Eternity [OPEN]

Donkere wolken sierden de lucht terwijl een miezerregen op haar vacht neertikte. Water deerde haar nooit zoveel; haar vacht was dik, liet de kou niet goed doordringen. De grond onder haar was modderig en zakte in met iedere stap die ze zette. Af en toe was er een donderslag te horen, al dan wel erg in de verte. Haar ogen stonden strak op de grens voor haar, terwijl ze hier met precisie en rust langsliep. Ze was niet op officiële patrouille - meer op een rustgevende wandeling. Echter waren de verwachtingen van haar clan al zo diep in haar wezen geïntegreerd, dat ze zelfs in haar pauzes aan het werk was. Mocht ze iemand tegenkomen, zou ze hen bevragen en eventueel wegjagen, als de nood hiertoe aanwezig was.

Het was donker toen de kater wakker werd uit zijn slaap. Nou ja, slaap. Hij was ingedommeld in de buurt van zijn nest. Hij stapte voorzichtig tussen slapende katten door om buiten een kijkje te nemen. Zo donker was het nog niet, dus hij kon best nog wel even een rondje zijn benen strekken voordat hij weer terug naar bed zou gaan.

En zo begon hij zijn rondje. Die werd ineens een heel stuk interessanter toen hij het geurspoor van een clangenoot tegen gekomen was. Die was hij nu achterna aan het gaan. In de verte klonk het gerommel van onweer en het kon niet lang meer duren voordat de miezerregen in sterkere regen zou veranderen. Toen zag hij haar in de verte staan. Zijn ogen vernauwde zich tot geamuseerde spleetjes terwijl hij haar besloop. "Boem." fluisterde hij zachtjes toen hij dichtbij genoeg was. Leuke poging om de onweer te imiteren.

Dimpaw kon er niets aan doen; ze was nu eenmaal alert. Vandaar dat ze dan ook al best gauw hoorde dat ze beslopen werd. Kort trok ze met haar oor, waarna ze subtiel aan de lucht rook. Het was Ravenstrike die op haar afkwam. Een glimlachje trok over haar lippen terwijl ze rustig doorliep, haar ogen nog gefixeerd op de grens tegenover haar, alsof ze niets doorhad. Hij begon steeds dichterbij te geraken, al was het moeilijk om zijn precieze pootstappen te volgen, daar waren ze te zacht voor. Het precieze moment dat hij zichzelf zichtbaar maakte aan haar kon ze dus niet inschatten. Toch grinnikte ze alleen maar zachtjes toen hij plots vlakbij haar oor fluisterde. "Ook hallo," sprak ze, waarbij ze opzij keek, zijn mooie blauwe ogen in. "Ik word te oud voor dit soort spelletjes. Ik hoorde je aankomen." gaf ze toen met een glinstering in haar ogen toe. Ze was maar wat trots op haar vooruitgang als apprentice, en het beeld van warrior worden kwam steeds dichterbij.

Hij zag haar oren draaien en hij wist van te voren al dat hij gehoord was, maar dat maakte het niet minder leuk voor Ravenstrike. Ze begroette hem terug waarna hij naast haar ging zitten. Ze keek opzij naar hem en hij keek terug, een grijnsje op zijn gezicht. Ze werd ouder en handiger. Hij merkte het. "Je bent nooit te oud voor spelletjes." zei hij terwijl hij haar een duwtje gaf. "Maar je wordt wel beter." de kater richtte zijn blik naar voren, iets voor hun lag de grens ergens. Hij was niet iemand die veel over grenzen ging om ander clan gebied te bekijken, hij was te bang geweest voor wat Acornstar met hem zou doen. "Je bent al bijna klaar om warrior te worden, of niet? Al nagedacht over wat voor naam je zal krijgen." Als Acornstar niet meer terug uit de bergen zou komen dan moest Settleddust het doen, maar hij zou ongetwijfeld wel iets weten.

Ze kreeg een duwtje, terwijl Raven haar vertelde dat je nooit te oud was voor spelletjes. Hm, misschien niet, maar hij zou wel beter zijn best moeten doen.. Het compliment dat hij haar gaf ging niet onopgemerkt en ze glimlachte zachtjes terwijl ze naar haar poten keek. Het betekende veel voor haar dat hij dit haar zei - hij wist hoe belangrijk ze het vond om sterker, sneller en slimmer te worden. Kort trok ze met haar oor op zijn vraag, waarna ze met haar kop schudde van nee. "Niet echt," gaf ze toe waarna ze hem met een klein grijnsje aankeek. "Zolang het maar niet Dimdust is ben ik blij," opperde ze, een lichte sneer tegen hun superiors.

Zijn mond ging open om luidruchtig te gapen. De kater liet zich op zijn zij ploffen en keek omhoog naar de bomen boven hen. Zolang het maar niet Dimdust zou worden vertelde ze. "Ik zal Acornstar speciaal benaderen als hij terug is om je nieuwe naam als Dimdust voor te stellen." merkte hij toen op en stak met een grijns een poot uit naar haar snuit. "Of we doen gewoon iets als..." hij dacht na. "Dimfall of Dimclaw." oh hij was zo goed in namen verzinnen. De kater zwiepte grijnzend met zijn staart heen en weer. "Je hebt hele scherpe nagels toch? Dimclaw is zo gek nog niet." pls wordt niet boos en haal naar hem uit. Ravenstrike was altijd heel goed in geinen, maar slecht in het dealen met de consequenties als iemand boos op hem werd.

De kater ging liggen en met een huff keek ze ernaar. Het was niet alsof de grond nu lekker was om op te liggen, nu het regende. Zachtjes tikte ze met haar poot richting een plukje vacht wat omhoog stond op zijn borst nadat hij zei dat hij specifiek tegen Acornstar zou zeggen dat het Dimdust moest worden. Ze stak haar tong naar hem uit. Zijn poot werd in haar gezicht geduwd en ze gaf deze zacht likje. "Dat is al beter," sprak ze op zijn volgende naamsuggesties. Nee, Dim hoefde niets speciaals of moois qua naam. Zolang het maar bij haar zou passen. Ravenstrike vond zijn eigen suggesties grappig, maar Dim knikte op zijn laatste opmerking. "Ik vind Dimclaw wel mooi," zei ze nadenkend. Ja, het was zo slecht nog niet. "Maar jij niet?" vroeg ze hem toen waarbij ze hem nieuwsgierig aankeek. Zijn mening was ook belangrijk.

Dim tikte met haar poot tegen een plukje vacht die overeind stond. Hij had zoveel haar dat hij er soms zelf gek van werd. Hij gaf zijn moeder en vader de schuld. Die twee waren pluizig geweest en hij was een explosie van pluis. Dimclaw vond ze wel heel mooi werd er gezegd. Hmm, oke dan. "Toch wel? Ik dacht dat je die niks zou vinden." gaf hij toe. "Ik vind hem ook wel mooi. Maar ik denk dat Acornstar met nog iets mooiers gaat komen, het is zijn werk after all." Hij draaide zich op zijn buik en kwam weer recht op zitten. De grond was nat en koud. "Wou je een stuk lopen? Ik bevries hier bijna, en ik weet zeker dat niemand hier komt indringen vanavond." hij zwiepte met zijn dikke staart. "Ik weet nog een gaaf stuk gebied! Dat heb je vast nog niet gezien." enthousiast als hij was duwde hij zich weer tegen Dim aan. Misschien iets te ruig. Soms vergat hij dat Dim een meisje was en niet Hoarse, waar hij nog wel is lomp mee stoeide.

_{Ravenstrike vond Dimclaw ook wel mooi. Tevreden keek ze hem aan. Ze kon niet wachten tot het zover was. Dan zou ze niet meer alles op een specifieke manier hoeven doen, zoals haar mentor het van haar verwachtte, maar kon ze haar eigen weg ingaan. Ze zou niet meer hoeven luisteren naar anderen, maar haar eigen ding doen. Ze zou volwaardig zijn, net als Raven. "Hmhm, ik hoop het," sprak ze toen de ander zei dat Acornstar wel wat mooi verzinnen zou. Ze knikte vervolgens op zijn voorstel; ze zouden het vanzelf warmer krijgen als ze een stukje zouden gaan lopen. Het enthousiasme van Ravenstrike werkte aanstekelijk en ze grinnikte zachtjes toen hij zichzelf tegen haar aandrukte. Ze moest even een stapje verzetten zodat ze haar evenwicht bewaarde, waarna ook zij zich tegen de ander aandrukte. "Leidt de weg, meneer," zei ze ietwat grappend, al was haar stem ook wat verlegen.}

Dimpaw stond op. Blijkbaar was ze toch wel een beetje enthousiast over zijn plan. Ravenstrike ook. Het was immers zijn eigen plan. Hij wenkte de poes met zijn staart. "Kom mee dan." grijnsde de kater en zette toen een sprintje in. Hij wist precies waar hij heen wou. Voorzichtig liet hij zich van een klein heuveltje afglijden. Daarna drukte hij zich nog door een bosje en daar was een open plek in de verte. Het beetje licht dat er was door de maan kwam hier door het bomendek heen, ook omdat de bladeren al aan het vallen waren. Regeldruppels werden zwaarder en vielen harder op zijn vacht. "Kijk, dit is het." voor hen was een hoop takken tussen twee vrij grote bomen. In de takkenberg was een opening en konden ze naar binnen stappen. "Ik heb dit een keer gevonden, toen hing er nog heel veel geur van de tweebenen. Dit was hun huis denk ik. Ze zijn er nu al heel lang niet meer geweest." Hij stapte op de opening af. "Kom hier binnen zitten, de regen wordt harder." en hij had geen zin in een nat pak.

Ze zette de achtervolging in, ging achter Ravenstrike aan. Hij was snel, en zijn poten waren een stuk langer dan die van haar, maar het lukte haar om hem bij te houden. De weg die hij liep was haar onbekend. Af en toe werd hun pad opgelicht door een flits; het slechte weer kwam dichterbij. Echter kon ze niet zeggen dat dit nou vervelend was. Ze voelde zich vrij, door de wind, de regen, het nieuwe landschap en omdat ze dit allemaal samen met Raven mocht meemaken. Zijn snelheid nam af, en Dim volgde hem hierin. Er stond een soort den voor hen, en Ravenstrike vertelde dat dit het was. Haar ogen vergrootten zich toen hij naar binnen stapte, nadat hij vertelde dat hier vroeger twolegs kwamen. Ook zij stapte naar binnen, vertrouwde hem dat het veilig was, en verwonderd keek ze om zich heen. "Wat is het hoog," fluisterde ze waarna ze hem aankeek, haar ogen nog steeds groot, admiration voor hem op haar gezicht geschreven.

Hij wist niet heel zeker hoe stevig de hele constructie was, maar Ravenstrike dacht dat als twolegs hier in woonden dat het ook stevig genoeg was voor katten. Twolegs waren veel groter dan zij waren, dus dat moest goed komen. Dim merkte op dat het hoog was. "Heel hoog. Katten zouden nooit zoiets kunnen maken." alsof hij alles van dit ding af wist. Hij had dit zelf ook maar een keer ontdekt en had net als Dim met grote ogen staan kijken. "Ik heb hier wel is geslapen toen..-" hij staarde naar zijn voeten. Toen Neritefur overleden was. Maar het kwam er niet uit. Het bleef eventjes stil. "En nu zijn wij hier." grijnsde hij en ging hij door alsof er net niks gebeurd was. Het was maar goed ook, want buiten de den hoorde hij dat de regen steeds harder tekeer ging. "We kunnen hier wel even samen schuilen tot het weg is." hij stapte op Dim af en drukte zijn kop tegen die van haar aan. Zijn tong ging liefkozend over haar oor heen. Hij wou zo graag zeggen dat hij haar leuk vond. Maar dat zou hij nooit kunnen. Hij zou het zijn strot niet uit krijgen. Watje.

Ravenstrike merkte op dat katten dit nooit zouden kunnen maken, waarop ze knikte. Nee, zelfs al zou ze op beide achterpoten gaan staan, kon ze nog niet bij het plafond van dit bouwwerk. Het verbaasde haar hoe waterdicht het was, bijna net zo als in het kamp. Toch vielen er af en toe druppels doorheen, maar dat was oké. Raven vertelde dat hij hier wel is geslapen had, waarna hij zichzelf afkapte. Dim was niet echt het persoon om door te vragen, waardoor ze dit dan ook niet deed. Wel drukte ze kort haar vacht even tegen de zijne aan, zodat hij zich hopelijk wel gesteund voelde. Toen veranderde Raven plots van stemming, wat voor haar dan ook weer even switchen was. Maar ze knikte met een klein lachje toen ze hem zag grijnzen. "Hmmhmm," humde ze zachtjes in agreement. Ze spinde toen hij zijn kop tegen de hare aandrukte. Ze vond het zo fijn om met hem samen te zijn. Zelfs al schaamde ze zich nog voor het feit dat hij haar leven een keer gered had.. Maar ze was een inhaalslag aan het maken, niet? Ze was groter, ouder. Ze was al bijna warrior. Hij zou niet lang meer hoger in rang zijn! "Raven.." begon Dim toen plots nerveus. "Als ik warrior word.." Ze durfde haar zin niet goed af te maken. Dus duwde ze haar snuit diep in zijn vacht om vervolgens heel snel haar woorden te zeggen. "Mag ik dan mijn nest naast jou leggen?"

Dim ging er verder gelukkig niet op in, wat hij ergens fijn vond. Ze drukte haar vacht in die van hem en hij kreeg een iets waterig lachje op zijn gezicht. Het hielp hem om van mood te wisselen voordat het helemaal een depressieve sfeer werd in de twoleg den. De poes begroef haar gezicht in zijn vacht terwijl ze iets aan het vragen was aan het. Zijn oren spitste zich. Dat had hij goed gehoord toch? De kater begon trots te spinnen. "Wat zei je Dim? Ik kon je niet helemaal goed horen. Iets met als je warrior wordt?" er stond een heel brede grijns op zijn gezicht terwijl hij haar nog een keer haar vraag liet herhalen. Als ze het deed. Zijn ego was in elk geval al zeer gestreeld. En het antwoord wist hij ook wel. Plagend beet de kater in haar oor, heel zachtjes.

Hij begon te spinnen op haar vraag, en er ging iets van opluchting door haar lichaam heen. Deze opluchting was maar van korte duur, though, omdat de kater plots aan haar vroeg of ze zichzelf kon herhalen. Had hij haar niet gehoord?! Ze keek omhoog, haar blik scherp toen ze zijn grijns zag. Ze gaf hem een duw met haar poot en schudde haar kop. "Je hebt me gehoord," sprak ze met een frons. Ze kreeg een plagende hap in haar oor en blosjes schoten op haar wangen, al draaide ze vlug haar kop wat weg om die te verbergen.

Hij kreeg een duw toen ze door had dat hij het vroeg omdat hij het nog een keertje wou horen. "Kom op Dim, streel mijn ego nou een keer." zuchtte hij dramatisch. "Maar ja, dat wil ik heel graag." Het liefste wou hij een groot nest waar ze samen in konden liggen, maar hij wist niet zeker of ze dat wel wou. En hij wou haar niet haar privacy ontnemen. Dimpaw draaide haar kop weg. "Dus.. Dimclaw, wat ga je doen als eerste warrior taak?" Hij wist nog hoe graag ze meegewild had toen de oorlog tussen hen en RiverClan uitbrak. Maar eerlijk, hij gunde niemand zulke slagvelden. De kater huiverde bij het idee.

Dim was niet het persoon om ego's te strelen. Wel was ze nerveus voor zijn antwoord. Immers had ze die nog niet gekregen. Uiteindelijk vertelde Ravenstrike haar dat hij wel naast haar wilde liggen - graag zelfs. Een glimlach trok over haar snuit en ze wendde haar kop wat af, zodat hij dat niet kon zien. De vraag wat ze als eerste zou doen als warrior, liet haar even nadenken. "Een patrol leiden, in plaats van alleen meegaan," sprak ze toen. Dan zou zij het laatste woord hebben, in plaats van dat ze naar anderen moest luisteren. Dat klonk haar goed in de oren.