpaw, kom terug!" Schreeuwde hij letterlijk. De apprentice moest terugkomen voor... Nee, dat zou hij niet laten gebeuren.

Dit was de enige keer in zijn leven dat Barkingpaw naar hem zou moeten luisteren, maar natuurlijk deed hij dat niet. Foxdung. De apprentice draaide zich om, op het moment dat de arend besloot dat het een goed idee was om een duikvlucht te gaan maken recht op de apprentice af. Nee, dit ging niet nog een keer gebeuren. Hij ging niet nog een keer een kind verliezen, niet terwijl hij nog levens had. Hij had er al te veel niet kunnen beschermen, maar dit was binnen bereik. Hier moest toch iets aan te doen zijn? Hij was al in beweging voor hij er echt erg in had. Probeerde zich te herinneren hoe ze arenden seizoenen geleden bevochten hadden. Maar hij moest Barkingpaw er ook nog weg zien te krijgen. De arend was nu al veel te dicht bij de apprentice, maar hij had de twee ook bereikt. Hij gooide zijn lichaam tegen Barkingpaw aan, hopende hem aan de kant te schuiven en kwam vervolgens omhoog op zijn achterpoten om uit te halen naar de arend. Zijn nagels raakten de vleugels van de vogel, terwijl hij ondertussen een van de klauwen langs zijn schouder voelde gaan. De arend nam iets afstand, maar was klaar om weer terug naar beneden te komen. Hij was in ieder geval niet van plan om de vogel weer in de buurt te laten komen van Barkingpaw, maar hij had ook geen tijd om te kijken of de apprentice een schuilplek had kunnen vinden, want de arend kwam weer naar beneden. Nogmaals kwam hij omhoog en probeerde met uitgestrekte klauwen uit te halen naar de arend, alleen deze keer leek de vogel erop bedacht te zijn en wist hem bij zijn beide schouders vast te pakken en langzaam op te tillen. Dit was niet goed. Meegenomen worden naar een nest was zeker niet de bedoeling. Hij begon dan ook nogmaals uit te halen naar de vogel met zijn klauwen, terwijl ze steeds hoger begonnen te vliegen. Hij bleef net zolang doorgaan tot de arend hem los liet, alleen op dat moment waren ze al een behoorlijk eind van de grond af. Zijn ogen spreidden zich wijd bij de realisatie voor hij naar beneden viel en met een klap op de grond viel. Alle lucht werd uit zijn longen geperst, maar hij probeerde nog zijn kop op te tillen om te zien of de arend weg was, om te zien of Barkingpaw veilig was. Maar de kracht had hij er niet meer voor. Het begon weg te sijpelen en hij wist maar al te goed wat dit betekende. Hij hoopte in ieder geval dat Barkingpaw veilig was, maar tijd om te controleren had hij het niet, want alles werd zwart. Zijn ademhaling stopte niet veel later.

Het eerste wat hem opviel, eenmaal hij terug in zijn lichaam was, was het snikken van iemand bij hem. Vervolgens begon hij zijn lichaam te checken. Wat gebroken was leek te zijn genezen en zijn wonden leken ver genoeg dicht te zijn dat ze niet meer bloedden. Toch kon hij de energie niet bij elkaar rapen op het moment om ook maar een deel van zijn lichaam te verplaatsen. Hij kon er nu al zeker van zijn dat hij spierpijn voor dagen ging hebben. Langzaam opende hij zijn ogen en vond al snel genoeg de bron van het snikken. Hij had geen idee wat er gebeurd was nadat hij zijn leven verloren had, maar het feit dat Barkingpaw hier was betekende dat de vogel in ieder geval weg moest zijn toch? Hij vervloekte zichzelf wel voor het feit dat Barkingpaw dit nu mee moest maken. Waarom was hij te koppig geweest om een cave guard mee te vragen? Het was een kleine moeite geweest. Hij deed een poging om hemzelf overeind te duwen, maar zonder nog al te veel succes. Het leek erop dat starclan alleen de wonden had weten te helen en dat ze hem verder geen kracht hadden kunnen geven. Of het was zijn leeftijd die hem parten speelde, ook al was dat niet iets dat hij graag toegaf. Hij had geen idee hoeveel tijd er verstreken was, maar ze zouden op een zeker punt wel terug moeten gaan naar de grot. Hij kreeg zijn eigen lichaam alleen nog niet in beweging, dus tenzij er iemand kwam konden ze alleen maar wachten hier waarschijnlijk. "Hey," Het was het eerste woord dat hij er weer uitkreeg. "Gaat het?" Er was zoveel meer dat hij wilde vragen, maar dit was voor nu het belangrijkste. Het was belangrijk dat hij niet nog iemand verloor. Ook al had hij nu nog maar een leven om te geven.

De vogel was weg en er leek niks met Barkingpaw te zijn, dat was het belangrijkste. Natuurlijk kwam de vraag waarom hij niet overeind kon komen of het misschien was omdat Starclan hem niet had kunnen helen. Als dat zo was dan zou hij hier niet meer zijn. Dan zou hij ook zijn laatste leven verloren hebben. "Starclan heelt eigenlijk alleen de dodelijke wonden." En dat betekende helaas dat spierpijn daar niet bij in begrepen was en ook de energie die hij had gehad toen hij jonger was, was er ook niet meer. Misschien kwam het ook wel omdat het de laatste keer was en omdat hij helemaal hier in de bergen was en niet bij clangebied in de buurt. Er konden zoveel redenen hiervoor zijn. "Met wat rust komt het wel goed." Dat hoopte hij tenminste, ze zouden de tocht nog terug moeten maken tenslotte. Hij liet zijn blik kort naar het spoor van rood gaan dat waarschijnlijk allemaal zijn bloed moest zijn. Waarschijnlijk had het Starclan al genoeg gekost om dat te helen. "Terug gaan wordt nu alleen wel een uitdaging." Hij probeerde te glimlachen, maar het was meer een grimas. Ze konden hier niet blijven wanneer het donker werd en dat wist hij maar al te goed. Misschien moest hij Barkingpaw alleen terug sturen? Maar wat als hij nog zo'n vogel tegen zou komen? Niet dat hij op dit moment veel zou kunnen helpen mocht er nog een komen.