24 to 25

Het leven bewees wel weer eens dat het één grote rollercoaster was. Vooral de golf van gevoelens was iets wat hem teisterde en waar hij vaak last van had. De ene dag was hij tevreden met zijn leven. Hij had een fijn leven, hij kon redelijk uitslapen. Vooral vergeleken met warriors en apprentices waren er niet bepaalde tijden waar hij specifiek voor hoefde op te staan in zijn dagelijkse regime. Het was niet alsof hij voor zonhoog bepaalde kruiden moest halen of iets in die trant. Dat scheelde erg. Hij had vrienden, hij had een apprentice die (zo ver hij wist) goed bij hem in de leer was. Er was geen oorlog, er was vrede in de Clan… Toch waren er momenten, vooral in de avond, waarin hij zich bedroefd voelde. Momenten waarop hij Gorsepaw miste waren daar een groot voorbeeld van. ’s Avonds, wanneer zijn hoofd leeg ging en de andere gedachten omhoogkwamen. Hoe hij dingen had kunnen voorkomen zoals de verbanning van zijn moeder, het geheim houden van de dood van Gorsekit die Routnose had verzwegen. Dat soort dingen maakte hem bedroefd, hielden hem in een donkere status. Het was een lang traject, dat wist hij ook wel, maar het was een moeilijk traject. Het was niet even klappen en het was voorbij. Het was echt een innerlijke strijd die hij soms moeilijk te overwinnen vond. Toch, over het algemeen, ondervond hij wel veel plezier in het leven. De kleine dingen konden hem gelukkig maken, van een grappig gesprek met een kitten, tot de elders die zijn oren afzeikte zo nu en dan. Zelfs dat bracht hem plezier. Maar bovenal bracht hem het meeste plezier als hij met zijn familie kon zijn. Ook al had hij daar niet zoveel tijd voor, het was altijd iets wat hem veel plezier gaf. Hij keek naar de lucht boven hem, grijze wolken tekende de lucht. De sneeuwval was langzaam maar zeker toch gekomen. En in één keer was alles wit geworden om hen heen. Het was een tijd geleden en het liet hem alleen maar denken hoe snel het wel allemaal niet voorbij was gegaan. Hij kon het zelf amper geloven. De sneeuw knisperde onder zijn poten, tot zijn amusement. Het was altijd iets. De eerste keer dat je in de sneeuw liep was het geluid van de sneeuw onder je poten geweldig. En zelfs tot op de dag van vandaag kan het hem blijven amuseren. Zoals hij al zei, de kleinste dingen gaven hem plezier in het leven. De sneeuw was daar één van. Hoewel prooi schaars was in deze periode, maakte de sneeuw toch wel veel goed. Het was mooi. Daar hield hij gewoon van, hij kon het niet anders verwoorden. Zijn poten brachten hem bij het ShadowClan territorium, waar hij met veel interesse naar keek. In WindClan waren er niet veel bomen en die hadden al hun bladeren verloren. Maar ShadowClan en hun dennenbomen waren altijd iets anders om te zien in de wintertijd. Ze waren prachtig, geweldig zelfs. De witte sneeuw die als een dak bovenop de groene dennennaalden lagen. Het was een prachtig uitzicht. Natuurlijk was een witte vlakte mooi, daar kon hij niets tegen in brengen, maar wat hij nog veel mooier vond waren de sneeuw-bedekte bomen. Er was iets speciaals er aan. Ergens was hij altijd wel een beetje jaloers geweest op de ShadowClanners en ThunderClanners. Niet dat hij specifiek iets met bomen had. En om te rennen waren bomen echt heel erg onhandig, maar het was wel mooi. Het territorium was een stuk minder… saai. Om maar zo te noemen. Er was niet zoveel variatie in het WindClan territorium. Afgezien van de tunnels natuurlijk, maar tunnels was niet iets waar hij zich graag in bevond als hij heel eerlijk was. Maar goed, hij voelde vooral adoratie terwijl hij naar het andere territorium keek. Het was magisch, alsof het rechtstreeks uit een mooi verhaal zou komen. Uit iets wat helemaal niet kon bestaan. Soms vroeg hij zich af of het verder in het territorium het er net zo mooi uit zag, of dat dit het was. Hij had er geen ervaring mee. Natuurlijk kon hij de grens over gaan om het te zien. Natuurlijk, dat was geen probleem. Maar eigenlijk wilde hij dat niet doen zonder duidelijke reden. Hij kon een leugen opgooien dat hij kruiden ging zoeken, maar dat voelde niet goed. Hij wilde niet liegen over zoiets. Een zucht gleed over zijn lippen, de wind die lichtjes door het territorium trok liet wat sneeuw van sommige bomen afglijden, waardoor Falcon meteen zijn blik liet vallen op de gevallen sneeuw. Je zou nog moeten oppassen ook dat je geen kwak sneeuw op je kop kreeg.