[Trial Flutterpaw] If home is where the Heart is

Flutterpaw liep al een tijdje rond in de bergen, helemaal alleen. Ze hadden al een paar keren gesproken en Shine had hem beetje bij beetje leren kennen. Over hoe hij van de Clans kwam en hij werd weggejaagd door een of andere moordenaar. Hij was niet al te open, maar leek de to-be wel wat te vertrouwen tegenover de rest. De to-be had hem verteld dat hij hier in de bergen veilig zou zijn voor die moordenaar, en dat hij altijd welkom was bij de tribe. Dat was waarom Shine hem vandaag naar de Cave had geroepen, want hij wilde de jonge bruine kater wel een kans geven om hier te zijn nadat de ander het had gevraagd. Mogelijks kon hij zich dan nog veiliger voelen als hij de andere tribe katten beter leerde kennen, wat tenslotte deel was van een trial. En eigenlijk was alles dat de healer to-be wilde, om iedereen gelukkig te zien: dus Flutterpaw ook.

Stilletjes wenkte de zwarte kater de ander mee met zijn staart naar de Cave of The Pointed Stones. Het was al een tijdje… Leeg, zonder hun Healer. Dat was een iets zwaardere last voor Shine aangezien hij hier alleen stond alles te regelen nu, met een beetje hulp van de Chief natuurlijk. Maar hij vertrouwde zichzelf genoeg om te weten dat het wel goed zou komen. En tenslotte, op deze plek konden ze deftig praten zonder dat andere katten kwamen storen. “Flutterpaw” begon hij vriendelijk. “Als ik het goed snap ben je hier gekomen om veiligheid en geluk op te zoeken” Wie zocht dat niet, nadat ze waren weggejaagd uit hun enigste thuis. Maar een thuis was, waar het hart was. En mogelijks lag dat hier voor hem. Ze zouden zien hoe hij zich hier voelde. “En dat willen we je ook geven. Dus ik gun je een kans” het was moeilijk voor hem om echt formeel te zijn, maar hij probeerde het. Daarbij gunde hij de ander ook echt een kans. Hij had het gevoel, dat hij zo’n kans wel kon gebruiken. Een kans die de ander waarschijnlijk niet zomaar zou verkijken. “Je zal twee manen bij ons blijven, op Trial, en daarna zullen we zien of je mag blijven of niet”



+Gesloten, Flutterpaw only
Zodra Flutterpaw gepost heeft gaat zijn Trial in!

De tribe was een veilige haven voor vele katten die van andere plekken kwamen dan vanuit de bergen. Hier draaide het dan ook niet om bloedlijnen of hoe je eruitzag of hoe stoer je was. Je was perfect in je eigen manier, en zolang je geen dreigement vormde, was je altijd welkom hier. Shine wilde de ander gelukkig maken, wilde hem de veilige thuis bieden die de bruine kater niet meer had. Dat was het minste wat de to-be kon doen om hem te helpen zoeken naar zijn geluk. Maar echter was het de rups zelf, die de weg moest zoeken om een echte vlinder te worden.

Terwijl hij zijn “formele” woorden uitbracht kreeg Flutterpaw tranen in zijn ogen en gaf hem een zachte kopstoot, waardoor de healer to-be lichtjes begon te snorren. Het was altijd fijn een goede vriend te kunnen zijn voor een ander. Altijd. Nadat hij had aangekondigd dat Flutterpaw op Trial mocht, hield de ander zijn kopje schuin en vroeg of er iemand was die hem hier de weg kon leren. En de to-be knikte voordat hij sprak. “Probeer zoveel mogelijk katten te leren kennen in de Tribe, ieder van hen zal je beetje bij beetje wel willen leren over de tradities en manieren van hier” zijn ogen leken wel blij te glinsteren. Ja, iedereen in de Tribe wilde anderen een kans geven, dus waarschijnlijk Flutterpaw ook. En dan konden ze hem allemaal wat aanleren. “En als je dat wenst, kan ik je Rabbit that Walks at Moonrise geven als mentor. Ze is een heel lieve Cave Guard en je zal het waarschijnlijk goed met haar vinden”, mauwde hij, al wat vrolijker. Rabbit had recent nog aangegeven zeer graag een mentor te willen zijn, dus dit was de perfecte kans voor hem. Mogelijks kon zij dan nog aanvullen bij de Tribe Manieren wanneer mogelijk.



+Rabbit is een NPC

Zo, dat was dan geregeld. Hij zou aan Rabbit that Walks at Moonrise vertellen dat ze eindelijk een to-be had gekregen die ze mocht opleiden en had Flutterpaw nu officieel op Trial gezet. Het voelde goed om deze zaken geregeld te hebben om de ander mogelijks een permanente, nieuwe thuis aan te bieden die hij verdiende. En samen met zijn nieuwe mentor kon hij dan ook de handige functie van Cave Guard aanleren, want Shine bedacht zich wel dat Flutterpaw in staat was dat te doen. ‘Dankjewel Shine’, zei de bruine cypers nadien met een knik. Ze waren vrienden, en dit was wat vrienden voor elkaar deden. “Geen probleem hoor, ik help graag”, sprak hij goedgezind voor hij met een zwiep van een staart eens rondkeek naar de cave. “Ik hoop dat je het hier fijn zal vinden! En als er nog wat is, dan spreek je me gewoon aan, ok?” Zoals, stel dat er toch een kleine ruzie uitbrak tussen de bruine kater en iemand anders. De tribe was een plek van vrede, maar toch kon dat altijd wel eens gebeuren. Dan zou hij ze proberen helpen, want het was ook deels zijn verantwoordelijkheid de vrede in balans te houden hier.

Hoewel het niet zijn familie was die hier leefde, wist de to-be zeker dat Flutterpaw zich hier wel thuis kon voelen. Want thuis was waar het hart was, en je hoefde niet altijd je familie of oude bekenden bij je te hebben om je thuis te voelen, al kon het wel helpen natuurlijk. Maar het was wat de bruine kater wou inmiddels, en als hij zich hier toch niet thuisvoelde, dan zou de zwart-witte to-be hem wel laten gaan. Maar, dat was over twee manen pas te weten, nu hadden ze beiden andere zorgen. ‘Wat dacht je van een rondleiding’, mauwde de kater droogjes nadat hij een speelse tik aan hem had gegeven. De iets oudere kater lachte eventjes voordat hij knikte. “Tuurlijk, laten we beginnen met waar we zijn!”, begon hij vrolijk. “Dit is de Cave of The Pointed Stones. Hier slaapt de Healer en doet hij zijn dagelijks werk enzo”, vertelde hij. Fireteller was hier niet meer dus deze cave was al een tijdje leeg, maar het was nog steeds een mooie rustige plek. Hij was de Healer To-Be, en het was een beetje vreemd dat hij als hij ooit volwaardige Healer was hier zou moeten slapen. Niet meer naast anderen, maar in zijn eentje, in een Cave vol met puntige rotsen. Het lag hem niet volledig lekker, maar het was zijn duty. “Goed, kom maar mee, dan toon ik de rest!”, de kater probeerde de ander mee te wenken met zijn staart terwijl hij langzaam uit deze cave stapte.