[Clanmeeting] The Heart of a Wolf

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantwolf haalde diep adem terwijl ze een laatste keer de bekende en vertrouwde blik zocht van haar Leader. Eveningstar, de zilvergrijze kattin waar ze hopelijk nog vele Moons mee zou samenwerken om de Clan te verzorgen en de woorden van Starclan kon toevertrouwen wanneer deze verteld moesten worden. Ze stond niet alleen, minder alleen dan dat ze zich de afgelopen Moons had gevoeld. Ze wist niet of de Leader ervan wist dat Newtspark door haar was gevraagd de laatste training te doen, zodat ze alleen Thunderclan waren. Thunderclan zoals ze hoorde te zijn, met de kracht voor de liefde en warmte die ze voor haar Clan voelde, de rust in haar den die enkel voor helen gebruikt zou worden en niet voor het eeuwige gemopper van haar vroegere Mentor. Thunderclan, haar thuis. Haar hart klopte voor hen, zelfs al was het pad nog altijd niet gelopen; ze was nog maar net begonnen.

Remnantwolf liep kalmer dan ze zich voelde de den uit waar ze net nog met de Leader had gesproken voordat ze op de Highrock sprong en haar staart langzaam zwiepte. Haar blik gleed naar Eveningstar die samen met haar de mededeling zou doen. Zij zou spreken, ze wilde enkel de ander erbij hebben, ze waren een eenheid. Ze waren de katten, samen met Spottedrain waarop de Clan moest vertrouwen. Ze haalde diep adem voordat ze deze snel uitblies en haar stem probeerde te vinden.

Hees en zacht leek deze eerst te stotteren, niet eens boven de zachte wind uit te komen. 'Alle...' Ze schraapte haar keel voordat ze haar kop schudde en haar stevig ging staan. Ze zag er nog vermoeid uit maar bovenal glom ze van trots en liefde voor de Clan. Ze zou nooit kittens nemen of een partner krijgen. Elk van hen zou verzorgd worden alsof ze haar familie waren, want dat waren ze ook. Zelfs al functioneerde ze niet altijd, de kittens waren haar kleine Warriors. 'Alle Thunderclanners verzamelen voor een Clanmeeting!' Dit keer galmde haar heze stem over het kamp heen. Het was nog steeds vroeg genoeg in de ochtend dat nog niet alle patrols erop uit gestuurd waren.

Remnantwolf wachtte even voordat de rest van de Thunderclanners hun nest uit gerold waren of zich bij de Highrock gevoegd hadden. Ze drukte nerveus haar flank heel kort, een enkele seconde, tegen de Leader aan voordat ze haar amberkleurige ogen over de rest van haar familie liet glijden, want dat waren ze. Waarom vreesde ze hen zo? Misschien omdat ze jong was, omdat ze soms nog een onzeker kind was, zelfs al was ze klaar voor de taak. De last die ze had leren dragen, en nog verder zou leren dragen. Ze hoefde niet foutloos te zijn, zolang ze maar haar best deed om altijd het goede te doen. Ze had Starclan's vertrouwen, en die van haar Leader. Anders had ze nooit verteld over het verloren leven.

'Ik ben met Frostdove naar de Moonstone gereisd en net terug gekeerd.' Ze had een Warrior meegenomen want al haar tijd om zo vroeg alleen te kunnen staan had in het leren van Medicine Cat dingen gezeten en niet zozeer in het jagen en vechten. Ook al wilde ze daarvan de basis ooit nog meekrijgen zodat ze niet totaal afhankelijk was van anderen. Ze zocht naar de juiste woorden voordat ze haar Leader aan keek. Een woordeloze hulpvraag leek in haar ogen te staan voordat ze besloot dat ze het zelf moest zeggen, haar naam moest als eerste over haar lippen rollen.

'Starclanheeftmijbenoemd
totvolwaardigMedicineCat.' De zin was zo snel en gehaast dat de woorden over elkaar heen rolde waardoor ze zich ongetwijfeld moest herhalen. Als ze de gezichten van haar Clangenoten zag. 'Starclan heeft mij benoemd tot volwaardig Medicine Cat,' herhaalde ze dit keer langzamer en wat rustiger, trotser zelfs. 'Vanaf vandaag sta ik bekend als Remnantwolf.' Die laatste woorden waren weer wat zachter maar ze was ook moe, en hard spreken koste energie. Ze leunde ietwat vermoeid tegen Eveningstar aan. Zij zou dat anders wel herhalen. Haar ogen gleden half gesloten langs de rest van Thunderclan. Dit was het moment, het moment waarop ze hadden gewacht. Hier zat ze dan, vermoeid maar tevreden.

❅

_{Het was ergens vroeg in de ochtend toen een jonge stem opeens riep dat ze allemaal samen moesten komen voor een clanmeeting. Desondanks dat de kater niet veel slaap nodig had vond hij het toch wel wat frustrerend om nu op te moeten staan, zeker als het was om samen te komen als een groep. Het ding was, hij voelde zich niet echt als een deel van deze groep, hij voelde zich altijd wat op de achtergrond. Hij was een goede warrior maar dat was blijkbaar niet genoeg. Waardoor hij dus steeds in de schaduw bleef zitten van anderen die beter waren dan hem. Hij was min of meer gewoon een vloek. Maar wat anders kon hij zijn, met een naam zoals Dead-air en een slechte geschiedenis? Niets. Moeizaam kwam hij overeind en rekte zich uit voor hij de den uitstapte en ergens achterin de grote groep katten ging staan. Kijkend met zijn donkergele ogen naar diegene die aan het spreken was – Remnantpaw. Hij wist nog steeds niet goed wat hij van haar moest vinden, zelfs al hadden ze eens gepraat en was het een bekend feit dat ze er was om de clan te helpen. Hij keek een beetje boos naar haar en naar de groep, haar naam werd net bekend gemaakt en dat betekende dus dat ze een volwaardige Medicine Cat was. Iemand die volop connectie had met Starclan en door heel de clan als heilig werd verklaard. Maar hij kon er gewoon niet veel van snappen, hoe Starclan hen als favorietjes en als boodschappers verkoos terwijl ze hadden besloten dat al zijn siblings moesten sterven behalve hij. Hij vond het gewoon niet fair hoe anderen naar hem keken, hoe zijn ouders naar hem hadden gekeken en hoe anderen zo in het licht liepen te schijnen terwijl hij hier achterbleef in de schaduwen. Hij wou opgemerkt worden, hij wilde net zoveel stralen als zij. Echter zou dat nog niet zo snel gebeuren. In ieder geval was het een korte mededeling en zodra dat hij dat kon draaide hij zich om en ging hij ergens op het randje van het kamp zitten. Denkende of hij zou gaan jagen of weer zou zitten. In stilte.

Sorry als het een crappy post is ik ben ff vergeten hoe goede zinsbouw werkt lolol}

Rustig stapte ze met Renmantwolf mee. Ze sprong naast haar op de high rock. De jonge kattin zocht haar blik. Dus keek ze opzij en knikte haar kalmpjes toe. Ze kon het best. Ze moest niet zo kniezen, gewoon doen. Maar goed, dat was niet voor iedereen zo makkelijk. Zij was een rauwdouwer, een doener. Een kattin met een snelle tong, een sterke wil en een standvastig karakter. Misschien wel het compleet tegenovergestelde van de kersvers benoemde Medicine cat van ThunderClan. Waarschijnlijk was dat goed. Zou ze haar aan kunnen vullen, net zoals Spottedrain dat deed. Toch was Remnantwolf nog wat te wiebelig na haar zin en ze hoopte dat ze er daadwerkelijk klaar voor was. Ze had Newtspark niet graag laten gaan, om meerdere redenen niet. Redenen die ze nog niet hardop had uitgesproken. Toen begon de jonge kattin te spreken. Zijzelf zei geen woord. Dit was Remnantwolf haar moment en die moest zij ook pakken. Ten eerste wilde ze daar niet tussen gaan staan en ten tweede zou ze het simpelweg ook niet doen. Soms moest je zwemmen, om te leren niet te verdrinken. Toch liet ze haar tegen haar aanleunen toen ze klaar was met praten. Een schouder wilde ze best soms geven. Als het maar niet te vaak was, want dan kon je een schop onder je kont van haar verwachten. Ze keek haar aan. “Prima gedaan Medicine cat van ThunderClan. Ga nu maar gauw uitrusten.” Toen kwam ze overeind. “Houdt Remnantwolf niet te lang op met jullie felicitaties. Even is goed, maar ze heeft een lange reis achter de rug. Daarnaast is Leafbare niet meer ver weg. Laten we er voor zorgen dat de prooistapel zo ver mogelijk is aangevuld en help Remnantwolf een pootje als dat nodig is met de kruidenvoorraad.” Daarna sprong ze weer van de high rock af.

Onderwerp: Re: [Clanmeeting] The Heart of a Wolf