Open | Amatoxin

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower was onderweg naar haar favoriete plekje in heel het gebied. De rest had allemaal zijn glans verloren sinds meerdere dramatische gebeurtenissen. Maar dit was het enige plekje die ze niet liet verpesten door andermans, of dikwijls haar eigen, ongeluk. Dit was een klein plekje waar magie nog echt leek te zijn, al was het maar in haar eigen fantasie. Tot haar grote ongenoegen was ze echter niet alleen. Nee, het figuur van de grijs-witte kater herkende ze direct, al was hij de laatste manen meer een schim geweest. Nee, haar dramatische leventje was voorbij gerold en hij had gewoon al die tijd in een waan van leven en dood geweest. Een mysterieuze ziekte die maar niet geheeld kon worden. Iedereen wist het. Niemand sprak erover. Want arme Seamist en haar kittens die ze nu alleen moest opvoeden, en arme hij die zijn tweede nestje niet kon leren kennen. Tot kort geleden. Hij groette haar en ze produceerde enkel een geluid wat het meest als een brom te omschrijven terug. ‘Besloten het land van de levenden weer te betreden?’ miauwde ze naar hem. Ze wist zichzelf niet echt een houding te geven bij deze kater. Ze wist enkel dat hij altijd dichtbij Crystalstar had gestaan toen hij nog "wakker" was. Misschien was hij wel deputy geworden in een alternatief universum dat hem niets was overkomen.}  

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Ergens vond ze het oneerlijk dat deze kater wel mocht terugkeren naar zijn gezin en haar moeder niet. Dat waren de egoïstische gedachten die door Cottonflowers kopje rondspookten. Ze wist dat ze blij moest zijn, maar in plaats daarvan voelde ze zich enkel bitter en jaloers. Arcticwolf was een wondertje gegund en haar moeder... niet. Trokken hun voorouders gewoon lootjes, of wezen ze gewoon iemand aan met hun ogen dicht. Welk ziek spelletje daarboven ook maar werd gespeeld, het was oneerlijk. Arcticwolf leek trouwens ook echt over de wolken om weer te voet te zijn. Niet. Terwijl Cottonflower naar de grijs-witte kater keek kwam er geen lachje af, enkel praat over dat sterven altijd nog kon. De jonge warrior keek de kater onderzoekend aan en kneep kort met haar ogen. ‘Alleen ben jij niet degene die bepaalt wanneer je dood gaat, of wel?’ miauwde ze terug. Het was Starclan, dat was haar altijd verteld. Starclan was altijd de reden voor dingen die niet uit te leggen waren. En iedereen had het werk gezien van de sterren, hoe ze leiders levens gaven, hoe ze de boom bij Fourtrees met de bliksem hadden geslagen. Hoe ze wolken voor de maan deden en hoe ze medicine cats in hun dromen toespraken.  Iedereen aanbad hun, dankte ze voor hun prooi en een droog nest. Iedereen bad naar hem om naar welvaart en gezondheid te vragen. Ja, beste Starclan, die altijd zo goed over hun waakten. En toch had niemand haar moeder gewaarschuwd. Maar toch hadden ze wel Arcticwolf zijn wondertje gegeven. Hoeveel nachten zij zelf niet stilletjes had gesmeekt om een wondertje. Als Cottonflower ooit degene zou treffen die leven en dood in zijn klauwen had, zou ze hem een klap verkopen. Het was vast een eikel.

69: Beschrijf de verhouding van je kat tegenover starclan</sub>