[WS] Tourney - Round 1: Adderpaw vs Bluepaw

TOURNEY ROUND ONE

ADDERPAW vs BLUEPAW

Het is het holst van de nacht, de wind is wat komen opzetten en er hangt een dik wolkendek in de lucht. Het is volledig duister. De eerste rondes van het toernooi gaan van start, de winnaars gaan door naar de tweede ronde. Onthoudt: De kampioen wordt niet gekozen als degene die uiteindelijk de winnaar is van het tournament, maar wie het meeste indruk heeft gemaakt als toekomstige Shadowclan warrior. De regels zijn simpel: Degene die diens tegenstander het eerst onderuit krijgt en overmeestert wint. En uiteraard worden er geen klauwen gebruikt.

^{PS: Laat mij weten hoe je wilt dat het gevecht tot conclusie komt. Bepalen jullie zelf wie wint, doen jullie een random generator of moet ik kiezen! <3}  

Instead of being afraid
I could become something to fear

Bluepaw. Oh ja, natuurlijk kon hij dat moppie aan. Hij kende haar niet echt, maar ze leek niets meer dan een verwend enig kindje met een grote bek. Adderpaw wilde niets liever dan zijn moeder trots te maken, maar hij was nog altijd klein en slungelig. Dat maakte zijn vechtlust echter niet minder groot. Hij zwiepte met zijn lange staart en toen het startschot ging, begon hij naar rechts te cirkelen. Hij probeerde zo snel mogelijk achter haar te komen en dan vanaf daar aan te vallen, uit de buurt van die voorpoten van d'r.

Ja ja, ze had de diagnose gekneusde poot en mocht eigenlijk niet mee doen, maar mousedung dat. Bluepaw had hier zó naar uit gekeken, dus was ze toch gekomen. Iedereen die er commentaar op had kon de pot op, want Bluepaw ging dit winnen. Ze zou heel ShadowClan laten zien dat ze zelfs met een gekneusde poot iedereen kon overmeesteren. Ze had laatst een training gehad in de nacht, dus let's go. Ze ging dat kleine, slungelige jochie is laten zien we die baas was. Overigens had ze ook eens een BloodClanner in elkaar gemaakt.

Adderpaw begon naar rechts om haar heen te cirkelen. Bluepaw cirkelde de andere kant op, hem ten allen tijden in de gaten houdend. De lichte steek van haar gekneusde poot negeerde ze. Daar had ze nu geen tijd voor. In een echt gevecht moest ze ook door, dus ze ging laten zien hoe erg zij de eerdere Warriornaam verdiende. Toen de ergste pijn uit haar poot gelopen was besloot ze als eerste aan te vallen. Niet zielig afwachten, daar schoten ze niets mee op. Ze ging voor een frontale aanval, geen poespas. Ze zou hem later nog wel wat trucjes laten zien.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Bluepaw begon zijn bewegingen te spiegelen. Zijn amberen ogen waren strak op haar voetenwerk gericht. En hij bleef nog altijd afwachten. Hij had geleerd dat hij moest vechten als het dier waar zijn naam aan verleend was. Snel en scherp toeslaan, aangezien hij minder brute kracht bezat dan als hij zou willen. En Bluepaw antwoordde zijn geduld door frontaal aan te vallen. Hij dook onder haar aanval door, en in die beweging greep hij naar haar achterpoot, proberende haar daar uit balans te krijgen.

Adderpaw was slungelig, maar wel net wat sneller. Hij dook onder haar door, waardoor Bluepaw tegen niets aan kwam. Maar dat was oké, ze kon dit. Ze draaide snel om, de greep naar haar achterpoot net ontsnappend. Ze grauwde vervaarlijk, haar blauwe ogen twinkelde uitdagend. Zonder hem een moment rust te geven probeerde ze bovenop hem te springen, om hem zo op de grond te kunnen duwen. Ze moest haar kracht benutten. Gelukkig hield ze in haar achterhoofd dat ze niet al haar energie op moest maken, dat was iets waardevols wat ze geleerd had. Vroeger zou ze alles in één keer verspillen. Maar nu wist ze hoe ze het moest balanceren.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Het wicht durfde ook nog eens naar hem te grommen ook! Hij siste terug, gefrustreerd dat zijn aanval gemist was. Bluepaw daarentegen sprong recht bovenop hem terwijl hij zich nog aan het omdraaien was. Hij landde met zijn kin op de grond en gromde nu kwaad. Hij was kwaad op Bluepaw, maar vooral op zichtzelf. Eerst probeerde hij nog om zichzelf omhoog te drukken en haar zo van hem af te krijgen, maar ze was zwaarder dan verwacht. Dus toen gooide hij het om een andere boeg en probeerde onder haar te draaien en zijn poten om haar hals te haken en zo van zich af te werken.

Adderpaw kwam grommend met zijn kin op de grond terecht. Bluepaw grijnsde onverwinnelijk. Ha-ha! Adderpaw draaide zich vervolgens om onder haar, en klemde zijn poten om haar nek. Bluepaw zette zich schrap, haar nagels in de grond naast hem borend. Ze zou echt niet wijken, zeker niet voor zo'n slungeltje als hij. Ze duwde terug, meer druk uitoefenend op zijn lichaam. Maar niet genoeg om hem te doen stikken, zo gemeen was ze niet. Maar wel genoeg om hem klem te zetten, mocht het lukken natuurlijk.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw vloekte schaamteloos toen er nauwelijks beweging kwam in de pluizenbol. Hij duwde harder van de grond, maar ze was gewoon dik ofzo. Hij gaf een moment op met duwen, en voor hij het wist lag hij nog dichter tegen de grond aan. Oh, hij was nu heel geneigd om zijn nagels in haar hals te zetten. Hij mikte nog een keer op één van haar achterpoten met zijn achterpoten, maar het had weinig zin. Hij had nog één laatste uitweg. Dus stiekem ontblootte hij zijn nagels van één van zijn voorpoten en duwde hij nagels in de vacht bij haar hals. Laat nu maar eens los, wicht.

Adder vloekte toen ze zichzelf op hem drukte. Hij probeerde van alles, maar Bluepaw gaf niet mee. Wat hij ook deed, ze hield zich staande, bovenop hem. Ze verwachtte ergens dat hij het op ging geven, ze was immers veel zwaarder dan hem. Ze zou echt niet zomaar meegeven. Toch had ze de actie van Adderpaw niet verwacht. Met een geschrokken gilletje liet ze hem los toen hij zijn nagels in haar hals zette. 'Wat de mousedung?!' schold ze hem boos uit. 'Wat was dat?!' Boos gaf ze hem een duw, niet boeiend of het pijn zou doen of niet.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Het werkte! Adderpaws mondhoeken kropen geniepig omhoog en voelde de druk direct verminderen. Zo snel als hij kon probeerde hij onder haar vandaan te kruipen, maar voordat hij helemaal weg kon komen, tierde de trien en body-checkte hem direct weer tegen de grond aan. De lucht werd uit zijn longen geslagen en een kreun kon hij niet onderdrukken. Hij vervormde het geluid in een grom en kroop overeind. ‘Wat is jouw probleem?’ snauwde hij terug. Hij wilde direct weer op de poes af vliegen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk was hij er bij de kippen bij geweest toen ook zijn tweede apprentice een gevecht zou hebben. Hij was trots om twee katten te hebben die zo ver in hun training waren. Al was het moeilijk toe te geven dat Bluepaw nu al meer vooruitgang maakte dan Tidepaw. Hij wist dat Tidepaw langzamer was, meer tijd nodig had, en een achterstandje had gehad van het begin. Bluepaw was een compleet contrast van zijn oudere apprentice. Ze bruiste van de energie, had irritant veel talent voor dat enorme ego wat ze had, was brutaal, ongeduldig, maar wist toch alles snel op te pakken. En toen ze had geprotesteerd dat ze wel mee wilde doen, ondanks haar gekneusde poot, had hij het toegestaan. Het was haar verlies. Maar ze vocht tegen Adderpaw, die iets ouder was, en ze vocht goed. Maakte gebruik van haar superieure kracht en massa. En toen Adderpaw uiteindelijk besloot vies spel te spelen, sprong de deputy tussen hen in, voordat het in een nog viezer gevecht zou lopen. ‘Dit gevecht is voorbij,’ deelde hij streng mee. Misschien had hij het eerder moeten doen, doen Adderpaw al onder zijn apprentice was gepind. ‘Bluepaw heeft gewonnen. Gefeliciteerd.’ Hij keek met een goedkeurende blik naar de poes.

Ze was tevreden toen haar duw hard aan kwam. Snauwend sprong hij weer op haar af. Bluepaw probeerde hem nog snel een paar klappen uit te delen, en al snel kwam Settleddust tussenbeide. Beetje jammer wel, ze had graag nog een keer van hem gewonnen. Maar de lichte teleurstelling verdween snel weer als sneeuw voor de zon toen ze zijn woorden hoorde. 'Bluepaw heeft gewonnen. Gefeliciteerd.' Ze kon een stralende glimlach niet onderdrukken en trots keek ze de toeschouwers aan. Ja ja, deed ze effe. Haar vader kwam als eerste naar haar toe, miauwend dat ze goed gevochten had. Blue knikte enthousiast en bewoog snel haar koppie van zijn poot weg. Ew, niet doen, het zat net goed. Ja, zelfs haar vacht bleef goed zitten tijdens een gevecht. Wat een talent joh poah. 'Had ook niks anders van je verwacht lil bird.' Een zachtere glimlach verscheen op haar snoetje bij de nickname. 'Ik ook niet,' miauwde ze stellig, Adderpaw nog een laatste lekker puh blik werpend voor ze haar overwinning ging vieren.