Brokkenpiloot

_{Sparkpaw had gehoord dat zijn papa een ongeluk had gehad. Iedereen had het gezien. Bij de sterren, gelukkig was papa een leider en kon hij zulke dingen makkelijk overleven. Starclan zou hem wel beter maken. Papa kon namelijk nog niet dood, nog lang niet. Dus toen hij zijn kans schoon zag, was hij de medicine cat den in geslopen. De sterren stonden al aan de hemel, maar hij kon echt niet slapen voordat hij eerst bij papa had gecheckt. Maar toen hij zijn papa zag, klein, zijn poot gek verpakt, klemde hij zijn kaken stevig op elkaar. Dit zag er niet uit als een leider die eventjes beter was gemaakt door de sterren. Toch kwam er een glimlachje op zijn snoetje. ‘Wie is nu de brokkenpiloot, hè, papa?’ Hij zou wel beter worden. Dit was gewoon een schrammetje. Joh.}

_{Oh, was papa aan het slapen geweest? Oepsie, hihi! Maar hij kon de rest van de dag nog slapen, Sparkpaw niet. Sparkpaw had het druk met trainen en ontdekken. Papa moest blij zijn dat hij nog een beetje tijd uit zijn enorm drukke planning voor hem nam om op ziekenbezoek te komen. Maar papa reageerde niet boos, nee, hij noemde hem de koning van de brokkenpiloten. Even blies hij zijn wangetjes beledigd op, totdat hij met een slimme reactie kwam. Hij hief zijn kinnetje. ‘Aha, maar wél een koning,’ miauwde hij trots. Zijn jonge blik zag de vermoeidheid en de pijn van zijn papa nog niet. Hij lachte, dus het zou wel goed zijn. En toen hij vroeg naar zijn trainingen, plofte hij dramatisch neer en begon aan een stukje mos te plukken. ‘Het is wel oké, denk ik,’ miauwde hij. ‘Ik moet alleen nog maar in het donker lopen en "voelen", wat dat ook maar betekend,’ miauwde hij verveeld. Sparkpaw had echt het geduld niet. Hij wilde rennen! Hij wilde jagen, net zoals de rest... ‘Wanneer mag ik op hazen jagen, papa? Ik zweer dat ik het kan! Je weet hoe snel ik ben!’}

_{Papa stelde hem direct voor om een dagje uit te wisselen met een moor runner. Zijn gezichtje klaarde direct op. ‘Oh, echt? Kan ik dan met de rest trainen?’ miauwde hij opperbest. Letterlijk zijn hele familie was moor runner geworden, behalve hij. En dat vond hij waarschijnlijk nog wel het aller stomste. Het voelde gewoon zo eenzaam. Natuurlijk trainde iedereen ook veel alleen met zijn mentor, maar hij had het gevoel dat zij over meer konden praten. Helemaal als ze naar elkaar aan het opscheppen waren wat ze nu wel niet gevangen hadden, of hoe snel ze van de high rock naar kamp waren gekomen. Hij kon er gewoon niet mee meepraten, en nu ze nog zo jong waren kon hij ook nog niet eens samen met ze sparren. Hij had geen idee of zijn halfblinde mentor überhaupt wel kon vechten. Dus de mogelijkheid om met de rest mee te doen, deed zijn hartje opvlammen. ‘Wedden dat ik alsnog beter ben dan Tumble?’ miauwde hij competitief.}

_{Sparkpaw nam deze kans. Een paar dagen hier en daar, ja zeker! Hij zou over de velden kunnen rennen, hij zou meer prooi kunnen vangen dan die dan ook. Hij zou het beste worden van beide werelden. Hij kon de tunnels in én over land. Misschien zou hij ooit ook het luchtruim bemannen, pfft! Dus zijn blik glom en direct kreeg hij een preek van zijn papa over dat hij niet beter hoefde te zijn. Ja, ja, ja, dat wilde hij helemaal niet horen. Waarschijnlijk was hij ook gewoon beter dan Tumblepaw, daarom zei 'ie dit. Dat alles niet een wedstrijdje was, betekende niet dat het het wel kon zijn. ‘Ja, maar kom op. Geef toe. Ik bén beter,’ miauwde hij met sprankelende oogjes. ‘En jij was vast ook de beste. Je bent leider!’ Dat stond namelijk hand in hand met elkaar. En papa was zijn grote voorbeeld. Want hoe erg hij het ook haatte dat hij zijn vaders bouw had geërfd, betekende het niet dat hij niet ook groots kon worden.}

_{Sparkpaw geloofde er niets van. Iedereen wilde toch degene die beter was? De betere kon beter jagen voor de clan, beter de grenzen beschermen, beter stomme Riverclanners en Shadowclanners op hun kop slaan als ze maar één stapje de grens over durfden te stappen. Als je twee opties had, dan koos je de beste, toch? En hij wilde gekozen worden. Bovendien was hij zoon van de leider en hij had een reputatie hoog te houden. Hij realiseerde zich nu ook nog niet wat dat echt betekende. Hij wilde het gewoon. Hoe zeer zijn vader ook miauwde dat het niet hoefde. Maar zijn gezichtje klaarde op toen hij over geheimen begon. ‘Oh, ja!’ sprak hij enthousiast. Geheimen waren het beste ter wereld. En van papa? Oh, hij voelde zich belangrijk.}

_{Daar was het dan. Hét geheim van zijn vader. En het was dat hij geen goede apprentice was. Met een grote vraagtekens in zijn ogen keek hij weer terug naar zijn vader. Hij begreep er niets van. Hoe was hij dan leider geworden? ‘Niet,’ miauwde hij stellig terug. ‘Je liegt tegen me.’ Hij hief zijn kinnetje koppig omhoog en staarde hem strak aan. Ruzie maken. Ja sure, hij. Papa bemoeide zich nooit ergens mee. ‘Dit zeg je alleen maar om me beter te laten voelen over mezelf.’ Haha! Hij keek dwars door zijn leugens heen, hehe.}