We All Sin

Hij had de opdracht gekregen morgen een borderpatrol te leiden. Niet dat daar wat mis mee was, dat kon hij best. Het probleem lag hem in de persoon die hem de opdracht had gegeven. Hij moest precies doen wat hem opgedragen werd door de deputy. Het was misselijkmakend en hij kon er niet van slapen. Met een boze blik in zijn ogen keek hij naar het plafond boven hem. Hij lag op zijn rug in zijn nest, had al allerlei anderen slaapposities geprobeerd. Hij was te opgefokt om een oog dicht te doen. Geërgerd kwam hij overeind en met flinke stappen liep hij de warriors den uit, het kamp in.
- Cottonflower 1st

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De late uurtjes waren de betere uurtjes. Cottonflower was over het algemeen iemand die niet echt goed haar nest uit kwam rollen in de ochtend en te lang na kon praten in de avond. Maar haar vorige gesprekspartners hadden het comfort van hun nesten al opgezocht en Cottonflower zat nog buiten, genoot van de kou. Zij was misschien een van de weinigen die al stiekem begon te hopen aan de sneeuw en ijs. Ze vond het prachtig, al zag ze de bui al hangen dat dit jaar haar jeugdige verwondering verpest zou worden. Ze gaf haar lange vacht nog een laatste wasbeurt, totdat ze in haar ooghoeken iemand de warriors den uit zag.. banjeren. ‘Ga je op pad?’ miauwde ze direct nieuwsgierig. Haar blauwe ogen schitterden in de duisternis, waarbij een stoutmoedig glimlachje op haar snoetje lag. Kijk, dit was ook één van de beloning van laat wakker blijven. In het donker gebeurden de meest interessante dingetjes.}

Zijn oor trok opzij toen hem wat gevraagd werd. Hij herkende Cottonflower's stem meteen. Zijn flinke looppas haperde en hij keek haar kant op, waarbij hij even nadacht over haar vraag. "Niet per se," beantwoordde hij haar met een schouderophaal. Hij had nog niet echt een plan voor wat hij wilde doen, alleen dat hij niet langer in zijn nest wakker wilde blijven liggen. "Moet jij niet slapen?" kwam het er licht beschuldigend uit. Het was al laat, en ze was nog jong.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Geen plan. Gewoon.. boos? Ze kantelde haar kop een beetje. Loog hij? Wilde hij haar weg hebben? Hij leek niet specifiek betrapt. Maar toen hij miauwde of zij niet moest slapen, lachte ze kort. ‘Ja,’ antwoordde ze bloedeerlijk. ‘Maar dat betekent nog niet dat ik dat wil.’ Dus bleef ze buiten, ze kou op haar vacht en de sterren boven haar kop. Al waren die niet echt zichtbaar vannacht, het was niet bepaald helder. ‘Wat houdt je dan wel wakker als je niet "per se" een plan hebt.’ Iedereen had geheimen. Iedereen kon wel eens niet slapen. Cottonflower kon niet slapen door dat knagende schuldgevoel dat ze nu constant had. Anderen konden niet slapen door vlindertjes in hun buik. Het leven was niet eerlijk.}

Cottonflower lachte om zijn vraag, wat hem verbaasde. Hij knipperde een aantal keer, maar herpakte zich toen ze hem beantwoordde. Dat ze inderdaad al wel moest slapen, maar er geen zin in had. Hij humde zachtjes, begreep het wel. Maar zou nog niet voor zijn lol zo in de kou blijven zitten, als hij haar was. Hij trok met zijn oor op de vraag van de ander, en onderdrukte de neiging om zijn schouders opnieuw op te halen. "Ik moet morgen een patrol leiden," beantwoordde hij. Verder ging hij er niet op in. De clan wist wel van zijn gespannen relatie met Carrioncough, maar hij was niet van plan om de focus hier nog meer op te leggen. "En wat is de reden dat jij niet 'wil' slapen?" vroeg hij haar toen. Als zij ging graven, zou hij hetzelfde doen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De jonge warrior keek geamuseerd toen hij antwoorde dat hij morgen een patrol moest leiden. Was dat wat hem wakker hield? Haar snorharen trilden vrolijk. ‘Oh nee, de horror,’ miauwde ze sarcastisch, maar nog steeds luchtig genoeg dat ze het goed bedoelde. Was dat nou zo erg? Cottonflower was zelf ook een lui stuk achterwerk. De laatste keer dat ze een patrol mocht leiden, had ze Carrioncough vrolijk weggebonjourd. De blik op zijn kop zou ze niet snel vergeten. Al snel kreeg ze de vraag terug, natuurlijk. Ze haalde haar schouders wat op. Ze kon het een lang of kort antwoord maken. Ze kon liegen. Maar deze beste man kende ze nauwelijks, dus waarom zou ze hem vervelen met haar copings mechanismen. ‘Omdat ik anders ga piekeren. Hier heb ik tenminste soms nog wat te zien.’ Ze knikte met haar kin even naar hem. Hij was een schoolvoorbeeld. ‘Welkome afleiding.’}