[OPEN] Dance with the Devil

Er was natuurlijk nooit garantie op veiligheid buiten het gebied van zijn eigen clan. Toch ruilde Echoflame zijn veiligheid af en toe graag in voor een tijdelijke ontsnapping uit de kaken waar Riverclan hem in leek te hebben. Het was niet zo dat hij niet van zijn clan hield. In tegendeel, hij had zijn hart erg liggen bij zijn clangenoten, zijn gebied en zijn thuis. Echter was het ook verstikkend om ergens te wonen waar het boze oog hem overal leek te volgen. Zijn moeder ontweek hem zo veel mogelijk, maar in zo'n kleine community was het niet realistisch om elkaar nooit te zien. Wanneer ze elkaar toch tegen het lijf liepen, voelde Echoflame zich weer zo klein, en zo'n teleurstelling. Haar woede naar hem verliet haar nooit, en ze maakte dit altijd maar al te duidelijk naar hem. Ze gaf hem de schuld van de dood van zijn vader, van haar liefde. Het was ook deels zijn schuld, wat het allemaal nog zoveel moeilijker maakte.

Toch droeg hij deze schuld niet helemaal alleen. Een groot deel ervan kon hij afschuiven op Carrioncough. Nu zijn oude mentor echter deputy geworden was, leek het plots alsof hij ontlast was van dit deel schuld. Want hij was nu een hoge rang, was belangrijk, had het voor het zeggen. Daar kon Echo niet tegenop.

Vandaar dat Riverclan hem dagelijks teveel werd. Dan trok hij naar plekken als deze. Helaas was dat voor vandaag geen goede keuze geweest. Hoewel hier niet vaak twolegs waren, was deze er vandaag wel - de verkeerde plek, op de verkeerde tijd. De twoleg had twee honden bij zich, een kleine en een grote. Echoflame had ze te laat doorgehad; pas toen ze blaffend en grommend op hem af kwamen rennen zag hij ze. Met een ruk draaide hij zich om, in de hoop sneller te zijn. Met zijn staart dik en zijn nekharen omhoog probeerde hij sneller te zijn. Ook de twoleg kwam nu op hem afgerend, scheldend en tierend op zijn honden dat ze de kat met rust moesten laten. Het mocht niet baten, de honden waren veel te veel op hem gefocust. Hard hijgend rende hij door, maar stamina was nooit zijn sterkste punt geweest. Hij begon langzamer te rennen en hij voelde de warme hondenadem van de grotere hond aan zijn poten komen.

Paniekerig keek hij om zich heen, en zag daar zijn redder in nood; een boom waar hij in kon klimmen. Hij was niet de beste klimmer, maar het zou je verbazen hoeveel iemand kon wanneer deze in een leven of dood situatie zat. Hij schoot omhoog, al net niet snel genoeg. De grote hond sprong tegen de boom op en greep zijn poot tussen zijn kaken. Hier beet hij hard op en Echoflame kermde van de pijn. Hij wist dat hij zijn poot los moest trekken, dat de hond hem anders naar beneden zou halen en hij er geweest was. Dus deed hij precies dat, met een schreeuw van pijn. Vel trok los en de hond wist hem opnieuw beet te pakken. Een harde ruk zorgde er bijna voor dat hij viel. Uit alle macht klampte hij zich vast aan het boomschors, waarbij zijn gezicht hier hard overheen schraapte. Fack! Opnieuw trok hij zijn poot los, waarna hij deze heel hard afzette tegen de boom en zo op een tak geraakte.

Hard hijgend keek hij naar beneden. De hond blafte naar hem, maar kon hem niet meer bereiken. De twoleg die bij de honden geweest was kwam eraan en gaf zijn beide honden een tik, waarna hij ze aanlijnde en met ze wegliep. Echo keek naar zijn poot en zag met afgrijzen aan dat deze helemaal bebloed was. De uitputting en wonden werden hem teveel, en hij verloor zijn bewustzijn daar op de eerste tak van de boom.
Laat je kat een medium ernstige verwonding oplopen [2p]

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf had weer een flinke wandeling gemaakt. Dit omdat planten soms op andere gebieden te vinden waren en ze geen andere keuze had dan in Leafbare soms een stuk verder te lopen. Het was een rustige dag, of begonnen als een kalme rustige dag. Natuurlijk had ze haar patiënten en haar zorgen maar dat betekende niet dat ze geen tijd had om van het weer te genieten terwijl ze wat guldenroede en spinnenrag met zich mee nam. De eerste plant kon helpen in het verzorgen van wonden en spinrag was vaak in grote hoeveelheden nodig als een kat goed bloedde.

De geur van guldenroede overheerste haar eerst totdat ze ijzer rook, een geur die ze enkel kende van bloed. Haar oren spitste ze terwijl ze de plant voorzichtig op de grond legde en om zich heen keek. Ze was in de buurt van enkele bomen waardoor ze de planten teder tussen de wortels legde en zo hoog mogelijk in de boom klom.

De takken waren leeg waardoor ze een beter zicht had op de reden waarom de geur zo zwaar op haar maag lag. De geur die betekende dat ze nodig was. Dus klom ze steeds verder totdat een tak begon te kraken in de buurt van de kruin van de boom. Snel liet ze zich naar een tak eronder glijden terwijl ze happend naar adem stil bleef liggen.

Een schaduw in een andere boom wees op een kat, een kat die niet bewoog waardoor ze langzaam naar beneden klom en de planten op pakte en in de richting van de boom snelde. Beneden bleef ze staan voordat ze onhandig en voorzichtig omhoog begon te klimmen en op een tak naast de Riverclanner bleef zitten. Ze had geen ruimte om bij zijn wonden te komen waardoor ze binnensmonds vloekte.

Hij was buiten bewustzijn waardoor ze twijfelend om zich heen keek en hem voorzichtig toch probeerde te benaderen, het minste wat ze kon doen was het bloedde beperken tot ze makkelijker bij diens wonden kon. 'Starclan laat het niet te laat zijn,' prevelde ze zachtjes.

❅

Prompt 16 - Thunderclan special! - Je kat klimt naar de piek van één van de bomen en de tak waarop je kat zit begint opeens te kraken

Bloed drupte op het gras onder hem. Het vloeide uit zijn poot, klampte zich even vast aan de tak waar hij op lag en viel toen naar beneden. Dit zorgde voor een zacht getik, wat zijn oren bereikte en aan zijn onderbewuste trok. Tik, tik, tik.. Na enkele tientallen secondes ontwaakte hij. Zijn ogen knipperde zacht tegen het felle licht van de winterzon boven hem, waarna hij hard naar adem hapte toen de pijn plots weer met volle kracht insloeg. Hij schoot overeind, waardoor hij zijn evenwicht verloor en naar beneden viel. Hij had geluk dat de tak niet erg hoog geweest was - hoog genoeg om de honden uit de buurt te blijven, maar laag genoeg om niks te breken. Wel werd alle lucht uit zijn longen geslagen. Even bleef hij zo liggen, verdrinkende in zelfmedelijden terwijl de herinneringen van de honden als flitsen terug kwamen. Pas na enkele momenten had hij door dat er iemand naast hem zat. Zijn ogen schoten haar kant op en in alle paniek van het hele gebeuren, herkende hij haar niet als de Thunderclan medicine cat. Hij kon niet veel; was in immense pijn, kon niet staan, was bont en blauw. Maar hij duwde zichzelf deels omhoog om zich toch nog wat groot te maken, duwde zijn oren naar achteren en siste naar haar met ontblootte tanden. Hij zou nu niet doodgaan door de handen van één of andere rogue.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf had de val van de ander niet tegen kunnen houden en sprong enkel achter hem aan naar beneden toe. Hij bleef liggen, stil maar niet te stil, zijn longen deden het nog en dat zorgde dat de Medicine Cat opgelucht adem haalde en haar oortjes bewoog. De kater duwde zich deels omhoog en duwde zijn oren met ontblootte tanden naar haar toe. Ze was geen bedreiging, maar hij zag haar als een bedreiging. Dat was haar vroegere Mentor, als ze wist wat de waarheid was. Langzaam bewoog ze haar kop naar voren toe, zonder te snel naar hem toe te stappen. 'Ik ben Remnantwolf. Laat me je helpen.' Haar stem was bijna sussend, warm en zacht. Kalm. Ze straalde kalmte uit, de onzekere Medicine Cat kon haar onzekerheid onderdrukken als haar taak riep. Ze draaide zich om, om guldenroede te pakken om aan te tonen dat ze de waarheid sprak, spinrag was om haar staart gewonden terwijl ze die in het zichtveld van de ander bracht. Haar amberkleurige ogen stonden warm als honing voordat ze hem vragend aan keek. 'Het komt goed.' Ze kon niks beloven maar ze kon enkel helpen als hij haar toe liet te helpen. Ze wilde hem niet in paniek hebben, dat zou zijn wonden niet goed doen.

❅

Het duurde een tijd voor alle informatie om op hun plek te vallen. Het eerste wat hij opmerkte was dat het een jonge kat was die tegenover hem stond. Hij rook een geur en herkende deze, maar wist deze niet te plaatsen. Ze sprak hem toe, maar de woorden kwamen niet lekker binnen. Hij tikte met zijn oor, probeerde alles uit de war te halen. Een frons trok over zijn gezicht, maar zijn verdedigende houding liet hij niet varen. Ze pakte wat spullen op, en hij volgde haar bewegingen argwanend. Toen vertelde ze hem dat 'het goed kwam'. Een schamper lachje verliet zijn bek. "Het komt goed," raspte hij en voor het eerst keek hij goed naar zijn poot, die doordrenkt was met bloed. Dat zag er niet uit als 'het komt goed', en de naïviteit van het kind voor hem was zowel lachwekkend als ietwat geruststellend. Hij geloofde niet dat iemand die zoiets zou zeggen kwade bedoelingen kon hebben, omdat die geen idee had van de wereld. Plots kreeg hij een ingeving. "Je bent een medicine cat apprentice?" vroeg hij, zijn gedachtes weer wat meer op een rijtje. De geur wist hij nu te plaatsen als Thunderclan. Hij had liever zijn eigen medicine cat hier.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf wilde niet te lang wachtten. Hoe langer ze moest wachtten tot hij kalmeerde, hoe meer bloed hij zou verliezen. Haar ogen stonden bezorgd maar haar houding was ontspannen. Als hij haar voldoende zou geloven, dan zou ze meteen aan de slag gaan. Ze was zo gefocust dat ze haar omgeving uit het oog verloor; ze probeerde hem te analyseren. Zeker te zijn dat ze al zijn wonden op een rijtje kon zetten. Hij leek moeite te hebben om haar te begrijpen, waardoor ze ongemakkelijk toe bleef kijken. Hoe langer ze daar stond, hoe moeilijker het voor haar werd en dus haalde ze de kruiden tevoorschijn en toonde ze haar staart. In de hoop dat hij haar zou herkennen als hulp. Een schamper lachje kwam uit zijn bek, was hij in shock aan het raken? Remnantwolf wilde sneller naar hem toe komen maar hij moest blijven liggen. Geduld... Geduld..'Het komt goed,' Raapte hij voordat hij naar zijn poot keek. Het zag er niet goed uit, maar sinds ze geen bot kon zien was ze zelfverzekerd dat ze de wonden in ieder geval de eerste dringende verzorging kon geven. 'Je bent een Medicine Cat Apprentice?' Vroeg hij, alsof hem ineens doordrong dat ze hem kon helpen.

Remnantwolf stapte kalm op hem af voordat ze guldenroede tot een kompres kauwde. Ze drukte het voorzichtig op zijn wonden voordat ze spinrag erbij pakte. Het was wellicht niet het beste kruid, in New Leaf zou ze goudsbloem en misschien paardenstaart hebben gepakt maar ze had het toevallig bij zich en het zou het herstel bevorderen. 'Ik ben de Medicine Cat van Thunderclan. Heb je verder ergens pijn?' Vroeg ze terwijl ze aandachtig haar werk bekeek. Het zag erna uit dat hij in ieder geval totdat Shrimpnose en Mousepaw erna konden kijken hij niet uit zou bloeden en misschien hoefden die twee nog maar weinig te doen. Zolang het kompres goed bleef zitten en hij niet al te veel pijn had. Ze drukte heel voorzichtig op zijn poot, om te bevestigen dat er geen onzichtbare breuk zat want dan zou ze toch ergens een ontstekingsremmer vandaan moeten halen. In dit landschap, onder de sneeuw. Fronsend keek ze hem aan terwijl ze geduldig op antwoord wachtte. Dit was Remnantwolf op haar best.

❅

Ze stapte op hem af voordat hij antwoord kreeg, en hij verstarde weer wat. Hij vertrouwde haar niet honderd procent - hoe kon hij ook, in zijn kwetsbare positie? Argwanend oogde hij haar toen ze aan zijn poot ging zitten, zijn nagels ontbloot, klaar om toe te slaan mocht het moeten. Een zacht gegrom steeg op uit zijn keel, maar verder liet hij haar doen wat ze moest doen. Ze rook immers naar Thunderclan, toch? Nadat ze wat spul op zijn poot gedaan had beaamde ze dat ze inderdaad medicine cat was - niet eens apprentice. Dat terwijl ze er nog zo jong uitzag, veel jonger dan hem. En ze had nu haar training al voltooid? Was dit niet de apprentice die onder de medicine cat van Shadowclan getraind had? Plots bedacht hij zich dat de ander hem een vraag gesteld had. Hij deed zijn bek open om haar te beantwoorden, maar klemde deze toen met een grom op elkaar toen ze op zijn poot duwde. Dat prikte flink. "Last van m'n hoofd," vertelde hij haar toen. Hij knipperde een aantal keer flink om zijn wazig-wordende beeld weer scherp te krijgen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze Medicine Cat wist dat hij antwoord wilde, maar dat kon ze niet geven met haar mond vol met kruiden en daarnaast trok zijn poot al haar aandacht. Het was een wond die ze nog beter schoon moest maken nadat hij veilig in zijn kamp was, maar de bloeding had waarschijnlijk al het meeste viezigheid verwijderd. Goudsbloem of een andere ontstekingsremmer hadden ze vast wel in de den liggen. De kater gromde maar ze liet zich er niet door weerhouden, al spande ze wel licht haar spieren aan. Newtspark had haar wat onrustig gemaakt rondom wat heftiger reagerende katten. Hij was echter zonder twijfel in behoorlijk wat pijn waardoor ze bezorgd toe keek. Ze bevestigde enkel dat ze Medicine Cat was voordat ze hem vroeg naar zijn anderen wonden. Ze checkte echter nog wel of er geen breuk was. Dat was nadat ze het bloeden gestelpt had toch wel een belangrijke vraag. Een open botbreuk was een van de lastigste dingen om goed te behandelen. Zeker zonder haar vertrouwde planten. Hij gromde waardoor ze hem bezorgd aan keek. Het mocht iets zeer doen maar als het teveel zeer deed dan kon er best een breuk zijn. 'Last van mijn hoofd.' Remnantwolf knikte langzaam voordat ze twijfelend rondkeek. Moederkruid overwinterde met gesloten knoppen, dat kon ze gebruiken met een hoofdwond maar hier leek het niet te groeien en hem alleen laten kon ze ook niet. Voorzichtig ging ze voor hem staan terwijl ze haar staart langzaam zwiepte. 'Ben je duizelig of misselijk? Zie je slechter?' Als hij op zijn hoofd gevallen was, dan had ze een probleem. Hij moest dan zo snel mogelijk gestabiliseerd worden en naar zijn kamp toe. Dat moest hij sowieso. Ze hoopte dat er geen vijandige kat aan zou komen terwijl zij probeerde iets te vinden dat hem kon helpen. Wilgenbast zou misschien iets tegen de pijn kunnen helpen maar ze wilde hem niet teveel kruiden geven. Niet voordat ze alle wonden had gezien. Bezorgd hief ze haar poot voordat ze voorzichtig voelde of er een bult op zijn kop zat. Dan zou ze die koelen met wat sneeuw. Het zou hem wellicht niet genezen maar de symptomen iets milder maken. Hem alert houden was nu haar grootste zorg.

❅

Onderwerp: Re: [OPEN] Dance with the Devil