Er schuilt een addertje onder het Gras

<sub>Zijn training van vandaag was voorbij, niet dat ze iets nieuws hadden geleerd. Het was tegenwoordig steeds herhaling, iets wat wel nuttig kon zijn voor zwakke katjes maar niet voor hem. Hoe dan ook was hij nu even buiten pootbereik van zijn mentor en niemand hield een oogje op hem, dus hij kon nu even gaan doen wat hij wilde. Zijn plannen onderbouwen en bedenken om de Elite tot op de grondvesten te doen trillen, en het daarna ondersteboven te zetten. Als zijn moeder nog leefde zou ze elke dag hebben geweend over het feit dat hij niet zo zacht als haar was, maar een stiekem bloed vretend monster. Ze zou zo teleurgesteld in hem zijn, zou proberen hem te verzachten. Maar hij was haar niet, en zij had ook geen invloed meer op hem. Het enigste gevoel wat hij had toen hij haar vermoord zag zien worden was vreugde. En diezelfde vreugde zou hij delen wanneer iedereen doodviel behalve hij.

Tevreden golfde hij met zijn staart terwijl hij op een hek sprong. Zijn neus had een geur opgepakt van een Riverclanner. Wat die hier deed, absoluut geen idee. Maar het was een slecht idee geweest, zeker nu hij diegene was die haar had gevonden. Hij wierp zichzelf in de schaduwen zodat ze hem niet zou zien aankomen en sprong toen stilletjes van het hek af achter de apprentice. “Wat doet een miezerige poes zoals jij… In een gevaarlijke plek zoals deze?” zijn blauwe ogen hadden geen emotie maar hij had wel een grote, sinistere grijns op zijn gezicht. De kater kantelde zijn kopje even terwijl hij naar de meerdergekleurde poes keek.


+Buzzardpaw</sub>

<sub>Hij vond het altijd wel geinig om een clankat te vinden in de Twoleg Place, al zeker als het een apprentice was. Ze dachten even stoer te doen door hier te komen, maar daadwerkelijk liepen ze gewoon recht een val in. Vandaag had deze Riverclan apprentice pech omdat ze gevonden was door hem, van alle katten die haar konden vinden. En hij deelde niet veel interesse met wat ze hier kwam doen – zij was nu zijn slachtoffer en hij zou haar doen herinneren dat dit niet de plek was waar miezerige poezen zoals zij moesten komen.

Nehzoda voelde dat hij zijn gelach moest inhouden toen ze zag dat de poes opeens doodstil werd nadat hij achter haar was gesprongen. Ze hield haar adem in, hij zag namelijk dat ze zich niet verroerde en dat was gewoon zo vermakelijk om te zien. Als ze al bang was voor zo’n klein sprongetje, wacht dan maar tot ze het échte had gezien. Maar goed, maar goed. Plezier kwam later wel. De lapjeskat draaide zich rustig om en zag hem staan. Hem, met zijn grote sinistere grijns en zijn lege ogen. Het was niet echt een vriendelijk beeld als je het zo zag. ‘Oh, ik ben gewoon aan het rondkijken’, zei ze schouderophalend. Oh, ze ging totaal negeren dat ze daarnet geschrokken was en komen met een dom excuus. Waarom zou iemand hier nou willen rondkijken, zelfs hij moest toegeven dat dit de lelijkste plek ooit was. Het was allemaal grijs. Het verdiende wel wat meer chaos vond hij. “Oh, is dat zo…?”, hij grinnikte gemeentjes terwijl hij geamuseerd met zijn staart golfde. “En bevalt het je… Wat je ziet?”. Als de zwarte kater daar zelf antwoord op moest geven, was het waarschijnlijk een nee. Hij wilde meer chaos, wilde dat de straten alle kleuren droegen en dat het zijn eigendom was. Helaas, dat ging niet gebeuren. Of voorlopig toch niet.</sub>

_{Mogelijks was het wel zo dat de Twoleg Place de meest verschrikkelijke plek op aarde was. Maar het was zijn thuis, hij was hier geboren en hij omhelsde deze geuren zoals de chaos in zijn dromen. Het feit dat de poes haar kop schudde en nadien zei dat ze niet verwacht had dat het zo erg zou zijn, vond hij best wel hilarisch. Het kon altijd erger, en erger en erger. Het hield nooit op, het was een soort van vloek en je kon er niet aan ontsnappen. Nu deze apprentice ook niet, maar oh well. Ze was er, en wat ze zag beviel haar duidelijk niet.  “Nou, het wordt alleen maar erger als je verder gaat”, sprak hij op een heimelijke toon terwijl hij met zijn staart zwiepte. “Gevaren rond elke hoek… lelijke monsters om de seconde, stinkende bakken, … Gevaarlijke katten” hij maakte een kort lijstje met redenen waarom de twoleg place een verschrikkelijke plek was voor clankatten. Met veel nadruk op het laatste, want dat was hijzelf namelijk. Niemand kon zo simpel uit zijn grip ontsnappen, en jammer genoeg was ze net zoals harde lijm aan de vloertegels vastgeplakt in deze situatie. “Misschien is het beter als je gewoon vertrekt. Voordat, je weet wel, je zeer casually sterft”}