∆ FINAL assessment [Nelthilta]

Het grootste probleem die hij bezat was zodra hij het gene had wat hij wou er daarna weer iets nieuws volgde die hij in zijn greep wou hebben. Er was geen stop bij Orchis, hij zocht altijd weer naar iets nieuws. Naar een nieuwe doel, naar een nieuwe obsessie. Hij ging door en door en door en hij geloofde daadwerkelijk dat hij alles kon krijgen wat hij wou. Het probleem verergerde zich telkens een traptrede hoger zodra hij weer iets overwonnen had dat zijn narcistische hart had verlangd. Er was altijd wel iets wat hij wou hebben en anders zocht hij het. Orchis leefde met een gapend leeg gat in zijn borst dat nooit vervuld kon worden. Hondentanden, status, een rang, de hoogste rang, de tallpines, een geheel nieuw territory, een kamp waar hij een heel battalion kwijt kon en nog was het niet genoeg. Nu hij alles had voelde hij weer de leegte zijn lichaam overnemen, de leegte die hij zo verafschuwde. En er was niks, niks verslavender voor hem om deze leegte weer te vullen. Macht hielp hem hierbij het meest. Het was als snoep die zijn gele tanden lieten afbreken en ondanks de pijn in zijn mond bleef de zoetigheid heerlijk om te eten. En als de ongelukkige ziel die deze demon bezat zijn zoetigheid niet kreeg, zal hij anderen zelf opofferen om het te krijgen. Honger, altijd honger. Honger maakte hem chagrijnig, maakte hem kwaad, maakte hem gevaarlijk.. maar gelukkig had hij zijn toetje voor de aankomende dagen al weer gevonden. Zijn hoofd kon niks anders dan eraan te denken. Sirtlan. Sirtlan. Sirtlan. Nog een extra leegte in zijn al uitgelekte lichaam. Sinds de dag dat hij onder de grond rotte dacht hij aan hem. Dacht hij aan het doel die ze samen voor het oog hadden gehad. Die doel was bijna bereikt maar toch was het anders zonder hem. Hij wou hem terug. Kostte wat het kostte. Sirtlan. Sirtlan. Sirtlan..

''Sirtlan..'' Zijn lippen kwamen amper van elkaar af toen hij de naam tegen zichzelf uitsprak. Keer op keer, herhalend en herhalend, tot zijn woorden vervangen werd door zijn gelach. Gelach dat de lucht had gevuld als de stormbui niet boven zijn kop had geraasd. Daar zat hij dan voor een tijdje tot zijn geduld steeds meer afdroop. Hij wou Sirtlan, nu. NU. De tom stond op, zijn botten nog duidelijker zichtbaar door zijn doorweekte pels. Een bliksemflits vloog over hem heen en weerkaatste door zijn ongeduldige ogen. Waar bleef Nelthilta? Hij wou hem. Nu. NU. Twaalf moons waren verstreken en zo ook zijn geduld.

Zijn flanken zwoegen alsof hij net een sprint getrokken had toen hij een witte verschijning in de verte zag. Daar was ze dan eindelijk. Daar was de prooi voor zijn knorrende maag. Zijn tong gleed langs zijn lippen en over zijn mondhoeken heen terwijl hij elke stap die de she-cat zette bekeek. Terwijl hij haar blik vastgreep met zijn eigen ongeduldige hongerige ogen zag hij bij elke oogwenk de blik van Sirtlan. Hij miste hem. Hij mistte hem zo en nu, nu eindelijk zou hij weer herenigd worden met hem. Vandaag zou Nelthilta een volledige lid worden van de Elite, vandaag zou ze een volwassen kat zijn en eindelijk zou ze het leven gaan beginnen die hij al bij haar geboorte had uitgestippeld. 13 moons had hij erop gewacht, 13 lange moons tot het zover was. Zijn tenen verkrampte onder zijn poten toen Nelthiltha eindelijk naast hem aansloot en haar lichaam langs de zijne liet glijden. Echter was er geen grijns te vinden op zijn gezicht zoals verwacht. Nee, hij keek doodserieus. Hij kon enkel denken aan wat er nu ging gebeuren. ''Nelthiltha.'' Sprak hij haar naam uit als sijpelend als de modder tussen zijn tenen door. ''Ben je klaar voor je final, klaar voor de toekomst?'' Vroeg hij haar. Zijn ogen strak op de hare. Zijn woorden koos hij kort maar zorgvuldig uit. Ze moest geloven dat deze dag speciaal was voor haar. Dat zíj speciaal was terwijl Orchis eigenlijk alleen maar aan zijn doel dacht. Hij gaf niet om haar. Hij gaf om niemand. Hij gaf enkel om zijn eigen wil.

Ze was er klaar voor. Orchis greep het moment vast en sloot zijn ogen. Hij nam een diepe slok zuurstof door zijn neusgaten naar binnen. Ze was er klaar voor. Het ging eindelijk gebeuren. De tijd die hij erin had gestoken zou nu eindelijk beloond worden. Sinds de dag dat hij Nelthilta had gestolen in het Shadowclan kamp tot nu had hij met haar moeten optrekken. Iets wat hij verschrikkelijk gehaat had. Orchis was geen kat die met aanhang rondliep, het ergerde hem dood, maar dit was gelukkig voor een grote goed geweest. Hij had nu een blinde volgeling aan zijn zijde, een kattin met goud in haat bloed stromend. Hij zou elk stukje waarde uit haar lichaam trekken tot er niks meer over was dan haar losse witte pelsje. ''Jouw final zal anders zijn dan gebruikelijk. Ik wil dat je hier je mond gesnoerd over houdt. Dit is tussen ons, voor altijd.'' Mauwde hij met de dikke regendruppels stromend over zijn magere snuit. De woorden die hij gebruikte klonken alsof het speciaal was maar achterin zijn stem klonk ook een duidelijke waarschuwing. Als andere er achter kwamen dat Nelthilta niet gevochten had voor haar halsband dan zou er gerumoer komen binnen in de clan. ''Ik ben eergister bij de je vader geweest. Ik wil dat je vanaf hier me geurspoor opzoekt en het volgt tot bij het graf.'' Gaf hij haar eerste opdracht. Waar het graf van Sirtlan was, was altijd een groot geheim geweest. Orchis had het altijd gezien als een eigendom van hem waar enkel hij naar toe mocht. Dat het al een dag of twee terug was en het nu ook stormde maakte het lastig om nog iets van de spoor terug te vinden maar het was niet onmogelijk. Hoewel Nelthilta niet hoefde te vechten betekende niet dat ze het makkelijk kreeg.