fighter

Zo veel herinneringen hier, aan goede dagen en aan slechte nachten. De plek leek echter steeds minder op die waar ze zo veel beleefd had. Fourtrees was ooit een symbool geweest voor stabiliteit, voor de 'balans' van het bos - vier bomen, vier clans (de vijfde die er ooit geweest was voor het gemak vergetend. Zo veel werd voor het gemak vergeten), een rots voor trotse leiders, onder het licht van StarClans volle maan. Maar het was bewolkt vandaag, en de rots was gebarsten, en vier bomen waren drie geworden. Alles veranderde immers, alles verging, behalve de grenzen en regels waar halsstarrige katten zich aan vastklampten. Zou StarClan ooit vergaan? Ze hoopte het. Ze hoopte dat ooit de sterren zouden doven, hun kille, veroordelende ogen zouden sluiten, en dat de nacht dan donker zou zijn, en stil, en kalm.
Ze zat naast de rots en wachtte, al wist ze niet op wie. De kat die ten slotte verscheen was geen bekende van haar, al had ze haar wel eens gezien, op Gatherings, en misschien ook op de grote reis. Was ze oud genoeg om die meegemaakt te hebben? Ze leek jong, maar zo te zien oud genoeg om al flink wat littekens verzameld te hebben. Het zou kunnen, dat ze de bergen gekend had, als kitten, of misschien al apprentice. Crowcall kon zich niet goed meer herinneren of er een jonge ShadowClanner was die op deze poes leek. Ooit had ze zich iedereen van de reis herinnerd. Alle namen. Alsof ze alles in haar hoofd zo bij elkaar zou kunnen houden. Maar namen die je nooit gebruikte verdwenen al snel uit je geheugen en zo werden ze allemaal weer vreemden van elkaar. De ShadowClanner liep langs de restanten van de vierde boom. Crowcall begon te praten. "Je zou zeggen dat er nu ook maar drie clans zouden moeten zijn, hm? Symbolisch gezien."

Ze had de ander laten schrikken. Het was niet haar bedoeling geweest meteen op slechte voet te beginnen, maar ach, wat gebeurd was, was gebeurd. Bovendien hoefde dit niet te betekenen dat er geen mooie vriendschap uit voort kon komen. O, hoe Tall haar had laten schrikken bij hun eerste ontmoeting! Ze glimlachte even, maar er zat een bitter randje aan. Was het niet immers die eerste slechte indruk die uiteindelijk uitgekomen was? Was hij niet de kat geworden die hij in dat eerste moment al even geleken had? Ze reageerde niet meteen op de vraag van de ShadowClanner. Haar blik gleed over de bomen die er nog stonden. "Het was beter als ze allemaal waren afgefikt..." mompelde ze. Pas nu keek ze de ShadowClanner aan. "Niet zo gespannen. Ik ben geen vijand van ShadowClan. En mijn naam is Crowcall." WindClanner. Als het eruitziet als een WindClanner en ruikt als een WindClanner en rent als een WindClanner, dan is het waarschijnlijk een WindClanner, hm? Was er ze een? Echt? Als iedereen die clans zó belangrijk vond dan moest het toch meer zijn dan een geurtje en een manier van jagen. Dan moest er toch iets vanbinnen zijn dat haar zo anders zou maken dan de ShadowClanner tegenover haar. Maar wat dat dan zou moeten zijn had zij nooit gevoeld.

De ander snapte het niet. Natuurlijk niet. Crowcall kon de radertjes bijna vanaf hier horen blokkeren. 'Andere clan' en 'geen vijand'? Dat ging niet samen. Dat klopte niet. Dat was te ingewikkeld voor die stomme, slome warriorkoppen. De grote kat was tenminste gaan zitten, een klein gebaar van vrede. De wantrouwige blik bleef echter. Crowcall staarde uitdrukkingsloos terug, maar ze kon een lachje niet inhouden bij de vraag. Gesprekken voeren was niet echt haar ding, hè? Vechten was vast een stuk makkelijker voor haar. Daar had ze schijnbaar een stuk meer oefening in gehad ook, gezien al die littekens. Crowcall zelf had er daar niet veel van - eentje op haar buik, al oud, en onzichtbaar onder haar vacht; en een gebroken tand, maar dat viel van een afstand ook niet zo op. Zouden katten die haar zagen weten wat voor een lafaard ze was, altijd vluchtend voordat iemand hun klauwen in haar schouders kon zetten of haar oren stuk kon rijten? Misschien is het wel een teken van uitzonderlijke vaardigheden, misschien win ik wel ieder gevecht zonder zelf ook maar één keer gewond te raken, zei ze in gedachten. "Hoezo? Heb je iets te bieden?" kaatste ze terug. Een vriendelijk gesprek kon ze waarschijnlijk niet krijgen hier, dus ze zou het waarschijnlijk met een beetje gein moeten doen. Het leidde in ieder geval af.

Bij twijfel: dreigen. Het leek zo ongeveer een regel. Stond dat ook in de warrior code? Crowcall onderdrukte een zucht. "Hm", zei ze in plaats daarvan nadenkend, en ze keek even schuin omhoog, alsof ze het aanbod overwoog. Na een paar tellen keek ze de ander weer aan. "Nee, als dat het enige is wat je te bieden hebt, zal ik je aanbod helaas af moeten slaan." Ze hield haar kop even schuin en lachte een glimlach die haar ogen niet bereikte. De vraag die volgde had ze al wel aan kunnen zien komen, gezien de lage intelligentie die de grotere kat tot nu toe gedemonstreerd had. Crowcall haalde haar schouders op. "Omdat het idioot is om een complete clan tot vijand te benoemen. Ik ken jou niet, wat moet ik tegen jou hebben? Wat moet ik tegen jullie onschuldige apprentices hebben en tegen de kittens in jullie nursery?"