Ik Ben Een Vliegtuig

Al een tijdje lag ze verstopt. Sneeuw over haar gitzwarte vacht heen om geheel te verdwijnen in de omgeving. Hoelang ze hier al lag, wist ze niet maar het zou het waard zijn. Prooi was in een grote klap zo schaars geraakt dat ze gisternacht met een lege knorrende maag naar bed had moeten gaan. Vandaag zou dat anders gaan en zou zij en de clan met een warme volle buik naar hun nesten vertrekken. Ze had voor deze tactiek gekozen omdat na gefaalde rondes door het territory ze nog niks gevonden had. Ze liet de prooi nu naar haar toe komen. Geheel stil, onopvallend voor een lange tijd verstopt zitten onder het sneeuw. Ook hielp het sneeuw om haar geur volledig te maskeren. Het enige minpuntje was de verschrikkelijke kou maargoed.. Ze had zich de laatste dagen zo misdragen dus hiermee zou ze haarzelf weer wat omhoog krikken in de ogen van zowel Hermitshell als de rest van de clan. Wat zou hij toch trots zijn als hij zou horen dat ze wel uren onder een pak sneeuw had gelegen voor een grote hap prooi voor de Elders. Haar geduld werd ook beloond want haar groene oogjes, die net door het sneeuw heen kon spieken, vingen een duif op. Helaas zat hij nog iets te ver voor haar om zomaar vanuit het sneeuw vandaan te springen dus hield ze haar lichaam nog muurvast op de grond. Een minuutje ging voorbij, en nog eentje, en nog eentje, maar bij elk minuut kwam de vogel iets dichter haar kant op gehobbeld. Er was echter één ding wat nu haar kans zou verpesten. Een andere apprentice. Verdomme toch. Dit was haar buit! Ze had hier zo lang opgewacht en no way dat ze Buzzardpaw met de roem vandoor zou laten gaan. Agatepaw bewoog haar lichaam onder het sneeuw waardoor er een knisperend geluidje ontstond; hiermee probeerde ze de duif te verjagen voor de ander. De duif reageerde er op en vloog weg. Yes. Hoewel dit natuurlijk een grote gok geweest was, want de kans zat er dik in dat de duif de andere kant op zou gaan vluchten maar het geluk stonden lekker aan haar kant. Lekker puh Buzzard. Agatepaw sprong uit haar schuilplaats en nam een stuifwolk aan sneeuw met haar mee. Met gespreide klauwen schoot ze de lucht in en viste zo de dikke duif met haar nagels uit de lucht. Beet! Hah! Met vier poten kwam ze weer terug op de grond en tussen de klapperende vleugels door greep de she-cat het nekje vast tussen haar kaken. Krak. Duifje dood en Agatepaw 1-0 voor.

Ah haha! De minachtte blik van Buzzardpaw liet een brede grijns op haar gezicht toveren. Trots stak ze haar kin wat hoger in de lucht en legde ze haar poot op de dikke duif. Van mijn zei ze hiermee. Ze zou straks trotse blikken krijgen van haar clangenoten als ze zo dadelijk deze pronkstuk naar het kamp zou brengen maar niks dat ging toppen aan het gezicht van haar mede apprentice nu. Ze gaf de bruine she-cat een valse knipoog en reageerde pedant terug op de woorden van Buzzard. ''Het enige wat je vandaag zou vangen is een hap sneeuw.'' Ze schudde het sneeuw van haar eigen lichaam af en schopte daarna wat richting het gezicht van de ander met haar voorpoot. ''Deze duif was mij om te vangen. Ik heb uren op hem geloerd vanuit het sneeuw. En zelfs, hypothetisch, als ik er niet was geweest had je hem alsnog laten vliegen sukkeltje.'' Ze pakte de duif op tussen haar tanden en draaide zich weg van de ander met een zwiep van haar staart. Tijd om deze trofee naar huis te brengen.

Natuurlijk werd ze achterna gezeten door die domme poes. Agatepaw grijnsde tussen de veren van de duif door. Je kon de apprentice beter maar laten lopen want ze hield te veel van dit soort gekibbel. Ze dreef erop. De zwarte she-cat hief haar kop iets in de lucht en keek Buzzardpaw aan die haar inhaalde en de weg sperde. In haar groene blik stond vermaak en uitdaging. Ze werd zelf een sukkel genoemd. Origineel was ze duidelijk niet. Ze moest ervan lachen. Snel legde ze haar prooi weer neer maar beschermend en voornamelijk dominant tussen haar stevige potten in. ''Oh ja? En heb je daar bewijs van Buzzardpaw? Een beetje kinderachtig vind je niet dat je als dertien moons oude apprentice iemand anders de schuld te geven van iets wat je kennelijk zelf gedaan hebt. Triest hoor.'' Sprak ze terug tegen haar, haar poot ondertussen zettend op de dikke duif. Blijf er maar goed naar kijken dat deze prooi bij mij ligt en niet bij jou. ''Mijn tactiek was goed. Je bent gewoon jaloers. Als je een echte Riverclanner was dan heb je het niet zomaar koud van een beetje sneeuw. We vissen én zwemmen zelfs in Leafbare om bij het kamp te komen, of was je dat soms vergeten sukkeltje?'' Ze keek de oudere she-cat met opgeven wenkbrauw aan. ''Of ben soms ook een mietje en gebruik je net als de andere non-Riverclanners de stenen om binnen te komen?''

79. Laat je kat een andere kat volledig en uitgebreid roasten (2p)

UUGHH. Agatepaw kreunde luid van irritatie. Was ze nou echt een dom wicht? Ze bleef maar haar vingertje wijzen dat zij het geluid had gemaakt. Ze rolde met haar groene ogen. ''Luister irritant kind. Ik heb die duif eerlijk gevangen. Je kan je vinger blijven wijzen en iemand anders de schuld te geven door jouw eigen lack of jachtskills maar dat veranderd niks aan de waarheid. Je bent nog steeds apprentice ondanks je allang warrior had kunnen zijn. Dat zegt allang genoeg over wie hier nou de trietseling is. Kom maar eerst met bewijs dat ik geluid had gemaakt, dan praten we wel veder.'' Ze hief haar kin hoog en snoof. ''Elke échte Riverclanner heeft een speciale vacht met olie die ons warm houdt. Dat jouw vacht anders is dan de onze zegt waarschijnlijk genoeg over je moeders loyaliteit. Halfbloedje.'' Ze greens. Agatepaw had geen moeite om de mom-card te gooien noch de ander uit te maken als halfbloedje. Hoe Buzzardpaw daarop vervolgens ook op reageerde zag ze gemakkelijk aankomen. Met een simpele stap naar achteren ontweek ze de klap van de she-cat en schoot toen direct keihard weer naar voren. Met haar brede schouder mikte ze richting de kin van Buzzardpaw om haar een goeie stoot terug te verkopen. Ze hield niet van vechten maar als iemand haar dreigde te slaan dan zou ze de grond in trappen. ''Jij verdiend geen respect.'' Siste ze tijdens haar aanval.

82. Laat je karakter in gevecht raken met een ander (3p)

Buzzardpaw mocht echt van geluk spreken dat ze haar schouderuithaal had kunnen ontwijken. Als deze raak was geweest dan had de apprentice waarschijnlijk KO in de sneeuw gelegen. Agatepaw draaide zich terug richting de bruine she-cat maar deze sprintte weg. Ze mauwde nog iets over de duif terwijl ze als een bangerik ervan door ging. ''REN MAAR JA SCHIJTLUIS!'' Schreeuwde ze haar achterna. De adrenaline kickte als een klap in haar gezicht en om deze iets te stillen liep ze pissig naar de duif en gaf deze z'n enorme trap dat hij wel enkele meters veder op vloog. ''Ik krijg der nog wel.'' Gromde ze mompelend in haarzelf terwijl ze de grond onder haar poten bewerkte met haar klauwen. Ze zou Buzzardpaw nog wel laten zien dat wegrennen van haar niet zou werken. Ze zou haar actie betaald zetten. Niemand raakte haar met een vinger aan. NIEMAND. Agatepaw greep de duif die ze daarnet een later had gegeven weer op en vertrok naar het kamp om haar eerlijk verdiende complimenten te vissen.

- Uit