Zin in een Theekransje?

Het was verschrikkelijk. De grond was wit en alles was glad – en nat. Hij snapte het niet, waarom werden zijn poten zo vochtig wanneer hij een stap zette in deze witte substantie? Het was geen water, dus waarom? Veel tijd om daarover vragen te stellen had hij niet; want zijn maag knorde zo luid dat je het van op vijftien meters afstand nog kon horen. Hij had honger, dus hij wou iets vangen! En opeens als wonder boven wonder hoorde hij in de verte een plof voordat een eekhoorn supersnel in zijn richting liep. “Waar denk je dat je heen gaat? EeKhOoRn!”, siste hij naar het beestje, bereid om het te pakken. Het liet de eekhoorn schrikken waardoor die zich omdraaide, terug naar de richting van de daarnet gevallen kat en de grijswitte tom liep er vlak achterna. Maar toen besloot die eekhoorn dat ze perse een bocht moest gaan maken die zo scherp was, dat hij niet kon volgen. Hij wilde de bocht wel nemen, maar het was zo glad dat zijn poten over elkaar heen struikelden en hij simpelweg uitgleed, waardoor hij op zijn zij belandde. Hij trok gefrustreerd met zijn oor. En zette zich haastig recht, terwijl die van de riverclan apprentice naar de weglopende eekhoorn keek. Hij was eigenlijk super beschaamd, maar probeerde 'koeltjes' te doen zodat hij niet werd uitgelachen door apprentices zoals vroeger. Zijn blik staarde boos in de verte terwijl zijn oren in zijn nek zaten. 'Typisch. Eekhoorns. Geen wonders dat ze zulke eikels waren, want je bent wat je eet toch?'

Note: Prompt 2 is uitgevoerd B)

Het duurde niet lang voor de eekhoorn al helemaal uit zijn beeld was en dus keek hij vervolgens naar de apprentice die haar weg alweer rechtop had gevonden. Ze observeerde hem en zette toen opeens een stap naar achteren toen ze naar zijn nek keek. Daar stak er een tand uit van zijn groene, bijna volledig versleten halsband. Het was een wonder dat dat ding nog rond zijn nek hing na alles wat hij had meegemaakt maar goed, het was er nog. Dat was niet het belangrijke. Het was belangrijker dat de apprentice nog een keertje uitgleed vlak nadat ze die stap naar achteren wilde zetten. Hij was ooit al eens een vijftal keren na elkaar uitgegleden, maar dat was niet zijn fout maar die van de grond. Dus hij vond dat hij geen kluns was en de poes die hier naast hem stond wel. Hij gniffelde een beetje voordat hij stopte omdat de poes een vraag stelde. Een vreemde vraag, die zo random was dat hij niet meteen kon bedenken waarom ze die vraag stelde. Hij was het bestaan van dat bandje rond z’n nek totaal vergeten. “Yesn’t”, antwoorde hij, voordat hij even verward keek. “Wacht… Wat is een Bloodclan ookalweer?”

Hij keek even verward voor zich uit. Wat was een Bloodclan ook alweer? Zijn brein schoot in een error en hij wachtte tot de poes iets zou antwoordden maar ze zei niets. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen terwijl hij dacht. Maar het enigste waar hij aan kon denken was eten. Het was verschrikkelijk te moeten denken op een lege maag. ‘Je hebt een halsband van een BloodClanner…’, hintte ze hem, en hij keek vervolgens verbaasd. Had hij een halsband? Zat hij bij Bloodclan? Hij had al zo lang gezocht naar dat kamp van hun dat hij was vergeten of hij er nog bij hoorde of niet. Hij keek naar zijn nek en zag de enigste tand die hij eraan had uitsteken en zijn mond werd meteen een “o” tot hij een grote gasp uitliet. “OOoh ja” sprak hij toen het lampje ging branden. Echter toen gooide hij dat lampje meteen even kapot. “Maar ehh, dit is niet zomaar het halsbandje… Dit is de AlmachtigesuperioronverwachtstesupergeweldigemetééntandseCoalitische halsband!”, glimlachte hij super trots aan de ander. Ja ja, hij had een super coole, one-of-a-kind half versleten halsband. Daarbij sprak de kater de naam zo snel uit dat het leek op allemaal gibberish, maar het was nog… Verstaanbaar? Misschien? Hoe dan ook had hij die naam nu net opgemaakt. Want in zijn logica was je cooler als je een super lange naam had voor elk simpel object.

Hij had een trotse glimlach op zijn gezicht nadat hij de volledige naam van zijn, eigenlijk, heel saaie halsband had gezegd. Maar haar reactie was iets wat hij niet verwacht had. ‘Ik snap niet wat je hiermee probeert te bereiken, maar je bent gek in je hoofd!’ siste de poes naar hem en zijn oren gingen in zijn nek. ‘Ik weet heus dat er vreemde katten in je Clan zitten, maar ik heb er geen zin in om jou te vertrouwen en zo bij je Clan- nee groep te komen!’ waar had zij het toch over? Hij wilde gewoon haar laten weten dat zijn halsband een naam had. Maar blijkbaar maakte dat anderen weer boos… Zou hij weer gekrabd worden? Of geplet? Of te pletter worden geslagen? Of in zijn staart gebeten worden? Of zijn oor verliezen? Want al die dingen waren hem al eens overkomen vanwege een simpel "gesprekje"... En desondanks hij dat had overleefd, wilde hij het niet opnieuw meemaken. Maar hij wist niet goed hoe hij zulke dingen moest voorkomen. De kater bleef een tijdje stilletjes staren naar de ander voor hij zijn staart zwiepte. “Ik ben NIET gek…! Ik ben gewoon… uuh… uh” zijn zelfzekerheid begon wat af te nemen. Hij was eigenlijk niets meer dan een simpele softie vanbinnen, hoe hard hij ook zo stoer en intimiderend wilde zijn niemand zou hem zo vinden. Zijn dromen om de beste Bloodclanner ooit te worden zouden nooit uitkomen, en dat was wel al duidelijk genoeg nu.

Hij kon niet eens zijn zin afmaken. Deels kwam het omdat hij niet snapte wat er gebeurde, het ene moment was hij super trots en nu was hij een beetje… Gekwetst door de woorden van de poes. Hij snapte het niet, wat had zijn halsband te maken met haar in Bloodclan lokken? Hij kon zelf de clan amper terugvinden. Hij was er al eeuwen opzoek naar en stond op het punt gewoon op te geven want anderen hadden hem vaak verteld dat niemand hem erbij wilde hebben. Er was nu eenmaal een reden dat hij van een klif werd gegooid. Dat ze hem altijd buitensloten van alles. ‘Je bent een bijzonder kater en je bent jezelf…’, vulde de poes zijn zin aan na wat gezucht te hebben. Hij trok wat met zijn oor. Daarnet zei ze nog vrij letterlijk dat hij gek was, nu is hij opeens bijzonder? De grijswitte kater had hier gemengde gevoelens over. “Net nog zeg je dat ik gek ben, en nu ben ik opeens bijzonder… Huuuh?” hij keek weg van de riverclan apprentice. Zo was de verwarring minder snel uit zijn ogen te lezen, desondanks het aan hetgene wat hij gezegd had best wel logisch leek dat hij verward was. “Ik snap het niet meer”

Hij keek weg omdat hij niet wist hoe hij zich moest voelen anders dan heel erg verward. Hij was hier gekomen om een eekhoorntje te jagen, niet om opeens gekwetst te worden en dan opeens verteld te worden dat hij bijzonder was. Dat was veel te verwarrend voor zijn veel te kleine brein. ‘Ehm… Meneer rogue’, sprak de ander hem opeens aan. Hij keek niet meteen op, hij wilde het eigenlijk niet horen hoe er weer iemand duizend keer slimmer zou doen als hij. ‘Ik trok te snel een conclusie. Je bent niet gek, je denkt gewoon anders. En iedereen is bijzonder, omdat iedereen anders is. Dus jij ook’. Hmm, dit had hij eigenlijk niet zozeer verwacht. Maar het klonk veel te filosofisch voor hem om het te snappen, al had hij wel begrepen dat hij ‘anders dacht’ in plaats van meteen ‘dom’ genoemd te worden. Dat kon hij, ergens, diep vanbinnen, wel waarderen. Vroeger had iedereen hem altijd gezegd dat hij dom was en dat hij moest oprotten. De kater kantelde zijn kopje een beetje toen de poes opzij stapte. ‘En om iets niet te begrijpen is echt niet erg hoor. Heb ik ook zo vaak’, zei ze tenslotte nog. Maar waarom schold iedereen hem dan uit als hij iets niet begreep, als een ander dat ook had? Of waren zij twee de enigste die dingen niet snapten. Hij snapte niet waarom anderen niet-niet konden snappen. De wereld was erg verwarrend. “Dus je bent niet…. Boos meer?” op zijn almachtigesuperioronverwachtste… bla bla halsband gedoe waardoor ze opeens boos werd en hem gek noemde…