Rabbitcharm | Mercury

Een stille hemel was ergens troost. Een teken dat alles nog altijd in zijn recht was ondanks dat de wereld zelve zo enorm bitter was sinds kort. Alsof zolang de sterren zich niet tot hem zouden buigen, dat betekende dat alles nog oplosbaar was voor hem als normale kat. Als niets meer dan een warrior. Een zucht rolde over zijn lippen waarna hij zijn vacht uitschudde en enkele likken gaf. Zijn gezondheid was misschien verbeterd, maar hij wilde nog geen risico nemen wat de bittere kou betrof. Vandaar dat hij zijn afgrond, vertrouwt als dat deze nu ook was, afscheid bood…. Voor een konijn hem weer terug naar binnen trok. Onleesbaar altijd keek hij naar de vrouw aan de overkant, als enig teken van emotie zijn oor dat zichzelf naar achteren draaide. Iets wat een zeker absence van houding portretteerde. “Goedenavond Rabbitcharm” antwoorde hij met zijn normale respect terwijl hij zijn kop naar haar boog. Hij was altijd misplaatst bij haar. Ze was te voorwaarts. Te… lastig voor de stille kater die het liefste iedere gedachte meermaals overdacht voor het zichzelf tot sprekend woord vormde… zoals in díe opmerking, de knipoog zorgde ervoor dat hij ongemakkelijk zijn blik herplaatste. “Altijd waar naar de naam, Rabbitcharm, de manier waarop je vlijt” Het was immers onbeleefd om niet te reageren. “Maar ik geloof dat de maan bij iedereen dit effect deelt. Mijn vader zei vroeger dat alles mooier is in de diepte van de nacht” Een opmerking met een dubbele betekenis, die hij zelf nooit had begrepen.

Arcticwolf was niet gewend aan aandacht zoals deze, het was dan ook iets waar hij geen behoefte naar voelde. Niet expliciet. Dit had hij opgegeven toen hij had besloten om Seamist ten dienste te staan van haar probleem. Hij was nog nooit verliefd geweest, niet zoals dat hij had gezien bij leeftijdsgenootjes in zijn jeugd. En met Seamist was er ook geen sprake van liefde geweest. En waar hij had gedacht dat de liefde ooit zou komen, was dit niet het geval geweest. Hij voelde niks voor haar dan een zekere nostalgie en een afschuw. In hun relatie hadden ze dan ook maar eenmaal de liefde bedreven, waarin het geluk bestond dat hij alle potentie leek te hebben die zijn vader had gemist. Toch, voor hem was liefde en activiteiten hierbinnen een grap die hij maar niet kon begrijpen. Nog een opmerking die hem lang stil liet houden voor zijn zachte, mompelde stem weer op kwam. “Ik weet niet goed waar je naar refereert” Hij leek het onaangenaam te vinden om zo aangesproken te worden, maar zijn verwarring en onwetendheid over de situatie zorgde ervoor dat hij haar er niet op aansprak. Zijn andere oor draaide ook naar achteren terwijl hij omhoogkeek, al voelde hij haar blik prikken. “Mijn vader is Warhound, ken je hem? Spannend vind ik het niet, de sterren houden zich niet bezig met normale warriors. Niet zolang de code gevolgd word” Deelde hij hiermee zijn eerdere gedachtes. Al leek hij wederom de opmerking niet te begrijpen wat ze allemaal probeerde, enkel dat het ongemak veroorzaakte. “Wat denk jij?” Puur en enkel om zichzelf meer ruimte te geven om na te denken.

Arcticwolf was simpelweg niet bezig met gedachtes zoals dat, in ieder geval niet op een actieve manier. Het was altijd iets wat een beetje afstandelijk van hem had voorbewogen. Iets waar hij nooit echt dezelfde interesse in had getoond. Al was dit enkel te danken door zijn opvoeding, en het ongelukkige feit dat hij nog nooit iemand had gevonden die hem op deze manier kon laten voelen. Nooit verder dan oppervlakkige aantrekking. Dan knap en mooi. Nooit oprechte liefde. Hij had gehoopt dat liefde uiteindelijk zou komen, na hij de relatie met Seamist was aangegaan. Maar het mocht niet zo zijn. Nee, in plaats daarvan voelde hij niks anders dan een zekere afkeer richting haar. Iets wat hem zeer deed. Er was een tijd dat ze zijn beste vriendin was geweest. De kater zuchtte en bleef omhoogkijken toen de ander er ook over sprak, al antwoorde hij niet meer. Enkel keek hij weer terug naar de calico toen ze ging liggen bij de rand. Ongemak werd steeds meer zichtbaar. Hij hielt niet van deze bijnaam. Van op deze manier aangesproken te worden. “Als je daar de behoefte naar voelt, zal ik luisteren” Een soort neutrale manier van toch geen antwoord te geven. Hij bloosde onder zijn lichte vacht, vooral met de vergelijking naar zijn eigen dochtertje. “Al is het misschien tijd voor ons om onze weg te vervolgen” Hij probeerde zo beleefd mogelijk hier uit te komen.

De vrouw aan de andere kant van de afgrond smeekte naar hem om te blijven, maar hij kon moeilijk zomaar weglopen midden in hun gesprek. Zelfs al begreep hij maar bar weinig van wat er allemaal speelde hier. Waar ze allemaal naar leek te hinten. Dát was hetgeen wat hem het meeste ongenoegen gaf. Dit was niet een taal die hij sprak. Al leek daar snel verandering in te komen. Hoewel het absoluut onzichtbaar was op het kopje van de jongen, wat hij bijna aangenaam verrast toen de ander hem vertelde dat ze hem wilde vermoorden. Natuurlijk was dit ook niet bepaald prettige gespreksstof, maar het was iets… concreter voor hem. Al bleef haar vreemde, flirtende toon aanhouden terwijl ze stap voor stap omschreef wat ze met hem wilde doen. Vreemd genoeg leek hij hierbinnen meer comfortabel te zijn, aangezien het bijna jongensachtige ongemak veranderde zijn koude kalmte, die niet onvriendelijk was, en zijn onleesbare houding. “Ik zou willen dat je me niet aansprak met Wolfje” Merkte hij bijna droogjes op, niet boos, niet bang, absoluut niks. Hij vond dit enkel een onprettig feit, misschien nog wel het grootste ongenoegen van dit hele verhaal. “Het lijkt mij ook niet bepaald een keuze die de clans zouden ondersteunen, maar als er iets is wat je graag met me wilt bespreken, is dit het moment. Ik maak de aanname dat deze behoeftes op een goede rede gebaseerd zijn” Zakelijk, bijna. Maar misschien ook iets van oprechte verwarring, of morbide nieuwsgierigheid. En hoewel hij geen doodswens had was hij nog nooit eerder zo bereid geweest om de ander van dichterbij te ontmoeten. Ineens had het konijn een charme gekregen, op de manier hoe wolven naar konijnen keken.