feel the fear and do it anyway

_{De flame point wist niet zeker hoe ze zich moest voelen. Ergens was ze blij dat ze klaar was hier, mar aan de andere kant hadden de andere katten toch stiekem een plekje in haar hart veroverd. Eén daarvan was de leader van de clan. Hoe stug de poes misschien ook was. Het was iets wat ze zeker kon waarderen. Met een zucht keek ze even om haar heen. De bladeren van de bomen waren bruin gekleurd en vielen bij de windvlagen naar beneden. "Eveningstar" begroette ze de poes toen ze haar zag staan. "Ik denk dat het mijn tijd is om te vertrekken."}

Ze draaide zich om toen ze de stem van Newtspark achter haar hoorde. Ze had over het kamp staan kijken. Naar de paar groepjes katten die in gesprek waren met elkaar. De paar kittens die samen aan het spelen waren. Het leek zo vredig in het kamp, zo normaal. Toch voelde het voor Eveningstar al heel lang niet meer als normaal, als vanzelfsprekend. Er was te veel gebeurd in haar leven en haar verantwoordelijkheid drukte nu te zwaar op haar schouders. Zij keek altijd achter deze rust, achter de dagelijkste routine. Er gleed verrassing over haar snoet. Toen Newtspark zei dat het tijd was om te vertrekken. Wacht wat? Haar schouders verstrakten en haar felgele ogen begonnen te flonkeren. “En waarom als ik vragen mag Newtspark?” Ineens leek er argwaan in haar houding te liggen. Iets wat nog niet eerder in het bijzijn van haar Medicine cat was gebeurd. Er was iets aan de kattin wat ze was gaan waarderen, ze had een klein stukje van haar vertrouwen gewonnen. Alleen dat kleine stukje wankelde, wankelde op de rand van een grote diepe afgrond.

_{Met een zachte zucht keek ze toe hoe de houding van de ander veranderde. ”Het spijt me als dit zo uit het niks lijkt te komen.” Verontschuldigde ze zich meteen en er speelde een frons op haar gezicht. De argwaan die van haar af leek te komen liet Newtspark haar woorden stoppen. Dat was niet hoe ze bedacht had hoe dit zou gaan. ”Remnantpaw is er klaar voor om zonder mij verder te gaan.” Begon ze terwijl ze langzaam ging zitten. Alles aan haar houding liet zien dat ze dit niet kwaad bedoelde, dat ze haar visie deelde over de situatie. ”Ze heeft Mistgaze en Maskheart hier die haar kunnen begeleiden met de dingen die ze misschien niet meer weet, maar ik geloof dat we elkaar nu alleen maar in de weg lopen.” Met zachte ogen keek ze naar de ander en even trok ze haar mondhoeken op tot een glimlach. ”Het is zeker niet dat ik wil vertrekken, Eveningstar. Jullie hebben me zo goed ontvangen en zo fantastisch goed voor me gezorgd, maar ik ben ervan overtuigd dat Starclan weer iets nieuws voor mij in petto heeft.” Nu ze hier zo zat en dit gesprek voerde wat ze al zo vaak in haar hoofd had geoefend voelde ze toch een druk op haar borst. Voor misschien wel de eerste keer had ze het gevoel dat ze iemand had die haar mocht om wie ze was zonder manipulatie, fluisteren en bedreigen en nu voelde het alsof ze het kwijtraakte.}

Newtspark verontschuldigde zichzelf. Toch bleef de argwaan in haar binnenste borrelen. Hoe verder ze sprak hoe groter het werd. Misschien waren het haar trauma’s, misschien waren het de stemmen die ze soms hoorde. Die haar dingen influisterden, die haar in hun greep hielden. Dark Forest die aan haar trok, of haar innerlijke zelf. Ze had veel meegemaakt en diep in haar hart begon dat zijn tol te eisen. Hoe ze door bleef denderen, hoe ze deed alsof er niets aan de poot was. Dat alles prima ging. Ze zat in ontkenning, maar het wantrouwen knaagde enorm aan haar. Wat als Newtspark al die tijd gewoon een spion was geweest. Ze had de kattin vertrouwd, ondanks dat ze uit een andere Clan kwam. Dat was bijzonder bij Eveningstar, ze had het niet op de andere Clans. Toch was er iets aan Newtspark wat haar een band met de kattin had gegeven, een band die wel op een zijden draadje had gebalanceerd. Nu trapte ze dat draadje alleen stuk en stortte alles in de kop van Eveningstar in. Verrader. Werd er in haar kop gefluisterd. Gevaar. Langzaam schudde ze haar kop. “Jij blijft hier.” Miauwde ze toen ijzig kalm. De kilte in haar stem was misschien nog wel angstaanjagender dan als ze tegen haar was gaan schreeuwen.

_{”Jij blijft hier.” Newtspark draaide haar oren richting haar nek en verre van vrijwillig dook haar lichaam iets in elkaar. De ijzige kilte in haar stem liep een rilling over haar ruggengraat rollen en ze klemde haar kaken op elkaar. Zo lang had ze ervoor gevochten om sterker te zijn dan de angstige muis die zich in haar verscholen hield. Had ze geprobeerd de leeuw te zijn, de phoenix die uit zijn eigen as keer op keer zou herrijzen, maar deze keer lukte het niet. Ze was de kleine muis niet de baas op dat moment en de draden gleden stuk voor stuk uit haar poten. Een grote teug frisse adem vulde haar longen.

”Ik denk dat je me niet goed gehoord hebt, Eveningstar.” Sprak de poes terwijl ze haar kop weer hoog in de lucht hield en haar blauwe kijkers op de ander gefocust had. De muis had misschien gewonnen, maar van buiten zou ze er alles aan doen om dat niet te laten blijken. ”Ik vertrek.” Haar toon was overgeslagen naar een giftig gesis. Nee. Het feit dat het Evening overwachts had geraakt dat ze weg zou gaan kon ze begrijpen, maar hoe ze zich daardoor besloot te gedragen vond ze niet acceptabel.
[/i]}

Newtspark dook in elkaar. Ze bleef de kattin ijzig kalm aankijken. Er ontstond een sinisch grijnsje om haar lippen toen Newtspark zei dat ze haar niet goed gehoord had. “Ik heb je heel goed gehoord.” Miauwde ze terug. Haar stem had de kilte weer verloren, al klonk ze nog steeds duidelijk. Ze siste niet zoals de jonge kattin voor haar deed. Haar blik was ernstig, dood ernstig. “Ik heb het nooit begrepen waarom Acornstar je hierheen heeft gestuurd en wie zegt mij dat hij dat niet heeft gedaan, enkel om informatie mee terug te nemen?” Vervolgde ze tegen haar. “Wie zegt mij dat jij geen spion bent Newtspark.” Ze deed een stap naar voren terwijl de kilte weer terug kwam in haar houding. Waarom wilde ze anders ineens zo van de één op de andere dag weg. Met hangende pootjes terug rennen naar de Clan waarin ze niet meer welkom was? Nee, daar kon ze niet bij. Dat vertrouwde ze voor geen meter. Hadden ze de afgelopen tijd enkel in een leugen geleefd. Ze had de kattin in vertrouwen genomen, bij de overleggen van ThunderClan gelaten. En dit was de dank voor dat vertrouwen. “Hier had je een toekomst gehad.” Als ze dat maar even goed in haar oren knoopte. Dat had ze verpest, voor altijd.

Onderwerp: Re: feel the fear and do it anyway