To the Moon

Hij begreep waarom de leader voor hem haar vertrouwen en haar mentaliteit verloren was. Want kleine, jonge Fireteller zag af. Hij bleef vaak hele nachten aan een stuk op, weigerde te eten en sloot zich af voor de tribe zelf. Hij hielt nog steeds zo veel van zijn familie hier, van alle katten die er deel van uit maakte. Maar hij zag er enkel wantrouwen in, gevaar en teleurstelling. Alsof hij iets groters moest zijn dan dat hij werkelijk was. Maar hij was niet groot. Hij was een kleine Fireteller die nog geen centimeter was gegroeid sinds hij Healer was geworden. Want de zorgen en de slechte verzorging zorgde ervoor dat hij geen energie had om zichzelf te ontwikkelen. Hij voelde zich enkel moe, en leeg. En heel, heel erg gestrest. De bengaal was dan ook compleet in zichzelf verborgen toen hij ineens een neusje tegen zich aanvoelde. Zijn dunne vachtje ging omhoog staan in zachte stekels, waarna hij realiseerde dat het Sedge was. “Huh- wacht-“ Hij schoof opzij, puur uit verbazing en verwarring alleen. Hier was hij te moe voor. Met een langzame knipper en een schud van zijn kopje probeerde hij terug te krabbelen. “Sedge dat kan helemaal niet- jij hebt een eigen nest- en dit, dit is de mijne” Probeerde hij onder woorden te brengen. Maar de waarheid was dat hij het niet verdiende om getroost en geliefd te worden. En dat hij enkel kon denken dat zijn vriendin dit misschien deed om hem later zeer te doen… per ongeluk of expres… of dat alles mis zou gaan en ze ook dood zou gaan. De kwetsbaarheid en de twijfel was in zijn ogen te zien.

Het antwoord was nee. Sedge had zich daar nooit door tegen laten houden. En dat toonde zich nu weer, want ze nestelde zich al naast hem en voor hij het goed en wel wist, werd hij gepoetst. De jongen duwde zijn oortjes kort naar achteren, maar gaf toen toe aan het gene wat hij eigenlijk best wel heel graag wilde. Hij liet zichzelf weer verder zakken in zijn nest en leunde zijn kop meteen tegen haar aan, waarna hij even wreef tot hij comfortabel lag. Meteen leek er al iets van spanning uit hem te trekken, wat alleen maar toonde dat deze afzondering een deel was van zijn probleem. Hij had gewoon liefde en knuffels nodig, zoals iedereen dat nodig had. Misschien was dat juist wat hij nog moest leren, dat leider zijn niet betekende dat hij alles alleen moest doen. Toch was dit niet iets wat hem natuurlijk af ging… Fireteller, of in dit geval eerder Spark, begon zijn vriendin terug te wassen toen hij iets meer de rust kon vinden. En dit moment liet hij ook zijn muren wat vallen, en sprak de waarheid. “Dankjewel Sedge…” Een zachte toon, bijna een fluister, al was hij daar altijd heel slecht in geweest, dus het bleef toch een beetje te luid. “Ik hou van je” Naar de waarheid gesproken terwijl hij zijn kopje tegen de hare drukte. Hij was van natuur heel liefdevol en open met zijn affectie. Hij voelde dan ook zeker liefde voor Sedge, maar dit was iets tussen familiale en vriendschappelijke liefde in. Hij had dit vaker gezegd, tegen Fern, en tegen Blossom. Beiden zeer gemeend. Hoe dan ook, het was gemeend, en het had er altijd al gezeten.