I broke my promise for the greater good

Het was normaal gezien de bedoeling dat ze haar woord ging houden aan Settledstar en het Crystalstar op de Gathering zelf zou laten ontdekken, maar toen besloot de ShadowClan leader om zijn arrogantie voor zich te laten spreken en Crystalstar te vernederen waar zij bij stond. En dat was het punt waarop Blossomhail had besloten om zich niet aan haar woord te houden. De volgende Gathering zou pas over een tijdje zijn en dit soort informatie was altijd wel handig om te delen, zeker omdat Crystalstar er direct in betrokken was geweest. En omdat Blossomhail ergens wilde laten weten aan de poes dat ze er niet alleen voor stond. Ze had best wel een empathisch gevoel wat katten van haar Clan betrof en ze had het niet bepaald aangenaam gevonden om de eens zo sterke RiverClan leader op die rots te zien staan met ingezakte schouders, ondanks dat het weldegelijk haar eigen fout was geweest. Maar een Clan leiden kostte soms opofferingen en Blossomhail ging haar leader niet blijven verwijten voor iets waar ze haar verontschuldigingen al voor aan had geboden. De poes drong zich dan ook meteen naar de leader’s den toen ze terugkwam van Fourtrees en bleef voor de ingang van de den staan. ”Crystalstar,” miauwde ze zachtjes. ”Kan ik je ergens over spreken?”

Hoe wisten ze haar altijd te vinden, net op het moment dat ze geen zin in ze had? Het was een wonder voor Crystalstar, die zichzelf net had ondergedompeld in wat welverdiende alleentijd. Ze had op haar rug gelegen, denkend aan het fijne, rustige verleden, en glimlachend om de beelden die ze voor zichzelf creëerde, toen een stem door haar stilte sneed. Een tel lang bleef ze stil, hopend dat het slechts haar verbeelding was geweest. Toen kwam de realisatie dat dat een belachelijk idee was. De leader rolde snel om, en ging zitten, proberend zich statig voor te stellen. "Natuurlijk, kom binnen." Ze wilde de naam van de Warrior noemen, maar besefte dat die haar even ontschoot, tot het moment waarop ze Blossomhail's gestalte het den in zag bewegen. Dit kon maar beter belangrijk zijn.

Het gebeurde niet vaak dat Blossomhail Crystalstar’s den binnenging om met haar te praten. De laatste keer was geweest om aan te geven dat ze weer klaar was voor een apprentice en dat was puur formaliteit geweest. Nu was het echter wel een andere zaak en Blossomhail verspilde geen tijd om binnen te wandelen toen ze het akkoord van haar leader kreeg. ”Sorry voor het storen,” verontschuldigde ze zich met een respectvol knikje naar haar leader. ”Maar ik kwam net een ShadowClanner met wat nieuws tegen wat je denk ik wel wilt weten.” Ze liet even een korte pauze vallen. ”Acornstar is dood. Settleddust is leader geworden en heeft Wolfblood aangewezen als zijn nieuwe deputy,” zei ze toen op een rustige toon tegen haar leader. Normaal gezien zou ze dit voor zich gehouden hebben, maar ze was niet vergeten hoe arrogant Settledstar zich opgesteld had tegenover haar en tegenover Crystalstar. Blossomhail koos nog altijd voor haar eigen Clan en haar eigen leader en als Settledstar dacht dat ze zijn kant zou kiezen om een persoonlijke vete, dan was hij een dwaas.

Wat was het dat ze voelde? Het was geen overwinning, het was geen was geen blijdschap. Een soort kalme melancholie kwam over Crystalstar toen ze van Acornstar's dood hoorde. Als hij aan haar klauwen was gestorven, had ze zich misschien de winnaar gevoeld, maar nu niet. Hij was haar vijand geweest, haar aartsrivaal, maar ze had nooit verwacht dat iets anders zijn vuur kon uitstampen. "Ik zal voor hem rouwen." Mauwde ze zachtjes. Crystalstar was geen kat om iemands dood te vieren, zelfs niet die van een rivaal als Acorn. "Het is goed dat je dit nieuws aan me verteld hebt, Blossomhail." Ze zou zo snel mogelijk een afspraak met Settledstar moeten regelen. Hij had al bewezen dat hij tot praten bewogen kon worden, deze eerste dagen van zijn leiderschap waren het belangrijkst.

Blossomhail knikte. De dood van een leader was niks om te vieren, zelfs als het een rivaal van hun Clan was geweest. De dood van geen enkele kat was iets om te vieren in Blossomhail’s ogen. Vandaag waren ze misschien rivalen, maar morgen hadden ze elkaar misschien nodig en de banden tussen de Clans waren lang niet altijd slecht. ”Er is nog iets,” sprak ze op een zachte toon, waarna ze haar leader op een bedachtzame manier aankeek. ”Wees voorzichtig met een alliantie met hem te overwegen of te snel te denken dat hij naar je zal luisteren, Crystalstar.” Ze keek haar leader recht aan. ”Settledstar heeft tijdens ons korte gesprek bewezen dat hij er geen problemen mee heeft om de vernedering van iemand anders in diens gezicht te wrijven, noch dat hij de fouten die je hebt gemaakt en hebt toegegeven is vergeten. Zijn arrogantie is iets waar ik me zorgen over maak.” Zo, ze had het luidop gezegd. Aan het einde van de rit maakte ze onderdeel uit van RiverClan en zou Crystalstar altijd de leader zijn voor wie ze zou kiezen. Het leek haar niet meer dan gepast om haar leader te waarschuwen, al dacht ze dat dat niet nodig was. Crystalstar wist zelf ook beter dan vriendjes met bepaalde leaders te worden en als ze dat zou doen, zou dat met het oog op de belangen van de Clan zijn. Dat ze in het verleden fouten had gemaakt, wilde niet zeggen dat ze dat met de foute intenties in het oog had gedaan. En Blossomhail hoopte dat Crystalstar wist dat haar warriors achter haar stonden.

Advies van warriors sneed voor Crystalstar altijd aan twee kanten. Aan de ene kant was ze blij dat haar clan in ieder geval nog genoeg vertrouwen leek te hebben om haar te willen helpen, maar aan de andere kant dacht ze ook dat gewone katten totaal geen idee hadden hoeveel zij tegelijkertijd in de lucht moest houden. Zo was het nu ook. Natuurlijk zou het vreemd staan als zij en Settledstar nu een goede band zouden krijgen, zeker in het teken van haar vernederingen, en zijn duidelijke afgunst jegens haar daden. Dat betekende echter niet dat samenwerken onmogelijk zou zijn, al was het in het geheim. Die gesprekken waren er al geweest. Hij was net zo min happig geweest als zij, en toch hadden ze beiden toegegeven dat er een mogelijkheid was dat ze elkaar wel eens hard nodig zouden hebben, en dat de banden tussen hun clans niet voor altijd doorgesneden mochten blijven. "Ik zal zelf uitmaken wie ik het waard vind om mijn vertrouwen aan te geven, maar ik waardeer je inbreng, Blossomhail." Dit was niet hoe ze deze dag had willen spenderen, maar Crystalstar wist dat dit een slapeloze nacht van piekeren en plannen smeden zou worden. omdat Acornstar zo nodig had moeten sterven.

Blossomhail vertrok geen spier toen dat Crystalstar haar enigszins harde woorden uitsprak, al werd dat wel verzacht door de opmerking die erna kwam. Blossomhail wist hoe dat haar leader in elkaar zat voor het grootste deel en had dan ook geen wonderen verwacht, dus het deed haar vrij weinig. Ze had haar zegje gedaan en Crystalstar moest er zelf maar mee zijn wat dat ze ermee deed. Aan het einde van de rit was zij immers de leader die de Clan moest leiden en had Blossomhail gewoon te volgen. Ze gaf haar leader dan ook een knikje en begon zich al om te draaien. ”Voor de rest heb ik geen nieuws,” miauwde ze op een rustige toon. ”Sorry voor het storen.” En met een respectvol knikje draaide de poes zich om, waarna ze naar de uitgang van de den van Crystalstar liep. Ze had haar belofte – als je het zo al kon benoemen – aan Settledstar verbroken, maar dat had hij er zelf achter gezocht, had het zelf zo gepusht. Als hij meer respect naar haar had getoond, had ze er nu waarschijnlijk ook wel lichter tegenover gestaan. En dus voelde ze niks van spijt terwijl ze zich naar buiten drong. Dit was goed zo. Ze had haar plicht gedaan en voor de rest was het, totdat Crystalstar het haar zorg zou maken, haar zorg niet meer.