Takkenwijf

Afwezig hobbelde de apprentice maar wat voor zich uit. Ze had de hoop om nog iets te vangen al een tijdje opgegeven, maar wist dat ze niet met lege poten naar huis mocht komen. Ugh, ze wenste dat de rivier weer snel zou ontdooien. Een geluid gevolgd door gegrom liet haar opschrikken en ongerust snelde ze zich een weg door de sneeuw. Toen ze zag dat het Agatepaw was die vastzat kon ze het niet laten om gedempt te gniffelen. "Gaat het?" Vroeg ze met een glimlachje. Dit was grappig, toch? Zonder verder te vragen of de ander het oké vond, baande ze zich een weg door de struik en begon ze de takken die de ander in hun greep hielden weg te bijten.

Een beschaamde blos vormde op haar wangen. Misschien had ze eerst moeten vragen of ze de ander wel mocht helpen, want nu was het gewoon ongemakkelijk. "Dat gebeurt niet hoor. Mijn vacht is niet zo dik als de jouwe." Murmelde ze tussen de takken door, die langzaamaan loskwamen. Tja, nu ze er eenmaal aan was begonnen kon ze net zo goed doorgaan. Het was ook zielig om de ander zo te laten zitten, ondanks dat de poes soms echt een takkenwijf kon zijn. Voor een moment liet ze even los. "Hoe.. gebeurde dit eigenlijk?" Vroeg Tearpaw voorzichtig.

Ah.. dat was waar ook. Nu voelde zich wel erg dom. Ze gaf haarzelf van binnen een dikke facepalm. Lekker bezig Agatepaw, alsof je niet al genoeg voorschut stond door vast te zitten aan een domme kale struikgewas. ''Oh- ja duh, natuurlijk haha.'' Reageerde ze stamelend terug maar met een klein lachje in de hoop hiermee haar domheid wat te verbergen. ''Is het niet koud met z'n korte vacht?'' Plakte ze er vluchtjes aan. De aandacht proberend op iets anders te focussen. Het werkte niet helemaal want Tearpaw vond het nog wel een goed idee om eerst nog te vragen hoe dit in Starclan's naam was gebeurd. De zwatrtbruine she-cat bleef even een seconde stil nadenkend over wat ze zou zeggen. Ze ging mooi niet de waarheid vertellen, want dan zou ze al helemaal dom overkomen. ''Ja nou kijk ik was achter een, uh een, een méga haas! aan het rennen. Ik had hem bijna gevangen voor de clan tot hij plots deze struikgewas in dook. Ik probeerde hem achterna te gaan maar kwam vast te zitten en hierdoor ontvluchtte hij nog maar met een millimetertje van mijn klauwen.'' Ze keek over haar schouder naar de grijze she-cat en knikte geloofwaardig op haar eigen gemaakte verhaal. Ondertussen zag ze enkele witte vlokjes voor haar groene oogjes dwarrelen. Oh fijn, het begon weer is te sneeuwen ugh.

Tearpaw was niet achterlijk. Haar clangenoot stond gewoon keihard tegen haar te liegen. En ze was er nog slecht in ook. "Aha." Mauwde de poes wat ongemakkelijk. Ook zei was een vreselijke leugenaar. "Nou, dan was het bijna niet voor niets." Grinnikte ze geforceerd. Oh StarClan, kon dit alsjeblieft snel voorbij zijn? Bij het neerdwarrelen van meer sneeuw werd dat gevoel alleen maar sterker. Nijverig beet de jonge poes door, tot ze de ander bijna had verlost. "Volgens mij kan je jezelf weer lostrekken." Zuchtte de grijze poes opgelucht, waarna ze zich weer achteruit het struikgewas uit probeerde te werken. Haar ogen werden groot bij de realisatie dat er iets verdacht erg aan haar zij trok. "Ehm, Agatepaw.."

Prompt 11: "Zorg ervoor dat je kat ergens vast komt te zitten en kom niet los zonder de hulp van een ander"

<sub>Oh shoot. Haar verhaal was toch niet zo overtuigend geweest, ze zag het meteen aan de kop van Tearpaw. Als ze een mens was geweest had ze haar handen nerveus door haar haren heen gehaald en zenuwachtig gelachen. Gelukkig kwam er wel een grinnikje van haar mede apprentice af, al was het meer geforceerd dan werkelijk. Agatepaw voelde zich gênant en schraapte haar keel. Ondanks deze hele vreemde en vooral ongemakkelijke situatie vond ze het diep van binnen eigenlijk ook wel.. grappig of 'leuk'? Ze was in ieder geval niet boos op de ander en dat was al een hele vooruitzicht. Daarom kon ze ook wel een klein, en dit keer menend, bijna onzichtbaar glimlachje op haar lippen toveren. "Volgens mij kan je jezelf weer lostrekken." Oh thank god. Agatepaw deelde de zelfde gevoel als Tear en zuchtte opgelucht met haar mee. Ze bewoog en voelde zich inderdaad al een stuk losser dan daarnet. Met nog een klein rukje was ze geheel los. Ah yes! De zwarte she-cat maakte een klein geluksprongetje en wou al bijna geheel de struikgewas uitschieten terug naar haar vrijheid toen ze Tearpaw stemmetje nog zachtjes achter zich hoorde. De apprentice spitste haar oren en keek afvragend naar de grijze she-cat. ''Ja? Wat is er?'' Ze had het eigenlijk niet hoeven te vragen, want toen haar woorden haar mond hadden verlaten zag ze al wat er aan de poot was. Agatepaw keek Tearpaw even voor een seconde aan met realisatie en schoot toen ineens keihard in de lach. Oh my starclan, dit kon niet waar zijn. ''Hoe, hoe krijg je dat nou voor elkaar?'' Grinnikte ze jolig. ''Je zei nog geen minuut geleden dat het niet kon met jouw korte vacht!'' Ze had in tijden niet gelachen en een apprentice waar ze nooit mee had opgeschoten kreeg het nu ineens voor elkaar. Agatepaw kwam terug het struikgewas in, en dit keer een stuk voorzichtiger, en probeerde te lokaliseren waar in godsnaam Tearpaw haarzelf had vastgekregen.

77. Laat je karakter een topic hebben van een karakter waarvan je denkt dat ze vrienden zouden kunnen worden. (1p)</sub>

Nu was het haar beurt om zich te schamen. Tearpaw woelde wild heen en weer, maar tevergeefs. Het had toch echt geen zin. Ze voelde haar wangetjes warmer worden toen Agatepaw haar uitlachte. Jep, dat had ze een minuut geleden inderdaad nog gezegd. "Kleine miscalculatie.." Grinnikte ze gegeneerd terwijl de ander haar nu begon te helpen. Het was lastig om het hoofd koel te houden met zo'n intimiderende apprentice in haar aanwezigheid, al helemaal in deze situatie. "Weetje, nu staan we in ieder geval gelijk." Alsjeblieft StarClan, help mij.

Prompt 77: "Laat je karakter een topic hebben van een karakter waarvan je denkt dat ze vrienden zouden kunnen worden"

_{Agatepaw zocht naar de boosdoener die Tearpaw op haar beurt in zijn greep had genomen. De grijze apprentice woelde wat heen en weer maar kwam niet los wat betekende dat zij toch echt weer terug de gevaarlijke struikgewas in moest. Dit keer probeerde ze iets voorzichtiger door de takken heen te bewegen om straks niet weer vast komen te zitten. "Kleine miscalculatie.." Hoorde ze de ander grinniken toen ze weer bij haar stond. Agatepaw grinnikte mee en speurde veder waar Tearpaw klem zat. Ze kreeg de schurk in het vizier. Oei... ze zat geknoopt in enkele doornen en om bij haar te komen was een grote risico om ook weer in het zelfde schuitje te komen. "Weetje, nu staan we in ieder geval gelijk." De she-cat keek weer terug naar Tearpaw. Haar kopje draaide zich zijwaarts. ''Oh?'' Mauwde ze nep verast. ''Wou je zeggen dat ik anders nu bij jou in het krijt had gestaan?'' Vroeg ze met een half dichtgeknepen oog. ''Moest ik soms zeggen 'Oh dappere redder, zonder jouw hulp was ik gedoemd, hoe kan ik je ooit terugbetalen?' Zal drie prooien goed genoeg zijn? Of een voetmassage?''' Ze hief haar wenkbrauw vragend op maar kon na een paar secondes haar gezicht niet meer strak houden. Ze grinnikte en stak haar tong uit waar precies een sneeuwvlokje op viel. Wow, toevallig. Agatepap trok haar neus er eventjes van op en focuste zich weer gauw op haar missie voor Tearpaw had gezien wat er gebeurde. ''Laat ik je eerst maar los krijgen voor straks de sneeuw erger word, daarna kunnen we wel veder onderhalen.'' Grapte ze nog snel voor ze haar tanden om de eerste tak heen sloot en begon te kauwen. Waarom zat Tear nou weer net vast aan stuk waar er doornen waren? Het prikte in haar neus en mondhoeken maar er was geen tijd om voorzichtig aan te doen, de sneeuwval begon bij elk minuut die voorbij ging steeds erger te worden en het laatste waar ze op zat te wachten was ondergesneeuwd worden. Vandaag had ze al genoeg van dat koude zooi op haar harses gehad.}