Don't wake sleeping snakes[open1]

Vandaag was ze lekker ontsnapt aan onnodige geklaag aan haar kop over dingen waar ze echt geen zin in had. Ze was redelijk vroeg het kamp al uitgeglipt en als het aan haar lag bleef ze weg tot zonlaag. Kon ze mooi tijd doorbrengen voor zichzelf, niet voor anderen. Met een opgeheven kopje marcheede ze door de sneeuw heen. Een houding van een kat die sterk geloofde dat niemand haar wat kon maken. Ze had er in elk geval geen moeite mee om dit te tonen. Heronpaw zag niet in waarvoor ze zou moeten trainen de hele tijd, ze kon het prima zelf leren. Ze had er geen mentor bij nodig die haar de hele tijd lastig viel met stomme correcties. En dat ging ze nu dan ook mooi tonen. Ze ging mooi een hoop prooi binnenhalen en dan zou ze worden geprezen. Ze zou de aandacht van Eveningstar trekken en dan zou ze snel Warrior worden. Iedereen zou op hun neus kijken. Heronpaw kwam aan bij de stapel rotsen waar slangen hoorde te zitten, giftige gladde beesten zonder poten. Ze had ze nog niet gezien, maar slangen waren niet wakker waneer het te koud voor ze was. Tenminste, dat was haar verteld. Zwakkelingen, een beetje kou en ze gingen slapen? Daarvoor was men zo bang? Heronpaw vond het maar een belachelijk idee. En zo giftig waren ze vast niet, of heel sloom. Hoe anders zonder poten. In elk geval kon ze het niet bekijken aangezien die sukkelige dieren slaapjes deden. Wel kon ze hier rustig gaan jagen aangezien er niemand anders was zo te zien. Heronpaw zette mooi haar zintuigen op scherp en probeerde in de concentratie van de jacht op te gaan.

Het duurde langer dan ze verwacht had, veels te lang eigenlijk. Het was gewoon belachelijk hoeveel tijd er voorbij gegaan was voordat ze eindelijk een muisje te pakken had. Ze was voor een vogel gegaan eerst, maar dat stomme beest moest ogen in zijn achterkop hebben ofzo. En nadat hij was opgevlogen met veel lawaai kon ze nog een lange tijd wachten totdat er weer iets tevoorschijn kwam. Een dikkere muis was haar ontglipt, maar hoe kon ze hebben gezien dat zijn holletje daar al zat. Dus uiteindelijk kreeg ze dit te pakken. Het was maar magertjes. Vol irritatie wat schommelde naar simpelweg boos zijn liet ze de zonet gedode muis vallen in de sneeuw. Ze staarde er naar. Nu moest ze Starclan bedanken, terwijl zij het werk gedaan had. Voor het leven van een miezerig muisje? Wel, er was niemand hier dus mooi niet. De grijze poes porde met een poot tegen het slappe lichaampje aan. Zwak, je was niet meer dan prooi. Je korte leventje altijd moeten opletten op het grote gevaar, altijd de onderste zijn in de voedselketen. Het was niks, geen leven waard om te leven en de muis mocht dankbaar zijn dat het afgelopen was. Ze schoof de muis een stukje door de sneeuw. Ze grijnsde erbij. Haar grijze poot tikte hard tegen de muis aan en opeens lag hij een stuk verderop. Vloog mooi met een bochtje door de lucht. Bijna alsof het nog leefde, maar ze wist beter. Toch was het wel leuk en nu kon het niet ontsnappen. Ze sprong erop af en sloeg er weer tegen aan. Dit keer een scheppende beweging, zodat het omhoog ging. Heronpaw sprong op om het te kunnen vangen in haar bek, maar gleed weg en kreeg dus het lichaampje op haar kop. Kwaad keek ze naar de muis die immers weer op de grond lag. Zelfs in de dood durfde die haar te bespotten? Wel, ze zou hem leren. Ze maakte zich klaar voor een extra harde slag en gaf er een volle mep tegen aan. Een grijzige vlek vloog door de lucht en kwam tegen de rotsen aan. Het gaf geluid, al was het natuurlijk niet hard. Heronpaw snelde zich naar de rotsen toe, waarvoor haar speeltje lag. Het zag er niet al te best uit. Misschien was dat ietsje te ruig geweest. Niet iets wat je op de prooistapel kon leggen zonder onnodige vragen. Nou ja, dan kon ze het beter misschien gewoon zelf opeten.

-open
35: breek de code(4)