[Totem Ritual] A path full of flowers

Vol opwinding stapte hij de grot uit. Zijn ogen stonden vrolijk zelfs al was het fris. Hij genoot van de wind die tegen zijn vacht blies toen hij net de grot uit was. Hij voelde zich zelfverzekerd. Vooral nu hij een doel had voor wat hij moest doen. De lichtgekleurde kater zou zijn totem zoeken vol nieuwsgierig- en vrolijkheid. En het beste van allemaal was dat hij het alleen mocht doen en hij alleen kon genieten van de bergen. Toch voelde hij ook wel wat zenuwen. Je totem beschermde je, hij zorgde voor wijsheid en zou je verschillende dingen kunnen leren. Je hoorde sommige katten erover praten. Sommigen hoorde je erover pronken. Maar dat laatste zou Moose natuurlijk nooit doen. Nee. Hij zocht zijn totem uit nieuwsgierigheid en verlangen. Als het klopte wat sommigen zeiden, dan zou hij zich veel veiliger voelen als hij hem zou vinden.

De zenuwen verdwenen al snel toen hij zijn weg begon. Oplettend volgde hij een pad dat verder de bergen inging. Weg van de grot. De to-be volgde zijn pootjes en luisterde naar zijn instinkt. Hij moest dan wat hem het beste leek, toch? Moose hield zo nu en dan de lucht in de gaten. Want ja, hij wilde niet meegenomen worden door zo'n grote vogel zonder dat hij zijn doel bereikt had. Of misschien kwam er wel als een wonder een veertje omlaag dwarrelen. Je weet het maar nooit. Voor hem is dit allemaal een groot mysterie. Maar wel geloofwaardig en wonderbaarlijk. Iets waar hij zeker meer en meer over wil weten. Het enige wat hij nodig had was instinkt, oplettendheid en geduld. Instinkt was te doen, maar de rest zou nog eens een uitdaging kunnen worden.

Het was een zachte ochtend, er was bijna geen geluid te bekennen. Het leek wel stiller dan normaal, tot er opeens luid takkengekraak klonk vanuit de verte

Terwijl hij rustig zijn gekozen paadje volgde genoot hij van de stilte. Soms hoorde hij wat vogels in de verte of de wind, maar zelfs dat viel bijzonder mee. Het was rustig en een prima dag volgens zijn gevoel om de zoektocht te doen. Natuurlijk was het frisjes zo in de ochtend, maar het sneeuwde niet en dat was voor Moose al een enorme opluchting. Toch bezorgde de stilte een paar zenuwen. Hoe moest hij dan verder zoeken? En waarom was het zo stil? Hij was natuurlijk niet bang, maar het voelde gewoon vreemd aan. De to-be keek dan ook verbaasd en alert op toen er iets verderop een tak kraakte. Iets wat de bijzondere stilte tijdelijk verbrak. De kater knipperde eventjes met zijn ogen. Wat was het? Was het gevaarlijk of was het juist iets wat hij zocht? Misschien was het wel gewoon een andere kat. Je weet maar nooit. De risico dat het iets gevaarlijks was, was klein voor zijn gevoel. Zijn nieuwsgierigheid won en zo dapper als hij was liep hij richting de plaats van het gekraak. Zijn oortjes waren gespitst op mogelijke gevaren of totems. Hij kon dat maar beter doen. Moose versnelde zijn pas terwijl hij nieuwsgierig werd wat de tak gekraakt had. Let's go!

Je volgt het geluid die kort van duur was en met verder uitzicht wordt een spoor van gebroken takken onthuld. Het is wel wat stijl naar beneden, durf je dat aan?

De kater ontdekte iets bijzonders. Op de plek waar de tak had gekraakt vond hij een prachtig spoor van takken. Allemaal gebroken takken. Moose snuffelde nieuwsgierig. Het pad leek stijl naar beneden te gaan, maar niet gevaarlijk stel. Zou hij het doen? Natuurlijk! Het is juist leuk en avontuurlijk. Moose hield van kleine krappe paden zolang ze maar veilig waren. Hij hield van avontuur die je altijd in de bergen kon vinden. Soms moest je wel echt even uitkijken, maar de meesten keerden altijd veilig terug. Voorzichtig zette hij zijn voorpoten op het steile pad. Ook zijn achterpoten volgden. Tot grote plezier begon hij langzaam omlaag te glijden via de gladde, steile stenen. Een zacht gegiechel verliet zijn bek voordat hij zijn poten iets verplaatste zodat hij was sneller naar beneden gleed. Het laatste stukje sprong hij netjes op de harde ondergrond. De grijs met witte kater keek eventjes naar het steile paadje. Die moest hij onthouden! Leuk om je vrienden mee naartoe te nemen.

Het takkenspoor stopt hier op het einde van de wand en wanneer je rondkijkt, bemerk je dat je in een donker naaldbos zit

Hij draaide zich weer om en tot zijn grote schrik merkte hij dat overal om hem heen naaldbomen stonden. Het was donker en de geur van puur natuur kwam zijn neus binnen. Het rook vreemd vergeleken het frisse geurtje van boven op de berg. Waar je de wind kon voelen. Nu stond kwam de wind grotendeels tegen de bomen aan. Soms kwam er nog wat tussen de naaldbomen door, maar dat was ook alles. Moose voelde een paar zenuwen. Hij had zijn totem nog niet gevonden en dit leek helemaal niet meer op de bergen. Het was hier juist het tegenovergestelde. Dicht en donker. Maar aan de andere kant wekte het ook interesse. Zou hij het maar proberen? Hij zette een stapje vooruit, maar stopte al gauw. Wat als hij de weg terug niet meer kon vinden? De to-be schudde die gedachte uit zijn hoofd. Hij moest gewoon goed opletten en met de terugweg zijn geurspoor volgen. Zo moeilijk was dat toch niet? En anders moest hij maar rond gaan dwalen tot hij zijn totem vond. Als hij de weg echt niet kon vinden, dan was de totem er nog. Hoopte hij.

Het was zeker een donkere plek, maar iets aan deze plek begon toch zo bekend en aangenaam te voelen. Niet veel later zie je in de verre verte een grote schim, die verdwijnt wanneer je knippert

Het scheelde dat Moose het donker niet erg vond. Zekers niet. In de cave kon het soms ook donker zijn en in de holst van de nacht ook. Hij voelde zich langzaam wat aangenamer terwijl hij rustig zijn weg vervolgde door de naaldbomen. Echter zag de to-be niet alleen maar bomen. Zekers niet. Voor hem, in de verre verte, leek een grote schim te staan. Moose knipperde verbaasd. Hier tussen de bomen een grote schim? Wat zou het zijn? De totem? Dat zou cool zijn zeg! Hij voelde wat vreugde en zekerheid naar boven komen. Maar lang staan deed de schim niet. Moose knipperde even en daarna was hij verdwenen. Gewoon uit het niets. Poef, schimmetje weg. De grijs witte kater hield zijn koppie even schuin. Waarom had hij zo'n haast? Was die van hem geschrokken? Dat mag niet! Moose wilde eerst weten wat die bijzondere schim was. Niet weggaan! De kater rende stilletjes vooruit. [i]Ga niet weg![/i[ Hij proefde de lucht even, hopend een bijzondere, onbekende geur te ruiken. Misschien kon hij hem nog terugvinden.

Je liep naar de plek toe waar de schim stond, maar er is niets te bekennen anders dan een tak waarop gekauwd is. Je totem is hier geweest, en weet dat je dapper genoeg bent om verder te gaan

Hij vond de schim niet, maar wel iets anders opmerkend dingetje. Moose keek verwonderd naar een tak waarop duidelijk gekauwd was. Waarom zou zo'n dier aan een takje kauwen? Was er niets anders om te eten? De kater had wel eens gehoord van dieren die geen prooi aten, maar daarbij werd ook verteld dat ze plantjes aten. Misschien vielen takken hier ook onder? Het was vreemd en bijzonder. Of was het een teken om door te gaan? Er waren zoveel mogelijke dingen dat Moose zijn hoofd er van tolde. Moest hij toch maar teruggaan? Maar dat resulteerde tot niets. Geen totem. Geen antwoorden op wat de schim was. Niks cools om door te vertellen. Helemaal niets. Moose zuchtte zachtjes waarna hij zijn gevoel volgde. Hij proefde de lucht bij het gekauwde takje. Het had weinig nut, maar misschien kwam het nog en beetje van pas. Zijn ogen glommen toen hij een kant rook die leek op die van het takje. Zonder twijfel deed hij wat zijn gedachtes vertelde: je instinkt volgen en de geur proberen te volgen. Met gespitste oren en een open bekje vervolgde hij zijn weg. Alert op elk teken van leven.

Terwijl je de geur volgt rijst de zon steeds hoger waardoor het bos stilaan meer verlicht begint te worden. Met goede moed kom je uiteindelijk uit onder een dikke struik

Het deed hem goed om te zien dat het langzaam lichter werd. Dat betekende ook dat de zon omhoog ging. De mooie zonnestralen er weer bijna aankwamen. Dat het warmer zou gaan worden ondanks het koud zou blijven. Moose hield van warmte en van licht. Natuurlijk was hij het donker gewend. Vond hij het niet erg en eng, maar buitend de cave kon het prachtig licht zijn. Oh ja en niet te vergeten: zonder zon ook geen mooie bloemetjes. Ook geen planten. De bergen waren prachtig, maar alleen maar grijs en soms wat water was ook niet geweldig toch? Bloemetjes maakten de bergen af. Maakte het perfect. Het maakten hem vrolijker en zekerder. Je kon het zien als een teken dat je al een tijdje bezig was, maar het maakte de zoektocht ook makkelijker. Als hij zijn totem gevonden heeft of niet, hij hoefde niet in het donker terug te reizen. Met een vrolijk en zeker gezicht wurmde hij zich onder een dikke struik om aan de andere kant er straks uit te kunnen kruipen als hij geen bijzondere dingen kon vinden. Dan moest hij gewoon simpel doortrekken. Zo moeilijk is dat niet toch?

Je bent amper weg van de struik en je hoort het al ritselen, nadien voel je een tik op je rug maar wanneer je kijkt zie je niets

Er kwam een klein glimlachje op zijn gezicht toen het hem lukte om onder de struik vandaan te komen. Er zaten allemaal blaadjes in zijn zanderige en modderige vacht. "Nu ben ik bijna zelf de struik," mompelde hij zachtjes tegen zichzelf. Hij giechelde zachtjes bij het idee van hem als struik. Een wandelende struik die door de bergen trok, water dronk en prooi ving en op at. Maar dan moest het niet zomaar een struik zijn. Nee, want dat viel wel heel erg op. Er moesten bloemetjes aan, want dan was hij net een of andere natuurgeest. Over geesten gesproken... De struik stond niet ver achter hem en begon te ritselen. Voordat hij zich bedacht om om te draaien voelde hij een tik op zijn rug. Heh? Snel draaide Moose zich om. Wie o wie had hem aangetikt? Echter toen hij zich omdraaide zag hij niemand. De to-be keek even naar de struik. Hij vroeg zich af wie dit spelletje met hem speelde en de enige twee verstopplekken die hij zo kon bedenken waren achter de bomen of in of achter de struiken. Nieuwsgierig stapte hij weer op de struik af. Pas maar op, want zoeker Moose zit helemaal in het spel.

Als je om je heen kijkt, zie je hoe iets groots zoeft tussen de bomen. maar voor je kan zien wat het is, is het alweer verdwenen achter een andere struik

Helaas niks in de struik. Niks. Alleen takken en een paar blaadjes. Nou, dat was een teleurstelling zeg. Moose keek eventjes om zich heen. Waar kon hij zich dan verstoppen? Ja, het leek op een magic geest ofzo en die konden verdwijnen, maar Moose hoopte op een totem die te zien was. Of ten minste dat hij erachter kon komen wat het was. Behalve een totem natuurlijk, zo dom was hij ook weer niet. Hij staarde stilletjes naar iets groots dat tussen de bomen door zoefde. Geen wonder dat hij hem steeds niet te pakken kon krijgen! Dit ding was enorm snel. Zou hij in deze naaldbomen kunnen klimmen? Dat zou wel cool zijn. Misschien dat hij hem daarom niet kon vinden. Maar ja, het ding leek snel op het land, dus ehm, waarvoor zou een boom nodig zijn? Moose zag nog net hoe het ding achter een andere struik verdween. Okay, nu pak ik je! De to-be sprintte snel op de struik af. Wees alstublieft niet weg, meneer of mevrouw schim. De twee kleurige kater wilde weten wat het was. Was het zijn totem? Wat was zijn totem?

Bij aankomst van de andere struik zie je erachter een pad van pootafdrukken die in het zicht worden geveegd door de wind.

Hij vond niet precies wat hij hoopte te vinden, maar wel iets. Iets wat hem dichterbij zou brengen naar antwoorden. Of het ding zijn totem was. Of wat het ding überhaupt was. Wat voor dier zijn totem was. Moose zat vol nieuwsgierigheid en vond er ook graag antwoorden op. Hij zou ze dan ook zeker zoeken. De wind blies een pad van pootafdrukken in het zicht. De to-be keek er gefascineerd naar. Wow! Wat toevallig zeg! Van wie zouden die pootafdrukken zijn? Het gaf hem meer hoop. Meer zekerheid. Zonder ook maar te twijfelen volgde hij het pad. Hij proefde de lucht voor als het pad mogelijk op zou houden voordat hij iets gevonden had. Het dier dat hier achter zat. Zijn mogelijke totem. Wat had hij er precies aan? Dat wist de to-be niet helemaal. Maar het idee om te weten wat je totem was, het idee om te weten dat je een totem had, zorgde voor rust. Een totem die je beschermde. Een totem die zorgde voor wijsheid of whatever. Met een zekere, nieuwsgierige uitstraling volgde hij het pad. Het voelde alsof hij wel kon vliegen. Hij was zo ver gekomen. Zou hij misschien toch zijn totem vinden? Degene die hij zocht sinds hij de cave verliet?

Het spoor is lang en hobbelig, maar het voelt wel vertrouwd en zelfs als het pikkedonker is hier in de schaduwen, weet jouw hart waar het naartoe moet. Wanneer je verder gaat, bemerk je dat het spoor leidt naar een plek waar heel erg veel zonlicht is

Onderwerp: Re: [Totem Ritual] A path full of flowers