[open] Lost in Sadness

'Elke échte Riverclanner heeft een speciale vacht met olie die ons warm houdt. Dat jouw vacht anders is dan de onze zegt waarschijnlijk genoeg over je moeders loyaliteit. Halfbloedje.' de woorden van Agatepaw galmden nog steeds na. Het deed haar pijn. Het kwetste haar om het zo uit iemand mond te horen komen. Ze deed altijd zo haar best om haar Clan tevreden te stellen, maar blijkbaar respecteerden anderen dat nog steeds niet. Wat was er mis met haar? Wat had zij gedaan om deze ellende om haar heen te hebben? Het was een feit dat haar vacht niet speciaal was. Het was een feit dat dat een teken was over de loyaliteiten van haar ouders. Het was een feit dat zij een halfbloedje was. Alles was waar. Ze wist dat alles waar was. Maar zij kon hier helemaal niets aan doen. Ze kon er niets aan doen dat ze niet de RiverClan vacht had gekregen. Zij kon er niets aan doen dat haar ouder de code hadden gebroken. Waarom zou zij daar voor moeten boeten? Was het een straf van StarClan dat Pidgeonkit niet maar bij hun was? Misschien. Maar wat konden zij en haar zusje hier aan doen? Zij hadden overal last van. Zij moesten hun loyaliteit bewijzen. Pidgeonkit had hier niet eens de kans voor gehad. Ze dacht eindelijk het waard te zijn. De titel van warrior. Haar volledige naam te krijgen. Echter leek dus niet iedereen hier zo over te denken. Was het door het gedoe met de duif? Misschien, maar er was geen sorry van af gekomen. Alsof het de zwarte mede apprentice niets boeide over wat ze had gezegd. Alsof het iets was dat Buzzardpaw makkelijk kon vergeven. Dat was het niet. Gewoon niet. Het was zelfs niet goed geweest dat ze de prooi aan Agatepaw gaf, zodat die weer kon pronken. Nee. Ze werd uitgescholden. Ze mocht rennen. Ze kon rennen. Maar de gevlekte apprentice voelde geen veiligheid. Zelfs niet in haar eigen territorium. Het enige wat ze nu wilde was alleen zijn. Weg van alle katten. Weg van iedereen en alles. Misschien was deze plaats ook niet al te veilig, maar ze was er voor nu klaar mee. Natuurlijk zou ze terug komen. Ze zou haar warrior naam krijgen en die schurftpels bewijzen dat ze respect verdiende. Maar eerst moest ze de rust vinden. Kalm worden. Misschien kon ze nog wat vinden op de terugweg naar het kamp. Ze kon het gewoon niet aanzien hoe Agatepaw geprezen werd terwijl zij er waarschijnlijk verloren bij had gestaan. Minachtige en uitdagende blikken van sommige katten. Je weet het nooit. Je weet nooit wat de zwarte apprentice zou vertellen aan de katten die ze wel mocht. Buzzardpaw had geen idee of ze zwart gemaakt zou worden. Maar niets zou haar tegen houden. Helemaal niets! Ze zou niet angstig terugdeinzen voor katten die niet meer konden dan anderen belachelijk maken. Dan stelen van iemand.

Ondanks ze hier was deed alles haar denken aan alles was er mis was gegaan. Het was nog niet eens op één poot te tellen. Het verraad van haar ouders, het moment dat Pidgeonkit stierf, haar vacht dat ze van de verkeerde had geërfd, haar half bloed, een mentor die niets met haar te maken wilde hebben, met haar eerste jacht zonder mentor de jacht van een warrior verpesten en diens humeur te verpesten, bijna verdrinken in het ijskoude water, de warrior als mentor gekregen waarvan ze de jacht had verpest, een oorlog tussen de Clans waar haar bloed vandaan komt en dan dat gedoe met Agatepaw. Dat ze halfbloed werd genoemd. Dat ze blijkbaar geen respect verdiende. Haar nagels kwamen zonder dat ze het door had uit haar hulzen van frustratie en woede. Ze had zoveel mooie momenten gehad. Zolang een tijd gehad waarvan ze dacht dat ze doodnormaal was. Maar aan alles komt een eind. Aan alles. Wie kon haar nu geruststellen als bijna alles tegen leek te gaan. Natuurlijk waren er een aantal katten die ze vertrouwde, maar wie zegt dat hun ook haar vertrouwen? Wie zegt dat hun haar echt accepteerden?

Ze zag amper wat door alle emoties die door haar heen gingen terwijl ze stilletjes door de nauwe straatjes van de two leg place liep. De ondergrond was hard ondanks de sneeuw. Het maakte het niet beter. Nee. Het was koud. En waarom was het koud? Door de vochtigheid die makkelijk door haar vacht doordrong. En waarom? Omdat ze geen pure RiverClanner was. Omdat sommigen denken dat ze hetzelfde is als hun. Ze zag er als een RiverClanner uit, alhoewel ze wel een korte vacht had. Maar haar vacht was niet waterdicht zoals bij de rest, maar dat viel toch niet op? Zij was de enige die het merkte. Natuurlijk hadden de anderen het vast door dat ze het soms wat koud had, maar dat was niet hun probleem. Ze moeten zich maar om zichzelf bekommeren. Want ja, ze hebben een prachtige, zuivere bloedlijn. Nergens komt wat ShadowClan voor of wat dan ook. Hun zijn toch o zo geweldig. Ze trok een bitter gezicht van al die nare gedachtes. Van gedachtes waarvan slecht een paar katten zo dachten. Waarvan slecht een paar katten zo waren. Ze zuchtte zachtjes toen sneeuwvlokjes op haar vacht gingen zitten. Vanbuiten voelde het zo, zo koud, maar van binnen voelde ze haarzelf warm. Ze voelde haar hoofd bonken die vol zat met gedachtes. Die vol zat met verdriet. De poes liep zo goed als blind door de two leg place. Ze was niets meer dan in gedachtes verzonken. Ze had geen idee waar ze was noch waar ze naartoe ging. Alleen dat ze nu even niemand wilde spreken. Ze gaf geen kick toen het harde begon te sneeuwen. Ze gaf geen kick toen een hond blafte achter de schutting waar ze langs liep. Hij kon er toch niet door? Haar ambergele ogen staarden verdrietig naar voren. Naar iets of misschien niets. De kattin hoorde en rook niks. Nee. Haar zintuigen waren de herrie en de stank van de two leg place niet gewend.

Maar toch. Ze dwaalde al een tijdje in de two leg place. Haar korte, non-RiverClan vacht had ze al dik opgezet. Het was koud. Haar poten voelden alsof ze er ieder moment af konden vallen. Buzzardpaw zuchtte. Misschien kon ze beter terug gaan. De zon begon al wat onder te gaan en de kans was groot dat de meesten al in hun nest lagen wanneer ze terug kwam. Dan kon ze in stilte haar nest in kruipen. Dan kon ze doen alsof dit allemaal niets wat gebeurd. Ze zal voordat ze het kamp in ging eerst even in de sneeuw rollen om de stank van haar af te krijgen. Maar eerst moest ze hier weg. Opeens baalde ze dat ze had zitten ronddwalen. Dat ze alleen maar in gedachtes had gezeten. Dat ze rond was gaan lopen alsof ze blind was. De poes knipperde even voordat ze om haar heen keek. Wat een stank. Wat een lawaai. Wat een kille, harde en koude bende.