Only one thing

Iemand had haar wel mogen zeggen dat het in de bergen nog kouder zou zijn dan dat het al bij de clans was geweest. Ze zette haar vacht dan ook uit, zodra ze de tunnel uitkwam. Ze had genoeg verhalen gehoord over de bergen, maar het zelf zien was toch anders. Ze bleef kort stilstaan en liet haar blik over de rotsen heen gaan. Ondanks dat het merendeel met een laagje sneeuw bedekt was, kon ze hier en daar de grijze rotsen er tussenuit zien steken. Toch hielp het haar niet om te bedenken welke kant ze nu uit zou moeten gaan. Ze zette de ene poot voor de andere en hield ondertussen haar omgeving in de gaten. Ze had hier maar een doel en ze hoopte dat ze het snel zou kunnen bereiken en weer terug naar de clan zou kunnen gaan. De reden waarom haar vader haar deze kant uit had gestuurd begon ze steeds meer aan te twijfelen, maar nu ze hier was kon ze niet echt meer terug. Ze hoopte maar dat ze de goede richting uit aan het lopen was of snel genoeg iemand tegen zou komen.

[Gesloten]

Hij voelde zich hopeloos. Iemand had hem geholpen om uit de cave te geraken waar hij gevangen zat en nu was hij vrij. Volgens Turtle moest hij zichzelf redden, kon mogelijks een van de clans hem opvangen. Hij had niet veel tijd gekregen om na te denken over waar hij nu heen moest, of hoe hij zichzelf moest redden. Hij deed het nu allemaal op instinct, en hoopte dat hij zo snel mogelijk veilig zou zijn ver weg van al het gevaar in de tribe. Shine wandelde door de bergen heen, voelde hoe zijn ogen prikten van de vermoeidheid. Hij had niet erg veel geslapen vannacht maar had nog genoeg energie om een beetje door te doen. Mogelijks als hij een schuilplaats kon vinden dat hij dan wat kon uitrusten, maar hij vreesde dat er nog geen nabij was. In plaats daarvan drong er een geur binnen zijn neusgaten die tegen nu wel heel bekend was. Shadowclan. Hij wist niet wat een shadowclanner hier nu deed, maar hij wist wel dat ze in de buurt was. Misschien dat hij aan haar hulp kon vragen, en dan zo veiligheid kon vinden? Hij was nu echt niet meer zeker. Het was alsof zijn hele wereld was omgedraaid. Voorzichtig naderde hij haar en keek haar aan. “…Hallo?”

Een onbekende geur was het eerste wat haar opviel. Het was in ieder geval van kat, maar het was er een die ze hooguit vaag op Wren geroken had. De kat die bij de geur hoorde kwam niet veel later tevoorschijn, ook al was er misschien een kleine teleurstelling dat het geen Bloodhound was. Toch was deze kat mogelijk haar enige poging om Bloodhound of een healer te vinden, ondanks dat hij misschien wat jong was. "Goedendag," Het beste was om beleefd te wezen hier. Dit was tenslotte niet haar eigen territorium. "Heb je enig idee waar ik misschien Bloodhound of een healer kan vinden?" Misschien kenden ze hier Bloodhound wel helemaal niet, maar dan zou een healer ook werken.

Zij was letterlijk z’n grootste hoop. Hij wilde gewoon veilig zijn, hij wilde terug naar huis maar dat kon niet want daar zou hij weer worden gevangen gehouden. Hij wilde zijn moeder, die hem zou zeggen dat het wel goed zou komen, dat het leven zo mooi was. Hij wilde zijn half-siblings, die er altijd voor hem waren geweest. Hij wilde Day, die waarschijnlijk de enigste andere was die met hem leuk naar de muren kon staren. Hij wilde Bloodhound, zijn laatste en waarschijnlijk beste mentor die hij ooit had gehad tot nu toe. Ze waren er allemaal niet meer voor hem, ze waren nu alleen nog maar een herinnering. Hij was alleen nu, een kat die altijd met anderen had geleefd was nu alleen… Hij keek de nieuwe poes aan, hopend dat zij hem zou kunnen helpen. ‘Goedendag’, begroette ze hem. Ze leek in ieder geval al niet vijandig. ‘Heb je enig idee waar ik misschien Bloodhound of een healer kan vinden?’ Ze zocht naar zijn mentor, of, naar een healer. Hij kon haar wel doorverwijzen, maar… Dit was geen goede situatie om dat te doen. Misschien zou Wren deze kattin niet eens binnenlaten om Bloodhound te mogen zien, voor welke reden het dan ook is. “Ik be-” Nee, hij was de healer niet meer. Hij heeft de tribe laten vallen in deze puinhoop en nu moest hij die ook nog achterlaten. “Ik was de healer van de tribe”, zei hij. Geen idee waarom deze poes de healer moest hebben maar hij was hier.

Ze hoopte maar dat de kat voor haar van de tribe was. Misschien roken de rogues hier wel precies hetzelfde als de tribekatten, wist zij veel. Als ze alleen maar ooit eerder hier geweest was, dan was alles makkelijker geweest, maar dat was niet het geval. De kater voor haar begon wat te zeggen en ze hield haar kop schuin, proberende erachter te komen wat hij bedoelde. Hij was de healer van de tribe? Had de tribe dan geen healer meer? Maar dat betekende wel dat degene voor haar was waar ze naar op zoek was. Degene was die haar vader haar gevraagd had op te halen. Dit zou haar veel tijd besparen, ze zou zo niet verder in de bergen hoeven gaan. "Acornstar denkt dat hij iets heeft opgelopen in de bergen, terwijl hij hier was. Zou je hem willen helpen?" Waarom vroeg ze dit voor haar vader? Waarom had ze ook geaccepteerd om hier naartoe te gaan. En wat als de jonge kater het zou afwijzen? Moest ze dan nog verder gaan zoeken of kon ze terug naar Shadowclan gaan?

Hij was de healer niet meer. Hij had de tribe neer laten vallen toen ze zijn steun het meeste nodig hadden. Hij voelde zich zo schuldig, maar hij had alles geprobeerd om het recht te zetten. Had met heel zijn hart geloofd dat de Tribe Of Endless Hunting geen fout had gemaakt, en kijk hem nu. Wegvluchtend van de tribe, omdat hij niet meer gezien wou worden daar. Enkel misbruikt om tekens te lezen. Hij moest al zijn familie en vrienden achterlaten, omdat hij er anders was geweest. Hij wilde dit lot niet hebben. Shine wilde gewoon dat hij de tijd kon terugdraaien naar toen hij bijna prey hunter ging worden. Toen was alles nog mooi… maar nu niet meer. ‘Acornstar denkt dat hij iets heeft opgelopen in de bergen, terwijl hij hier was. Zou je hem willen helpen?’, vroeg de kattin. Oh, dus daarom was ze hier. Hun leider had iets opgelopen blijkbaar. Wacht even- Acornstar. Hij kreeg vannacht een eikel op zijn kop… Was dat misschien, een teken geweest?. Hij moest die kater nu wel helpen. Acornstar was vriendelijk tegen hem geweest en als hij ziek was dan moest hij helpen, dat was zijn plicht, of hij nu een echte healer was of niet. “Natuurlijk wil ik Acornstar helpen”, zei hij oprecht. Een beetje vermoeid, maar hij was oprecht.

Zou ze hem meeslepen als hij zou weigeren? Zou het lukken om een tegenstribbelende kat helemaal mee te slepen door de tunnels? Ze betwijfelde het. Misschien was het dan ook maar goed dat de kater er vrijwel meteen mee in stemde. Ze knikte kort, dat was mooi. "Ik ben Beechresin en wat is jouw naam?" Dat leek haar wel zo handig om te weten als ze een paar dagen samen gingen reizen en wie weet hoe lang haar vader hem in Shadowclan ging willen houden. Waarschijnlijk tot het opgelost was wat er gaande was, maar ze betwijfelde of dit echt zin ging hebben en de conclusie niet gewoon ging zijn dat hij oud was. "Het zal een paar dagen reizen zijn door de tunnels, maar dan zullen we ook snel bij Shadowclan zijn." En gelukkig hoefden ze ook geen andere clan territorium door, dat zou het makkelijker maken, dan dat ze zou moeten proberen uit te leggen waarom ze een tribekat bij haar had.

De leider helpen die erg vriendelijk tegen hem was geweest was zowat het enigste dat hij nu kon doen dat goed was. Hij moest wel, het was een teken van hart om hem te helpen. Daarbij, die eikel moest iets betekenen toch? ‘Ik ben Beechresin en wat is jouw naam?’, stelde ze zichzelf voor waarna ze naar zijn naam vroeg. “Ik ben Shine”, zei hij. Zijn volledige naam uitspreken ging het alleen maar lastiger maken om over de tribe heen te geraken. Zijn emoties zouden op barsten staan als hij niet zo moe was geweest. Daarbij, hij voelde zich helemaal niet de Shine on the Outer Waves meer die hij vroeger was. Alles was echt verknald voor hem. ‘Het zal een paar dagen reizen zijn door de tunnels, maar dan zullen we ook snel bij Shadowclan zijn.’ Hij knikte kort. “Dat is goed”. Misschien als hij Acornstar zou helpen, dat hij misschien nog wat langer daar kon verblijven tot hij een vast plekje had waar hij zich goed kon voelen en veilig kon zijn. De kater kon niet geloven dat hij eindelijk naar de clans zou gaan – de clans waar Vulture en Flutterpaw hem zoveel over hadden verteld. Ze waren beiden shadowclanners, en nu ging hij zien hoe hun thuis eruit zag. Jammer genoeg kon hij niet meteen terug naar ze komen om ze te vertellen wat hij er van vond… Hij wist ook totaal niet waar ze nu heen waren of wat Wren met ze had gedaan. Hij hoopte maar dat alles oké met ze was…

Shine, ze kon niet zeggen dat ze die naam gehoord had in de verhalen uit de bergen, ook al was er sowieso niet veel over gezegd. Ze had geen idee wat er hier precies gebeurd was, maar de kater was gewillig genoeg om mee te komen, dus zou ze er geen vragen over stellen. Ze draaide zich dan ook om, hopende dat ze de weg naar de tunnel nog zou terug kunnen vinden. Moeilijk kon het niet zijn toch? "Zullen we dan?" Vroeg ze dan ook. Het zou een tocht zijn, maar daarna zou ze eindelijk weer terug zijn bij Shadowclan, weg uit deze bergen.

‘Zullen we dan?’ vroeg ze vervolgens. Het was zo vreemd. Hij had verhalen gehoord over Shadowclan, over een moordenaar die daar rondliep die Flutterpaw had weggejaagd tot over het algemeen hoe moerassig het daar was. De twee vreemdelingen met wie hij vrienden had gemaakt waren hier naartoe gekomen om te vluchten van hun verledens. En nu ging hij kijken naar hoe Shadowclan eruit zag – en Acornstar helpen natuurlijk. Dat was de hoofdzaak. “Ja, laten we gaan”, knikte hij haar toe en liet haar toe hem de weg te wijzen. Hij was namelijk nog nooit uit de bergen geweest. Dit zou een grote ervaring voor hem worden...

De kater was jong, maar hij was precies wat ze nodig had. Degene die ervoor zou zorgen dat ze niet nog verder door deze bergen zou moeten reizen. Het was tenslotte niet zo dat ze er echt zin in had om hier nog veel langer te blijven. Het zou een lange weg terug zijn, maar aan het einde zou ze tenminste haar eigen territorium weer hebben. Ze draaide zich dan ook om en wenkte de jonge kater mee. Ze wist als ze het goed had nog waar de ingang naar de tunnel was en dan was het daarna niet meer moeilijk.