Open | Brooding

Nu de nieuwigheid van het deputyschap eraf was begon de poes in een routine te komen. Elke ochtend, middag en avond stuurde ze er patrouilles op uit en elke dag mocht zij weer lullige taakjes aan apprentices geven, die altijd nét nog binnen haar gehoor begonnen te klagen. Oh StarClan, dat achterlijke geklaag. Er had altijd wel iemand iets te "melden", met als irritantste zogenaamde tips, alsof zij het allemaal niet begreep. Nu ze eindelijk deze rang had bereikt begreep ze pas het gewicht dat dit met zich meedroeg. En dat zat 'm niet alleen in de grote, gruwelijke en levensveranderende dingen. Er was als leidinggevende blijkbaar ook veel meer om je aan te ergeren.

Je zou dus kunnen zeggen dat ze niet gemaakt was voor deze positie, maar zij geloofde dat ze soms gewoonweg wat afwisseling nodig had. Wat spanning om de hersendodende routine van zich af te schudden. Misschien werd ze daarom ook impulsiever. Normaal had ze zich bijvoorbeeld nooit op dit tijdstip buiten de grenzen begeven, niet nu BloodClan zich zo gevaarlijk dicht bij hen bevond. De gevlekte kattin keek omhoog en bewonderde de steeds helder wordende sterrenhemel, vergezeld door een bijna halve maan. Het zou niet lang meer duren voor het daglicht volledig was verdwenen en de sfeer omsloeg van gemoedelijk naar stil en koud, maar dat kon haar niet deren. Ze zou zo namelijk weer lekker in haar nest liggen, omgeven door haar lieve siblings en trouwe clangenoten. En ergens deerde haar dat juist wel.

Met een zucht stond ze op en bewoog ze verder door het vochtige gras, denkend aan katten die in haar leven waren gekomen. Zo had je Crystalstar, de prachtige poes waar ze zo enorm tegenop keek. Het was bizar hoe erg Spottedrain was veranderd sinds hun eerde - misschien zelfs tweede - ontmoeting. Ze was nog zo onverantwoordelijk, zo naïef.. En misschien was dat nog steeds zo, of zat ze nou eenmaal zo in elkaar. De poes voelde in ieder geval hoe snel ze volwassen werd en dat bracht haar een enorm dubbel gevoel. Tot welke mate zou ze immers nog meer gaan veranderen? Zou ze vanaf hier alleen nog maar ongelukkiger worden? Naast Carrioncough leken alle leaders en deputies die ze tot nu toe had ontmoet haar niet bepaald blijmoedig. Het leek de harde realiteit te zijn.

Of ze daar vatbaar voor was wist ze niet, maar het feit dat ze hier nu liep te tobben mocht ze niet negeren. Ze zou zichzelf niet verliezen. Dat kon niet. Maar daar moest ze jammer genoeg iets voor doen. Van wat dat precies was, was de calico poes zich ook nog niet bewust. Ze begreep in ieder geval wel dat dit moest stoppen, het broeden in het holst van de nacht. Daar was immers nooit iemand beter van geworden. Normaals liet de kattin een zucht, waarna ze zich deze keer omkeerde. Een subtiele lucht vertelde haar dat teruggaan naar huis er voor nu nog niet in zat. Zo te ruiken kreeg ze namelijk bezoek.

Prompt 21: "Schrijf een post van 500 woorden"

De ander bleek een ShadowClanner te zijn, zo te zien van rond haar leeftijd. Niks aan zijn manier van spreken liet blijken dat hij haar herkende als deputy. Was hij niet bij de vorige gathering, of had hij gewoon besloten om er normaal over te doen? Wat het ook was: ze vond het erg prettig. "Gewoon lekker aan het wandelen." Mauwde ze met een sarcastische ondertoon, maar niet onvriendelijk. "En jij?"

Bij zijn introductie maakte ze een klein, vrijmoedig buiginkje. "Dat klopt." Knikte ze plots een stuk minder afwezig. Nu wist ze zeker dat hij wist wie zij was. En iets aan dat feit maakte dat ze deze ontmoeting opeens een stuk ongemakkelijker vond. Op haar positie ging hij echter niet in, noch benoemde hij het feit dat het wel vreemd was dat zij zonder goede reden in rogue gebied ronddwaalde. In plaats daarvan benoemde hij de charme van deze plek. "Als apprentice deed ik graag dingen die nét wel mochten. Zodra iets niet sociaal geaccepteerd is, maar ook niet wordt verboden, kan je je zo makkelijk uit de problemen praten." Een klein, maar oprecht glimlachje vormde op haar gezicht. "Dit is net zoiets, maar dan anders, begrijp je?"

Een vluchtige glimlach sierde haar lippen toen hij kenbaar maakte het te begrijpen. Het was spijtig dat alle types die haar interessant leken altijd precies in een andere clan zaten. Maar misschien was het gewoon iets waar ze naar zocht. Bovendien zijn de meesten interessanter voordat je ze écht kent. "Ja? Ik had niet verwacht dat ik vandaag zo'n rebel zou ontmoeten." Grinnikte ze ietwat spottend. Hoe veroorloofd was het om in rogue gebied te staan grinniken met een ShadowClanner? Oh, ze voelde zich weer net de apprentice die voor het eerst de Gathering bezocht; vol onzekerheid over of ze alles nog wel goed deed. "En, is de ervaring met je eigen apprentice beter? Als je die hebt natuurlijk.." Hij leek haar wel capabel genoeg. En anders dan werd het nu heel ongemakkelijk.