through the valley they call me the devil

Ze had onderhand al wel wat van deze plek moge meemaken, en van de katten die dit hun thuis noemde. En de rode kattin had nog nooit in haar ondraaglijk lange leven zulke zwakke wezens gezien. Hun hele levensstijl was iets wat de ex-leidster maar niet kon bevatten. Hun filosofie, hun normen en waarden. Hell, zelfs hun territorium was na al deze tijd nog steeds zo- buitenaards voor haar. Maar, verdomme; ze was een koppig beest. Ze had haar ogen op deze plek gezet lang geleden. Ze had haar beslissing gemaakt om een deel uit te maken van deze vredige hippies. En daar zal ze ook niet vanaf stappen, hoe vreemd het allemaal mocht aanvoelen. Brat snoof en trok aan haar oor toen een bekende gedaante die recht voor haar neus ging staan. "Je verpest mijn hele humeur zo," merkte de donker rode kattin op terwijl ze wat geïrriteerd met haar staart op de grond sloeg. "Hier was ik, genietend van het mooie uitzicht. Maar dan kom jij langs met je lompe lichaam en nu kan ik niks meer zien." De bergen waren een vreemd gebied, dat zeker. Maar niet bepaald lelijk, vooral niet in deze tijd van het jaar. De sneeuw, wist het op zo'n manier te bekleden die de persoonlijk kattin wel zag zitten. Maar goed, bijna alles was mooier dan haar thuis gebied. Waar om elke staat hoek wel een paar vieze vuilnisbakken stonde en ander vreemd mensen spul. "Idioot, kom naast me zitten. Dan verpest je mijn uitzicht tenminste niet met je lelijke smoel."