[EVENT] Peace mission

Een clanmeeting? Apart. Ze wist niets van een ceremonie - bovendien was er pas een geweest - dus er zou wel wat aan de hand zijn. Werd het weer eens tijd voor een oorlog? Was het te lang geleden? Ze probeerde ongeïnteresseerd te zijn, maar eigenlijk kneep haar hart zich al samen in angst. Ze wilde niet weer. Ze wilde niet hetzelfde doormaken als toen bij RiverClan. Als hij een gevecht aankondigt ben ik weg, dacht ze. Ik zweer het. Ik vertrek hier en nu als het moet, ik haal Dust op, ik ga. Die gedachten schoten door haar hoofd, maar Blazestar sprak niet over oorlog. Hij sprak over de bergen.

Crowcalls ogen werden groot terwijl Blazestar vertelde over de bezoeker van de Tribe en het teken dat Falconstrike had ontvangen. "Ik ga mee", zei ze, onmiddellijk nadat Blazestar zijn laatste woord gesproken had. Haar hart bonkte en ze wist niet wat ze voelde - verlangen, paniek. Een kans om de bergen weer te zien - en het gevaar dat haar laatste hoop in duigen zou vallen. Alles moest in orde zijn daar. De Tribe moest goed zijn, de bergen moesten veilig zijn. Het was het enige wat ze nog had, die droom, die utopie tussen de besneeuwde toppen, de laatste veilige haven waar ze heen kon vluchten als het hier te erg werd.

Het was irritant genoeg om dit te moeten aanhoren. Ze had haar hoop gezet op de jonge leider, dacht dat hij dingen kon veranderen. Dacht dat ze hem dingen kon influistern... inplaats daarvan maakte hij idiote beslissingen op zichzelf. dacht hij dat dit de juiste keuze maakte, het was een egoistische keuze om kleine hartjes een genotje te geven. Woedend staarde ze naar haar leader, gleden haar ogen naar de verraders die mee wouden en snoof luid. 'Zodat jullie de elders werk kunnen besparen? Een afscheid zonder lichamen werkt wel tien keer sneller." Beet ze de twee katten toe. Zwak, laf, dit was hun manier van wegrennen van de clan, de tribe helpen. Wat een onzin.

Zij zou natuurlijk niet meegaan. Er waren er maar twee die richting de bergen zouden trekken en ze wist dat niemand erop zat te wachten om een blinde mee te nemen. Niet dat ze het niet zou kunnen, want hallo, ze zou de weg heus wel vinden, maar het stigma rond blind zijn was aanwezig. Een frons trok over haar gezicht toen ze de spottende opmerking van haar zusje aanhoorde en met een rol van haar nietszienende ogen draaide ze haar kop richting het geluid van diens stem. "Hou toch is je bek, zij doen tenminste nog wat met hun leven," sneerde ze de ander toe, waarna ze haar lip brutaal naar haar optrok. Gedrag als dit tussen de twee zussen was voor de clan niet ongewoon meer, dus ze betwijfelde of iemand überhaupt ingrijpen zou.

Haar broer kwam natuurlijk weer met een aankondiging aanzitten. Niet dat dat erg uitzonderlijk was, hij was de leider enzo en zou altijd veel belangrijker zijn dan haar. Ze wist niet welke rol ze speelde in deze wereld – of uberhaupt in deze clan. Maar ze weigerde er nog teveel over na te denken, ze had besloten dat teveel denken zou leiden tot meer pijn dan nodig was. Haar focus lag nu op de woorden die de leider uitsprak: namelijk dat er één of andere gezellige kat was die besloot dat ze hen moest contacteren om hun leider af te zetten. En dat door enig teken zijn hele mening erover was veranderd en er nu twee katten meemoesten, wat gezellig. Twee katten hadden zich al opgeofferd, en alhoewel de vroegere Fallenflight zichzelf ook opgeofferd zou hebben voor de job deed ze het niet. Je kon iemand zoals zij niet vertrouwen. Mogelijks bleef ze daar voor altijd om weg te rotten in één of andere grot zodat ze niemand nog pijn zou kunnen doen, ze was niet iemand om op te kunnen rekenen. Vroeger was ze dat wel, nu niet meer. Ze maakte alleen alles kapot. Maar in deze Clan was zij zeker niet de enigste. Er waren altijd katten die alles verpesten, ruzie maakten of dingen deden die ze niet hoorden te doen. Ook nu maakten een stel van zussen weer eens ruzie, waaronder Wisteriawisp die zij ooit had beschuldigd van een moord. De grijze kattin geloofde er dan ook niet in dat dat kind iets goeds kon doen. “Wisteriakind, Starclan gaf je verdomme een bek, leer het dan ook eens goed te gebruiken”, snauwde ze naar de jonge elder toe die alleen maar wist te protesteren op alles. Ze had iedereen vroeger een kans proberen te geven maar dat was niet gelukt – na besef van hoe stom deze clan, deze wereld was, realiseerde ze dat al die moeite die ze gedaan had voor niks was geweest. Ze gaf niemand nog een kans.

Ze was nog nauwelijks uitgesproken of een tweede kat stapte naar voren. Het verbaasde Crowcall niet dat het Hazelgrouse was. Die had immers al eerder bij de Tribe verbleven en zou daar vast katten kennen. Misschien had ze zelfs vriendschappen gesloten daar. Crowcalls blik schoot naar Wisteriawisp bij de felle woorden en haar gezicht vertrok van ergernis. Wat was ze altijd snel om met beschuldigingen rond te strooien, dat nare, bittere ding. Bestond er iets goeds in haar beleving? Ze zei het woord misschien niet, maar 'verraders' stond in haar blik geschreven. Want anderen helpen stond gelijk aan verraad? Nou, ze had pech gehad, want dit keer was het het idee van de leider. Crowcalls mondhoeken krulden op toen de clan zich tegen de kwade elder richtte. Was het slecht dat het haar zo veel plezier deed om een ander eens de volle laag te zien krijgen? Mocht ze soms niet genieten van die zeldzame keer dat de clan aan haar kant stond? Ze snoof even en keurde Wisteriawisp geen verdere blik meer waardig. Zonder iets te zeggen volgde ze Blazestar, die nog eens duidelijke instructies deelde. Het doel was zowaar eens vrede, mooi, naar iets anders had Crowcall toch niet geluisterd. En Wren? Crowcall was zeer zeker van plan haar eigen oordeel te vormen en niet klakkeloos aan te nemen wat ze zei. Kritisch zijn kon ze wel. Een beetje te goed, als je sommigen mocht geloven.