[OPEN] Your city gave me asthma

Tijd stond niet stil. Sneeuw viel, dag werd nacht en nacht werd weer dag. Tijd ging soms snel, soms onophoudelijk sloom, maar het ging altijd door. Zelfs al leek het soms stil te staan. Inmiddels was het alweer een hele tijd geleden sinds één van de grote bomen gevallen was. Zelfs al leek het de nacht van gisteren te zijn gebeurd. Destijds was hij nog een deputy, destijds had hij nog vier stevige poten om op te lopen. Maar nu stond hij hier als een leader die opnieuw had moeten leren lopen. Inmiddels had hij er al wel zijn draai in kunnen vinden, met de hulp van windclans geweldige medicine cat team was hij redelijk snel weer te been geweest. Hij stond dan wel krom op 1 poot, en de pijn was iets waar hij soms door heen bijten moest, maar hij kwam verder, ging met de tijd mee. Soms was het vloeken, soms was het schelden, en soms ging het redelijk goed. En dan stond hij hier, helemaal op fourtrees. De kleine leader zuchtte zacht, verdomme, nu moest hij ook weer helemaal terug.

♔ nickdiazfan

Waar de tijd soms stil leek te staan, ging deze de laatste tijd achterlijk snel. Nog nooit in haar hele leven was haar zoveel tegelijk overkomen. Het deputyschap en alle problemen, drama en beleefdheden die ze hier gratis bij kreeg vielen haar zwaarder dan verwacht. De kattin snoof. Het was gek hoe niks ooit bleek te zijn zoals verwacht. Zoals nu ze opeens oog in oog stond met de leader van WindClan. De poes zette een brede, ietwat geforceerde, glimlach op en benaderde de ander. "Goedemiddag, Blazestar." Begroette ze hem op openhartige toon. Ze kon het niet laten om een blik op zijn poot te werpen. "Je bent ver van huis. Kan ik je ergens mee helpen?"

Hij had het wel gezien. Haar blik, haar starclan verdomme blik. De kleine kater beet geïrriteerd op zijn wang terwijl hij zijn blik standvastig op haar hield. De woorden die volgde waren woorden die hij kende. Woorden die hij dagelijks had aan moeten horen. Kan ik je helpen. Voorheen vroeg nooit iemand hem of hij hulp kon gebruiken. Het was een streep onder het gevoel nutteloosheid die hem al dagen kwelde. Hij wilde geen hulp, hij hoefde geen hulp. Hij redde zich prima. Hij kon niet goed meer lopen maar niemand anders mocht voor hem bepalen wat hij wel of niet kon. Hij snoof geïrriteerd, zijn blik vurig "Ik heb geen hulp nodig!" beet hij haar bozig toe, al was het nog de vraag of het echt tegen haar was of iedereen en zichzelf. Hij bewoog zijn poot wat naar achteren, een zwakke poging het te verbergen. "Ik red me prima." Wie dacht ze wel niet dat ze was, hem hulp aanbieden alsof hij een hulpeloze kitten was die zich niet kon redden. Alsof hij nooit opgegroeid was.

♔ nickdiazfan

De woede, maar ook onzekerheid waarmee de kater reageerde, liet de poes wat ongemakkelijk voelen, maar ook waardering. Crystalstar, Settleddust en Carrioncough hadden in hun gesprekken met de ThunderClan deputy allemaal een zekere discretie gehad als het hun gevoelens betrof. Ieder van hen had zich calculerend, en soms haast koud opgesteld. Of overbodig gezellig. De kleine kater tegenover haar leek uit een ander hout gesneden te zijn. Het was een verademing, zelfs in deze situatie. De poes liet haar facade vallen en boog haar kop. "Het spijt me. Zo bedoelde ik het niet." Begon ze, waarna ze hem weer aankeek. "En ik vind je niet zwak, voor als dat je geruststelt."

Met alle vijandigheid die generaties lang tussen de clans was opgebouwd, was Blazestar stom verbaasd toen de Thunderclan deputy haar excuses aanbood. Het trof hem als het fout op lezen van haar script, een onverwachtte wending. En ergens, ergens had hij er juist op gehoopt dat ze boos zou worden. Ruzie maken was voor hem zo veel makkelijker dan small talk. Veel simpeler dan een diplomatisch gesprek tussen een windclan leader en een thunderclan deputy. De kleine kater zuchtte diep, schudde zijn kop een enkele keer. "Het was niet iets waar ik mij zorgen over maakte." loog hij met een bittere ondertoon in zijn stem. Hij boog zijn blik ietwat van d'r weg, maar al te goed wetende dat zijn ogen vaak weggaven wat hij verborgen wilde houden. "Dingen rustig in dat woud van jullie?" mauwde hij vervolgens nuchter. Zijn blik op het woud dat de thunderclanner thuis noemde.

♔ nickdiazfan

Een ademwolkje verliet haar bek bij de subtiele zucht die ze liet. De WindClanleader gedroeg zich als een apprentice; er was duidelijk iets aan de hand, maar wát wilde hij niet zeggen. Ook slaagde hij er niet in om dat interne conflict te verbergen. Nee, de spontane verwisseling van onderwerp zei alles. Jeetje, was hij echt zo incompetent? Spottedrain besloot hem het voordeel van de twijfel te geven, maar dat betekende nog niet dat ze hem zou sparen. "Misschien is het niet mijn taak om dit aan jou te vertellen, maar anderen gaan misbruik van je maken als je zoveel onzekerheid blijft uitstralen." Er lag geen negatieve noch warme ondertoon in haar stem. Ze benoemde simpelweg hoe het zat. Of hij daar uit schaamte - of wat dan ook - geïrriteerd op ging reageren, dat was zijn probleem.

Bittersweet

Onzeker? Waar de flip had zij het over? De kleine leader snoof. Hij liet zijn stemming niet over aan interpretatie. Stelde zich niet anders op dan hoe hij zich voelde. "Ach flikker toch op" beet hij de deputy toe,"Ze kunne et proberen maar ver komen ze nie" Hij hoefde zijn zekerheid niet aan de kattin te bewijzen. Ze mocht denken wa ze wilde, het boeide hem niks. Natuurlijk hij haatte het niet goed te kunnen lopen, hij voelde zich kwetsbaar. Maar dat ging haar geen donder aan. Hij was niet iemand die makkelijk gebruikt zou worden, hij was niet achterlijk.

♜

Zoals verwacht beet hij weer van zich af. En hiermee bevestigde hij precies wat zij hem zojuist had verteld. Deze keer besloot ze hier echter niet meer op in te gaan. Het had immers weinig zin om haar relatie met de WindClan leader nu al te verpesten. "Sorry als ik ben uitgegaan van dingen die niet kloppen, Blazestar." Mauwde ze voorzichtig, maar niet onzeker. Ze liet haar gele blik rusten in zijn amberen ogen. "Je weet in ieder geval wat je aan mij hebt, hm?" Lachte ze zachtjes, waarna ze haar blik over de kale bosrand liet glijden. Oh, wat was ze toch slecht in dit diplomatieke gedoe.

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Hij snapte haar niet. Zo simpel was het. Als hij geweten had dat leadership zou betekenen dat hij in dit soort situaties gegooid zou worden, dan had hij nooit die negen levens geaccepteerd. Want ja, wat moest ie nu? Meelachen? Het laten gaan of weglopen. De deputy vertelde dat hij nu in ieder geval wist wat hij aan d'r had. Maar eerlijk? Hij zou het niet weten, als sloeg je hem dood. Want wat had ze hem nou van haar blootgegeven? Dat ze te veel praat? Hij kantelde zijn kop ietwat, een kleine glimlach trok aan zijn veromeide mondhoeken "Oh-en wat heb ik dan aan je, volgens jou, Spottedrain?" Woorden terug kaatsen was een effectieve gesprekstechniek wanneer jezelf het niet in je had woorden te vinden.

♜

Een grinnik verliet haar bek bij zijn vraag. Tja, misschien was ze dan ook wat vaag. "Je weet nu dat ik zeg wat ik denk." Begon ze met een fonkeling in haar ogen, wetende wat ze als volgende ging zeggen. "Dat lijkt mij prettiger zakendoen dan met iemand die je constant in onzekerheid brengt, niet?" Ze doelde niet perse op een samenwerking met WindClan, in ieder geval nog niet nu, maar het kon geen kwaad om alvast het zaadje te planten.

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Hij snapte haar niet. Zo simpel was het. Maar langzaam vielen er toch wel wat dingen op hun plaats. Zeker toen zijn stilte beloond werd met meer geratel. Even keek hij de kattin nuchter aan, zaken doen? Was dat wat ze nu aan het doen waren? Was dat wat ze wilde doen? Eerst hem onnodig hulp aanbieden, dan brutaal zijn, en nu zaken doen- wat een sprongen. "Ohhh" een klein lichtje fonkelde over zijn ambere ogen heen terwijl hij zijn kop kantelde "Zijn we nu zaken aan het doen dan?" de leader trok zijn wenkbrauwen op. Natuurlijk wist hij dat thunderclan en shadowclan elkaar nog net de pels niet uittrokken. Maar hij verwachtte eigenlijk meer dat ze er voor riverclan lastig zouden vallen. Want ja, wat had windclan nog te maken met de rest en hun akkafietjes? Windclan was druk geweest met zichzelf en Blazestar vond dat eigenlijk veel beter zo.

♜

Geduld was een schone zaak, één waar de gevlekte poes niet bijzonder beoefend in was. Gelukkig begon hij haar te vatten, min of meer. "Een soort van.." Begon ze, alsof ze een apprentice die bijna het goede antwoord had gegeven de juiste richting in probeerde te duwen. "Het kan geen kwaad om met elkaar overweg te kunnen. Je weet wel, ten voordele van allebei onze clans." En al die bladiebla die ze daar nog achteraan had kunnen plakken, maar ze was inmiddels wijs genoeg om de kater zijn koppie niet nog meer te verwarren.

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Eerst hem beledigen waar hij bij stond- en nu een vriendschap proberen op te graven? Blazestar kantelde zijn kop ietwat terwijl verwarring plaatsmaakte voor een ver gezochte interesse. Het hem echt kwalijk nemen kon je niet, het was niet vaak dat de leader er naar zoeken moest. Maar goed, met elkaar overweg kunnen klonk anders dan de vriendschap die Settleddust van hem aan het afdwingen was. Dus haalde de kater zijn schouders ietwat op terwijl een grinnik zijn anders in irritatie verwrongen gezicht kort brak. "Ik zie geen reden om elkaar de pels in te vliegen in ieder geval"

♜

De verandering in zijn houding viel haar al snel op, wat een oprechte glimlach op haar gezicht bracht. "Ik ook niet." Mauwde ze tevreden, waarna ze haar blik langs de bosrand liet glijden. "Jij en Ashenpatch kunnen altijd bij mij terecht." Of dat ook voor Eveningstar gold, StarClan mocht het weten, maar ze zou niet op haar leader wachten om contacten te leggen. Wat ze hier deed, was immers goed voor haar clan. "Het laatste wat ik wil is onnodig conflict." Haar ogen stopten bij de ShadowClangrens. Ze wist dat ze het niet van hem kon vragen, maar als Blazestar hen nou zou kunnen ondersteunen mocht Settledstar ooit iets geks uithalen..

Oh I'm like a kid who just won't let it go
Twisting and turning the colours in rows

Ah- daar was het. De politiek gezinde deputy kwam uit haar schelp. Blazestar knikte, ze speelde het spelletje heel anders dan Settledstar. Waar de shadowclanner veel van hem vroeg, kreeg hij in dit gesprek meteen te horen wat windclan kon verwachten van de thunderclanners. Althans... Blazestar knikte kort terwijl het ditail dat ze wegliet hem opviel, het geen waar Settledstar al naar aan het hinten geweest was. Woorden die hij nu bevestigd zou kunnen krijgen, of juist totaal niet. Het volle plaatje, hij kon het zowat ruiken. "Maar Eveningstar denkt niet zoals jou? Of wel?" vroeg hij kalm, zijn blik op de deputy rustende "Settledstar vertelde me door haar aangevallen te zijn bij de highstones- volgens mij een onnodig conflict"

♜

Ietwat beschaamd bleef ze voor zich uit staren. Blazestar had het al hun hele gesprek geweten. Oh, wat vond hij haar nu waarschijnlijk doorzichtig. "Dat is zeker onnodig." mauwde ze met de welbekende "laten we het alsjeblieft vriendelijk houden" glimlach op haar gezicht geplakt. Zijn eerdere vraag besloot ze te ontwijken. Er was een punt waarop de kleine kater teveel wist. "En wat vind jij daarvan?" Haar blik verschoof, tot ze hem in zijn amberen ogen aankeek.

Onderwerp: Re: [OPEN] Your city gave me asthma