Crystalstar | Cyanide

Het is Seamist of Crystalstar. Dat waren de enige die dit tot uiting hadden kunnen brengen. Zijn partner of zijn leader, zo laag was men gezakt. Beiden hadden de middelen ervoor. Seamist was een egoïst. Crystalstar een lafaard. Crystalstar had hem nodig als vijand, als slechte in het verhaal om de schuld te geven van de hele situatie en zo haar eigen acties recht te spreken. Hij was het middel tot het doeleinde van haar onschuld. Dat was een rede voor hem om te sterven, en hiermee ook meteen haar slechte geweten te begraven. Maar het was ook een rede voor zijn leven. Maar terwijl de warrior zichzelf naar de leaderden bracht doemde er een nieuwe realisatie op. Hij was niemand voor Crystalstar. Een spelstuk binnen haar collectie, een warrior in haar leger. Niemand meer dan dat. Zijn dood zou haar niks brengen, en ook niet definitief iets wegnemen. Zijn dood was voor haar de moeite niet waard. En nog voor hij binnen trad was hiermee haar onschuld zo goed als aangetoond, zelfs als er nog twijfel binnen bestond. “Crystalstar, kom ik gelegen?” Zijn zachte stem, onleesbaar en kalm, uiterst beleefd zoals altijd. Alsof zijn sterven hem nooit geraakt had, hij wist immers niet waar haar commando tot emotionele eerlijkheid was beëindigd.

+ crystalstar

Arcticwolf stond voor de ingang van zijn leader alsof hij niet de rand van starclan haar wouden heeft gezien. Dat deed er niet toe, hij was teruggekeerd. Hij zal altijd terugkeren, dat was wat hij nu zeker wist. Ziekte had hem neergebonden en bijna geveld maar hij was niet iemand die zo makkelijk uit de weg te ruimten was. In een bepaalde zin wilde hij zichzelf vergelijken met de honden waar hij de Shadowclan deputy toe had gegooid. Je kon smeken en bidden en hopen dat de hond dood neer viel voor je neus, maar je weet wel beter dan dat. Met die nieuwe zekerheid in zijn uit elkaar vallende wereld, stapte hij naar binnen. Onleesbaar en krachtig als altijd, niet willende dat ook maar iemand zijn nog altijd helende lichaam kon beoordelen, ging hij weer zitten. Geen van beiden sprak openlijk. Crystalstar net zo min als hij. En ergens was hij er ziek van. “Er is nog genoeg op deze wereld om voor terug te keren, Crystalstar. Het was nog niet mijn tijd om me bij Starclan te voegen” Dit was ook niet door de katten boven hun in act gezet. Crystalstar of Seamist. En hij was overtuigt dat het Seamist moest zijn. “Daarover…” Hij legde de opening van het gesprek neer terwijl hij nog altijd niet anders sprak dan met respect en eerbied zoals hij altijd al had gedaan. Maar hij was het zat om rond de feiten heen te lopen. “Nu ik weer terug ben uit mijn ziekte is er veel te bespreken, ik hoopte dat we hier tijd voor konden maken” Zijn koele ogen kruiste die van zijn leader. Het was genoeg geweest.

Wat wilde hij niet bespreken? Hij herinnerde zich het moment dat Crystalstar hem had opgedragen om openlijk te spreken, en hij wist dat dit was wat hij nu van haar verwachtte. Hij was er al dagenlang achter dat hij de enige was in dit verdomde spel die een beetje verantwoordelijkheidsgevoel droeg. Dat hij mogelijk de enige was die zichzelf volwassen kon gedragen in een situatie. Als dat zo was, dan zal hij zich ernaar gedragen ook. “In mijn absence heb ik veel tijd gekregen om na te denken over alles” Hij peinsde terwijl hij sprak, oncomfortabel tot een zekere zin. Hij was niet iemand die graag de leiding nam in situaties zoals deze, iemand die zijn stem liet horen. Arcticwolf was iemand die de regels volgde, een leider volgde, de orde volgde. Hij kon niet langer volgen. “En het baart me zorgen hoe persoonlijke problemen en situaties invloed hebben gespeeld op onze relatie, en hoe dit ook effect heeft tot hoe goed ik mijn taken kan uitvoeren” De jonge kater keek niet weg, hielt het onvermijdelijke oogcontact als de wolf waarnaar hij was vernoemd. Doelgericht en intens. “Ik wil duidelijkheid, en deze emotionele troebelheid achter ons laten” Het liefste wilde hij Crystalstar het gesprek laten leiden... maar goed, hij nam het voortouw maar.

Zijn blik week nooit af, op geen enkel moment binnen dit gesprek. Crystalstar had zijn volle en ongegronde aandacht. Het voelde vreemd, hoe dit ook de kat was die hem graag dichter bij haar had gewild als een warrior. En nu dankzij haar eigen emoties en behoeftes een hekel aan hem had gekregen. Hij hoorde de afgunst in haar stem en deed hem helemaal niks, net zo min als dat het vervolg van haar woorden dat deed. Hij was zichzelf ervan bewust dat ze hem dood wilde, een simpel feit, al… wrong dit wel in zijn borst. Voor hem was een positie binnen de clan belangrijk, en daarbij hoorde een zekere acceptatie van je leader. “Je bent mijn leader, en ik jouw warrior. Dat zal zo blijven. En zo lang dat zo is, zal ik terug keren. Ik heb nooit gelogen Crystalstar, mijn loyaliteit ligt hier” Al was in zijn onleesbaarheid wel iets te vinden dat duidelijk maakte dat dit buiten zijn eigen gevoelens ging. Hij voelde even goed de afgunst die zij hem had getoond. Hij respecteerde deze kat als een leader. Hij keek neer op haar als persoon. Hij verachtte haar als persoon, ja, ja dat deed hij. “Ik weet te veel, en ik ben afhankelijk van jou voor mijn plaats en positie in mijn thuis. We hebben elkaar nodig, zolang ik leef, dat is” Arcticwolf toonde het eerste teken van emotie hier, de manier waarop hij zijn houding verzette in een teken van ongemak. “Ik vroeg om duidelijkheid, en hierbij ook eerlijkheid Crystalstar. Mijn dood was positief geweest voor je, maar jij hebt hem niet in actie gezet” Misschien even goed een ongegrond standpunt, een bluf, maar hij geloofde zijn theorie.