Helpless

Het was ongeveer een dag na de wereldschokkende mededeling dat Mousepaw zijn moeder in Starclan gezien had, wat betekende dat ze echt dood was. Alle hoop die hij nog gehad had was met één klap uit zijn lijf geslagen. De wereld leek plots minder kleurrijk en alles voelde zo veel kouder. Het was alsof alles plots veranderd was, alsof er een laag van de werkelijkheid voor eeuwig verloren was. Zijn prooi was minder lekker, het geluid was doffer, zijn dromen waren donkerder. Toch had Mizzlepaw vandaag zijn moed bijeen geraapt om Mousepaw zelf een bezoekje te brengen. Hij zag haar bekende gestalte staan tussen de kruiden, maar zelfs haar schoonheid had niet dezelfde glans als ervoor. "Mousepaw?", mauwde hij zachtjes. "Mag ik je iets vragen?" Hij klonk neerslachtig, zijn oortjes in zijn nek geplooid, en ook héél moe. Hij had geen oog dicht gedaan vannacht.

Mousepaw glimlachte naar hem, en hoewel hij een poging deed om terug te glimlachen, kwam dat niet echt over. Het voelde alsof de zwaartekracht zijn mondhoeken naar beneden trok. Ze zei dat ze hem eerst iets wou vragen, wat onverwacht was. Mizzlepaw fronste een beetje. Zijn breinnam deze kans om dankbaar over iets anders na te kunnen denken en bood allerlei scenario's aan, sommigen positiever dan andere. Wou ze hem mee uit vragen? Had ze hulp nodig? Vroeg ze zich af hoe het nu met Kiwipaw ging? "Wat is er?", antwoordde hij, en er was iets hoopvol in zijn toon. Bijna alsof hij smeekte dat ze hem uit zijn lijden zou verlossen, dat ze met wat magische woorden de wereld weer recht zou kunnen draaien. Oh, Starclan, alsjeblieft, laat dat mogelijk zijn. Zij kon alles in zijn ogen.

Ze kwam dichterbij, bedwelmde hem met haar geur en haar warmte. Mizzlepaw bleef staan, alsof hij aan de grond genageld was. Haar woorden waren als de roep van een sirene, ze trokken hem mee, het water in. Ze had iemand nodig die ze kon vertrouwen met haar diepste geheimen. Iemand die er kon zijn voor haar. Mizzlepaw voelde zich alsof hij in een droom was. Ze wist de wereld met haar woorden weer wat van zijn kleur terug te geven en bande alle gedachten van de dood van zijn moeder zo uit zijn hoofd. Het was magie, echt waar, een mirakel. Hij knikte, met verbazing geslagen, zijn mond lichtjes open in verwondering. "N-natuurlijk.", antwoordde hij, duidelijk van zijn stuk gebracht. Dit was niet wat hij verwacht had. Mousepaw leek op dit moment een heel ander persoon dan de kattin die hij tot nu toe altijd had leren kennen; alsof ze zo getransformeerd was in de Mousepaw uit zijn dromen. Misschien was hij nu wel aan het dromen - maar als dat zo was, zou hij liever nooit meer wakker worden.

Ze liep weg, maar gebaarde dat hij haar moest volgen. En dus deed Mizzlepaw dat, als een hond achter zijn baasje, alsof ze zijn leiband in haar bek had. Hij liet zich gewillig meevoeren naar dit dromenland, liet zich bedwelmen door de warmte in haar stem en de betekenis van haar woorden. De medicine cats den was plots zo'n warme plaats, een kleurrijke plaats, tegenover de grijze kilte die de wereld buiten geweest was. Niets bestond nog, behalve zij en hem. Ze maakte een stapeltje catnip voor hem en schoof die nar hem toe. Mizzlepaw had geen ervaring met het kruid, had er misschien verhalen over gehoord - maar meer dan dat niet. Toch at hij de blaadjes gewillig op. Mousepaw zou hem doodsbessen kunnen voorleggen, en hij zou ze opeten met een glimlach op zijn snuit. Voor haar alles. De apprentice glimlachte naar haar en snorde zachtjes. Hij leek weer wat meer op zichzelf, meer dan daarnet; hoewel er ook een bedwelmde blik in zijn ogen lag, die nu met de catnip alleen maar uitvergroot werd. Hij voelde zijn zelfcontrole wegglippen en werd alleen maar vrolijker en gewilliger.

Hij had amper door dat ze haar eigen stapel niet mee opat. Hij liet zich voeren op de kalmering van de catnip, op de watten die in zijn hoofd groeiden. De kleuren van de wereld werden feller en zijn aandacht werd enkel getrokken door het felle geel in haar ogen. Wauw, wat mooi - alsof het kleine zonnetjes waren. Misschien zou hij blind worden als hij er te lang naar zou staren, maar dat had hij ervoor over. Als hij niets anders meer zou zien, zou dat het waard zijn. Hij knikte toen ze vroeg dat hij alles voor haar zou doen. Natuurlijk, was daar een vraag over? Hij ging weer staan en zette een stap dichterbij, ademde haar geur diep in. Zijn filter was door de catnip volledig verdwenen en alle grenzen voelden wazig aan. "Natuurlijk.", antwoordde hij met hese stem. "Allés." Als hij met Starclan zou moeten vechten, zou hij dat doen. Als ze hem vroeg zichzelf iets aan te doen, zou hij dat doen. Hij was onder haar invloed, en die was zelfs nog sterker dan de catnip alleen.

Ze kwam dichter, dichter, dichter. Hij kon haar adem ruiken en haar warmte voelen. Mizzlepaw liet zijn ogen lichtjes toevallen en genoot van haar nabijheid. Ze raakte hem aan, haar poot op zijn schouder, en begon te praten. Om heel eerlijk te zijn hoorde hij amper de woorden die ze zei. Ze spon hem een verhaal over hoe hij gevraagd had om te zeggen dat Blueflower dood was, om zijn familie van verdere pijn te sparen. Had hij dat gezegd? Hij herinnerde het zich niet. Er verscheen een frons op zijn snuitje. Mizzlepaw probeerde door de warme waas in zijn hoofd te vechten om het zich te herinneren. Hij vond enkel warme dons, alsof hij ondergesneeuwd was, of vol met mos. Maar het klonk aannemelijk, toch? Hij wou altijd zijn familie beschermen. En hij voelde zich zo schuldig over de verdwijning van hun moeder, hij had immers meer moeten doen, hij had beter moeten zijn, sneller, sterker. Maar tegelijkertijd was hij zo geschokt geweest toen Kiwipaw het kwam meedelen, dat Mousepaw Blueflower in Starclan gezien had. Hij herinnerde zich de manier waarop zijn hart gebroken was en zijn hele wereld ingestort. Hij herinnerde zich de slapeloze nachten alsof het gisteren was - want dat was het ook. Had hij niet minder verbaasd moeten zijn als het zijn idee was geweest? Mizzlepaw kon zich niet losscheuren uit haar aantrekkingskracht. Hij voelde zich als een komeet die zou neerstorten, zonder dat hij er iets aan zou kunnen doen. Hij haalde diep adem, beverig. Mousepaw vroeg hem de waarheid te vertellen als het er ooit op aan kwam, maar hij wist niet eens meer wat die waarheid dan was. Zijn wereld stond op zijn kop, en hij wist niet meer wat te vertrouwen. "Welke waarheid?", mompelde hij beverig, zijn ogen nog steeds gesloten, wenkbrauwen gefronst. Hij kon niet denken met de catnip in zijn hoofd en de pijn van het verlies van zijn moeder was rauwer dan ooit. En nu bleek dat ze misschien niet dood was? Dat het een leugen was die hij gevraagd had? Die Mousepaw voor hém verteld had? Ze moest wel van hem houden, als ze zoiets deed. Hij wou het eigenlijk wel geloven. De wereld waarin zijn moeder niet dood was en Mousepaw van hem hield was een veel mooiere wereld dan die waarin ze enkel boos was op hem en zijn moeder in Starclan was. Het deed minder pijn, zo. Hij voelde zich weer een beetje in controle, weer een beetje de grote broer die hij voor zijn siblings zou moeten zijn. Hen beschermen was alles wat hij ooit wou.. En alles waarin hij gefaald had op die noodlottige dag. Het was bijna alsof hij zijn herinneringen voelde veranderen naar deze nieuwe, betere werkelijkheid. Daar kon hij beter mee leven. Was zijn vorge herinnering wel juist geweest? Misschien had hij het verdrongen en bracht ze het enkel weer naar voren. Misschien had Mousepaw in haar oneindige wijsheid wel gemerkt dat hij het vergeten was, en was dit haar manier om hem te helpen. Mizzlepaw knikte, en zonder op antwoord op zijn vorige vraag te wachten, sinds hij nu toch het antwoord zelf wist, antwoordde hij: "Natuurlijk."

Prompt: 21