Deadliest piece on the board

Lang was het niet om van Shadowclan gebied naar de ingang van de tunnel naar de bergen te komen. Het zou de eerste keer zijn dat hij de tunnel ging gebruiken om naar de bergen te komen, de vorige keer had hij tenslotte de lange route genomen met de rest van de clans. Toen hadden ze nog niet geweten van het bestaan van de tunnels. Toch maakte het het reizen naar de bergen nu een stuk makkelijker. Hij kon Wren al zien staan bij de ingang en hij wierp kort een blik over zijn schouder naar de katten die meegekomen waren. Zou het genoeg zijn om te doen wat gedaan moest worden? Als het om een kat ging zeker, maar zou de rest van de tribe zich ook verzetten? Hij liep door tot aan Wren en knikte kort naar haar. "Goedendag," Begroette hij haar. "Dit zijn alle katten die mee wilden gaan." Vervolgde hij, terwijl hij zijn oop naar de groep katten neeg. Veel meer was ook geen optie geweest als hij Shadowclan niet zwak achter wilde laten.

De ingang van de tunnel lag er donker bij. Crowcall had hier al vaker gestaan, starend naar dat beschaduwde pad de duisternis in, een pad dat naar een andere wereld leidde, naar een onbekend leven, naar hoop. Waar leidde het nu heen? Wat zouden ze aantreffen aan de andere kant? Een despoot, als je Wren mocht geloven. In Crowcalls ogen was de Tribe anders geweest dan de clans. Het had zo veel eerlijker geleken daar. De enige despoten die zij kende waren hier, met sterren in hun naam en te veel levens in hun lijf. De Tribe mocht niet tot zoiets verworden.
Ze was verbaasd om Acornstar in het verzamelde groepje te zien. "Je wilt katten helpen die geen ShadowClan zijn? Wat een karakterontwikkeling", miauwde ze koeltjes in het voorbijgaan, waarna ze naar de lapjeskat met een felle blauwe ogen toestapte. Ze was klein en compact, net als Crowcall, en hun ogen waren op dezelfde hoogte. "Jij bent Wren, neem ik aan."

Misschien was het niet veel dat hij meegenomen had, maar het zou genoeg moeten zijn voor een kat. De tribe zelf was niet het doel, dat zou Day zijn. Hij wist zo snel niet meer of hij de kater van eerder herkende, de vorige keer dat hij er geweest was. Hierdoor kon hij ook niet weten wat voor een kat Day zou zijn en of Wren de waarheid sprak. Maar dit was het excuus dat hij nodig had gehad om aan zijn clan te geven. Zodat hij zijn kleinkittens kon zien. Hij liet kort zijn blik naar Barkingpaw gaan. Hij had de apprentice meegenomen, tegen zijn zin in. Maar hij was zijn apprentice en daarbij ook nog eens zijn zoon. Zonder te weten wat er precies met Haughtypaw gebeurd was, was het veiliger om Barkingpaw met hemzelf mee te nemen. Ook al zou het geen makkelijke reis worden.
De geur van Windclan deed hem fronsen. Waarom was er een verse windclan geur hier? Twee katten voegden zich erbij, waarvan de jongere kat meteen naar Wren toe ging, terwijl Crowcall eerst naar hem keek. Hij deed zijn best om zijn nekharen niet te laten rijzen bij de opmerking van de poes. "Ik wist niet dat Windclan bereid zou zijn om de tribe te helpen." Ze waren degene met een van de jongste leiding, katten die de journey niet meegemaakt hadden. Hij ging er niet verder op in, hij had zijn eigen redenen, maar die hoefden ze niet te weten. Wren sprak ondertussen en gaf aan dat ze door de tunnels zouden reizen. Dat was niet hoe hij er de laatste keer naartoe gereisd was, maar hij wist dat de tunnels sneller zouden zijn en mogelijk ook veiliger. "We zijn wel wat donker gewend," Antwoordde hij rustig. Ze hadden zelf tenslotte de swamp cavern, waar toch een tunnel was, maar ze waren niet voor niks ook shadowclan. Hij richtte zich op de twee apprentices. "Blijf allebei dicht bij mij." Hij betwijfelde of Barkingpaw ernaar zou luisteren, maar hij kon niet hebben dat ze de apprentices kwijt zouden raken. Hij volgde Wren vervolgens de duisternis in, wetende dat het een lange reis zou worden.

Acornstar hield zich rustig, maar Crowcall kon zien dat haar opmerking hem geërgerd had. "Ik wist niet dat Windclan bereid zou zijn om de tribe te helpen", zei hij alleen. Ik ook niet, dacht Crowcall. Volgens Blazestar had StarClan hen met een teken laten weten dat de Tribe hulp nodig had. Had ShadowClan eenzelfde oproep van de sterren gehad? Er waren geen ThunderClanners of RiverClanners aanwezig, merkte ze. Waarom zou StarClan juist hun twee clans op pad sturen en niet de andere?

Het volgende dat haar opviel was dat Hazelgrouse de Triber wel erg enthousiast begroette. Natuurlijk moest ze haar al kennen van haar verblijf in de bergen, maar dit was meer dan simpele vriendschappelijkheid. Crowcall keek ernaar zonder veroordeling in haar blik. Ze voelde alleen een vaag verdriet; wat hier ook precies tussen die twee bloeide, het was waarschijnlijk gedoemd hen nog heel wat leed te bezorgen. Zodra Wren haar aandacht van de jongste WindClanner af wist te scheuren, richtte ze zich tot Crowcall om haar identiteit te bevestigen. "Ik ben Crowcall", antwoordde die, en daarna zweeg ze om Wren de ruimte te geven de groep toe te spreken. Haar boodschap was in ieder geval duidelijk genoeg: Day moest verdwijnen. Crowcall zei niets. Zou het echt zo simpel zijn? Één kat weg en alle problemen opgelost? Ze moest nog maar met eigen ogen zien hoe de situatie daar was.

Een vaag glimlachje speelde rond haar lippen toen Wren hen waarschuwde voor de donkere tocht. Geen zorgen meisje, ik ben tunnels wel gewend. Ze zei het niet hardop. Ze had het geheim van WindClan al eens weggegeven. Wat Tall ook gedaan had, hij had die informatie niet misbruikt. Van Acornstar kon ze niet hetzelfde verwachten. Zonder aarzeling volgde ze Wren de duisternis in.

Littlepaw leek hem tenminste te gehoorzamen, iets wat niet gezegd kon worden van Barkingpaw. Hij wilde de apprentice terugroepen, hem het liefst bij zich houden, vooral na wat er met zijn broertje gebeurd was. Misschien was het ook wel de reden dat hij de apprentice nu meegeforceerd had. Bang om hem achter te laten in een clan waar hij mogelijk niet veilig was. Vooral niet nu bekend was dat ze zijn kittens waren. Had hij Marshypaw dan ook mee moeten nemen? Maar die was zijn apprentice niet en hoe het ook wendde of keerde. Hij wist dat Marshypaw in goede poten zou zijn met Beechresin. Maar voor nu liet hij Barkingpaw zijn gang gaan. De tunnel was nog niet het gevaarlijkst, nee dat zouden de bergen zijn. Daar zouden onervaren katten waarschijnlijk nog wel een probleem kunnen hebben en dan was het beter als de apprentices wel naar hem zouden luisteren. Hij richtte dan ook voor nu zijn aandacht richting Littlepaw. "Vind je het spannend?" Dat was waarschijnlijk niet te ontkennen, maar de apprentice geruststellen was het minste dat hij zou kunnen doen.

Daar gingen ze dan. Kattenogen glommen in het duister van de tunnel, het laatste beetje licht dat naar binnen viel reflecterend. Terwijl de schaduwen het gezelschap omhelsden en er steeds minder te zien werd, leken Crowcalls andere zintuigen zich te openen voor andere indrukken. De geur van vochtige aarde, het geluid van pootstappen en van hun ademhaling. Het was een andere wereld, op een manier die maar weinig katten die er nooit geweest waren konden begrijpen. Leven begon en eindigde hier, zo veel dieren werden geboren in een hol en zovelen stierven er, of het nu de konijnen waren die gegrepen werden door een Tunneler, of een Tunneler die gegrepen werd door de aarde zelf. Het donker was tijdloos en de tunnels hadden een manier om een kat het gevoel te geven dat er niets anders was - dat de buitenwereld maar een droom was, en dat als je hier stierf, je ziel nooit een weg naar buiten zou vinden. WindClan liet niet voor niets hun doden een tijdlang onder de open hemel liggen, totdat ze zeker wisten dat hun geest de wind gevolgd had en hun zielloze botten in de aarde konden rusten, maar voor Crowcall was het een vreemd troostend idee. Een Tunneler kon sowieso al moeilijk claustrofobisch zijn, maar zij ervoer zelfs een bepaald soort vrijheid in de krappe tunnels, alsof ze in deze bedompte ruimte beter kon ademen dan in de buitenlucht. Ze vroeg zich af hoe de ShadowClanners het zouden uithouden. Ze mochten dan schaduwen gewend zijn, het gevoel van minstens een vossenlengte ondoordringbare aarde boven je hoofd was toch iets anders dan een wandeling in een donker bos. Ze stapte zwijgend door, haar oren gespitst, luisterend naar de zachte gesprekken om haar heen. Wren stelde Hazel een cryptische vraag. Van de ShadowClanners achteraan leek een van de apprentices wat gespannen. Crowcall voelde zich kalmer dan voor vertrek. Ze kende deze specifieke tunnel niet, maar ondergronds voelde ze zich overal wel thuis.