[Patrol] Shadows of the mind

Was ze aan het vluchten? Nee, zijzelf vond van niet. Soms moest ze gewoon even haar poten strekken, gewoon even uit alle ellende. Het deed haar pijn, wanneer ze in het kamp was. Wanneer ze Bearkit en Beetlekit zag. Hoe erg ze er aan toe waren. Dat Birdkit er niet was. Het vrat zo ontzettend aan haar. Ze bleef doordenderen, dat deed ze immers altijd. Alleen het stak haar elke keer, al gaf ze dat niet toe. Zelfs niet aan haarzelf. Het ging prima, alles was oké. Het kwam wel weer goed, niks aan de poot. Ontkenning? Jazeker. Dus daar ging ze weer, op patrol. Niet alleen dit keer, maar met Goldenmoon. Ze stapte stevig door in de richting van het Thunderpath. Het geraas van de monsters was al te horen, al waren ze er nog niet. Dat geluid wist nogal ver te komen namelijk. Het leek altijd zo tussen alle bomen heen te dringen, alsof die er niet stonden. Alsof de bladeren de kracht niet hadden om dat geluid te weren. Dat doordringende, oorverdovende geluid. Twolegs waren wezens waar je respect voor moest hebben, maar die je ook moest haten tot op het bot. Als het aan Eveningstar lag. Maar goed, daar kwamen ze nu niet voor. Door de stank van de monsters moesten de geurmarkeringen van de grenzen hier regelmatig vernieuwd worden. Dat was wat gebeuren moest.

[@Goldenmoon eerst]

"Sometimes we have to live in a dream. Because reality is to much to bear."

Met stevige passen volgde ze haar leider. Eveningstar leek in een draft vooruit te lopen. Door het territorium heen op weg naar het donderpad. Een gewone patrol. Waar Goldenmoon zich graag voor had aangemeld. Ze wilde even haar benen strekken en het was al een tijdje geleden dat ze in did deel van het clan territorium was geweest. De bomen stonden hoog en groen. Hoewel ze wist dat de bladeren snel genoeg naar beneden zouden dwarrelen. Bladval kwam er aan. De clan zou het weer moeilijk krijgen om genoeg prooi te voorzien, om zichzelf warm te kunnen houden. Het was een moeilijke tijd. Waar ze niet altijd met even veel zin naar uitkeek. Maar het had ook zijn charmes. Ze kon zich de geur van bladval levendig voorstellen. Fris en sterk. De geur van regen en rottende bladeren. Ze kon daar zo van genieten. In haar vaart en gedachten sloot ze even de ogen om de herinneringen levendig tot haar te laten komen. Het was alsof ze de geur kon proeven. Maar de droom werd snel kapot gemaakt toen ze heel lichtjes haar bek open deed en ze de zure lucht proefde. Meteen was ze weer klaar wakker en ze spuugde even. De zure lucht van het donderpad was zelf hier sterk aanwezig.

Ze schudde snel haar kop en concentreerde zich weer. Haar oren focusten zich op de geluiden rond hun. Haar ogen liet ze terug op Eveningstar geleiden. Het was niet abnormaal voor een leider om mee op patrol te gaan. Maar…. Eveningstar leek dit meer en meer te doen. Goldenmoon kon er niet aan doen dat ze zich afvroeg of alles wel in orde was. Natuurlijk kon dit ‘gedrag’ verschillende redenen hebben. Dus als Goldenmoon het wilde weten zou ze het best gewoon vragen. Maar ze was ook geen poes die haar neus in andermans zaken stak. Dus voor nu besloot ze de gedachten van haar af te zetten en terwijl ze Eveningstar met grote passen bijhield. Stopte ze af en toe aan een boom om haar geurmarkeringen achter te laten. Dit was uiteindelijk hun doel en ze zou er alles aan doen om de zure lucht van het donderpad uit haar neusgaten te verjagen.

@Eveningstar

Even keek ze in haar ooghoek naar Goldenmoon. De kattin ververste soms één van hun geursporen. Een klein waterig glimlachje vormde zich om haar lippen. Ze deed wat haar opgedragen was en dat was altijd fijn om te zien. Ze wist dat Goldenmoon ook geen makkelijke tijd had gehad sinds dat ze warrior was geworden. Dat ook haar moeder was overgelopen naar BloodClan. Daarin deelden ze een zelfde lot. Ze vroeg er niet naar. Zijzelf vond het ook niet prettig om het er over te hebben, waarom zou ze dat een ander dan wel aan doen? Onnodig wonden open rijten was voor haar niet nodig, tenzij het echt niet anders kon. Ook zij vernieuwde wat geurmarkeringen. “Het went nooit hè die geur van het Thunderpath?” Vroeg ze toen helder aan de andere kattin. De bittere smaak bleef ook altijd nog een hele poos op je tong zitten, verschrikkelijk. De blik in haar felgele ogen gleed soms ook naar de overkant van het path. Het territorium van ShadowClan. Van Acornstar. Acornstar, waarom heb jij Newtspark laten gaan? De blik in haar felgele ogen brandde.

"Most say follow your nose. But I think I'd rather follow my heart."

Na nogmaals een geur markering te verversen keek de kattin langzaam op naar het donderpad op het moment dat een grijs monster er over graasde. Het deed haar spieren onder haar glanzende vacht even opspannen. Terwijl ze haar nagels in de aarde zette. Ze kon voelen hoe krachtig de monsters waren. De aarde onder haar poten leek te trillen. Alsof ook de aarde angstig aan het bibberen was. De windvlaag dat het monster creëerde deed stof en bladeren opstomen van de grond. Voor ze zachtjes weer neerdaalden. Wachtend op het volgend monster. Het bracht ook meer van de verschrikkelijke geur mee. Goldenmoon moest een paar keer met haar ogen knipperen en boog haar kop heel even naar beneden. Haar oren spitste zich richting Eveningstar toen ze haar aansprak. Goldenmoon schudde meteen haar hooft en richtte zich terug op. Voor ze haar aandacht naar haar leider richtte. ”Neen.” Zei ze kort en duidelijk. Voor haar fel geel gouden ogen zich terug naar het pat richtte. Haar staart zwiepte lichtjes van links naar rechts. ”Maar het heeft zijn voordelen.” Ze vervloekte het pad door de stank en de monsters. Ze had al katten gezien dat werden opgeschrokt door de monsters. Er schoot ver niets van over. Een verschrikkelijk einde. Maar het donderpad beschermde ook hun grens van de Shadowclan. Wat een voordeel was een groot voordeel. Maar…. Ze richtte haar aandacht terug op de poes. Een vriendelijke fonkel vulde zich in haar ogen terwijl ze geamuseerd snorde. ”Toch kom ik hier liever niet te vaak.” De zure geur zou zich ook in hun vacht plaatsen. Het zou meer dan één wasbeurt vergen om de geur er terug uit te krijgen.

@eveningstar

(Ik vertrek morgen naar Spanje op reis dus kunnen langzamere antwoorden worden. <3 )

- Goldemoon miauwde dat het zijn voordelen had, maar die zag zij niet eigenlijk. Haar schouders verstrakten en ze keek de andere kattin aan. “Wij zijn sterk genoeg om onszelf te verdedigen, niet?” Ze keek de warrior onderzoekend aan. “Wij hebben het thunderpath niet nodig om ons achter de verschuilen. Of denk jij daar anders over Goldenmoon?” Even bleef ze haar aanstaren, met een blik van ‘durf het mij tegen te spreken…’ Daarna draaide ze zich weer om en ging door met het vernieuwen van de geurmarkeringen. Nee, zij kwam hier ook niet heel erg graag. Het stonk verschrikkelijk en het was gevaarlijk. Ze had wel eens gehoord van een monster die niet op het path was gebleven. Dus was ze hier altijd nog extra alert. Stiekem ook niet alleen daarom, ShadowClan zat aan de andere kant van het path. Ze vertrouwde hen niet, zoals ze geen enkele andere Clan dan ThunderClan vertrouwde en zelfs daar waren naar alles scheuren in gekomen.

[Geen probleem, ik ben ook niet zo snel zoals je ziet (a) ]

"Sometimes words are not words."

Het leek er op dat haar leider haar woorden van de verkeerde kant zag. Ze zag hoe Eveningstar haar schouders verstrakten en zelf kreeg ze een onbehagelijk gevoel in haar buik. Vooral wanneer de poes sprak. De woorden kwamen aan als dolken en voor een moment zakte Goldenmoon een beetje onder de indringende blik van haar leider. Maar ze rechte zich snel genoeg en vernauwde haar ogen. Dat was totaal niet wat ze bedoeld had. Natuurlijk geloofde ze dat haar clan sterk genoeg was om zichzelf te kunnen verdedigen. De Schadowclan kon hun niet aan. Daar had ze vertrouwen in. Maar dat betekende nog altijd niet dat ze niet dankbaar konden zijn voor het extra defenssysteem dat het donderpad creëerde. Ze keek Eveningstar strak in haar ogen. Dacht Eveningstar nu echt dat ze twijfelde aan de kracht van de Thunderclan? Dat had ze zelf niet uitgesproken. ”Natuurlijk niet, Eveningstar.” Zei ze zelf met strakke ogen. Waarna ze haar leider zag omdraaien en verder werken.

Ze zuchtte heel lichtjes en zachtjes voor ze zelf de taak vervolgde. Ze zei geen woord meer maar kon er niet aan doen dat het in haar hoofd bleef steken. Omdat voor een moment ze zich afvroeg of Eveningstar geloofde dat Goldenmoon misschien twijfelde aan de kracht van de clan. Maar misschien nog meer of ze twijfelde aan Eveningstar haarzelf. De leider was jong en was nog niet zo lang geleden verkozen geweest. Misschien was dat de reden waarom de kattin zo ‘strak’ reageerde op Goldenmoon haar woorden. Wel dan kon Eveningstar zich ontspannen. Goldenmoon had alle vertrouwen in de kattin. Ze was verkozen door de starclan en dat had zijn redenen. Dus twijfelde ze niet aan haar leider… Maar de leider twijfelde nu misschien wel over haar.

Snel schudde ze al die donkere gedachten van haar af en focuste zich voor het moment op de taak voor zich. Maar snel genoeg slopen haar ogen terug naar Eveningstar. Voor ze sprak. ”Maak je, je zorgen om de Schadowclan?” Vroeg ze met een halve bezorgdheid.

@Eveningstar

De blik in de ogen van Goldenmoon zei haar veel meer dan haar woorden. Daarin zag ze de standvastigheid en het vertrouwen in ThunderClan in terug. Dat was genoeg voor haar. Dus gaf ze haar een knikje en ging verder met waar ze mee bezig was geweest. Toen vroeg Goldenmoon of ze zich zorgen maakte om ShadowClan. Ze keek weer om naar de warrior. “Er zijn dingen die ik mij afvraag. Zorgen maken zal ik mij nooit.” Zei ze toen. “Al zal ik ze nooit vertrouwen, geen enkele Clan. Ze zijn niet te vertrouwen. Dus wat is de reden waarom Newtspark bij ons is Goldenmoon?” Wat was de werkelijke reden. Het klikte niet in haar kop, het was vaag. Het wakkerde haar wantrouwen aan. Het maakte haar enorm voorzichtig, ze hield de medicine cat dus strak in de gaten. Dat, en deze grens. Ze was achterdochtig, iets klopte er niet. Dat wist ze gewoon zeker, ook al wist ze niet wat het precies was. Kon ze haar poot er niet op leggen. Dat irriteerde haar, frustreerde haar.

"Don't spoil it with to many questions."

Eveningstar haf haar een bedacht antwoord op haar vraag of ze zich zorgen maakte. Het was mooi vermoord. Maar uit eindelijk leek het toch op het zelfde neer te komen. ‘Ja’. Ze bleef even staan terwijl de kattin naar haar omkeek. Ze had gelijk nooit een andere clans kat te vertrouwen. Je wist maar nooit wat ze van plan waren. Maar dan nog, Goldenmoon moest toegeven dat ze ook vrienden had gemaakt in andere clans. Katten die ze ook wel dacht te kunnen vertrouwen. Ze wist hoe gevaarlijk dat was. Dus ze hield haarzelf scherp. Maar kon toch nog altijd van hun companie genieten op de grote meetings. Goede kennissen was misschien een beter woord. Haar gedachten werden echter verbroken toen eveningstar kwam met een vraag dat ze niet verwacht had. Één waarop ze ook niet echt een antwoord kon geven. Maar ze wilde haar leider ook niet zomaar met de vraag laten zitten. ”Verwacht je dat Newtspark iets van plan is?” wel het was niet slecht om voor bereid te zijn in dien nodig. ”Dat het een plan is van de Shadowclan?” Persoonlijk kende ze Newtspark niet zo goed. Het was waar dat newtspark nu wel gemakkelijk informatie kon doorspelen aan de Shadowclan mocht ze dat willen. ”Als je wilt hou ik haar persoonlijk in de gaten voor je Eveningstar.” Misschien bracht dat haar leider wat rust.

@Eveningstar

Goldenmoon vroeg of ze dacht dat Newtspark iets van plan was, dat het het idee was van ShadowClan. Ernstig keek ze naar de grens, daarna keek ze Goldenmoon weer aan. “Het is me een raadsel en dat knaagt aan me. Daar kan ik niet tegen.” Miauwde ze toen eerlijk. “Newtspark zegt dat ze is weggestuurd. Ik weet niet of dat waar is. Net zo min wat de reden van Acornstar is geweest om haar te laten gaan.” Ze kon er echt haar poot niet op leggen. Ergens irriteerde dat haar, het maakte haar zenuwachtig. Al probeerde ze dat niet te uiten. Probeerde ze het voor haarzelf te houden. Het was gewoon vaag, te vaag naar haar zin. Bij het voorstel om haar in de gaten te houden, knikte Eveningstar. “Graag en houdt deze grens ook maar wat sterker in de gaten dan anders.” Vervolgde ze toen. Ze vernieuwde nog een geurmarkering, daarna draaide ze zich om. Ze waren er wel klaar. “Kom we gaan terug.” Zei ze tegen de ander.

"Shadows at the horizon"

Ze kon de onzekerheden van haar leider zeker verstaan. Het was inderdaad niet elke dag dat een ‘vreemde’ werd opgenomen in de clan. Laat staan een kat van een andere clan. Het bracht gevaren met zich mee. Het was inderdaad een vraag waarom Newtspark is weggestuurd geweest. Nog meer de vraag waarom de Schadowclan haar had laten gaan. Waarom iemand wegsturen? Waarom niet meteen doden? Natuurlijk waren er uitzonderingen. Verbanningen. Maar ze zag de Schadowclan niet als een clan die zo zachtaardig was om iemand te laten leven die ze niet meer moesten hebben. Het bracht ook gevaren mee om een clanscat te laten gaan. Dus nu ze er over nadacht verstond ze de zorgen van Eveningstar zeer zeker.

Goldenmoon boog haar kop lichtjes toen Eveningstar haar ‘opdrong’ om Newtspark en deze grens wat sterker in de gaten te houden. Ze zou deze opdracht niet aan haar voorbij laten gaan. Ze zou het met alle serieusheid opnemen. ”Natuurlijk Eveningstar.” Als het moest zou ze hier dagelijks komen met een patrouille. Zonder nog iets ze zeggen vervolgde ze haar taak. Maakte nog een paar extra markeringen aan. Voor haar aandacht terug getrokken werd door de stem van Eveningstar. Ze knikte even. Voor ze nog voor een laatste keer terug keek naar de overkant van het donderpad. Zou er een storm staan te wachten in de toekomst voor de donderclan?

@eveningstar

Ze gaf een knikje toen Goldenmoon aangaf ze sterker in de gaten te houden. Mooi. Dat was alles wat ze wilde horen. Ook zij keek nog even naar het territorium van ShadowClan, maar het bleef daar rustig. Dus draaide ze zich om en ging terug in de richting van het kamp. Daar zei ze Goldenmoon nog even gedag, voordat ze doorliep naar de nursery.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: [Patrol] Shadows of the mind