[Training] Directions

Het was aan het schemeren toen Tidepaw zich een weg baande naar de open plek waar ze vandaag met Settleddust afgesproken had om aan haar vechttechniek te werken. Ze was niet zo goed in zowel vechten als jagen, maar ze ging ook maar héél traag vooruit in beiden. Sowieso zou haar zusje eerder warrior worden. Ergens was Tidepaw heel trots op haar, maar ergens ook een beetje jaloers en verdrietig.. Want dan zou ze Dimpaw misschien nog minder zien als ze allerlei verantwoordelijkheden enzo had! Daarom probeerde ze éxtra hard te trainen, zodat ze toch op schema warrior zou kunnen worden, ook al leek dat momenteel vrij onmogelijk. Toen ze aankwam op de open plek, was Settleddust daar al. Ze glimlachte naar hem en knikte even ter begroeting. "H-hallo! W-waar b-b-b-beginnen we?" Tidepaw was wel een beetje nerveus, zoals ze nog steeds voor elke training was. Ze wou het gewoon zo graag goed doen en hem trots maken, ook al voelde ze zich alsof ze hem alleen maar kon teleurstellen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zoals bijna iedere dag, was het weer tijd om Tidepaw te trainen. Settleddust genoot van de tijd die ze doorbrachten. Ze zou eens moeten weten, wat dit eigenlijk allemaal voor hem betekende. Dus had hij een engelengeduld met de kleine Tidepaw en was hij misschien ook wel wat te soft voor haar. Hij wist dat ze veel tijd nodig had om te leren, en daarom kon hij ook nooit kwaad op haar worden. Toen ze aankwam, begon ze direct weer op haar herkenbare manier te hakkelen. Hij glimlachte. ‘Rustig. Adem diep in en uit,’ miauwde hij kalm. Hij keek vervolgens naar de lucht, het begon al donkerder te worden, het werd ook bizar vroeg donker rond deze tijd. ‘Zoals altijd. Wat zie, hoor en ruik je?’ miauwde hij kalm. Je was nooit te ervaren om getest te worden op je zintuigen.

Ze was blij dat Settleddust veel geduld had met haar. Misschien kwam dat omdat hij zo goed bevriend was met haar vader. Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf onder controle te houden. Het was gewoon een alledaagse training, niets speciaals. Maar ze kon hem niet zo trots maken als ze zou willen en dat irriteerde haar. Haar mentor vroeg wat ze zag, hoorde en rook. Dat was iets wat ze nog kon, waar je geen hele goede coördinatie voor nodig had. De grote kattin haalde diep adem, proefde de lucht. Ze spitste haar oortjes en liet haar tweekleurige oogjes rond glijden. "Ik h-hoor een v-vogel..", fluisterde ze, met haar neus wijzend in de richting van waar het geflapper kwam. Ze rook nog eens diep. "Een.. K-kraai?", gokte ze, al was ze niet helemaal zeker. "Ik z-zie hem n-niet.", vervolgde de jonge kattin toen, turend door het gebladerde. Misschien zou ze breder moeten focussen, maar eenmaal ze de vogel gehoord had was al haar aandacht daarop gericht en had ze geen focus meer om ook verder te kijken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Tidepaw focuste zich direct op de meest voor de hand liggende prooi. Kom op, Tidepaw, verbreed je zintuigen. En ze miauwde al snel dat ze hem niet zag. ‘Een kraai die je niet ziet, zal je wel niet vangen,’ antwoordde hij kalm. Bovendien waren kraaien slimmer dan je doorgaande prooi, en groot. Lastig dus. Settleddust verscherpte zijn eigen zintuigen en hoorde al snel ergens dichterbij gescharrel van een muis, en klein getjirp van een merel een stukje verder in het struikgewas. Dat waren al makkelijkere prooien. ‘Focus, Tidepaw. Er is meer.’

Settleddust mauwde dat ze die kraai vast niet zou vangen als ze hem niet zag. De jonge kattin knikte, een beetje beschaamd dat dat het enige was dat ze tot nu toe had kunnen vinden. Zo zou hij nooit trots zijn op haar! Er was dus meer. Ok, ze kon dit. Tidepaw deed haar best om zich te focussen. Ze spitste haar oortjes en probeerde de kraai te negeren. Wat was er verder nog? Hmm.. Oh! Ze hoorde iets scharrelen, niet zo heel ver van hen vandaan. Haar oortjes bewogen een beetje en ze draaide haar kopje naar die richting. Ze spiedde het struikgewas in. "Een muisje..", fluisterde ze zachtjes, bijna alsof ze bang was om het weg te jagen. Toen viel haar plots ook nog iets anders op; het getjirp van een vogel, een vink of een merel misschien. Ze draaide haar hoofdje ineens de andere richting uit, waar dat vogeltje zat. Ze zag het tussen de dennentakken door in een boom zitten. "En daar, een merel!", vervolgde ze, trots op zichzelf dat ze het gezien had. Maar ze spitste nog steeds haar oren en probeerde nog iets anders te horen, of te ruiken, of te zien. Er schuifelde nog iets in het struikgewas, niet zo ver van waar de muis zat. Hmmm.. Wat was dat. Nog een muis? Maar het klonk iets groter. Tidepaw kon er haar poot niet direct opleggen. "Nog iets anders, daar.", zei ze daarom maar, wijzend in de richting van waar ze het hoorde. Voor hetzelfde geld was het de wind door de struiken, maar het klonk best prooi-achtig. Misschien een rat?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Tidepaw wist te focussen en de prooien eruit te pikken die hij ook had opgemerkt. ‘Heel goed,’ miauwde hij zachtjes. Hij wilde net voor stellen dat ze de muis zou vangen, toen ze iets anders opmerkte. Hij keek om naar de struik en deed zijn bek open. De wind blies die kant op, dus het was moeilijk om de geur op te merken, maar hij hoorde het nu ook. En toen hij eindelijk een vleugje van de geur te pakken kreeg, herkende hij het direct. Een rat! Hij keek naar Tidepaw. ‘Oké, dat is een rat. Die hebben we nog niet eerder behandeld, omdat ze venijnig zijn en terug kunnen vechten. Het zou me niets verbazen als die ook aan het jagen is op die muis,’ gromde hij zachtjes. Hij wilde al voorstellen dat hij zelf de rat uit zou schakelen, aangezien hij niet kon veroorloven dat Tidepaw ziek zou worden van een rattenbeet. Maar ze was nu al zo oud, en ze moest ook ooit leren om ratten te vangen, helemaal nu ze in de winter wat extra prooi konden gebruiken. ‘Oké, we doen het samen. Je kan hem in je eentje uitschakelen, maar ik zal je helpen mocht het nodig zijn..’ fluisterde hij kalm. ‘Kijk uit voor zijn tanden en nagels, en probeer te ruiken of hij ziekte draagt.’ Hij keek zijn dochter bemoedigend aan. ‘Wat is je plan?’

Oh, blijkbaar was het een rat. Tidepaw kon zich niet herinneren die ooit al eerder gezien te hebben, behalve misschien dood op de prooistapel. Settleddust klonk bijna bezorgd toen hij vertelde over dat soort prooi. Blijkbaar vochten die graag terug; misschien was hij zelfs ook op de muis aan het jagen. Maar dat was hun prooi! Ze konden die rat dat toch niet gewoon laten stelen?! Blijkbaar gingen ze de rat vangen. Haar mentor vertelde dat hij klaar zou staan om te helpen als dat nodig was, wat haar wel geruststelde. Ze was niet zo goed in jagen en was nu best wel nerveus. Blijkbaar moest ze ook ruiken of ze ziekte ook en moest ze oppassen voor zijn tanden en nagels - zodat ze niet gebeten of gekrabt werd, gokte ze. Brr, wat een enge beesten. Tidepaw knikte met grote blauwgroene oogjes en dacht toen even na. Hoe zou ze dit aanpakken? Ze keek naar de struik. Het geschuifel was even gestopt, maar begon nu weer. Nu hoorde ze ook de poten van de rat op de grond: patter patter patter. "Aa-a-aan de andere k-k-kant is de str-s-struik minder dik, d-d-dus langs daar kan i-ik meer z-z-zien.", antwoordde ze fluisterend, nadenkend. Wat was de beste manier om dit aan te pakken? Tideaw zette een paar stappen in de richting van de struik maar probeerde het langs de andere kant te benaderen. Misschien kon zij langs links komen en kon Settleddust dan rechts staan, zodat ze het dier zo konden insluiten? Ze probeerde zich er een beeld van te vormen in haar hoofd.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust knikte bij haar idee dat ze op een andere locatie wilde gaan staan. Heel goed. En, bovendien was er nog een reden waarom. Een reden waarom hij de rat pas zo laat had opgemerkt. ‘Klopt, en waarom is dat nog meer slimmer?’ vroeg hij. Ze liep meer richting de struik en Settleddust bleef een beetje achter hangen, zodat Tidepaw dit probleem zoveel mogelijk in haar eentje kon oplossen. Ze was inmiddels al elf manen. Ze was dan misschien een maan later begonnen dan haar leeftijdgenoten, maar ze had al manen training achter haar riem. Sommige apprentices hadden al kansen om met zoveel training warriors te worden.