[OPEN] Way down we go

De poes was al gewaarschuwd, want een gewonde Leader in het kamp ging niet ongemerkt. Falconstrike zouden ze vast ook gaan zoeken, maar momenteel was zij het dichtst in de buurt. Ze haastte zich naar de den toe waar hun patiënt al moest zijn. Het hele verhaal kende ze niet, enkel dat er iets in de tunnels gebeurd was. Hopelijk was Blazestar helder genoeg om het zelf te kunnen vertellen. Voorzichtig stapte ze naar binnen, om de kleine kater te zien liggen. Zelf was ze geen grote kat, maar ze stak toch wel boven hem uit. Nu hij daar zo bij lag was dat zeker zo. Hij ademde moeilijk, je hoefde er geen training voor te hebben gehad om te zien dat hij pijn leed. Ze had nog niemand zo zwaar getroffen moeten verzorgen. Een kuchje verhelpen, wat tegen koppijn geven of een klein wondje verzorgen. Dat was wat ze tot nu mee te maken had gehad. ''Blazestar?''sprak ze zachtjes, hopend contact te krijgen met hem. De calico liep naar hem toe en liet haar blik over hem heen gaan. Er was een hoop zand, dus een tunnelinstorting hoogstwaarschijnlijk. Bloed zag ze niet, geen open wonden hoopte ze dan ook. Ze bracht haar blik naar zijn poot en schouder, waar Blazestar liever geen gewicht op leek te hebben. Daar was het mis. Haar hart zakte in haar buik toen ze zag hoe de poot er aan toe was. Ze had inmiddels al een hoop geleerd, maar gebroken botten had ze nog niet veel verstand van. Wel misschien moest ze hem eerst iets tegen de pijn geven. Of wachtten op Falconstrike.

De kater keek haar aan en glimlachte, al was het een met een hoop pijn. Hij bevestigde dat het inderdaad behoorlijk pijnlijk was, nog meer dan ze kon zien. Ze wou dat wel geloven, maar helaas durfde ze zonder Falconstrike nog geen stappen te nemen. Gelukkig voor haar en Blazestar haar mentor stapte al snel de den binnen, aan zijn gehijg te horen had hij zich gehaast. Desondanks was hij wel kalm en ondernam hij meteen actie. Storkpaw deed een stap opzij zodat ze hem niet in de weg liep, al kreeg ze meteen de opdracht om wat takken en Winde te halen. Ze knikte en verdween naar achteren om het gevraagde te pakken. Gelukkig kende ze onderhand de meeste kruiden wel en was Winde daar een van. Stevige takken waren ook niet zo'n probleem. Ze hoorde haar mentor vragen naar de pijn die Blazestar onderging terwijl ze twee takken bekeek. Waren deze stevig genoeg? Ze hoopte van wel en ze greep de twee dikke en niet al te lange takken. Nu nog de kruid, het groene plantje met witte bloemen. Ze vond het al snel en met wat moeite lukte het haar om dat ook nog te pakken. Haar bek was nu wel vol, dus stapte ze vlug terug naar hun patient. Ze legde de spullen neer voor Falconstrike. ''Ik hoop dat dit juist is?''vroeg ze, zonet had ze niet echt getwijfeld maar nu ze het eenmaal had vroeg ze zich toch wel af of dit echt Winde was.

De gehele situatie voelde vreemd en onzeker aan voor de poes, die daar met de gevraagde materialen in haar bek stond toe te kijken. Ze kreeg groen licht van Falconstrike en legde de benodige spullen neer. Dit was een moment waarbij haar mentor concentratie nodig had en zij niet in de weg wou lopen. Ze keek naar de gewonde Leader, het was toch wel duidelijk dat hij niet bepaald happy was met zijn huidigde situatie. Het was een aanblik die bij Storkpaw voor medelijden(1) zorgde, ongewild of niet. Ze liet het niet merken aan Blazestar want hij was vast niet het type dat zielig gevonden wou worden. De Leader had een sterke geest, Storkpaw kon het niet helpen een bepaalde ontzag(2) voor hem te hebben. Blijkbaar wou haar mentor dit wel een leermoment maken, want hij vertelde haar om mee te gaan voor de rest. Een lichte verbazing(3) straalde kort van haar gezicht af, ze had namelijk eerder gedacht dat ze gewoon toe moest kijken en niet al te veel in de weg moest lopen. Maar aan de andere kant, ze was in de leer en het kwam niet dagelijks voor dat iemand met een gebroken poot hier zat. Dit zag hij vast ook als een nuttig leermoment waar hij niet te vaak de kans voor kreeg. Storkpaw knikte en luisterde naar wat hij te vertellen had. Blazestar's poot moest een spalk krijgen, want het was belangrijk dat hij die niet meer kon gebruiken. Eerlijk gezegd dacht de bevlekte poes wel dat als Falconstrike hem vertelde om die poot niet meer te gebruiken dat hun Leader vast wel zou luisteren, maar helaas kon je weinig doen tegen onverwachte bewegingen. De spalk was niet hun eerste zorg, dat was er voor zorgen dat Blazestar niet al te veel pijn onderging zodra Falconstrike aan het werk ging bij hem. Storkpaw was gewend dat Papaverzaadjes nodig waren tegen de pijn, echter in dit geval moesten ze overschakelen naar de bladeren van frambozen. Gelukkig waren die op zich wel gemakkelijk te herkennen en Storkpaw hoopte niet dat ze daar in de fout inging. ''Frambozenstruikbladeren, got it''herhaalde ze de opdracht voor zichzelf en ze wou de bladeren al pakken toen haar mentor haar nog de opdracht voor een andere plant meegaf. Zomprus. Twijfel kroop in haar hoofd en ze kon het niet helpen een lichte spanning(4) te bemerken toen die naam werd gegeven. Het was een kruid die ze al moest kennen en de naam kwam haar dan ook niet vreemd voor, maar het was echt even weg welke het was. Als het al een kruid was. Blazestar had zich intussen weer gericht op hun patiënt. Storkpaw pakte maar alvast de bladeren waarvan ze het wel wist. Toch? De twijfel over de Zomprus had nu ook effect op de frambozenstruikbladeren, haar ogen keken nu behoorlijk onzeker(5) naar het stapeltje bladeren. Nee, dit moest toch goed zijn. Ze keek naar de puntige bladeren en schudde haar kop. Het moest juist zijn. De poes zette haar twijfels van zich af en pakte er een paar van de stapel. Helaas was haar eerste probleem nog niet opgelost, want hoe hard ze ook dacht, ze kon niet beslissen wat ze erbij moest pakken. Waarom had ze niet beter opgelet of was ze slimmer geweest. Kom op, waarschijnlijk wist elke Medicine Cat die Zomprus zo aan te wijzen zonder na te denken. Straks pakte ze de verkeerde en had Falconstrike het niet op tijd door omdat hij genoeg vertrouwen(6) in zijn Apprentice had. Ze moest toegeven aan haar fout en met de bladeren tussen haar tanden geklemd verhefde ze haar stem. ''Welke is Zomprus?'' vroeg ze zover dat lukte, de schaamte(7) van het niet weten was duidelijk hoorbaar. Ze hoopte maar dat haar mentor niet al te teleurgesteld in haar was, met hoe ze op zo'n belangrijk moment zo iets vergat.

(Prompt 58: Benoem 7 gevoelens in een post)