salty

Clovercloud voelde zich een beetje.. leeg de afgelopen dagen. Ze voelde eigenlijk niets. En ze wilde eigenlijk dat ze iets voelde, maar ze voelde niets anders dan een sluier van onverklaarbare vermoeidheid. Liefde was voor haar een sprookje geweest, iets dat ze zo graag wilde hebben ooit. Een partner, kittens van haarzelf, oud worden met degene waarvan je hield en een grote familie. Haar ouders als zo'n perfect voorbeeld en opeens.. poef. Weg. Ze kon het zich gewoon niet zo goed voorstellen dat dat kon gebeuren...

Clovercloud was duidelijk niet aan het opletten toen ze opeens in een verraderlijke greppel zakte. De diepe, zachte sneeuw had hem verborgen en voor ze het wist zat ze tot haar kin in de sneeuw. Proestend probeerde ze haar voorpoten uit de sneeuw te trekken, maar daardoor zakten haar achterpoten maar des te ver weg en door haar val was sneeuw van bovenop de greppel mee naar beneden gevallen, wat ze vervolgens op haar kopje kreeg. Het enige voordeel van deze tragische situatie, was dat ze weer wat begon te voelen. Machteloosheid, maar ze werd ook pissig omdat ze er niet zelf uit kwam. Waar had ze dit nou weer aan verdiend? Happend naar adem en de zomaar opkomende tranen probeerde ze zichzelf uit te graven, maar tevergeefs.

& Silverwish - Prompt 11: Zorg ervoor dat je kat ergens vast komt te zitten en kom niet los zonder hulp van een ander

De dagelijkse taken gingen gewoon door. Silverwish was er op uit om te gaan jagen. Even alleen, in alle rust. Bewust verzette ze haar gedachte telkens naar haar prooien, in plaats van het vrij te laten ronddwalen bij Olivebranch en de relatie die ze niet meer had. Gelukkig maar, want daardoor ving ze niet het worstelen van een prooi op, maar van haar kat. Snel trippelde de bengal op de vervelende situatie af. De kat was duidelijk een gat in gevallen door de sneeuw, en zat nu vast. Zodra Silverwish begon te helpen met uitgraven herkende ze haar dochter. 'Och meissie toch,' murmelde ze bezorgd terwijl ze de jonge poes onder de sneeuw vandaan haalde. 'Gaat het lieverd?' Nog voor ze antwoord kon krijgen besnuffelde ze Clovercloud al van alle kanten, om er zeker van te zijn dat ze zich niet had bezeerd.

Clovercloud krabbelde gefrustreerd in de sneeuw en voelde zich nogal machteloos. Kon er dan ook niets goed gaan? Ergens wilde ze schreeuwen en krijsen, maar dat zou ook niet helpen. Net zoals huilen nu niet zou helpen. En toen in de rampenwereld haar moeder zich uit het gat moest halen. Ergens wilde ze zich als een kitten weer op laten tillen, maar die tijd was nu echt voorbij. Even als hoe haar moeder haar aansprak. ‘Mam,’ zei ze dan ook op een onkarakteristiek felle toon. ‘Ik ben geen kitten meer.’ Toch was het op de meest kinderlijke toon die ze in lange tijd had gesproken. Ze was nooit kwaad of boos op haar ouders geweest. Een voorbeeldig kind, eigenlijk. Ze had nooit geklaagd dat ze haar trainingen moeilijk vond of stom. Tot vandaag. Ze duwde haar moeders neus weg en wist zich eindelijk uit de greppel te hijsen en schudde haar pels.

'Mam,' sprak Clovercloud haar aan, waardoor ze stopte met haar onderzoeken. Ze was de toon niet gewend van haar. 'Ik ben geen kitten meer.' En met die woorden duwde ze haar neus weg en hees ze zichzelf uit de greppel. Silverwish zuchtte, realiseerde dat het waar was. Ze was al zo groot, alle drie. 'Ik weet het lieverd, sorry,' miauwde ze met een zuchtje. 'Ik ben gewoon wat bezorgd.' Haar arme meisje moest het ook moeilijk hebben nu zij en Olivebranch niet meer samen waren. 'Gaat het goed met je? Het is niet.. niks, natuurlijk..'

Ja, ja, ja. Bij de sterren, Clovercloud haatte het dat ze zichzelf als een tiener gedroeg. Ze wist dat ze onredelijk was, en toch ging ze ermee door. Ze schudde de sneeuw van haar vacht en toen haar moeder ook nog eens vroeg of het met haar ging, sloegen de stoppen even door. ‘Ziet ik eruit alsof het goed gaat?’ snauwde ze naar haar moeder. Ze had haar oren in haar nek gedrukt en zodra de woorden uit haar bek kwamen, had ze spijt. Ze verlaagde haar kopje en keek weg. Maar ze was nog steeds boos. Ze wist gewoon niet echt wat ze met zichzelf moest en ze moest haar best doen om niet te gaan huilen.