[Night training] Ik hang met die tijgers

Settleddust had speciaal een dutje genomen voor deze training, want hij wilde energie hebben. Hij hoopte dat Bluepaw hetzelfde had gedaan, want het werd tijd voor haar om te leren wat het inhield om een Shadowclanner te zijn. Ze konden hun weg vinden in complete duisternis, met alleen hun voorouders aan de hemel om hun te begeleiden. Ze moest leren om compleet te verdwijnen in de schaduwen, te jagen, te vechten, zonder daglicht. Het was wat hun sterker maakte, beter, ze waren dag en nacht op pad, geen seconde was er niemand in hun territorium. Settleddust stond te wachten aan de rand van het kamp en likte zijn vacht nog recht na zijn slaap. Bluepaw zou vast zo komen.

+ Bluepaw

Bluepaw had instructies gekregen om te slapen voor de nacht. Ze zou namelijk nachttraining krijgen. Ze was er zo opgewonden voor dat ze nauwelijks wat had kunnen slapen. Gelukkig wel een beetje, maar ze had er niet zoveel zorgen om ook. De spanningen van in de nacht trainen, in de nacht uit het kamp zijn, zouden haar wel wakker houden. Met vrolijke pasjes bewoog ze zich naar haar mentor toe. 'Hey!' miauwde ze, misschien iets te enthousiast zo in de stille nacht.

En het was waar. Bluepaw stond aan zijn zijde niet veel later en begroette hem vrolijk. Hij glimlachte. Een beetje enthousiasme was altijd fijn om mee te werken. ‘Hey,’ groette hij terug. Hij bewoog even zijn kop van links naar rechts, om de stijfheid uit zijn nek te krijgen. Hij keek de poes weer eventjes aan. ‘Voordat we gaan, wil ik nog eventjes vertellen wat we vannacht gaan doen. We gaan proberen een beetje te jagen, kijken of je al wat kan vangen nu zicht minder is. 's Nachts is er ook andere prooi dan overdag, dus daar zullen we het over hebben. En daarna gaan we nog een beetje lol hebben met sluipen. Verrassingsaanvallen enzo,’ sprak hij, alsof het super spannend was. Misschien zou dat haar interesse wekken na wat jagen.

De kater groette haar terug en nog voor ze al de weg het kamp uit wilde leiden stortte hij een hele hoop woorden op haar. Bluepaw besloot laat een beetje op te letten op wat hij zei. Minder zicht, andere prooien. Oh, ze gaan jagen, juist. En oh, sluipen, verrassingsaanvallen?? Dat toverde een brede grijns op Bluepaws snoetje. Daar had ze wel zin in hoor. Oké, goed je best doen bij het jagen, dan konden ze dat sneller doen! 'Ja, oké is goed! Let's go!' mauwde ze opgewekt, zich al naar de uitgang toe bewegend.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dat laatste had dus ook zeker haar interesse gewekt. Hij wist het. Ze was een vechterbaasje, en deed niets liever. Helaas moest ze ook leren geduld te hebben. En sluipen in de nacht moest je eerst leren om te jagen. Jagen op prooi was dan ook niet heel veel anders dan op katten. ‘Sst,’ miauwde hij vervolgens toen haar stem luid was. Daarna knikte hij haar met zijn kop en ze liepen het pikdonkere woud in. Na enkele momenten stilletjes, zo onzichtbaar mogelijk door de duisternis bewegend, besloot hij haar te drillen op de gebruikelijke vragen. ‘Wat zie, hoor en ruik je?’ fluisterde hij. Prooi in de nacht waarom vooral kleine bosbewoners, muizen en ratten. En kikkers, al werd het nu bijna een beetje te koud voor de kikkers. Je hoorde ze in ieder geval niet meer zo luid zingen als in de zomer.

'Sst,' kreeg ze nog van hem te horen. Oh, oops. Natuurlijk, iedereen sliep. En de prooien mocht ze ook niet wegjagen, maar die zullen zich ook vast niet zo dicht bij het kamp zitten. Ze liep verder het bos in, met Settleddust naast haar zijde. Ze vond het stiekem toch wel een beetje spannend, maar ook wel heel erg leuk spannend. Het was súper donker, en haar grote blauwe ogen hadden even nodig om aan zoveel donker te wennen. 'Wat zie, hoor en ruik je?' fluisterde haar mentor, haar natuurlijk gelijk testend. Bluepaw stak haar neusje in de lucht, spitste haar oortjes. 'Ik hoor allemaal nachtdiertjes,' antwoordde ze fluisterend terug. Het geluid van de nacht klonk nog luider nu ze het kamp hadden verlaten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn groene ogen gingen naar Bluepaw, die enkel vaag vertelde dat ze wat nachtdiertjes hoorde. Hij bleef seinde dat ze moesten stilstaan en vernauwde zijn ogen een beetje. ‘En..?’ Het was een vaag antwoord. ‘Focus, Bluepaw. Wat is dichtbij, wat is verder weg? Ook als je weinig ziet, moet je precies weten wat in je omgeving is.’ Zij waren niet de enige die in de nacht jaagden. Vossen en dassen waren en gebruikelijk ook in de nacht op uit. Je moest hun pootstappen kunnen onderscheiden tussen die van een andere kat. Settleddust spitste zijn oren en hoorde al snel dichterbij gescharrel van kleine voetjes, ergens dichtbij was inderdaad een muis actief. Verderop hoorde hij een kikker het water in glijden, en de geur van een marter hing in de lucht.

Bluepaw was zelf heel tevreden met haar antwoord. Helaas was Settleddust dat niet. Hmpf, het was ook nooit goed. De poes zuchtte en knikte. Oké, oké, ze zou focussen zoals hij wilde. Ze spitste haar oren extra goed, stak haar neusje nog wat hoger in de lucht. Ze hield zich stil, net als haar mentor. Wat kon ze horen en ruiken? Ja! Ja, daar hoorde ze wat! 'Oh, zacht getrippel!' fluisterde ze enthousiast, blij met haar ontdekking. 'Het is een muis, denk ik. Nee, ik ben er zeker van,' knikte ze. Assertief zijn, dominantie tonen. Ze wist het. Niks met dat gedenk. 'En ik ruik nog iets...' Ze wilde gelijk vertellen wat het was, maar ze was toen toch niet zo zeker. Oh, dat was stom. Een frons verscheen op haar voorhoofd. Ze moest dit weten!

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ah, daar was het dan. Bluepaw leek toch wel een beetje een kop op haar schouders te hebben als ze even een momentje nam om na te denken en niet direct naar conclusies te trekken. Settleddust moest een manier vinden om dat enthousiasme van haar te temmen en de energie nuttig te gebruiken. Hij knikte goedkeurend toen ze de muis ontdekte, en de geur in de lucht opmerkte maar niet herkende. ‘Dat is een marter, maar die laten we alleen.’ Marters waren vervelende beesten en jagers hunzelf. Heel soms haalden ze één neer, maar eigenlijk alleen in noodzaak. ‘Focus je op de muis. Vang hem.’ Simpele opdracht. Hij ging zitten en moedigde haar aan met een knikje opzij met zijn kop.