You are the Queen that fell from grace

Inra liep door de straten; door haar straten nu, in zekere zin. Zoals het Windclangebied ook ooit het hare was geweest. Ze bleef even stilstaan op de stoep en keek om zich heen. Dit waren haar nieuwe velden. Hier ving je geen konijnen; wel ratten, of kittypets. Of honden. Bloodclan leek heel graag honden te vermoorden, voor hun hondentanden. Dat was de hobby hier. Ze moest zich er maar naar aanpassen, als ze erbij wilde horen, als ze deel uit wou maken van "de elite". Indra was nooit het type persoon geweest om in stilte te doen wat iedereen deed, maar ze had net als iedere andere kat de drang om ergens bij te horen. De jonge kattin liep verder; een kruidige windclangeur bereikte haar neusgaten. Even dacht ze dat het Falconstrike was - maar de geur was vrouwelijker en onbekender. Ze wist niet wie nu medicine cat apprentice was en ze had nooit veel aandacht besteed aan de kittens en apprentices toen ze als elder nog in Windclan was. Al snel kwam de kattin in beeld. Mothdance's kitten, als ze het goed had, al kon ze zich diens naam niet meer herinneren. Ze wist niet of de jonge kattin haar zou herkennen. Ze was waarschijnlijk nog jong geweest bij haar verbanning, niet waar? Indra zette een hard gezicht op, eentje die typerend was zowel voor haar als voor Bloodclan in het algemeen. "Wat doet Windclan zo ver van huis?", bromde ze de medicine cat toe. Natuurlijk mocht die hier zijn, daar waren geen echte regels voor; maar het leek haar niet heel fair als zij niet in Windclan gebied mocht komen, maar zij wel hier. Dat herinnerde haar enkel aan onaangename herinneringen die ze liever niet al te veel oprakelde.

Storkpaw, herinnerde ze zich plots. Zoals de vogel met zijn dunne trillende pootjes, zo ook stond de medicine cat te trillen. Van angst, meende Indra - waarom anders? Ze had haar nooit echt iets aangedaan, kende haar naam amper. Hoewel ze ervanuit ging dat Storkpaw haar wel zou kennen, of in ieder geval haar reputatie en haar misdaden. Dat was alles wat er voor Windclan nog toe deed. De jonge kattin vroeg haar of haar nieuwe leven haar beviel- alsof ze iets wist van alles waar ze door gegaan was, alle pijn die ze geleden had, alles wat ze verloren had. Alsof ze hiervoor gekozen had. Alsof Bloodclan niet enkel een noodzaak om te overleven was. "Kom, ga maar snel terug naar Windclan.", bromde Indra, bijna ongeïnteresseerd. Ze ging echt niet haar hele levensverhaal, haar dromen en angsten, haar twijfels en betreuringen aan de neus van zo'n snotaap hangen. Ze had betere dingen te doen vandaag.

Met afkeer keek ze naar Indra die een rustig gesprek voerde met een Windclanner. Het was nog een jonk, ongeveer zo oud als Joan geweest was. Maar in deze was Indra niet geïnteresseerd, blijkbaar. Ze klemde haar kaken op elkaar terwijl ze van de schutting afsprong en naast de twee belandde. "Is dit hoe je de vijand behandelt?" snoof ze terwijl ze een felle blik naar Indra schoot, die onder de bescherming van Orchis lag. "Laat haar zien wat er gebeurt als je op Bloodclan gebied komt. Anders doe ik het en komt Orchis hiervan te weten."

Storkpaw mauwde dat Wolfstar haar nooit uit het vuur had mogen redden. Ja, groot nieuws, wow. Indra besteedde er geen aandacht aan. Ze had dezelfde gedachte meermaals gehad, en het verbaasde haar niet dat heel Windclan hetzelfde vond. Dat was de reden dat ze haar ook uit hun clan gegooid hadden, nietwaar? De kattin draaide zich om om weg te gaan, alleen maar om oog in oog te staan met Zahida. Geweldig, net was ze nodig had. De Bloodclanner was duidelijk boos en beval haar om iets te doen aan deze vijand. Indra, gesterkt door de nog nieuwe sensatie van de halsband om haar nek, rolde met haar ogen en sprong op de schutting. "Het is maar een medicine cat, ik ben verbaasd dat ze tot hier geraakt is.", antwoordde ze, duidelijk niet onder de indruk, misschien zelfs een beetje hooghartig. "Ga gerust bij pappie lief uithuilen. Dit is mijn tijd niet waard.", vervolgde ze. Dat Zahida maar deed wat ze niet laten kon. In tegenstelling tot haar, had Indra Bloodclan niet nodig. Ze was al één clan uitgezet, wat was het ergste dat ze konden doen? Haar vermoorden? Please, dat zou een welkome afleiding zijn.

Natuurlijk nam dat kreng het hazenpad. Onder het slappe excuus van dat dit 'toch maar een medicine cat was' sprong ze weg. Zahida zag recht door deze facade heen; natuurlijk durfde Indra geen Windclanner pijn te doen. Indra daagde haar vervolgens ook nog uit door Orchis haar pappie te noemen, en ze grinnikte zacht. "Is zien of je nog zo luchtig doet wanneer hij weet over je ware loyaliteiten." siste ze waarna haar blik richting de medicine cat apprentice flitste, die een stukje informatie deelde. Deed ze dat in de hoop dat haar leven zo niet meer in gevaar zou zijn? Dan had ze het namelijk flink mis. "Het kan me niet schelen dat dit kind een medicine cat is. Het gaat hier om overtreden grenzen, Indra, niet om rang," spuugde ze waarna ze haar nagels uitklapte. Ze meende de woorden die ze gezegd had; als Indra het niet zou doen, deed zij het wel. Honderd keer erger. Met dreigende stappen liep ze naar het clankatje toe.