So she sang against the storm [Closed]

Alsof ze haar uit een droom had gewekt, of had betrapt met haar hand in de koekenpot. Zo keek ze, geschrokken en betrapt. Rabbitcharm verzachtte haar blik en glimlachte liefjes, haar kleine postuur alles behalve bedreigend. De ander probeerde haar tranen te stoppen, maar ze wist hoe moeilijk dat kon zijn. Hoe pijnlijk ze konden prikken in je ooghoeken. Alsof het nooit meer zou stoppen. Ze had al heel lang niet zo meer gehuild, maar ze herkende zichzelf in de schittering van de tranen. Een zachte glimlach sierde haar. "Niemand zonder zorgen zit hier te huilen in de regen, sweetheart," sprak ze warm tegen de ander die haar ogen deelde. "Misschien helpt het je hart tegen een vreemde te luchten, hm?" ze vroeg zich af welke tragedie haar had geraakt, vroeg zich af of haar mooie oogjes zo nat waren van tranen door een kater, of door iets heel anders. "' Ik weet niets," knipoogde ze de ander toe.  

Geen enkele emmer was bodemloos, alles had zo z'n limieten - en katten waren daar geen uitzonderingen op. Laat staan poezen zoals zij. Oh, ze wilde niet haar verbeelding te veel de loop laten gaan, maar achter haar haast identieke ogen lag genoeg pijn om te breken. Rabbitcharm volgde haar blik naar een plek wat lager afgelegen, waar de afstand tussen hun grenzen minder groot was - waar spreken beter mogelijk was. Even trok ze met haar oor. Wat als ze je de gorge in wilt werken? Wie weet had ze haar partner mee de bosjes in gekregen ooit, was dit hoe ze wraak wilde nemen. Maar toen ze naar de katten tegenover haar keek zag ze geen wreed figuur. Geen moordenaar, zoals zij was. De angst van vroeger moest dat zijn, van vroeger. Dus glimlachte ze de ander toe met een knipoog en maakte met karakteristieke sprongen haar weg naar het lager gelegen deel van de gorge. Een enkele maal gaf ze haar poot een lik. "Dus, wie moet er dood?" grapte met een giechel om de sfeer te verlichten. Haar blik verzachtte wat. "Vertel me niet je naam, dan weet je zeker dat ik er nooit iets aan zal hebben om je verhaal door te vertellen, oké?" 

Haar poging tot galgenhumor leek niet volledig gepast te zijn. Ze knipperde verbaasd met haar oogjes en ze wierp de ander een verontschuldigende glimlach toe. Wat het ook was dat de arme dame zo had geraakt, het had haar volledig uit haar doen gebracht. En ergens, ergens wist ze het al. Haar verhaal niet, dat kon ze enkel gokken. Maar dergelijke pijn bij mooie poezen zoals zij, van wie anders kwam dat dan van een kater? Dan van een man die haar kleineerde, treiterde, misbruik van haar maakte. Ze had het allemaal gezien, allemaal meegemaakt. En ze had gelijk. Rabbitcharm had altijd gelijk.

Even stond ze met een mond vol tanden, liet ze in stilte de woorden van de ander bezinken. Het waren slechts enkele zinnen, maar het verhaal was duisterder dan de sterren hemel. Rabbitcharm glimlachte, een lieve, warme glimlach. Haar twijfel was vervlogen toen ze met haar poot langs de wang van de ander streek, en met een tedere streling haar hoofdje omhoog probeerde te duwen zodat hun haast identieke ogen elkaar zouden ontmoeten. "Oh jij arme, prachtige ziel," ze bracht haar hoofdje iets dichterbij, zodat ze haar zoete adem even op haar wang zou voelen. "Het zijn ook altijd mannen, hé?" ze klakte afkeurend met haar tong, misschien niet zo van haar stuk gebracht van dit verhaal als ze zou moeten zijn. De poes trok zich weer ietwat terug, liet haar ogen naar de gorge afglijden die ver onder hen met een onmenselijke kracht stroomde. Moeder natuur was ook een vrouw, en zag de destructie die zij kon brengen. "Weet je echt zeker dat er niemand dood moet?" grapte ze heel zachtjes, met een kleine knipoog. "Lief, je bent zo mooi, zo jong. Niemand zou het recht mogen hebben om je zo te ruïneren, laat staan een kater." haar ogen zochten nogmaals de haren. "Je laat hem daar toch niet mee wegkomen?" 

Met iedere kleine aanraking schoot ze terug. Alsof er gif aan haar poten zat, terwijl ze haar nog zo zacht streelde. Het deed haar bijna evenveel pijn, omdat ze zichzelf in haar zag. De angst dat er iets fout zou gebeuren, het dansen op glasscherven en hopen dat het ooit beter zou worden. Maar dat zou het niet. Lief zijn bracht je nergens, je hoofd buigen en knikken deed niets anders dan hen de kans geven door te gaan. Om over je heen te stappen, je te plukken als een bloem en te laten verdorren in een vaas. Alleen voor de mooi. Zachtjes liet ze haar wang gaan, en fluisterde: "Je hoeft het maar te zeggen, en ik hou op," er lag een oprechte glimlach op haar gelaat terwijl ze iets meer afstand nam. Iets dat vreemd was, zeker voor een geval zoals haar. En oh, hoe graag ze haar warme lichaam om de ander wilde leggen, hoe graag ze diens zijdezachte staart over haar buik had laten kietelen. Het bracht kriebels in haar buik, en andere delen wanneer ze eraan dacht. Maar het maakte niet uit, want er was één ding dat ze haar duidelijk probeerde te maken. En dat was dat ze haar en haar grenzen respecteerde, daar speelden haar gevoelens geen rol bij verder. Stilletjes hoorde ze dan ook de woorden van de ander aan, waarbij een giechel haar toch ontsnapte. "Pff, ik heb Crystalstar ontmoet," ze keek even bedenkelijk. "Indrukwekkende poes, dat zeker, mooi ook. En ze weet vast veel, maar lieverd, ze weet niet alles," haar ogen zochten de betraande van de ander. "En wat niet weet, wat niet deert, hm?" ze likte kort over haar poot. "Weet je, en dit hoor je niet van mij hoor, maar een paar dagen terug viel.. De leader opeens neer, uit het niets. Vergiftigd, vertelde de medicine cat. Maar niemand wist door wie, dat weet nog steeds niemand." en dat ergerde haar. Het ergerde haar mateloos dat iemand hem zoiets had aangedaan, dat ze niet wist wie er op hem uit was. Maar voor nu probeerde ze dat achterwegen te laten, immers zou dat probleem toch spoedig opgelost worden. Het bracht haar een zure smaak op haar tong, maar voor nu hoopte ze dat het de mooie poes een idee zou geven. "Lief, je kan zoveel meer dan je denkt, je hoeft er alleen maar slim over te zijn. Want weet je wat het enige voordeel is van eruit zien zoals wij?" liefelijk, zacht, meegaands, het waren de stereotypen waar ze van walgde. En juist daarom moesten ze dat in hun eigen voordeel gebruiken. "Waarom zouden ze ooit zo een lieve, prachtige poes als jou verdenken, hm?"