We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het was allemaal zijn schuld geweest. Hij had het voorgesteld en hij had iedereen in die situatie gebracht. Maar had hij het kunnen vermijden? Niemand zou zo iets verwachten. Eèn ding was zeker, piekeren zou niet helpen. Niemand was naar StarClan gegaan en iedereen was veilig teruggekeerd. Hij had Sunpaw een tijdje met rust gelaten. De kater wist gewoon niet meer hoe hij haar moest benaderen. Toch had hij vandaag de moed verzameld om gewoon binnen te lopen en met haar te praten. De apprentice hoopte dat de ander niet sliep, anders zou hij de moed vast niet meer terugvinden. Nadat hij was binnengestapt gleed zijn blik door de den opzoek naar de poes. Zijn blik stopte bij de mede apprentice waarna hij naar haar toe liep. "Hallo Sunpaw, hoe gaat het? vroeg Littlepaw zachtjes toen hij voor de nest van Sunpaw stond.
Het was best wel saai, normaal gezien had ze nu aan het trainen kunnen zitten maar ze moest hier nog even verblijven. Ze slaakte een korte gaap en knipperde wat met haar helderblauwe ogen voor ze rondkeek. Deze den zat vol van kruiden en planten overal, op het eerste zicht zag het er wel geordend uit maar al die geuren door elkaar was niet erg prettig om te ruiken. Ondertussen kwam een bruine kater de den in gestapt en liep meteen naar haar toe. ‘Hallo Sunpaw, hoe gaat het?’, vroeg hij zachtjes. Sunpaw was samen met hem de vos tegen gekomen en hij was diegene die haar helemaal naar het kamp toe had gesleept toen zij bewusteloos was. Ze was nog steeds zo opgelucht dat zij nu veilig was, en niet meer onder bedreiging van dat grote beest. “Littlepaw”, knikte ze hem begroetend toe met een kleine glimlach. “Het gaat voorlopig prima met me” Het was eerlijk, ze had nog veel meer schade kunnen opgelopen hebben dan dit en ze was zo dankbaar dat het niet zo was. Voor de rest hadden haar broer en haar vriend niet tot amper wonden gekregen van die vos en daar was ze ook tevreden over. Dan hoefde de medicine cat zich niet nog meer zorgen te maken dan nodig. In ieder geval had Starclan hen allemaal in leven gehouden, waar ze meer dan gelukkig over was.
Hij hoopte maar dat alles prima ging met de poes. Het was zijn schuld geweest dat dit gebeurde en ten tweede had hij dan dat hele stuk voor niets moeten trekken. Maar tja, dat laatste was niet heel belangrijk voor hem. 'Littlepaw' Sunpaw knikte begroetend, 'Het gaat voorlopig prima met me' Er kwam een klein lachje op zijn snoet. Het luchtte al behoorlijk op om te horen dat Sunpaw voorlopig prima was. Pijn was niet fijn. Op geen enkele manier. Het veroorzaken en het gevolg. Je kan een tijdje niets doen en je zit maar de hele tijd in je nest. Een heleboel kruiden geurtjes die voor je neus niet geweldig waren. Naar. "Mooi zo." mauwde Littlepaw. "Het spijt me Sunpaw. Voor dit alles... Het had voorkomen kunnen worden." De kater zuchtte. Veel dingen in zijn leven had hij kunnen voorkomen. Pijn. Voor zichzelf of voor een ander. Hij had dit gedoe met de vos kunnen voorkomen, hij had het gedoe met de rogue kunnen voorkomen. Maar het was gebeurt. De donkere tabby wist niet eens waar de vos nu was. Liep hij nog rond in ShadowClan territorium? Of was hij er klaar mee en vertrokken? Hij hoopte op het laatste. Geen gezeur meer met dat beest.
Ja het was vermoeiend om dagenlang in een nest vast te moeten zitten terwijl er allemaal kruidgeuren in je neus vlogen, maar na een tijdje raakte je het wel gewend. Ze was gewoon blij dat ze nog in leven was, en dat haar vriend en broer ook in leven waren. De poes was tevreden dat ze hier werd verzorgd, en dat er katten waren die wel degelijk zorgen om haar maakten. In vergelijking met Tidepaw en haar irritante zus. ‘Mooi zo’, antwoordde Littlepaw op haar statement met een klein lachje. ‘Het spijt me Sunpaw. Voor dit alles… Het had voorkomen kunnen worden.’. De ander liet een zucht uit, maar de poes keek hem vergevend aan. “Het geeft niet, Littlepaw. Het is jouw schuld niet, zulke dingen gebeuren nou eenmaal en daar kan je niets aan doen”, sprak ze zachtjes, de ander duidelijk vergevend. Want zijn fout was het niet, en hij had niets om zich schuldig over te voelen. Degene wiens schuld dit was, was die van die domme vos die haar de wonde op haar rug had toegebracht. Hopelijk was hij hun territorium uit, maar dat was voorlopig haar zorg niet.
Onderwerp: Re: Het Spijt Me ma 10 jan 2022 - 17:05
Het leek hem vreselijk om dagen in je nest te zitten. Je kon zo extreem weinig doen en je trainingen miste je natuurlijk ook. Sommigen hadden geluk, maar er waren altijd een paar exemplaren die dingen vergaten of achterstand kregen. Het zorgde ervoor dat je later warrior zou worden. Als dat bij Sunpaw zou gebeuren, zou Littlepaw het zichzelf nooit meer vergeven. Iedereen wilde warrior worden. Nouja, de meesten. Maar als je door een stom 'ongeval' later warrior word is erg zwaar. Vooral als het voorkomen had kunnen worden. De kater wist precies hoe het was om dagenlang niet te kunnen doen behalve slapen, praten en staren. Zelf had hij niet enorm veel achterstand opgelopen, maar de kans was groot dat zijn broer eerder warrior zal worden. De gestreepte apprentice had niet erg veel belangrijks gemist in de tijd van zijn rust. Je eerste moons als apprentice waren zwaar, maar je leerde nog niet de lastigste dingen. Je leerde dingen die makkelijk te leren waren. Als je goed je best deed was het easy. Maar zijn vriendin was geen zes moons meer. Zekers niet. 'Het geeft niet, Littlepaw. Het is jouw schuld niet, zulke dingen gebeuren nou eenmaal en daar kan je niets aan doen' sprak de ander zachtjes. Het was de kater duidelijk dat de ander hem vergaf, maar toch bleef hij zich een beetje schuldig voelen. Hij ging rustig naast het nest Sunpaw liggen, net buiten het nest. "Dankje," fluisterde hij zachtjes naar haar. "Als je je verveelt hoef je alleen maar iemand te vragen om mij te halen. Ik weet hoe het voelt." In zijn ogen was medelijden te lezen. Steun. Steunen was het enige wat hij kon doen. Natuurlijk bleef hij gewoon doorgaan, maar als de rode poes iemand nodig had, probeerde Littlepaw vooraan in de rij te komen. Hopend om te kunnen helpen.
Onderwerp: Het Spijt Me 
ma 1 nov 2021 - 14:40
