Everybody wants to be my enemy [closed]

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Ze had een voordeel van altijd in het kamp zijn. Een voordeel van niets kunnen, ze hoorde genoeg. Meer dan genoeg. Zachte verhalen fluisteringen en hints, haar zusje zou haar Warriornaam gaan krijgen, zou volwaardig member worden van Windclan. Zou iets bereiken in haar leven.

En dat bracht zoveel woede in haar op, dat ze wist dat ze het niet kon laten gebeuren. Ze kon het niet laten gebeuren, kon niet, mocht niet, minder zijn dan haar zus.

Dus volgde ze de blinde kip, hielt zich verscholen, wachtte hongerig met wraak, wraak voor niets en alles. Moest en zou, ze zou haar zus in hetzelfde schuitje trekken, dat was het plan. Zou haar elder maken in hetzelfde schuitje werpen.

Ze spreed haar nagels in het mulle zand, zette zichzelf schrap als een konijnenval aan de rand van een hol. Wachtend, wetend dat haar zusje daar uit zou komen. Wetende dat vandaag hun leven zou veranderen. Voor altijd.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

_{Enkele subtiele hints leken erop te wijzen dat haar warriorceremonie er eindelijk, eindelijk aan zat te komen. Ze had ontzettend hard getraind, want dit moest ze halen. Ze moest zich bewijzen aan zichzelf, dat ze dit kon, ondanks haar ogen die het niet deden. Moest het bewijzen aan haar oude mentor, Shatteredice, van wie ze nog steeds hoopte dat ze trots was op haar. Maar het allermeest moest ze het bewijzen aan haar zus, Wisteriawisp, die zo eindelijk, officieel, een grotere mislukkeling was dan zij.

Vandaar dat ze dag in dag uit volop aan het trainen was, meer, harder, langer. De tunnels kende ze als geen ander, wist precies uit haar hoofd welke bocht waar en wanneer was. Prooi hoorde ze van ver al aankomen, wat dan ook betekende dat ze nu met twee spitsmuizen in haar bek richting huis ging. Het was al laat, merkte ze aan het vlugge afkoelen van de omgeving om haar heen. Haar vacht streek langs de muur van de tunnels heen terwijl ze gemakkelijk haar weg naar de uitgang vond.

Door de twee muizen in haar bek, werd de geur van haar zus gemaskeerd. Milky had dan ook geen idee dat Wisteria haar op stond te wachten toen ze het hol uitstapte, de koude avondlucht in.}

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Ze hoorde haar, de donder onder haar poten. Het getril aan haar snorharen. Ze stond op scherp. Elke seconde tikte, dreunde, in haar hart. Ze zou haar eindelijk laten zien dat zij wel iemand was, dat haar zus net zo zwak, zielig en klein was als ze wis altijd van beschuldigde. Ze zou,

Daar was ze.

Dezelfde vacht als haar eigen. Hetzelfde patroon dat haar tekende, hetzelfde bloed dat door haar aderen stroomde. Milky was altijd haar zusje geweest, haar voorbeeld, haar alles.

Maar geschiedenis was lang vervaagd en gevoelens van verraad waren al wat achter bleef. Ze haatte haar zus, haatte alles waar Milky voor stond, elke fout die haar leven had bestempeld als waardeloos terwijl Milky verder mocht, een warrior mocht worden.

Nee, Milky mocht nooit warrior worden.

Met een verbolgen grauw zette Wis zichzelf af. Wolfstar had ze vermoord met een doel, Crowkit had ze verwond uit schrik, Milky zou ze verminken uit haat. Ze greep naar haar schouderblad, duwde haar lichte gewicht op de gewrichten van haar zus en zette haar nagels in diens huid, bloed was wat ze wou zien, bloed zou ze haar zus laten ruiken en ze zouden weer 1 zijn. Net zo fokked als ze altijd hadden moeten zijn.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

_{Natuurlijk was ze hier niet op voorbereid. Wie verwacht nou aangevallen te worden op diens eigen land? Een schreeuw verliet haar bek toen nagels zich uit het niets in haar schouders boorden. Haar ogen flitsten wild heen en weer, maar ze zag niks. Paniek rees op in haar lichaam en hard probeerde ze haar lichaam los te trekken van haar belager. Milky was nooit echt getraind om te vechten. Dat hoefde niet in de tunnels.

Plots rook ze de bekende geur. Heel even bleef ze versteend stilstaan, en ongeloof vulde haar hele lichaam. Vervolgens sloeg dit om in kokende woede. Met hervonden kracht probeerde ze zichzelf tegen de grond te gooien, in de hoop haar bloedeigen zus zo te pletten. "GESTOORD GOOR WIJF," gilde ze met overslaande stem. Het was Wisteria die haar aanviel. Het was altijd Wisteria. Die doorgeslagen gek die hun jongeren siblings had willen vermoorden, diezelfde bloedlust was nu overgeslagen op haar. "JE BENT GEK!" schreeuwde ze, haar keel pijnlijk.}

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Haar zus schreeuwde maar het was een waas. Ze wist wat ze moest doen nu. Haar zus verdiende het leven niet, haar zus had haar het licht in de ogen nooit gegund, dus waarom zou zij? Ze was niet gek, ze was eenzaam en alleen en ze wou lief gevonden worden maar Milky had altijd alle aandacht opgeëist. Had altijd gedacht beter te zijn, ze waren niet gelijk. Milky was minder, Milky was het rot onder haar nagels, het dirt dat ze achter liet, achter moest laten. Als zij sterker wou worden.

Haar zus probeerde haar tegen de grond te gooien en pijn sidderde door haar lichaam, dreef haar verder in woede. Grommend liet ze de vacht los, proefde de haren nog tussen haar tanden voor ze zichzelf naar haar hals stortte, had altijd gezien hoe het moest. Hoe prooi vermoord werd en Milky was vanavond haar prooi.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

Onderwerp: Re: Everybody wants to be my enemy [closed]