Open | Don't poison which provides you

Met een zachte mauw zei ze haar patrouille gedag, waarna ze stilletjes richting de medicine cats den liep. Het was een deel van haar routine geworden sinds hij daar lag. En routine was iets waar ze zich de laatste tijd wanhopig aan vast klampte, nu alles zo verschrikkelijk verwarrend was de laatste tijd. Iedere namiddag kwam ze altijd even op ziekenbezoek, al was het alleen om te controleren of hij nog echt ademde, of het misschien toch eindelijk beter met hem zou gaan. Dan ging ze naast hem liggen en waste ze zijn vacht, terwijl ze hem vertelde over alle kleine dingetjes die haar waren over komen die dag, zonder dat hij ooit antwoord gaf. Met hangende oortjes bewoog ze zich zijn kant op. De somberheid in haar ogen verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze hem zag. Hij was wakker, oh starclan, hij was wakker! In een opwelling gooide ze zich zijn kant op. "Papa!" snikte ze terwijl ze haar kop in zijn vacht drukte. "Oh, ik was zo bang dat je er niet meer was,"

Een enorme last leek van haar schouders af te glijden, en even vergat ze al haar zorgen. Ze was stiekem zo zeker geweest dat hij nooit meer wakker zou worden, dat zijn lichaam enkel zwakker werd totdat hij niets anders was dan een restant van wat ooit haar vader was. Maar hij was weer wakker, en zijn stem klonk als muziek in haar oren. Amberpaw had zichzelf voor genomen niet meer zo vaak te huilen, maar nu ze zijn omhelzing weer voelde liet ze zich even gaan. Gesmoord snikte ze in zijn vacht, zijn sussende woorden nog niet genoeg om haar te bedaren. Hij beloofde er altijd te zijn, altijd terug te komen. En aan die belofte zou ze hem tot in het einde der tijden houden. Amberpaw maakte zich los van zijn omhelzing en veegde haar tranen van haar natte wangen, waarna ze hem een kus over zijn wang gaf. "Oh pap ik ben zo blij je te zien," nu pas realiseerde ze zich hoe egoïstisch ze was geweest. Hij was nog helemaal niet volledig genezen, zijn ogen stonden nog glazig. Wat geschrokken nam ze wat afstand. "Hoe voel je je? Moet ik wat water voor je halen? Of eten? Of heb je Shrimpnose nodig?" ze hield haar poot tegen zijn kop om te checken of hij nog gloeide.

Ze knarste met haar tanden, niet helemaal tevreden met zijn antwoord. Immers zou ze niet zijn ziekte genezen door hier bij hem te blijven. Zijn voorhoofd voelde heet aan onder haar pootkussentjes, en ze had het idee dat wat water of eten hem aan zou sterken. Nee zeggen tegen haar vader vond ze echter nog altijd lastig, waardoor ze na even twijfelen toch toegaf en bij hem ging liggen zoals ze vroeger altijd deed. "Oké, even dan. Maar dan moet Shrimp even naar je kijken, oké?" sprak ze bezorgd, waarna ze rustig zijn vacht begon te wassen. Grappig, dat hadden hij en mama ooit bij haar gedaan. De opluchting dat hij er nog was, maakte haar zoveel lichter dan ze zich in tijden had gevoeld. Hij loog niet, Arcticwolf was er altijd voor haar geweest. Soms zelfs meer dan ze had gewild, bedacht ze weemoedig met een glimlach. Oh hoe boos ze was geweest toen hij had gesteld dat ze een moon langer kitten moest blijven. Dat leek nu allemaal een eeuwigheid geleden. De opluchting in haar ogen maakte echter plaats voor verwarring, en ze stopte haar wassen. Een naar gevoel beviel haar, en koude spinnen leken over haar rug te kruipen. "Hoe bedoel je..?" Sorry waarvoor? Flarden van een gesprek tussen hem en haar moeder schoten door haar hoofd, samen met het beeld van Seamist die ze eens zo laat naar de leadersden had zien gaan. De poes slikte.

Bezorgd keek ze hem aan, moest ze misschien niet toch Shrimpnose halen? Ze wist immers hoe hij was, dat hij haar nooit zou zeggen hoe slecht het daadwerkelijk met hem ging. Teder waste ze zijn vacht, totdat hij er weer uit zou zien zoals ze hem kende. Zoals hij hoorde te zijn. Was dat teveel gevraagd? Dat dingen weer zouden worden zoals ze waren? Amber liet haar kopje tegen zijn schouder vallen. Ze hoopte het niet. Nee. Nee! Het zou nu allemaal weer op z'n pootjes terecht komen, toch? De reden dat haar moeder zo gestrest was, was natuurlijk omdat haar partner doodziek in de medicine cats den lag en ze helemaal alleen voor de kits moest zorgen. Maar het was oké, ze had nu Crystalstar als vriendin en haar vader zou spoedig weer gewoon beter worden. Amberpaw forceerde een glimlach op haar gelaat, maar het gevoel dat er iets verkeerd was had zich genesteld diep in haar hart. "Papa!" sprak ze verontwaardigd, al luchtte zijn antwoord haar ergens op. Hij maakte zich gewoon te veel zorgen. Zie je? Ze moest gewoon niet overal iets achter zoeken, ze was gewoon paranoia. "Niemand kan er iets aan doen dat je ziek bent geworden, jij al helemaal niet. Zeg alsjeblieft niet dat je iets goed moet maken, het feit dat je er weer bent is het alle aller belangrijkste voor me. Je maakt het alweer helemaal goed als je me leert hoe ik in de winter vissen kan vangen, want ik krijg dat ijs dus echt gewoon niet stuk," grapte ze in de hoop de sfeer wat te verlichtten, om hem naar de mond te praten. Ze krulde zich op in zijn armen, zoals ze al klein meisje altijd had gedaan wanneer ze niet kon slapen. Een melancholische glimlach sierde haar lippen. Nu paste ze lang niet meer in de kleine holte tussen zijn poten. Haar glimlach verdween echter heel kort toen hij doorvroeg naar haar. Hij had het altijd te goed door, kon haar altijd lezen als een open boek. Maar al haar zorgen waren alleen maar overdreven, en het zou egoïstisch zijn het op hem te gooien. Bovendien! Alles was nu weer goed, toch? Met een glimlach waar ze al maanden mee oefende draaide ze haar hoofd naar hem om. "Alles is oké pap, ik was gewoon bezorgd om mijn oude man,"