Evergreen

Waar hier tijdens new leaf een heerlijke, zoete lucht hing, was deze nu prettig fris. De bloemen hadden hun werk gedaan en nu stonden er enkel groene struiken en bomen. Ook erg mooi, vond Spottedrain. Ze kwam er altijd graag. De poes wandelde ontspannend tussen de rijen door tot een bekend figuur haar gezichtsveld betrad. Newtspark, ThunderClans nieuwste en naar haar weten tijdelijke medicine cat. De calico poes kende de ander niet goed, maar hun eerste ontmoeting was prettig geweest en dat maakte dat ze haar vertrouwde. Het voelde daarom ook als haar plicht om de ander zich hier thuis te laten voelen. "Goedemiddag Newt! Het is hier mooi hè?" Begroette ze de poes warmhartig terwijl ze erop afstapte.

[Newtspark]

In stilte had de shadowclanner haar staart om haar poten gevouwen. De stilte van het bos leek haar gedachten op een rijtje te zetten, al kon het ook maar zo zijn dat het er alleen maar erger van werd. Newtspark draaide haar kop naar de nieuwe deputy en schonk haar een kleine glimlach. "Zeker." Beantwoordde ze haar vraag. "Nog gefeliciteerd, deputy. Je gaat het super doen." Spottedrain was al voordat ze de medicine cat in Thunderclan geworden was vriendelijk tegen haar geweest. Één van de weinige katten in deze clan die ze als een vriend zou kunnen beschouwen.

the sea speaks more honestly
to those who are willing to drown

Met blozende wangetjes nam ze het compliment aan. Tot nu toe had haar clan haar niets dan steun geboden. En dat terwijl ze nog iets van protest had verwacht. Maar nee, iedereen stond achter haar, de deputy die tegen BloodClan had gevochten en hun leader had gered. Wat wenste ze toch dat ze Frayfield ook had kunnen redden. Die gedachte liet haar volledige vrolijke houding volledig instorten. "Ik moet beter doen.." Sprak ze zachtjes, haast in een fluistering. Het teisterde haar. In haar dromen, op haar helderste momenten. Ze kon niet leven met het feit dat de veel te jonge poes door haar was gestorven. "Newtspark.. Ken je Frayfield?" Voorzichtig keek ze de ander aan. Kon ze de poes met haar diepste gevoelens vertrouwen? Een medicine cat kende immers als geen ander de dood.

<sub>Met een kleine glimlach keek ze de oudere poes aan. Ze zou een frisse wind door de clan blazen in combinatie met Eveningstar, een clan zonder Stagtine die de rol van leader op zich nam omdat hij daar zin in had. Stiekem was ze toch ook wel een beetje trots dat een kattin die ze misschien wel als haar enige vriend kon beschouwen nu deputy was.

Niet veel later vroeg de kattin naast haar naar een clangenoot. Frayfield. Newtspark knikte even. ”Zij is gestorven tijdens het gevecht met met Bloodclan, toch?” Ze had de poes niet goed gekend, natuurlijk niet. Er waren weinig katten waarmee ze haar vrije tijd besteedde, maar ze was er natuurlijk bij geweest toen de vigil gehouden werd.</sub>

Woordeloos knikte ze van ja. Het stak. Frayfield was dood en het was haar schuld. Ze bleef zichzelf maar vertellen dat het nodig was, dat het goed was dat ze Coppertusk was gevolgd, want anders dan was Eveningstar nu dood. Maar toch spookte er constant scenario's door haar kop. Wat als ze de BloodClanner eerst had gedood voordat ze het strijdveld achterliet? Wat als Frayfield haar nooit te hulp was geschoten? Wat als? "Het is mijn schuld.." Sprak ze terwijl ze begon te trillen. En je wist wat er dan kwam. Een traan rolde over haar wang. "Heb je ooit iemand gefaald, Newt?" Haar emoties maakten dat ze zich niet schaamde voor de vraag, even geen besef had van hoe invasief dit van haar was. Ze had gewoon iemand nodig om mee te praten.

_{De traan die over Spottedrain haar wang liep was haar niet ontgaan. De poes die net nog zo sterk was leek nu in elkaar te storten met schuldgevoel en rouw. Voorzichtig hief de flame point haar poot om de traan van haar wang te vegen terwijl ze haar mond opende. "Het is niet jouw schuld" sprak ze zachtjes. Iemand troosten die verdrietig was om de dood van iemand was nooit echt haar sterkte kant geweest, maar voor Spottedrain deed ze haar best. "Op dat moment was het een keuze die je moest maken, eentje die veel te lastig was en eentje die je zou moeten maken, maar Frayfield is gestorven voor haar clan. Frayfield is gestorven zodat jij deputy kon worden en de clan een betere plek kan maken." Ergens had ze ooit wat gehoord over de moeder van Frayfield die verdwenen was naar bloodclan. Een moeder die haar kinderen eenzaam achterliet in een tijd dat ze haar misschien wel het hardste nodig hadden. In de tijd dat ze apprentice waren. "Het voelt misschien niet zo en dat schuldgevoel vreet je op van binnen, maar het gebeurd allemaal met een reden. Hoe pijnlijk ook." Even liet ze haar blik afglijden naar de hemel, de plek waar straks weer sterren zouden verschijnen. Een plek waar haar de rug werd toegekeerd door katten zoals Frayfield. De vraag die daarna kwam van de poes leek haar in het gezicht te slaan. Had ze ooit iemand niet gefaald? Dat was misschien een betere vraag geweest voor de medicine cat. Ze had haar clan een verkeerde prophecy gegeven puur uit wraak, ze had haar eigen leader een leven ontnomen omdat hij haar verbannen had en ze had een onschuldige clangenoot weggejaagd waarna ze haarzelf verwond had. Puur en alleen omdat iets in haar zei dat ze dat moest doen. Dat dat het juiste was om te doen. De littekens op haar lichaam leken te steken bij de vraag van de thunderclanner en met een zucht knikte ze. "Ik denk soms dat ik meer faal dan overwin," vertelde ze haar eerlijk terwijl ze haar dunne staartje troostend om de poes heen sloeg.}

Met grote ogen keek ze de ander aan die haar traan wegveegde. De poes deed het met zo zacht, zo teder. Zo bleef ze staren, met ogen die steeds wateriger werden. Misschien had de medicine cat wel gelijk. Misschien was ze voorbestemd om deputy te worden. Het klonk gewoon zo cru dat Frayfield voorbestemd was om op zo'n manier te sterven: in de klauwen van een psychopaat. Ze haalde haar neus op en nam diep adem in een poging om niet keihard te beginnen te huilen. Haar vraag leek de ander diep geraakt te hebben. Ze begreep het wel, dacht ze. Ze hoopte dat het was wat ze dacht. "Je kunt onmogelijk iedereen redden." Mauwde ze met een flauw glimlachje, terwijl er een tweede traan aan zijn weg naar beneden begon. Hoe de poes aan al haar littekens was gekomen, daar besloot ze maar niet naar te vragen.

_{Een kleine, troostende glimlach verscheen op de lippen van de shadowclanner. De dood was een concept die soms lastig te begrijpen viel. Waarom werden ze op de wereld gezet, alleen om hem zo snel al weer te verlaten? Onbeantwoorde vragen en dromen die nooit uit zouden komen, alles werd achtergelaten wanneer je dood ging. De dood vond ze nu minder beangstigend dan ze dat vroeger vond. Of dat kwam doordat ze met starclan gesproken had of omdat ze de dood van dichtbij meegemaakt had wist ze niet zeker, maar eng was het niet meer. "Frayfield is nu in Starclan en ze hoeft nooit meer pijn te voelen. Misschien was de dood voor haar wel een verlossing." Miauwde ze zachtjes, maar grinnikte daarna toen ze de opmerking van de ander hoorde. "Soms is jezelf redden al lastig genoeg." Ook de tweede traan veegde ze weg bij de poes. Ze was veel te mooi om te huilen.}

Beduusd sloeg ze haar ogen af, pogend om de stortvloed binnen te houden. Nooit meer pijn. Nooit meer in leven. Dat was het eeuwige lot waar ze de arme poes in had gedreven. Misschien was het ook wel een verlossing, maar tot op het moment dat ze dat zeker zou weten, ging ze er voor eeuwig over twijfelen. En dat maakte haar kapot: dat onweten. De laatste woorden van de poes lieten haar weer opkijken. "Hoe gaat dat jou af?" Vroeg ze met piepende stem van de brok in haar keel. Deels om het medelijden bij haar vandaan te trekken, maar ook omdat ze het echt wilde weten. Ze wilde Newtspark leren kennen. En opeens zo zo graag. Een plotselinge huivering ging door haar lichaam en toen was het gedaan. Een zee van tranen brak los en hulpeloos zakte ze in elkaar. Meer dan ooit verlangde ze naar iemand die nog niet bestond.

_{Waar het gesprek begon met een glimlach leek de sfeer nu steeds neerslachtiger te worden. Tranen en verdriet werd gedeeld tussen de bomen en het liefste had ze alle nativiteit en verdriet van haar overgenomen. "Hoe gaat jou dat af?" In stilte keek ze toe toen ze de vraag van de kattin hoorde. "Niet al te best," gaf ze haar stilletjes toe. De emoties die bij haarzelf omhoog kwamen toen ze het eerlijk, hardop toegaf deden meer pijn dan ze wilde toegeven, maar voor nu moest ze haar eigen emoties wegduwen. De medicine cat sloeg haar lichaam om Spottedrain en begon haar tussen haar oren te likken. Iets wat ze altijd had gedaan bij katten waar ze om gaf. Het was een gebaar waarmee zij was opgegroeid toen ze bij andere queens kwam te liggen. "Het is oke. Laat alles er maar uit," suste ze haar zachtjes.}  

Het comfort dat de poes haar bracht was fijn, troostend. Ze voelde zich niet langer alleen. Haar schaamte verdween en voor het eerst in tijden gaf ze zich volledig over aan haar emotie. Dankbaar duwde ze haar kop in Newtsparks vacht. Na een aantal lange momenten van tranen en verdriet keek ze de ander weer aan, haar gezicht volledig doorweekt. Met een flauw lachje haalde ze haar neus op en ging ze weer wat rechterop zitten, maar zonder de ander bij zich vandaan te duwen. "Dankje.." Mauwde ze ontdaan. Hoe verdiende ze nog zoveel goedheid na wat ze had gedaan? "Je bent een goede kat." In haar ogen lag niets dan warmte toen ze dat zij. Ze hadden zo ontzetten veel geluk met een medicine cat zoals zij.

_{Toen de grootste stortvloed aan tranen voorbij was kwam de deputy weer overeind en Newtspark volgde dat voorbeeld. De tranen hadden haar vacht natgemaakt, maar dat maakte haar er niet minder mooi op. Een glimlach kroop op de snuit van de shadowclanner toen ze de woorden hoorde. Een goede kat. Het was al even geleden sinds ze dat gehoord had. "Ik-" even waren de woorden die ze wilde uitspreken verdwenen. "Dankjewel, Spottedrain." Zei ze zachtjes waarna ze haar neusje tegen haar wang drukte als een teken van dankbaarheid.}

Met een verlegen grinnikje veegde ze de tranen onder haar ogen weg. Ze had zojuist in de poten van een ShadowClanner gehuild. Een lieve medicine cat - Newtspark nog wel -, maar toch. Het voelde allemaal heel onwennig. Evenals het feit dat ze hier als Deputy stond. Hoe ging ze ooit de clan leiden als ze de dood niet kon hendelen? "Geen dank." Mauwde ze alweer wat vrolijker. Tussen al die vreselijkheid door voelde ze de opluchting van een goed potje hebben zitten janken. Nu wat zelfbewuster maakte ze zich los van de poes. "Het voelt soms alsof je niet mag huilen als warrior, en dat is alleen nog maar meer geworden." Ratelde ze zonder een doel in haar hoofd. Met een humorloos glimlachje keek ze de poes weer aan. "Mogen medicine cats wel huilen?" Het was een meer een retorische vraag dan dat ze echt een antwoord verwachtte. Eigenlijk was het geen van beiden, of allebei. Ze wist het zelf ook niet meer.

_{"Iedereen mag huilen," beantwoorde ze haar vraag. Huilen werd vaak gezien als een teken van zwakte en het was dan ook iets waar vele niet mee om konden gaan. Iets wat iemand zoals een deputy of leader misschien niet zou mogen doen in de ogen van de rest van de clan. "Maar helaas wordt huilen vaak als een taboe gezien." Zuchtte de flame point even. "Ik denk dat het alleen maar laat zien hoe sterk iemand is" deelde ze daarna haar eigen mening. Althans, het lag bij Newtspark geheel aan de kat. Was het iemand die ze niet zo leuk vond dan vond ze het meestal alleen maar irritant.}