En dat was het dan.

Hij had verwacht dat zijn kop nu overuren zou draaien. Dat hij in paniek zou raken, dat gevoel van angst dat zijn keel dicht zou knijpen en het zwart voor zijn ogen werd. Maar nee, hij was kalm. IJzig kalm. Maar niets was minder waar dat hij in paniek was, alleen leek er geen enkele gedachte in zijn brein te vormen. Het waren slechts donkere kronkels waar geen vast beeld leek te kunnen vormen, terwijl zijn blik onlosmakelijk verbonden was aan het lichaam van Newtspark, waar inmiddels een laag rijp overheen was ontstaan.

Hij had dit gedaan. Settleddust had haar van het leven beroofd. En hij had geen spijt. Hij voelde geen rouw. Het was alles wat hij voorgesteld had. Hij had dit moeten doen. Voor Shadowclan. Voor het grotere goed. Een eigen clangenoot, zien sterven, door hem. Maar hij wist dat er geen andere optie was. Niemand wist het, en zo zou Newtsparks nagedachtenis nog geëerd worden. Hij had al haar daden kunnen vertellen aan de clan, maar hij wist wat er dan zou gebeuren. Het nieuws zou rond spreiden en hij zou degene zijn die een moordenaar terug had gehaald naar zijn clan. En terwijl hij eerst de kittens als een verschrikkelijke bijkomstigheid had gezien, was het nu een simpele verklaring geweest voor Newtsparks dood. Ze had de medicine cat code gebroken en het betaald met haar leven. Dat was het script wat hij aan zou houden. Het had alleen veel tijd gekost om op dat punt te komen, want elke keer werd hij afgeleid door de lege blik in Newtsparks dode ogen, en de ijskristallen op haar wimpers, en de kleur van haar neus en lippen die blauw was geworden van de kou, van het gedroogde bloed in de sneeuw van haar bevalling. Het was een afschuwelijk stilleven.

De piepjes hadden hem weer op zijn poten gekregen. De kittens had hij zo goed als hij kon warm gehouden, maar hij was geen queen. Hij wist maar één ding, en dat deze kittens een moeder nodig hadden. Toen hij de pasgeboren kittens aanraakte, schoten direct herinneringen als whiplashes door zijn brein. Dimpaw en Tidepaw in zijn bek terwijl hij door de nacht ze naar zijn thuis bracht. Hoe machteloos hij zich had gevoeld, dat hij geen plan had gehad toen hij terug met ze was gekomen. Hij had gedacht dat zijn leven voorbij was, was het niet aan Inkspots en Airwisp die ze zijne hadden gered. Nu moest hij het leven van deze kittens redden.

Voordat hij zich vooroverboog om de kittens op te pakken, kwam opeens al zijn gevoelens weer binnen als een kanonskogel. Opeens realiseerde dat hij één van de slechtste misdaden had gepleegd, hoe verantwoord het ook was. Hij keek naar de poel waar ze in was verdronken. Hoe snel duurde het voordat een wak weer dichtvroor? Hij keek naar zijn geschaafde poten en sloeg nog een keer hard in de sneeuw. En nog een keer. En nog een keer. Zijn groene blik ging weer naar Newtspark en hij keerde hem al even snel weer af. Waarom had ze opgebiecht aan hem? Het had hun beide geruïneerd. Ze hadden in een complete waas van onwetendheid met elkaar door kunnen leven. Hij had het wel voor elkaar gekregen om Acornstar over te halen. Dom, dom kind.

Settleddust verzamelde de kittens en opeens stond hij weer als kersverse deputy boven zijn twee kinderen, ploeterend door modder in plaats van sneeuw. Hij wandelde dezelfde paden, de sterren die hem de weg leidden. Al zou hij dit ook met zijn ogen dicht kunnen. Settleddust wist dat hij op het moment dat hij door de doorntunnel heen zou lopen, hij weer een masker op moest zetten. Een verontruste blik in zijn ogen, geschokt en ontroerd, een spanning op zijn kaak en een ernstige haast in zijn pas. Dus zette hij er een tandje bij, om zijn hartslag hoog te krijgen en zijn longen smekend naar meer lucht.

En zo stapte hij door de tunnel heen en sprak geen ziel aan die ook maar zijn ogen op hem richtte. Hij liep in een rechte streep door naar de medicine cat den. Er was maar één iemand die hij nu eerst moest spreken. En dit deed het meest zeer, dat hij al Newtsparks geliefden moest vertellen dat ze nooit meer terug zou komen.

‘Peppermint? Help! Help, alsjeblieft.’

Een ijskoude steek ging door zijn lijf toen Newtsparks naam ook maar voor even door de lucht ging. Hij had haar wederhelft afgenomen. Zou ze het misschien begrijpen als ze het wist waarom hij het had gedaan? Of zou ze hem tot in de eeuwigheid haten? Hij zou de antwoorden nooit weten. Dit was een last voor alleen hem om te dragen.

Hij kreeg direct een opdracht en hij ging aan het werk. Hij likte weer warmte in ze en hij moest zijn best doen om niet over zijn nek te gaan, omdat hij zo verkeerd voelde om aan haar kittens te zitten. Peppermint vroeg of ze een queen hadden en hij knikte instemmend. ‘Ik zal Deertuft vragen,’ mompelde hij afwezig. Zijn blik ging weer naar de hulpeloze kittens en vervolgens weer naar Peppermint. Hij slikte en hij kreeg een ernstige blik op zijn gezicht. Moest hij het nu direct vertellen? Of moest hij wachten tot de kittens oké waren. Zijn ademhaling versnelde wat, maar voor nu bleef hij met die grote ogen en diepe frons op zijn gezicht naar haar kijken. ‘Gaan ze het redden?’

Het voelde allemaal zo hetzelfde als al die manen geleden, toen hij nog jonger en dommer was. Niet dat hij nu wijs was, maar in ieder geval waren zijn keuzes niet meer zo impulsief en geleid door emoties. Al die manen geheimen houden had hem gehard en geleerd hoe hij een masker moest dragen, hoe hij zijn pijn moest verbergen. Toch keek hij deze kroost aan met een pijnlijk gevoel. Ze hadden niet moeten bestaan. Als hij zijn keuze een dag minder lang had uitgesteld, dan was deze tragische gebeurtenis nooit gebeurd. Hij beet op zijn lip en knikte toen hij een opdracht kreeg. Zonder te twijfelen stapte hij voor een moment de medicine cat uit en blafte een order naar de dichtsbijzijnde kat, nauwelijks het gezicht van de gegadigde registrerend. Direct keerde hij zich weer om en hervatte hij de taak die hem op was gebracht om warmte in de lichaampjes te krijgen.

Settleddust zijn poten begonnen weer wat te trillen toen hij Peppermint weer aankeek. Hij kon het nog zo lang uitstellen, maar hij moest haar hart breken. Voor de hoeveelste keer was dat gebeurd? Hoe vaak had hij haar getroost toen ze nog zo jong was. Zijn ogen trilden wat en hij schraapte zacht zijn keel. ‘Pep, ik uhm.. Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb,’ miauwde hij hees. Hij haalde trillend adem en keek voor een moment weg. ‘Dit zijn Newtspark kittens.’ Daar. Het was er maar uit. Helaas was dat niet het slechtste nieuws. ‘Ik.. ik vond hen en.. Newtspark was al overleden. Ik weet niet wat er gebeurd is, of het de bevalling of de kou was. Pep, het spijt me zo.. zo erg.’

Hij voelde zich walgelijk dat hij deze leugens moest uitspreken. Ja, het was de kou geweest, de water in haar longen. Had zij zich ook zo gevoeld, terwijl ze haar leven leefde, wetende wat ze had gedaan? Welke zielen ze allemaal naar Starclan had gestuurd? Of had ze zich goed gevoeld, terwijl ze oorlogen ontketende en leugenachtige woorden in iedereens oren fluisterde? Settledust moest zichzelf blijven overtuigen dat hij Shadowclan liever arm dan rijk was aan een kat zoals haar. Dat dit noodzakelijk was. Maar als hij zo voor Peppermint zat en haar hart moest breken, wilde hij niets liever dan verdwijnen.

Settleddust was bevroren terwijl hij Peppermint voor zijn ogen zag breken. Zijn poten trilden en voor een moment zat hij in stilte voor haar, en die momenten tikten aan terwijl hij niets kon doen om haar verdriet te verzachten. Peppermint stond er nu alleen voor, ook hij wist het. En in haar herinneringen was ze perfect geweest. Een vriendin, familie. Al ze eens wist hoe veel ze was voorgelogen al die tijd. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl de tijd langzaam verstreek. Geen woorden kwamen tot hem, enkel die lege, geshockeerde blik die hem de hele nacht had getekend.

Een zachte stem liet zich horen bij de medicine cat den. Het was de queen die hij had laten komen en één voor één gaf hij de piepjonge kindjes aan de poes. Dat was het beste wat ze nu voor ze konden doen, om ze een leven te gunnen. Er werden geen vragen gesteld, iedereen kon de sfeer in de den voelen.

Settleddust wist dat er nu langzamerhand wel gefluister het kamp rond zou gaan. Hij moest ze zaken nu zo snel mogelijk regelen. Hij had nu even geen tijd om te rouwen. Newtspark was nog steeds niet in het kamp, hij had haar daar achtergelaten om nog verder koud te worden en gehuld worden in een laag met ijs. Niets wat hij nu nog kon zeggen zou haar kunnen troosten. Hij kende die pijn die zij voelde niet. Dus toen met moeite brak hij de stilte. ‘Ik moet haar thuisbrengen. Ik.. ik..’ Een poot ging langzaam over zijn gezicht terwijl hij nadacht. Ook uit hem kwam weinig zinnigs. ‘Is er iets wat ik voor je kan doen, Pep? Moet ik iemand sturen? Zeg het maar.’ Het liefst wilde hij zoals vroeger, dat ze als ze 's nachts nachtmerries had, dat ze bij hem in zijn nest kon liggen en dat hij haar stevig vast zou houden en beschermen tegen de kwade gedachten. Maar ze waren ouder nu. Hij had verantwoordelijkheden nu. En hij vreesde dat er een rift tussen hen kwam.

Settleddust wist dat er geen woord was dat haar nu zou troosten. En toen hij haar zag huilen, brak ook zijn hart een beetje. Het was zijn schuld, zijn eigen schuld. Verslagen keek hij naar beneden toen ze niet eens een woord over zijn lippen kon krijgen. Hij kwam overeind, wetende dat hij de clan moest aanspreken over wat er aan de hand was. Maar voordat hij vertrok, liep hij nog even naar Peppermint toe en trok haar even stevig tegen hem aan. Hij wreef wat tranen van haar wangen en liet haar voor een lang moment niet los. ‘Ik kom zo snel mogelijk terug, oké?’ murmelde hij bij haar oor. Het voelde zo verkeerd om haar achter te moeten laten, maar hij wilde ook snel de clan aanspreken voordat er valse informatie rond zou zweven.